De “Mon Bridge” in Sangkhlaburi
Als u het plan heeft om eens een tocht van Kanchanaburi naar de Drie Pagoden Pas (aan de grens van Myanmar) te maken, is dat een prima keus. Het is een prachtige route langs de rivier en door nationale parken en komt dan ook door het waterrijke gebied van Sangkhlaburi.
In dat district vindt u dan het dorp Nong Lu, dat bekend is van de beroemde Mon Bridge, de op één na langste houten brug in de wereld.
De Mon Bridge (Saphan Mon) is ca. 850 meter lang en verbindt Songhlaburi met een dorp, waar hoofdzakelijk mensen van het etnische Mon volk wonen, aan de andere kant van de rivier Songkalia. Het is een prachtige toeristenattractie, men kan over de brug lopen en genieten van schitterende vergezichten over het water, speciaal tijdens zonsopkomst en –ondergang. De brug is trouwens alleen om over te lopen, auto’s en brommers zijn niet toegestaan.
Het ongeluk met de brug gebeurde in juli van het vorig jaar, toen een deel van de brug instortte. Tijdens een hevige storm met veel regen, werd de stroming in de rivier, geholpen door massa’s wier, dat met de stroming meekwam, begaf een deel van de brug het. Gelukkig deden zich geen persoonlijke ongelukken voor, maar dat de brug onbruikbaar werd, was een kleine ramp voor de dorpsbewoners.
Onder leiding van de burgemeester werd al snel besloten om een tijdelijke drijvende brug te maken, geheel van bamboehout. Er was gerekend op twee à drie weken om deze brug te voltooien, maar meer dan 500 bewoners van zowel het Mon dorp als Sangkhlaburi sloegen de handen ineen bouwden de brug in zes dagen tijd. Het is een prachtig stukje werk geworden, gemaakt door Thais en etnische Mons, die met hun wilskracht wilden aantonen, dat er een verbondenheid is in deze gemeenschap.
Er is veel te zien op uw tocht naar de grens van Myanmar, maar deze brug moet u absoluut in het programma opnemen, zeer de moeite waard.
Ik zei al, dat de Mon Bridge de op één na langste houten brug in de wereld is. U wilt nu natuurlijk weten wat dan wel de langste houten brug is en ik heb dat voor u opgezocht. Het is de bijna 900 meter lange Horai Bridge in Shimada in Shizuoka Prefectuur om Japan. Zo, dat weet u dan ook weer!
Hartelijk dank voor uw informatie. Lijkt mij een geweldige trip.
Bij mijn weten is de langste houten brug ter wereld in Myamar, Ubein bridge nabij Mandalay is1200m lang
Dit even ter corrective, doet niks af aan de redden om evennaar thailands brug te gaan kijken
Herman
Heb beide gezien. Inderdaad is de Ubein bridge spectaculairder en volgens mij de langste. Teak hout ook nog eens. Maar ook deze is zeker de moeite waard.
Ter aanvulling, er gaat maar één weg naar de Three Pagoden Pas, dus retour gaat over de zelfde weg.
Voor enkel het monument hoef je de tocht niet te maken. Het zijn drie kleine pagoden achter elkaar in een grasplantsoentje bij de grensovergang naar Birma. De grensovergang, die je als buitenlander zo maar niet passeert, ziet er eenvoudig en sober uit met wat souvenirwinkeltjes.
Al enkele jaren is de watervoorraad in de meren bij Sangklaburi drastisch aan het slinken waardoor de drooggevallen oevers snel zijn begroeid door allerlei waterplanten. De houten brug is alleen toegankelijk voor voetgangers waarbij aan het begin van de brug een donatie wordt gevraagd.
Bij de brug kun je tegen een schappelijke prijs ‘n boot huren en daarmee een prachtige tocht over het meer maken. Daarbij kun je enkele tempels en een ziekenhuis bezoeken die bij de vorming van het meer onderwater zijn komen staan. Een van deze tempels staat op een heuvel in een klein stukje oerwoud. Het kost je wat zweetdruppels maar de moeite waard! Helaas, door de lage waterstand is het effect van ‘tempels onderwater’ teniet gedaan.
Het dorpje Nong Lu (bij de brug) is zeer bescheiden en overnachtingsmogelijkheden zijn er niet. Wel zijn er in de buurt enkele Resorts die af en toe wel eens een blanke zien. Brood bij het ontbijt is er nauwelijks of helemaal niet, zelfs niet in de Resorts.
