Vakantie in Kanchanaburi

River Kwai Bridge Kanchanaburi

We waren een poosje geleden met een groep van negen personen enkele dagen in Kanchanaburi, een provincie ten westen van Bangkok, die grenst aan Myanmar (Birma). De provincie bestaat in feite uit twee bergruggen met daartussen een redelijk vlak landschap met twee belangrijke rivieren, de Kwae en de Jay.

De Kwae is bij ons beter bekend als de River Kwai met de beroemde brug  voor de dodenspoorlijn naar Rangoon uit de Tweede Wereldoorlog. De brug ligt net buiten de stad Kanchanaburi, waar zich ook twee grote oorlogbegraafplaatsen bevinden. Bij de bouw van die spoorlijn kwamen ruim 2700 Nederlanders om het leven, maar ook vele duizenden Engelsen, Australiers en Aziaten.

Nederlandse oorlogsgraven

Het is een prachtige provincie, zoals er trouwens wel meer zijn in Thailand. We logeerden de eerste dag in het Duanshine Resort, een mooi complex met als bijzonderheid, dat we op in de rivier liggende boten sliepen. Boten met een soort balkon, waar vandaan je kon vissen, maar wij genoten van de immense stilte met alleen soms wat kwetterende vogels. Natuurlijk het Oorlogsmuseum bezocht en ook een Oorlogsbegraafplaats waar ruim 1500 van de in totaal 2700 Nederlanders, die bij de aanleg van de spoorlijn zijn omgekomen, liggen  begraven. Bij het zien van de mooi verzorgde graven met vaak jonge Nederlanders blijf je even stil, zeer indrukwekkend.

Een ritje met de trein over die spoorlijn mag je niet missen evenals een bezoek aan die prachtige Erawan waterval, 7 etages hoog die je, lopend en klauterend,  bijna 1500 meter omhoog voert..

Tocht over de rivier

Het verhaal gaat over de tweede dag van die vakantie. Wij  reden  van de stad Kanchanaburi langs de rivier de Kwae richting noorden. Onderweg een National Park ingereden, bij de rivier gegeten, de waterval bekeken en een tochtje met een soort gemotoriseerde kajak over de rivier gemaakt. Tijdens dat bootreisje kwamen we op het idee om op het terrein te overnachten en wel op een boot. Er lagen talrijke zogenaamde “rafts”, zie dat als een groot vlot van olievaten, waarop huisjes zijn getimmerd. Sommige van die rafts hebben een vaste ligplaats, andere worden van de basis voor de nacht naar een ligplaats gesleept.

Wij hadden een raft met vaste ligplaats gehuurd, waarop 4 kamertjes, uiterst primitief allemaal, maar vooruit, je wilt wat tijdens de vakantie. Onze bagage moest vanuit de auto via een lange trap naar beneden en wat vlonders naar een tweede raft gesleept worden, die ons naar het verblijf zou varen op een kilometer of twee afstand. De raft, die ons vervoerde werd vastgemaakt aan de woonraft en was voorzien van een kleine keuken, twee eettafels, borden, bestek, enz voor het avondeten. Ook werd onderweg van een buurman nog een stereo-installatie met TV opgepikt, zodat we ‘s avonds van karaoke konden genieten. Achter die raft een soortement aanhangvlotje met een dieselgenerator voor de stroomvoorziening (De brandstof voor deze generator raakte ergens in de nacht op, dus alles viel uit, maar ja, je kunt ook wel overal over klagen op die manier).

Vies praatje

De woonraft lag goed verankerd aan de wal, bij aankomst zo’n 5 meter van de boot. Wij konden in het water springen en dan op een soort strandje een stukje lopen. Ook konden we vissen, maar dat was geen succes. In ons toilet met houten vloer zag ik door de spleten, dat onder onze toiletpot een soort vangkorf was gemonteerd. Even een vies praatje tussendoor: de urine vermengde zich vrijwel direct met het snel stromende water, de grote boodschap en papier bleven in de korf. Het water leegde die korf wel, maar zodanig, dat er steeds kleine stukjes poep in het vrije water kwamen. Elke keer als je doortrok, kon je een zwerm mooie grote vissen rond die korf zien, die vochten om een stukje “eten”. Geen wonder dus, dat die vissen het normale aas van de Thais (ik vis niet) niet aanraakten.

