Lien masjien in Thailand

Eerder deze week werden we opgeschrikt door het nieuws van een tragisch verkeersongeval in Argentinië.

Twee Nederlandse vrouwen, die een fietstocht door dit land maakten op een tandemfiets werden door een vrachtauto aangereden en kwamen om het leven. Sandra Polderman en Ellen Baarslag, twee veertigers, waren met elkaar getrouwd en hebben samen op hun tandemfiets, die zij Lien Masjien noemden, vele fietstochten gemaakt door Azië, Australië en Amerika.

Zij hielden op internet een zeer uitgebreid weblog bij met verhalen en foto’s over hun reizen en ik was, onder diepe indruk van dit drama, benieuwd of zij ook in Thailand hadden gefietst. Dat was inderdaad het geval, zij hebben in 2009 een fietstocht gemaakt van Bangkok via Pattaya naar Cambodja. Als een soort postuum eerbetoon en mijn betuiging van deelneming aan de nabestaanden hieronder een samenvatting van hun fietstocht in Thailand, zoals dat in dagboekvorm op hun blog verschenen is.

Bangkok, donderdag 5 november 2009

We zijn er. In Bangkok. We zitten op het terras dat hoort bij het hotel. Onze eerste Thaise maaltijd is op (Pad Thai met river prawns), we zijn allebei behoorlijk moe dus komt het goed uit dat we hier al de avond in zijn gegaan (het is hier 6 uur later). Wij liggen straks onze normale tijd op bed, half 10. Zo komen we ook mooi meteen in het Thaise ritme.

Ook de douane gaat zonder problemen. Lien Masjien staat heelhuids op ons te wachten bij de afdeling afwijkende bagage. Lien uitpakken en oppakken gaat snel. Het enige oponthoud vormt Son, de douanebeambte die onze fiets van voor naar achter bewondert, met zijn mobiele telefoon fotografeert en haar ook graag overal even wil aanraken.

Op Bangkok International airport lopen we met een bepakte Lien Masjien door naar buiten. Daar denken we als ervaren en bereisde fietsavonturiers dat we best meteen op de fiets kunnen stappen zonder te vragen waar we heen moeten. Dat resulteert in een fietstocht van iets meer dan 10 kilometer die echt korter had gekund maar waarbij we wel meteen ondergedompeld worden in de Thaise fietservaring: heel veel behulpzame mensen die geen of nauwelijks Engels spreken en die niet altijd dezelfde kant opwijzen. Om kwart over 3 aangekomen rijden we iets voor 6 uur het terrein van het hotel op. De avond is gevallen; het is donker.

Een euforisch gevoel maakt zich meester van ons wanneer we met al onze spullen uitgestald en met Lien IN onze kamer staan. We zijn er echt. Het is ons weer gelukt. We zijn op reis.

Bangkok, zaterdag 7 november 2009

Tijdens onze eerste wandeling valt het op hoeveel eetgelegenheden er zijn in alle soorten en maten. Wij herkennen alleen nog maar de aan prikkers gebakken vis, kip of varkensvlees. Ook rijst is ons bekend maar wat er soms in zit of wat je er op kunt doen niet. Het tweede wandelingetje brengt ons bij een massagesalon: een klein kamertje waar we allebei gestrekt mogen voor een voetmassage van een uur. Het is lekker relaxed want op de achtergrond speelt van die zangerige meditatieve aziatische muziek..

Om wat te eten zijgen we neer bij een eettentje om de hoek. Daar besluit ik om mijn ingestudeerde Thaise woorden te oefenen. Met succes want de vrouw begrijpt dat we graag fried rice (nasi) willen. Ze vraagt vervolgens of we chicken willen en daar antwoord ik bevestigend in het Thais op met “khung”. Het schouwspel dat volgt, is leuk want de vrouw wijst steeds naar garnalen terwijl ik voortdurend “khung” zeg maar ook in het Engels “kip”. Uiteindelijk pak ik het woordenboekje er weer bij en zie ik dat ik de hele tijd heel netjes nasi met garnalen aan het bestellen ben en dat het woord voor “kip” een heel ander woord is. We lachen uitgebreid met elkaar wanneer ik eindelijk het Thaise woord voor kip combineer met de fried rice en de vinger gericht op een echte kip. Het duurde even maar ik heb het begrepen en belangrijker nog: zij ook!