Tijdens de route vanaf Kanchanaburi naar de Three Pagoden Pass passeer je na ongeveer 60 kilometer links van de weg de Helfire Pass (voor informatie zie internet). Een bezoek aan dit museum is zeker de moeite waard. De toegang is gratis en de pass is bereikbaar middels een behoorlijke klauterpartij maar echt, dit mag je niet missen.
Gedurende de route is het ook mogelijk om enkele schitterende grotten te bezoeken en de overblijfselen van de tijgertempel te aanschouwen. Er zijn geen tijgers meer te spotten maar wel vogels herten en andere weidedieren. De intree is gratis maar je moet bij de ingang wel een formulier invullen.
Omdat deze route zoveel mogelijkheden heeft zou ik ieder aanraden om voor deze tocht een overnachting in Sangklaburi te plannen.
Over het district Sanklaburi is op het Thailandblog al meer geschreven. Het is onduidelijk waarom deze omgeving zo weinig door toeristen wordt bezocht terwijl het toch zeker tot een van de mooiste plekken in Thailand behoord.
Peter.
Ik kan ieder woord alleen maar bevestigen. Wij zijn er ca. 2 maanden geleden geweest en het is inderdaad een prachtige route. Wil je van deze omgeving echt genieten dan moet je er inderdaad minstens 2 dagen voor uittrekken. Het klopt dat de drie pagoden een beetje tegenvallen maar dat wordt ook wel weer goedgemaakt door opnieuw een stukje geschiedenis over de Birma spoorlijn. Je vindt hier namelijk nog een stukje spoorlijn en de nodige informatie. Jammer dat het niet zo makkelijk is om even over de grens te wippen maar ach, je kunt niet alles hebben. Voor de liefhebber, je kunt in de winkeltjes behalve kleding, meubels, snuisterijen e.d. ook drank en rookwaren kopen, tegen behoorlijk lagere prijzen en ….. origineel, geen nep. Slechts één advies, ga niet in het regenseizoen of doe alle buitenactiviteiten vóór 15:00 uur, daarna gaat het plenzen. Met bakken komt het dan naar beneden en het is niet echt prettig om op zo’n moment midden op het meer in een bootje te zitten, zoals wij. Voor de rest, gewoon doen!
Dat heeft Peter goed verwoord. Mijn vrouw stamt af van de Mon en ik heb het ook mogen aanschouwen. Prachtige omgeving. Zij heeft nog familie die als monniken door het leven gaan in een tempel aan de zuidkant van het meer. Ik hoorde van een van de oudere monniken dat zij bij toerbeurt andere tempelcomplexen ( die meer afgelegen liggen in deze omgeving) ook bemensen in periodes van een half jaar tot een jaar. Er is weldegelijk gevaar voor wilde beesten zoals tijgers en beren. Anderhalf jaar geleden was er nog een monnik doodgebeten door een tijger. Hij raadde mij af om bergwandelingen te maken op de meer afgelegen gedeelten van de parken etc. Wees hier beducht voor. De Mon shirts zijn ook iets specifieks en ik heb er een aantal aangeschaft. U kent ze mogelijk wel met aan de voorzijde vastgeknoopt of met koordjes en gestikte motieven. Zitten lekker en koel en als folklore wordt dit gewaardeerd door de Thaise bevolking. Alleen jammer dat ze maar tot en met maat 50 gaan en ze zitten mij getailleerd. Voor 250 bath per stuk de moeite waard. Bij de Mon brug kan men op het water bungalows huren voor 1400 bath per overnachting. Je kunt er ook vissen. Een boottochtje van een uur kost zo’n 700 bath. Aan de Noordkant van de brug is een restaurant waar je lekker kunt eten en goed zicht hebt over de brug en het meer. Ook is er aan de noordkant een overnachtingsmogelijkheid in een hotel met zwembad en uitzicht over het meer voor diegene die luxe prefereren. Even googelen dan is dit zo te vinden. Er is inderdaad maar een weg langs het meer en die is niet verlicht in de nacht dus het beste is het om overdag te reizen, want het is redelijk hoog gelegen en veel bochten zonder voldoende zicht en we weten hoe een redelijk aantal thai rijdt, zeker met een slok op. Dus rijdt daar rustig.
Bij dit restaurant zijn ook ontbijtmogelijkheden. Niet heel veel keus, maar wel smakelijk.
Prachtig om te zien en zeker de moeite om het te bezoek. We zijn er geweest in 2017. echte de moeite en zeker ook een boottocht om te doen