Beste redactie,
Twee vragen over het aanvragen van een Schengenvisum:
1. Mijn Thaise vriendin is via een kantoortje in Chiang Mai bezig met een Schengenvisum voor een maand. Vragen ze daar opeens dat ze Baht 60.000 op haar bankrekening moet hebben staan, mocht er onverhoopt iets in Nederland gebeuren, zodat ze dat kan betalen. Dacht dat ik daar verantwoordelijk voor ben? Daarnaast heeft ze een medische verzekering natuurlijk voor die maanden.
2. Heeft er ooit iemand gebruik gemaakt van de € 34,- per dag regel, waardoor het hele financieel garant staan niet nodig is. Dan moet ze dus voor een maand ongeveer Baht 45.000 op haar rekening hebben staan. Heb namelijk AOW en voldoe officieel niet aan de inkomens eis.
Gaarne ervaringen van mensen die dit zo gedaan hebben.
Groet,
Wil
Beste Wil,
1. Er is nergens een eis voor 60.000 baht. Dat is zo’n 1500 euro. Zoals je zelf al aangeeft hebben jullie de medische reisverzekering indien ze een ongeval krijgt en de reguliere uitgaven zal jij betalen (ook al staat formeel jouw vriend garant indien je de garantstelling met zijn inkomen doet daar jouw AOW niet toereikend is om aan de 100% minimumloon eis te voldoen). Kortom, vanuit de ambassade zullen ze haar niet vragen om een dergelijk bedrag aan te tonen. Natuurlijk kan het geen kwijt als ze wat geld op de bank heeft maar het is zeker geen eis. Ik zou al helemaal niet weten hoe men aan dit specifieke bedrag denkt te komen.
2. Ze kan inderdaad ook voor zichzelf garant staan met 34 euro per verblijfsdag. Ze blijft een maand dus is de rekensom eenvoudig:
34 euro x 30 dagen = 1.020 euro. Dat is bij een gangbare koers van 40 baht per euro bijna zo’n 41.000 baht. Om niet met de hakken over de sloot te gaan zou een rekening met 45.000 baht ruimschoots genoeg zijn. Zo heb ik het destijds ook gedaan toen ik zelf niet garant kon staan met mijn parttime inkomen.
Zelf had ze al wat spaargeld, dit heb ik toen (flink) aangevuld zodat ze voor 90 dagen kon komen. Dat geld had ik wel enkele een maand of twee voor de aanvraag overgemaakt, ten eerste om niet alles op het laatste moment te doen maar goed voorbereid er ruim op tijd bij te zijn maar ten tweede ook om geen vragen te krijgen. Een flink bedrag op de rekening, vlak voor een visumaanvraag, kan vraagtekens oproepen. Is dat geld wel echt aan haar geschonken en dus haar eigendom? Of is ‘eventjes’ geleend bij de referent of zelfs een loan-shark en zal ze er niet over kunnen bezitten als ze op vakantie komt? De eis is duidelijk dat iemand zelf over dat geld moet beschikken en daar mag geen twijfel over bestaan.
Ook aan de grens kan de grenswacht vragen om aan te tonen dat men 34 euro per verblijfsdag heeft (voor Nederland, andere Schengenlanden vragen hogere of lagere bedragen). Indien er twijfels zijn kan de KMar de toegang tot Nederland weigeren.
Visumbureau’s kunnen heel handig zijn, vooral voor mensen die iets minder handig zijn in voorbereidingen zoals informatie inzamelen via brochures en andere officiële kanalen of die zich dan verzopen voelen in de informatie en graag wat begeleiding hebben om de bomen in het bos te blijven zien. Met enig geduld, aandacht en goed lezen valt een aanvraag heel goed zelf te doen, al heeft ook niet iedereen daar tijd of zin voor. Een visumbureau is dus niet noodzakelijk maar kan handig zijn. Wees echter bedacht op bureau’s die eigenlijk geen of weinig werk leveren tegen forse kosten. De ambassade waarschuwt dan ook dat het absoluut niet noodzakelijk is om tienduizenden baht te betalen aan dit soort bureau’s.
Wees ook bedacht op dat het bureau een goede en actuele kennis van zaken heeft en iedere aanvraag apart behandeld. De autoriteiten (voor Nederland is dat de RSO in Maleisië) wegen ook alles per dossier af. Er is geen manier om gegarandeerd aan een visum te komen. Zo schreef je mij in een e-mail dat het visumbureau enkele foto’s van jullie samen wilden hebben omdat zonder dit een visum afgewezen zou worden. Onzin, bij de beoordeling van een visumaanvraag op grond van vrienden/familie-bezoek wil men natuurlijk weten of de referent en vreemdeling elkaar kennen. Een paar foto’s zullen dan vaak onderdeel van het bewijs zijn maar dat is geen absolute eis.
Referent en vreemdeling dienen zelf met de hun beschikbare middelen aan te tonen dat ze aan alle eisen voldoen. Je kunt elkaar best kennen en dit aantonen zonder foto’s. Heb je een foto samen dan kan dat -naast andere bewijzen- geen kwaad om te laten zien dat men elkaar kent. Maar logisch nadenken zegt al dat ondanks dat een foto veel kan zeggen ook weer niet alles zegt, het is geen hard bewijs. Een foto alleen zegt dan ook eigenlijk niets. Een goed visumbureau weet ook dat de situatie per aanvrager zal verschillen en dat iedere aanvraag dus een eigen aanpak vereist. Prima als men een gangbare aanpak heeft die op veel mensen van toepassing is maar als men maar als een soort van routine werk alleen op één enkele manier te werk gaat dan moet je jezelf afvragen of men niet gewoon makkelijk geld probeert te verdienen.
Groet,
Rob V.