Het voorval doet me erg goed. Want los van alle lichamelijke ongemakken en onfitheden, speelt  onbekendheid met de cultuur, de taal en de mensen ook een rol in hoe we ons nu voelen. Ik waan me in een compleet andere wereld. De mensen zijn moeilijker te lezen en spreken een taal die ik totaal niet begrijp. Want niet alleen hebben we wat Thais geoefend maar kregen we bij het vragen van de rekening in het Thais hartelijkheid en hulpvaardigheid terug. Dat vind ik heel waardevol omdat ik denk dat we op deze manier niet alleen gevoel krijgen voor het land maar ook voor de mensen. En dat maakt het reizen voor ons nog een stuk leuker.

Chonburi, zondag 8 november 2009

Pffff, de eerste fietsdag zit erop. De route vinden we makkelijk. Ons hotel in Bangkok zit aan een weg die we kilometers lang moeten volgen om uit Bangkok weg te komen. Mijn hero (zo heet mijn nieuwe telefoon) brengt zijn geld meer dan op want met de GPS-functie rijden we niet alleen makkelijk de stad uit maar we worden ook nog eens 13 kilometer over een weg gestuurd waar bijna niemand rijdt. Die hadden we zelf nooit gevonden.Na 13 rustige kilometers bereiken we snelweg 34 die naar Chonburi leidt. De hele weg tot aan Chonburi is het druk met auto’s, brommers, vrachtauto’s om ons heen. Het voordeel is dat er veel tankstations zijn met airco waardoor we in ieder geval even uit de hitte en van de herrie kunnen ontsnappen. Vanuit onze hotelkamer kijken we uit over Chonburi, een lelijk grauw stadje maar wel met links groene heuvels en rechts in de verte de golf van Thailand.

Pattaya, maandag 9 november 2009

 Het fietsen is niet spannend maar wel inspannend. We rijden op de vluchtstrook van een redelijk drukke weg. Vooral de drukte van de geluiden is wat het een inspannende aangelegenheid maakt en het gevoel dat we in dezelfde snelle stroom mee moeten als het andere verkeer. Pattaya lijkt in eerste instantie mee te vallen maar al na een uur op straat zijn we blij dat we morgen weer door fietsen. Wat ons afstoot, zijn de hordes alleenstaande oude(re) westerse mannen met of een jonge Thaise vrouw aan hun zijde of ernstig op zoek naar 1. Ook tijdens het avondeten bij ons hotel zitten ladingen mannen alleen aan een tafel te eten.

Ban Phe, dinsdag 10 november 2009

Met een goed ontbijt achter de kiezen vertrekken we uit Pattaya. Het is pittig fietsen. Ook omdat de omgeving licht glooiend is. Voordat we het weten, trappen we de laatste kilometers richting de boot naar Ko Samet over rustige wegen weg. Het is lekker fietsen zo. Zeker met het vooruitzicht van een rustdag op het Ko Samet. Na wat gedoe om de goede pier te vinden, komen we eindelijk bij de juiste terecht, maar de vertrektijd van de boot past ons niet, omdat wij dan in het donker aankomen.

Woensdag 11-11-2009 Laem Mae Phim

De rustdag op Koh Samet verplaatsen we naar Laem Mae Phim, dat ook aan de zee (golf) ligt. Omdat het maar 25 kilometer fietsen is, hebben we zo zelfs bijna 2 rustdagen. Om 11 uur zitten we al in onze kleine bungalow die in een rustige mooie tuin ligt. Dit is goed en dit is ook wat we op dit moment nodig hebben om weer  bij te komen om vervolgens weer met plezier en gemak door te fietsen.

De rustdag in Laem Mae Phim bevalt goed. Omdat we de dag ervoor de zonsondergang gemist hebben, zitten we op tijd in 1 van de restaurantjes aan zee. Het blijkt van een Nederlander te zijn, Harold. We raken met Harold in gesprek ….. en missen de zonsondergang. Althans het moment waarop je met je fotocamera klaar wilt zitten. Het maakt niet uit want het is best gezellig kletsen met Harold en we genieten gewoon van het daar zitten met biertje en verkoelend briesje.

