
Met de wetenschap dat het verhuizen naar Thailand zou betekenen dat de relatie met mijn dochters volledig zou bekoelen, zou ik het dan toch doen? Nee, ik denk het niet.
Mijn relatie met mijn ouders was er een met veel meer wederzijds respect.
Als ik om mij heen kijk hier in Thailand, schrik ik van het aantal soortgelijke situaties. Gewoon kinderen die zeggen: “Je krijgt je kleinkind niet te zien.”
Ik weet dat ik hier niet alleen in sta, maar buiten het feit dat ik er erg door geraakt ben, ben ik ook kwaad op mezelf. Hoe heeft het zover kunnen komen? Na al die jaren waarin ik er energie en geld in heb gestoken, krijg ik nu de deksel op mijn neus. Ongelofelijk.
Herkent iemand zich hierin?
Ingezonden door Fred
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Immigratie infobrief12 februari 2025TB Immigration Infobrief Nr 011/25: Immigration Kanchanaburi – Jaarverlenging, Re-entry en 90 dagen melding
Visumvraag12 februari 2025Thailand Visa vraag Nr 027/25: Jaarverlenging Retired – Hoelang moet het bedrag van 800 000 Baht op de bankrekening staan?
Visumvraag12 februari 2025Thailand Visa vraag Nr 026/25: Is een borderrun bij Phu Nam Ron (Kanchanaburi) terug mogelijk?
Lezersvraag12 februari 2025Mag ik met een Thais rijbewijs in Nederland een auto besturen?
Fred, ik voel met U mee, al heb ik niet uw ervaringen.
Immers, op elk moment van de dag kunnen we live in verbinding staan met Skype en App.
Misschien zelfs wel met meer media instruments waar ik niet familiar mee ben.
Is het niet iets van ….”waar een wil is, is een weg” ?.
Ontegenzeggelijk is relatiegebeuren tussen jongere ouders en kinderen tegenwoordig een andere dan tussen ‘ons’ ouderen en onze ouders.
Wat daar aan te grondslag ligt is een studie waard.
Vroeger woonden we allemaal bij elkaar in de omgeving, tegenwoordig niet meer.
Is het daarmee begonnen dat familierelaties anders zijn, meer afstandelijk?
Je zou zeggen dat ‘afstand’ tegenwoordig wegvalt door moderne communicatiemiddelen als Skype en App, zeker bij jongere generaties.
In familieverband schijnt dat niet altijd het geval te zijn. Dat is erg jammer.
Wees niet kwaad op uzelf, wens U wel sterkte.
Fred heeft het over zijn dochters. Dat betekent dat hij lijdt onder druk van zijn gezin. Niet van zijn familie. dat zijn broers en zusters, aangetrouwden (koude kant), neven en nichten en verder weg. Om hen zou je rustig kunnen gaan. Ik ben ook gebleven in NL, (weduwnaar sinds 2018) en ik heb mijn vriendschap met een Thaise vrouw gestopt. Mijn 3 volwassen kinderen konden het niet verkroppen dat ik naar TH zou emigreren, noch met een thaise vrouw in NL gaan samenwonen. Vooroordelen speelden volop. Zelfs een vakantie naar Thailand was hen te veel. Wilden er niks van weten wat ik daar zo allemaal aan het doen was, volgens hen. Toch wilde ik het contact met hen niet kwijt, ook niet vanwege de kleinkinderen. Je moet kiezen.
Beste Johan.
Ik woon al sinds 18 Februari 1986 in het buitenland. Mijn dochters zijn geboren en opgegroeid in Spanje.
Per toeval kwam ik hier in Thailand terecht ( ik was op zakenreis naar Singapore ) en besloot hier te blijven en heb in 2023 al mijn ontroerend goed in Nederland en Spanje verkocht.
Mijn beide dochters flink laten meedelen in de opbrengst maar een dank je wel moet er nog van komen.
Een wending in mijn leven wat ik niet heb zien aankomen.
Van mijn vrienden hier in Thailand krijg ik het advies: Zet er een dikke streep onder.
Valt niet mee lieve mensen.
Het lijkt me dat het geluk van de ouder ( vader of moeder ) voorop staat.
Of dat nu in Thailand is of ergens anders.
Vooroordelen ?
Beste William.
Ik krijg net een bericht door waar ik eigenlijk onpasselijk van werd. Een trouwe lezer van Thailandblog is denkelijk in de tuin onderuit gegaan ( hij is door de tuinman gevonden ) en ligt nu al meer dan een week in coma in het staatsziekenhuis in Chonburi.
Vrienden hebben zijn zoon ingelicht in Nederland en het commentaar was ” laat hij het zelf lekker uitzoeken “.
