Thailand vraag: Oud worden in Thailand of in Nederland?

Soms denk ik ook na wat ik op mijn oude dag gaan doen.

Alles is eigenlijk afhankelijk van je persoonlijke famiale situatie.

Zoals je zelf schrijft, de mensen dewelke je kent worden geholpen door hun kinderen en ingehuurde mensen.

En dat zal waarschijnlijk ook mijn eindfaze van het leven in Thailand zijn.

Ik heb een heel goede relatie met mijn kinderen en ik ben een gewaardeerd lid van onze kleine gemeenschap.

Als 50+, Ik ga al om de 3 maanden naar het lokale ziekenhuis voor routine bloedtest en soms eens naar de tempel. Ik weet al redelijk goed hoe de Thaise gezondheidszorg werkt en ik ben er al lid van.

Zolang mijn kinderen in Thailand verblijven zullen ze waarschijnlijk op mijn oude dag voor mij en/of mijn echtgenote zorgen. Er is ook een prive hospitalizatie verzekering dewelke de eerste kosten kan dekken.

Zorgen voor mij moet wel “minimaal” zijn, geen dagtaak of extra last voor de kinderen.

Ik verkies ook een korter actief leven dan een paar jaar langer leven zonder de geneugten van het leven.

Zonder de geneugten van het leven, de laatse jaren zullen dan waarschijnlijk meer uitkijken naar het einde worden dan genieten van iedere dag.

Wordt de zorg een echte dagtaak of de kosten worden enorm, geeft ik mezelf 2 opties:

– terug naar Europa en gebruik maken van de sociale zekerheid. (Maar niet om mijn laatste jaren in een ziekenhuisbed of ergens in verzorgingstehuis zonder familie of vrienden te verblijven.)

– actieve of passieve euthanasie.

Specifiek voor dementie.

Dementie is voor mij het doomscenario. Ik vind geestelijke achteruitgang veel erger als het verlies van lichamelijke functies. De diagnose dementie zal waarschijnlijk bij mij al een trigger zijn om te denken aan euthanasie. Ik heb mijn echtgenote en kinderen al verschillende keren verzekerd, verlies ik mijn verstandelijke vermogens mogen jullie er een einde aan maken.

Thailand is m.i. zeker het overwegen waard.

Opmerking van een, ik dacht een hoogleraar, in NL:
in de toekomst is een alleenstaande een paria voor de gezondheidszorg in NL.
Geen geruststellende gedachte.

Gezondheidszorg wordt in NL onbetaalbaar, men gaat uit van hulp door mantelzorgers, (te) lang thuisblijven, bejaardenhuizen opgeheven, wachtlijsten bij verpleegtehuizen. Veel papierwerk, veel loketten en verschillende afspraken voor hetzelfde euvel, de klok regeert bij professionele hulp (snel, snel).

Daarnaast zijn er enkele andere factoren voor de landkeuze: de kosten van levensonderhoud; het klimaat: in NL veel grijze luchten, zonnetje is toch wel vriendelijker en scheelt in de gasrekening.

Dit alles kan een reden zijn om een levenseinde in Thailand te overwegen, waar m.i. ook iets meer respect voor ouderen bestaat. Veel is afhankelijk van de persoonlijke situatie: alleenstaand, getrouwd, kinderen, familie, vrienden, financiën.

Terzijde: beter om een wens omtrent actieve of passieve euthanasie ook op schrift te zetten, ondertekend en gedateerd, Volgens mij zijn er voorbeelden van zulke documenten op internet te vinden.
Geef een origineel daarvan aan de arts. Waarbij de arts natuurlijk wel zijn bereidwilligheid heeft aangegeven om een patient te helpen bij het levenseinde, want niet iedere arts is bereidwillig.
En als men die bereidwillige arts dan later toch eens bezoekt, dan actief aangeven, dat men nog altijd ongewijzigd bij het eerder omschreven uitgangspunt blijft of dat er wijzigingen zijn opgetreden. Zodat ook de arts van de actuele situatie op de hoogte is.