Gisteren was de Internationale Dag van de Arbeid, maar veel reden om feest te vieren was er niet volgens Bangkok Post. Alhoewel er festiviteiten waren, lees ik daar geen woord over. Wel quotes van arbeiders.

Zo zegt bouwvakker Suchart blij te zijn een baan te hebben. Hij draait dubbele diensten en verdient meer dan zijn collega’s. Maar de vermoeidheid begint toe te slaan. Hij zou liever een vaste baan met vrije dagen hebben.

Suchart vindt dat de regering het huidige ‘geen werk, geen loon’-systeem moet afschaffen. Het vorig jaar naar 300 baht opgetrokken minimumdagloon is nauwelijks voldoende om van rond te komen en doorgaans verdienen vrouwen minder dan mannen. De regering heeft arbeiders beloofd dat ze minstens 9.000 baht per maand kunnen verdienen, maar dat betekent wel dat ook op de wettelijk voorgeschreven vrije dag per week gewerkt moet worden.

Daeng, die in een exportbedrijf van kleding werkt, vindt dat er van haar als dagloner misbruik wordt gemaakt. Ze heeft slechts zes vakantiedagen per jaar. Hoe anders was dat in Taiwan, waar ze werkte. Daar kreeg ze een maandloon en er werd strikt de hand gehouden aan de maximum werktijden.

Miew, een arbeider in een fabriek van auto-onderdelen, zegt dat de siuatie voor werkers die door uitzendbureaus worden geplaatst, nog erger is. De bedrijven waarbij ze werken, voelen zich niet verantwoordelijk voor hun welzijn. En de bureaus houden salaris in als ze afwezig zijn.

Volgens Bundit Thanachaisetthawut, arbeidsspecialist bij de Arom Phong Pha-ngan stichting, is het minimumloon voor de meeste huishoudens niet toereikend. Arbeiders moeten noodgedwongen overwerken, wat zowel fysiek als mentaal uitputtend is. De kwakkelende economie doet er nog een schepje bovenop. Werkgevers snijden in lonen en toelages en sommigen betalen helemaal niks.

De provinciale vakbond in Buri Ram dringt er bij de regering op aan een fonds op te zetten voor werkers die als gevolg van de trage economie hun baan verliezen. Volgens de vakbond zien veel midden- en kleinbedrijven zich genoodzaakt personeel te laten afvloeien om te kunnen overleven.

(Bron: Bangkok Post, 2 mei 2014)

Foto: Werkers van het Thai Labour Solidarity Committee en de State Enterprises Workers’ Relation Confederation demonstreerden gisteren bij het parlementsgebouw, waar festiviteiten waren ter gelegenheid van de Dag van de Arbeid. Actieleider Suthep sloot zich bij hen aan. 

4 reacties op “Dag van de Arbeid: weinig feestelijk, veel zorgen”

  1. haazet zegt op

    Dit is Thailand , geen Nederland dus , als men als bedrijf de werknemers doorbetaald als er onvoloende werk is , gaat het bedrijf over dekop , wachten op betere tijden , is het beste.
    Vaak werken in het bedrijf mensen van de famillie en hun vrienden , buren etc. En wonen ze bij elkaar en de baas zorgd vaak voor onderdak en eten en vaak gaan de mensen als er te weinig werk is op het land werken bij hun famillie enz.enz. Met elkaar hebben ze een goed leven , elkaar helpen en delen met elkaar , en ook voor elkaars kinderen zorgen als dat nodig is of voor elkaars zieke moeder dat is THAIS.
    Zij hebben de baas hoog in het vaandel , de baas heeft hen nodig en zij hebben de baas nodig , respect
    hebben voor elkaar , daar kan Nederland nog veel van leren.

    Groetjes van Haazet.