Wat is dat toch met ouder-kind relatie ? Wat hebben wij verkeerd gedaan met naar Thailand verhuizen met of zonder Thaise relatie. Ik zit zonder dat ik het in de gaten heb in het zelfde schuitje. Ik kom net zelf uit het ziekenhuis met een gapende hoofdwond door een val in de slaapkamer maar een berichtje vanuit Belgie moet er nog komen.
Dit soort gevallen zijn er meer dan op één hand te tellen, zeer verontrustend
Krijg net het trieste bericht dat mijn goede vriend Jos Boeters om 06:00 am uur in het ziekenhuis is overleden aan de gevolgen van een val in de badkamer.
Gecondoleerd Fred. En sterkte de komende tijd…
Gecondoleerd Fred.
Gecondoleerd vriend
Dubbel gecondoleerd Fred,
Met je vriend én je dochters.
Een alleenstaande papa die naar Thailand gaat, maakt zijn geld op, met of zonder Thaise vrouw.
Dat is waar alles om draait. Dat het ZIJN geld is waar hij zijn hele leven voor gewerkt heeft, komt niet bij de kinderen op, althans, dat wordt niet belangrijk gevonden.
Ik kan me de tv-reclame van tientalen jaren terug nog herinneren: “Maar toen kwam ik Marie-Louise tegen, en nu is het geld op!” Weet u het nog?
De schrik dat er voor hun niets meer te rapen zal vallen ligt dikwijls aan de oorzaak denk ik.
Erfenissen worden niet zelden in de hoofden van de kinderen al verdeeld lang voor de ouders er niet meer zijn.
En dan trekt de Papa na het overlijden van Mama naar Thailand, heeft een nieuwe vriendin of zelfs nieuwe echtgenote en bouwt daar al dan niet zelfs een woning met zijn geld.
De kinderen hun adem wordt bijna afgesneden en ze slaan volledig in paniek want ze zien “hun” geld verdwijnen naar Thailand en zien al hun plannen in het water vallen.
En dan gebeurt het verschrikkelijkste dat je als grootouder kan meemaken denk ik. Men deinst er niet voor terug om te gaan chanteren met de kleinkinderen. Of de ouder zich in zijn nieuwe situatie goed voelt of niet maakt hun helemaal ook niets uit.
Het egoisme kent dikwijls geen grenzen.
En er zullen natuurlijk zeker ook wel kinderen zijn die de overgebleven ouder het allerbest wensen en als die zich in Thailand gelukkig voelt daar ook geen problemen mee hebben.
herkenbaar, ik heb 2 kinderen en 3 kleinkinderen
heb de eersten na de scheiding, ze waren 2 en 4, door trainage jarenlang niet mogen zien en toen een matig contact van 1 dag per 3 weken ( door een rode vrouwen rechter vastgelegd )
de kleinkinderen alleen de oudste,
kinderen zijn nu eind 40 en tja wiens brood met eet diens woord men spreekt.
Ik leef al jaren mijn leven met mijn Phae en geniet ervan.
Knop omgezet, hoeveel moeite het ook kost
Hans
Luchtig en bijna humorvol omschreven, de opsteller en jij plukken het laag fruit voor de columnist weg.
Heb nooit kinderen gehad, dus het is mij bespaard gebleven, hoewel…………. toen mijn vader zijn bezittingen verdeelt werden [geld] was mijn jongste broer van mening dat dat anders kon, vooral richting hem. De mens in alle glorie ‘Tot eer en meerdere glorie in het persoonlijk welzijn’ uiteindelijk ten koste van alles en iedereen. Het kan verkeren.
En weet: in Thailand bestaan er geen problemen inzake (schoon)familierelaties. En moesten die er toch zijn(en dan gaan die al zeker niet over geld
Ik heb wel kennis van buitenstaanders Thaise (schoon-) familierelatie problemen..
En die betreffen geld en grond. Vooral grond, dat is een obsessie.
Inderdaad William-Phuket. Geld, grond en hebzucht zijn er een obsessie.Mijn reactie was ironisch bedoeld .
Voor mij niet herkenbaar, mijn dochter( vier kleinkinderen) heeft mij het allerbeste gewenst in Thailand en dat meent ze uit de grond van haar hart.
Voor mij herkenbaar Fred na de scheiding zijn ze in mijn privé dingen gaan snuffelen
en kwamen tot de conclusie en denken ze dat ik voor mij vriendin naar Thailand verhuisde
en gescheiden ben, terwijl ik zeg NEE dat is niet zo.
Ze weten heel goed waarom het echt is , dus nu willen ze geen contact meer met
me en hebben me buiten gesloten en willen geen contact meer met me
ook het trouwfeest van mijn dochter Carola mocht ik niet aanwezig zijn.
Goed heb me er bij neer gelegd maar soms doet het zeer veel pijn,
Zoals met bijzondere dagen, Jammer ook geen reaktie op verjaardags
kaarten en kerst kaarten en brieven. Sterkte Vriend ik ben er voor je.
Het probleem is dat we allemaal willen dat het koek en ei is.
