Joseph in Azië (deel 2)

Vandaag is mijn laatste volle dag in Bangkok en reis morgen verder naar Pattaya waar ik enkele dagen verblijf om vervolgens per bus naar de grensplaats Aranyaprathet met Cambodja te reizen.

Ben inmiddels ietwat geacclimatiseerd en aan het grote temperatuurverschil met Nederland gewend geraakt. Toch blijft Bangkok een vermoeiende stad deels door de warmte maar ook vanwege de fikse wandelingen die ik door China Town en andere stadsdelen heb gemaakt. Troost me maar met de gedachte dat ik wellicht iets aan gewicht ben kwijtgeraakt.

In Bangkok hebben sinds mijn laatste bezoek -afgelopen september- toch wel de nodige veranderingen plaatsgevonden.

Verblijf meestal op Sukhumvit Soi 11 en daar zijn de vele ontstane lege plekken opgevuld met een groot aantal openlucht visrestaurantjes die zich in een mateloze populariteit mogen verheugen. De naastliggende Soi 13 is eveneens volop in beweging en wat te denken van Soi 7 waar de afbraak heeft plaatsgemaakt voor legio barretjes.  En dan nog iets vreemds. Om de kaart voor de skytrain op te waarderen moet je het paspoort tonen om de kaart te laten registreren. Prima, maar het nut daarvan ontgaat mij geheel.

Ga op de laatste avond in Bangkok een oude bekende weer eens opzoeken namelijk The Saxophone pub, een sinds meer dan dertig jaar bestaande Jazz & Blues pub waar je gemakkelijk per sky train heen kan. Neem de Sukhumvit line en stap uit bij de halte Victory Monument. Loop via uitgang 4 naar links richting Victory en neem de eerstvolgende straat rechts waar je de bekende Jazz en Blues pub om de hoek aantreft.

Elke avond spelen er vanaf 19.30 uur tot half twee in de nacht drie verschillende bands. Raadpleeg voor de uitvoerende bands de website www.saxophonepub.com. Rond 9 uur stap ik binnen en de zaak zit al barstens vol en er heerst een leuk sfeertje.

Nauwelijks binnen zet de band de muziek in alsof ze op mij hebben gewacht.

Heb toch het idee dat ik van de samenstelling van de musici weinig begrijp betreffende de vertolking van Jazz of Blues. De band speelt in de bezetting: zangeres, slagwerk, saxofoon en maar liefst drie elektrische gitaren.  Een groot deel van de avond laat de saxofonist het zelfs afweten.

Nu heb ik niets tegen dit soort gitaren maar een dergelijk aantal is voor het jazzgenre in mijn beleving toch wat te veel van het goede zeker als blaasinstrumenten daarbij ontbreken.

Mijn gedachten dwalen dan toch even terug naar de fameuze Dutch Swing College Band met Peter Schilperoort als leider van de band en tevens afwisselend klarinettist of saxofonist. In de loop der jaren aangevuld met verschillende uitstekende musici die contrabas, slagwerk, trompet, banjo, piano en ook destijds één niet overheersende gitaar bespeelden. Geniet nog na als ik het in mijn herinnering oproep. Hoor ook het applaus nog als een van de musici opeens midden in het stuk inviel en een solo ten beste gaf. Niet te vergelijken met wat deze avond in mijn oren klonk.

Het verrassingselement ontbreekt voor mij volkomen en de aparte en snerpende geluiden die uit de elektrische gitaren klinken mogen wellicht kunstig zijn, maar voor mijn gehoor te mechanisch en snerpend.

Ja ik weet het en Peter Koelewijn zong het al; Je wordt ouder papa.