  2. Soi zegt op

    Menig gepensioneerde, nu in TH residerend, is geboren in een tijd dat de in het artikel geschetste werkomstandigheden ook in NL nog gemeengoed waren. In de vroege jaren 50 van vorige eeuw ging ik als klein jong naar de lagere school in de Gelderse Achterhoek. Mijn vader en zijn broers werkten in Duitsland als bouwvakkers of fabrieksarbeiders: lage daglonen, 6 lange werkdagen in de week, op zaterdagavond thuis, op zondagmiddag weer terug, slechte werkplekken, weinig perspectief. Pas gaandeweg de jaren 50 werden de arbeidsomstandigheden beter, ging ook in Nederland nog meer gebouwd worden, en hoefden men niet meer de grens over, kwam er meer werkgelegenheid, scholing, opleiding, perspectief. Er was wel meer saamhorigheid, meer familiezin, meer samen delen.

    Als ik door de Isan rij, de mensen voort zie ploeteren, als ik Thai mensen en hun werkomstandigheden overzie, hun wederwaardigheden aanhoor aangaande hun ervaringen als arbeider, ambtenaar, of kraamhouder, denk ik vaak aan de jaren van destijds. TH lijkt dan in veel opzichten op Nederland tijdens de vroege jaren van de Wederopbouw. Maar daarmee houdt elke vergelijking op. In NL veranderden de omstandigheden voor alle mensen gaandeweg en voorspoedig. IN TH blijven de omstandigheden hetzelfde, of verslechteren zelfs. Kijk naar wat de rijstboeren overkomt, zie wat de verhoging van het minimumloon tot 300 bpd bij de laagstverdienden heeft aangericht, denk maar eens na over de oorzaken en gevolgen van het steeds maar weer groter worden van de inkomensverschillen. (Lees: https://www.thailandblog.nl/nieuws/schokkende-cijfers-inkomensongelijkheid/)

    Eigenlijk is het de bedoeling om in het leven vooruit te kunnen. Een baan is daarbij hulpmiddel, naast scholing en het hebben van vooruitzichten op beter. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat je als individu niet kan plannen hoe je leven er uit mag zien? Dat je dagelijks voor soms minder dan 300 bpd werkt, en met familieleden hutje bij mutje moet leggen om te kunnen wonen, elkaar te voorzien in levensonderhoud, gezinslevens afhankelijk maken van een baas en van wat een familie waard is? Met elkaar een goed leven, zoals @haazet betoogt. Dat mag dan zo wel lijken onder de huidige Thaise betrekkingen, maar lijkt mij voor de vooruitgang en verdere ontwikkeling van het land niet bevorderlijk.

    Je kunt TH niet vergelijken met NL, maar één ding weet ik zeker: wil TH meedoen in de vaart der volkeren, eind 2015 aansluiting vinden bij de AEC, en haar bevolking voorbereiden op meer modernere en democratische verhoudingen, dan zal ze rap moeten ontstijgen uit oude agrarische gedragingen en gewoontes, en zich feodale dimensies als ‘het opzien tegen de baas’ ontzeggen. Ik durf te wedden dat een dergelijke attitude ook de politiek zeer goed doet.

  3. mitch zegt op

    Je hebben gelijk.maar als ik zie hoeveel dure autos er hier in korat rijden.dan vraag ik me toch af of het allemaal klopt.en ook als ik zie hoe vol de restaurants steeds zitten en het is overal. Dure hondas en toyotas en geen kleintjes.en hoeveel nieuwe huizen er worden gekocht.Als het zo is wat hier wordt beweerd, dab klapt vandaag of morgen alles in elkaar

    • Franky R. zegt op

      Niet naar kijken, beste Mitch.

      Want dat is nagenoeg allemaal gekocht op de pof. U weet toch wel dat de overheid de ‘first car’ plan is gekomen?

      En die ‘dure Honda’s en Toyota’s’ en huizen…dat is allemaal status. Op de pof, dat wel…dus het staat inderdaad op inklappen.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website