Het avondeten en alles wat wij verder nog wilden (bier, whiskey, water enz) werd keurig steeds per motorbootje afgeleverd. Bovendien kwam er regelmatig een parlevinkersbootje langs, die ook van alles te koop aanbood.

Ik moet er nog even bij vertellen, dat aan onze woonraft nog een woonraft gekoppeld was, waarop 2 jongens sliepen, die ons voor alle klusjes en boodschappen terzijde stonden.

Drank en eten

Erg gezellig die avond, het eten was goed, de drank vloeide rijkelijk en hoe later het werd, hoe beter er werd gezongen en gedanst. Nou wordt mij dat Thaise zingen af en toe wel wat te veel, dus ik liep ook wat rond te banjeren. Ik merkte, dat het water veel sneller stroomde dan ’s middags en het strandje was inmiddels volledig verdwenen. Het water stroomde langs de rivierbedding zeker wel een centimeter of 50 hoger dan voorheen. (De volgende dag vertelde de bootbeheerder, dat dat elke dag gebeurde vanwege een electrische centrale stroomopwaarts, die door middel van waterkracht stroom opwekt).

Door die snelle stroming bewoog die vervoerraft af en toe wat en ik keek eens naar de trossen. Nou ja, trossen, aan de stroomkant was de bevestiging goed gemaakt met een pakweg duimdik touw. Aan de andere kant een soortgelijk touw, dat in een lus tussen de planken van de woonraft was geschoven. Mwah, niet echt goed, maar dit is Thailand, dus ik ben verder gelopen. Oh jee, had ik daar nu maar wel meer aandacht aan besteed! Hoewel, als ik het gedaan had, zouden de anderen mij waarschijnlijk uitgelachen hebben.

Het liep tegen twaaf uur ’s nachts, de stemming was nog steeds goed, maar langzamerhand wilden we het feest toch wel opbreken. Plotseling riep iemand, de kabel is gebroken en je zag inderdaad de raft aan de stroomkant zich van de woonraft verwijderen. Twee jongens sprongen snel op de woonraft om de boot weer vast te zetten en ik liep snel naar de voorkant. Maar er was geen houden aan, ik kon de reling van de woonraft grijpen en probeerde de vervoerraft terug te op zijn plek te krijgen. Nou, dat duurde slechts een paar seconden. Het snelle water had de raft zo te pakken en ik lag half in het water. De vissen snuffelden aan mijn benen – een onaangenaam gevoel – en met veel moeite kon ik weer terug klauteren op de woonraft. Portefeuille gelukkig nog in mijn dichtgeknoopte achterzak.

Flink geschrokken

De raft met de resterende 6 personen was binnen enkele minuten in het donker uit het zicht verdwenen. Snel de twee jongens gepord, die met hun motorboot achter de raft aangingen, wij konden niets anders doen dan afwachten. Gelukkig had ik nog sigaren in mijn kamer, maar de drank was aan boord van de verdwenen raft. Nou kan er met zo’n raft niet veel gebeuren, omslaan is haast niet mogelijk door de oppervlakte van toch wel zo’n 10 bij 6 meter, maar toch! Ze konden ook verkeerd tegen de wallekant aan komen of een andere raft rammen.

Niets van dat alles, de raft werd keurig in het midden van de stroom gehouden en de jongens bereikten de boot pakweg 4 à 5 kilometer stroomafwaarts en konden de boot stilleggen. Na pakweg een uur uur wachten kwam het gezelschap met zwemvesten om met de motorboot weer terug aan boord, niemand had zich bezeerd, wel allemaal flink geschrokken natuurlijk. We hebben de jongens teruggestuurd naar de boot om vooral de drank, sigaren, sigaretten en het overgebleven eten te brengen, want we waren op zijn Nederlands gezegd wel aan een borrel toe.

De eigenaar van de boot deed het de volgende morgen af met: Ach, dat gebeurt wel vaker, maar echte ongelukken gebeuren nooit!

We hebben de volgende dagen nog wel mooie aanbiedingen gehad voor een nachtje op een boot, maar toch wel vriendelijk afgewezen.

– Herplaatst artikel –