‘Wat doet u in de wijdere Thaise gemeenschap?’
Iedereen is anders en iedereen heeft zo zijn eigen plek in en kijk op de Thaise gemeenschap. Sommigen werken hier, anderen zijn gepensioneerd en velen komen als toerist. De meningen over Thailand en onze plaats daarin lopen dan ook flink uiteen. Daar is niets mis mee. Het maakt mij wel nieuwsgierig naar ieders rol.
Hoe de buitenlanders die kortere of langere tijd in Thailand verblijven zich horen te gedragen is een punt waar veel over wordt gediscussieerd. Moeten we ons aanpassen, en hoeveel? Moeten we integreren of misschien wel assimileren? Dat zijn open vragen waar iedereen maar een eigen antwoord op moet geven. Moeten we de taal leren? Nee, dat hoeft niet maar is wel handig en leuk.
Het belangrijkste is dat je je thuis voelt en meedoet in de Thaise gemeenschap, met al zijn vele goede dingen en soms ook slechtere zaken.
Wat hoort wel? Wel, we moeten de Thaise beleefdheidsnormen volgen. En we moeten de wetten van Thailand naleven.
Verder horen we ons op de hoogte te stellen van belangrijke elementen uit de Thaise geschiedenis, economie en politiek, en misschien wat andere zaken.
Maar deze lezersvraag gaat over iets anders. Ik vind dat iedereen die langere (of misschien wel kortere) tijd in Thailand verblijft deel zou moeten nemen aan de Thaise gemeenschap. Daarmee bedoel ik de maatschappij buiten het eigen huishouden en de amusementsgelegenheden. Een actieve taak ten nutte van de bredere Thaise gemeenschap en ook van jezelf. Leren en meedoen. Waar, hoe en hoeveel doet er niet zoveel toe. Steek je handen uit de mouwen.
Zelf volgde ik het buitenschoolse onderwijs waar bijvoorbeeld afval opruimen in de openbare ruimte een onderdeel van was, ik gaf vele jaren Engelse les met name op een monnikenschool totdat het duidelijk werd dat een werkvergunning er niet inzat, hielp bij crematies met het wassen en aankleden van het lijk en deed later vrijwilligerswerk bij het begeleiden van buitenlanders die vaak om medische en financiële redenen in de problemen kwamen. Ik zie verder voorbeelden van Nederlanders die de plastic problematiek te lijf gaan of de voetbalsport bevorderen. Laat ik ook de expats niet vergeten die hier werken in het bedrijfsleven en het onderwijs.
Daar gaat mijn lezersvraag over. Ik ben gewoon erg nieuwsgierig wat Nederlanders doen in dit opzicht en ik hoop dat anderen daarvan kunnen leren en ook mee gaan doen in de Thaise samenleving. Iedere bijdrage, hoe klein ook, is zeer welkom.
Vertel: ‘Wat doet u in de wijdere Thaise gemeenschap?’
Kwam hier met mijn vrouw in 2016, hebben 4 jaar dag en nacht als vrijwilleger gewerkt in Sanghklaburi in een kinder tehuis met 150 kinderen, deden veel relief work met de mensen die tussen Burma en Thailand in zaten, ouwetjes die in een bamboo hutje woonde, wij kwamen met voedsel, medische verzorging en all wat nodig was. Dit zijn Karen of Mon people weg gestuurd uit Burma en niet welkom in Thailand.
Na 4 jaar zijn we verhuist naar Phuket, Mai Khao om daar te helpen voor straat dieren, Soi Dog, heb dat 7 jaar gedaan, woon nu apart en heb ff 2 maanden rust voor ik verder ga, natuurlijk altijd als ik naar het strand ga ruim een beetje plastic op, wijs mensen op hun rotzooi, het is niet meer dan logisch.
Het gaat er niet om dat je thai word maar meer dat je gewoon de algemene wereldse fatsoen normen erop na houd, en natuurlijk probeer ik zo goed mogelijk thais te spreken, maar woon nu in een gemeenschap met allemaal visserman, meeste moslim, maar allemaal goed met elkaar zelfs mijn honden zijn total geaccepteerd. Voel me 1 met deze gemeenschap in Ban yid. Maakt niet uit waar je woont , je moet je gewoon aanpassen
Beste Mark best knap je komt in 2016 naar Thailand en hebt 4 jaar en daarna 7 jaar vrijwilligerswerk gedaan.
Dan leven we volgens jou in 2027.
Dag Tino. Ik ben als vrijwilliger werkzaam in Thailand sinds 2006. Tot 2015 in een project dat gratis rolstoelen verstrekt aan arme gehandicapte Thaise mensen. Daar merkte ik dat er voor deze mensen geen sociaal vangnet is en dat zij geen geld hebben om hun basisbehoeften aan te schaffen.