Chanthaburi, vrijdag 13-11-2009

Richting Chanthaburi is het vooral fietsen op de vluchtstrook van de 3. Maar het eerste stuk naar Klaeng is het nog een provinciale weg. Dat is lekker rustig fietsen. Er is nog nauwelijks verkeer en hoewel het al 8 uur is geweest, zijn er ook nog weinig mensen op straat. Het lijkt alsof het leven hier pas laat op gang komt.

In de buurt van Chanthaburi gaan we van de 3 af. Zodra we op de kleine wegen zijn, is het een hele andere wereld. We fietsen door plantages met bananen, durian (de stinkvrucht), kaktusvruchten, papaya en kokosnoten. Het groen reikt om ons heen. Het is 1 en al tropen! Mooi, mooi, mooi. Het kadootje van de dag.

In Chanthaburi is het druk omdat de handel in edelstenen altijd plaatsvindt in het weekend (en dat is het nu). Overal zitten mensen met edelstenen, pincetten en vergrootglazen. Het is een knus stadje. Ik kan me goed voorstellen dat het doordeweeks, zonder de edelstenenhandel, erg aangenaam slenteren is door de kleine straatjes. Nu is er behoorlijk veel verkeer maar ondanks dat we goed op moeten letten bij het oversteken, voelt dit stadje goed. Morgen weer verder. Dan naar Trat.

Trat, zaterdag 14-11-2009

Bij ons vertrek krijgen wij in het hotel nog een kaart mee. De vrouw achter de balie begint een heel verhaal in het Thais, wijst op de kaart die ook alleen in het Thai is en voegt in haar spaarzame Engels toe “don’t go this way. Go this way, you cycle in sea.” Heel lief bedoeld maar wij houden het liever droog en bij de 3. Omdat het nog niet druk is op de weg kunnen we er ook volop van genieten. Links zien we in de verte enkele bergen liggen. Zover het oog reikt, is het tropisch groen van allerlei verschillende bomen. Regelmatig passeren we ook monumentale villa’s. Ja, kan me best voorstellen dat je hier graag wilt wonen.

Steeds vaker wordt er naar ons gezwaaid of wordt er iets tegen ons geroepen. Altijd heel vrolijk en met een grote lach. Meestal ook door een vrouw die dan ook meteen haar duim opsteekt. Wat ons ook opvalt, is dat de Thai ons volledig met rust laten. Onze fiets lijkt soms zelfs niet eens op te vallen. Dat maken we niet vaak mee want zelfs in Nederland werpen de meeste mensen een blik op onze fiets. Trat is een heel gemoedelijk plaatsje met leuke smalle straatjes waar veel guest houses en restaurantjes zijn, gericht op back packers die op weg zijn – zoals wij – naar Cambodja of naar Ko Chang.

Koh Kong – Cambodja, maandag 16 november 2009

We weten wanneer we op staan dat het een lange dag gaat worden van Trat naar Koh Kong in Cambodja. Tot aan de Thaise douane zo’n 93 kilometer en dan vanaf de Cambodjaanse kant nog 11 kilometer naar de plaats van bestemming. We gaan een grens oversteken en grensformaliteiten kunnen soms wel uren duren. Het is warm, het zweet druipt weer aan alle kanten van ons af en er zijn heuvels. Best steile af en toe maar we voelen ons goed dus blijven we doorgaan. Die laatste 40 kilometer doen we het goed. De heuvels zijn weer terug en steil maar we nemen ze zeer efficiÎnt waardoor het we-staan-bijna-stil-zweten-ons-rot-klimmen tot een minimun kunnen beperken. Zo gaan de kilometers voorbij en zijn we voordat we het weten bij de grens. Gelukkig is er weinig gedoe bij de grens. De Thaise douanebeambte is een groot chagrijn, Ook aan de Cambodjaanse kant gaan de douaneformaliteiten heel soepel. We lachen zelfs met de douanebeambten. Vrij uitzonderlijk en heel prettig.

Meer op: www.deontdekkingvan.nl