Helaas is dat zelden het geval.
Kinderen gaan het huis uit en gaan hun eigen leven lijden (zoals het hoort) en bemoei je als ouder absoluut nergens mee. Ze weten alles beter en als er kleinkinderen komen ben je in het gunstigste geval goed voor het oppassen, de nodige cadeautjes en het spekken van de bankrekening (want die bankrekening, daar moet zo vroeg mogelijk mee begonnen worden. Dit onder het mom van studie of voor als ze het huis uitgaan).
Of te wel, toen ze klein waren leefde je voor de kinderen en nu ze groot zijn doe je dat nog. Het liefst ook nog voor de kleinkinderen.
Jouw geluk komt meestal helemaal niet aan de orde. Je kan zo leven. Alles voor jezelf aan de kanten schuiven, ongelukkig, maar volledig dienstbaar voor de kinderen en kleinkinderen. Laten we eerlijk zijn, diezelfde kinderen stoppen je in een verzorgingshuis zodra jij hulp nodig hebt.
Je kan ook gaan voor je eigen geluk. Want een ander doet dat niet voor je. Ik heb gelukkig kinderen die er steeds op hameren dat wij (mijn vrouw ik) alles moeten op maken. Doe wat je fijn vindt en wat jullie zelf willen. Zorg dat als je er niet meer bent, er niets meer is en dat je dat hebt gedaan wat jezelf graag wilt. In mijn ogen zou eigenlijk iedereen dat moeten doen. Waarbij het niet uitmaakt of je dat nu in Nederland doet of waar ook ter wereld, zolang je maar gelukkig bent.
Het klinkt hard, maar sommige dingen hebben we zelf niet in de handen en moeten we los laten.
Leef je leven, laat het verleden achter je en zijt gelukkig.
Vanaf 1993 een zakenrelatie met Thailand. Een bepaalde Thaise dame ken ik 28 jaar, haar vriendin een 14 jaar ( en beiden nadrukkelijk NIET armlastig). Mijn vrouw heeft na 7 jaar dementie de strijd opgegeven. Dus toen deze twee dames hier kwamen gezien reeds geboekte tickets, was mijn vrouw er niet meer.
Opmerking “vriendin”: jij bent alleen, ik ben alleen, misschien samen minder alleen ? Dat dus rond Kerst-Oud& Nieuw wat verder uitgeprobeerd. Een zus van mijn vrouw STOND erop haar te leren kennen, samen met haar man en dochters ( die al toegezegd hebben ons in TH te komen bezoeken). Mijn zus idem, heeft zelfs nog een spoedcursus Airfryer gegeven. Mijn beide zoons wilde haar (nog?) niet zien, ondanks mijn verhaal, dat als IK naar TH zou verhuizen, we de komende jaren niets in NL te zoeken hebben.
Mijn kleinkinderen heb ik enkel een paar keer een uurtje in het verzorgingstehuis van mijn vrouw gezien, een 3-5x/jaar, en op de uitvaart. De tweeling van net 3, van mijn jongste zoon, (her)kenden me niet eens. Op bezoek = een audiëntie van 2 uur aanvragen, dik een maand van te voren. U weet wel: druk, erg druk, zeer druk, ontzettend druk.
Over een paar maanden ga ik die andere vorm van kennismaking in Thailand uitproberen, en indien wederom positief: Huis in NL verkopen, mijn zoons en kleinkinderen krijgen het erfdeel van hun moeder.
En daarna: “La gongne, popkan chat na” aan NL. ( zie je in een volgend leven, of in het NL: het l.z.r.s, tot nooit meer).
Wat ik ook lees het is toch in en in triest.
Het sterkt mij wel lieve mensen.
Volgende maand reizen wij af naar Nederland om alles te laten beschrijven zoals ik het wil voor als ik er niet meer ben.
Die twee kleine apen van een half jaar en die andere van drie krijgen een mooi deel om hun studie te financieren en de rest gaat naar mijn partner.
Nooit gedacht dat er zoveel reacties zouden komen en zoals gezegd een hart onder de riem zou steken.
Ik hou nu nog meer van Thailand.
Veel liefs,
Fred en Denny
Geloof me maar , het is overal hetzelfde. In Thailand eer verdoken en achter een glimlach en hypocrisie verscholen. Meestal gaat men door tot de allerlaatste satang uit je portefeuille is verdwenen. Vergeet niet onze eigen gevoeligheden, waarden en normen nemen we ook mee naar Thailand. Succes!
Ik moet de stap nog zetten om uit Nederland te vertrekken. Helaas moet ik nog een paar jaartjes werken. Mijn ene dochter begrijpt mij volkomen. De ander loopt nu al te zaniken. Maar ik vind het allemaal prima. Het zal hier en daar pijn doen. Maar zelfs onze eigen kinderen zijn heel erg egocentrisch geworden.