Dat was de reden om op zoek te gaan naar lokale sponsoren om die gehandicapte mensen te helpen. Toen die sponsoren gevonden waren en er geld was heb ik gehandicapte mensen gezocht met hulp van sociale werkers van ziekenhuizen en gemeentehuizen (oboto’s). Daarna werden luiers, onderleggers, melkpoeder etc gekocht en gratis uitgedeeld. Op deze manier ontstond Charity Hua Hin Thailand (zie Facebook): momenteel krijgen 47 families maandelijks hulp van 10 Thaise en buitenlandse vrijwilligers.
Mijn motivatie is dat dit werk veel voldoening geeft en je het gevoel geeft dat je echt een verschil kunt maken. Verder dat ik met mensen in aanraking kom en plekken bezoek die ik anders nooit zou zien. Ik raad daarom iedereen aan die op zoek is naar een zinvolle dagbesteding, ditzelfde werk in zijn/haar woonplaats te beginnen.
Niets. Dat deed ik in mijn land van herkomst nog niet. Waarom zou ik het hier doen? Iedereen leeft zijn leven zoals hij wil en dat moeten we zo laten. Ik bemoei me met niets. Ik ken mijn buren zelfs niet. Ik zeg niemand een goede dag of wens niemand geluk omdat het normaal is dat je dat vindt en wil en dus het niet steeds moet herhalen. Wat andere mensen van mij vinden interesseert me niet. Ik leef mijn leven, zij het hunne.
Ik neem deel aan het gemeenschapswerk in ons dorp.
Dat bestaat uit herstellen van kleine straten en wegen, snoeiwerk, onderhoud waterbassins, opstellen van tenten ed bij tambuns, mee werken in de tempel.
Voel me daar goed bij, het wordt ten zeerste gewaardeerd.
Zo maak je deel uit van de gemeenschap en ben je geen buitenbeentje.
Beste Tino, onder de wijdere Thaise gemeenschap schaar ik ook Thaise immigranten in Nederland. De consequentie van mijn beroepskeuze hield in dat ik feitelijk altijd klaar moest staan voor de medemens en wellicht mede daarom zijn mijn vakanties in Thailand in principe hoofdzakelijk bestemd om zelf te kunnen ontspannen, uiteraard wel rekening houdend met mijn Thaise partner. In Nederland gaat er echter nog best aardig wat tijd zitten met het helpen van Thaise kennissen in de vorm van het uitleggen van de in de Nederlandse taal geschreven brieven, telefonisch en schriftelijk contact zoeken met (overheids) instanties, adviseren over allerlei verzekeringen, aanvragen van toeslagen, het invullen en uitprinten van formulieren voor bijvoorbeeld de dienst DUO en IND en hulp bij een (voor mij) eenvoudige belastingaangifte. Verreweg de meeste bedrijven en overheidsinstellingen hanteren bij telefonisch contact een keuzemenu en opvallend is dat althans mijn Thaise kennissen daar vaak al niet mee overweg kunnen. Laat ik over de problemen die zij ondervinden om bijvoorbeeld digitaal met de IND te corresponderen maar verder zwijgen. Mijn ervaring is ook dat juist bij telefonische contacten met overheidsdiensten een assertieve instelling vereist is en helaas is dat naar mijn mening wat dat betreft
Sorry, drukte per abuis op versturen maar had mijn zin niet afgemaakt. Wilde schrijven dat assertiviteit naar mijn mening niet het sterkste punt is van Thaise mensen in het algemeen.
http://www.belgisaan.be
Toen ik hier 15 jaar geleden kwam te wonen heb ik eerst een jaar vrijwillig en zonder ook maar enig financieel gewin een jaar Engels gegeven op een highschool bij mij in de buurt.
Dit voor drie dagen in de week.
Ik woon hier rustig en bemoei mij zo weinig mogelijk met wat er zoal om ons heen gebeurt.
Heeft men daadwerkelijk hulp nodig dan komen wij ook direct helpen, maar dringen ons niet op.
Ik heb uit ervaring geleerd dat je als buitenlander door de lokale omgeving hier vaak gezien wordt als een persoon met een behoorlijke spaarpot met poen.
En dat sommigen daar graag misbruik van willen maken.
We merken dit mijn Thaise ega en ik zelf bij het in het verleden uitbesteden van allerlei soorten klusjes.
We hadden er geen moeite mee om bij goed werk al een stuk meer te betalen dan ze bij een Thaise werkgever verdienen , maar het was nooit goed genoeg.
Daarom doen we nu beiden veel zelf rond om en in het huis.
Buiten dat om geven we nog wel regelmatig een financieele bijdrage aan goede doelen zoals bv het dorps schooltje.
Mijn ega geeft nog wel met regelmaat wat aan de tempel maar ik zeker niet, ik ben totaal geen liefhebber van de lokale oranje vereniging .
Jan Beute.
Woon en werk hier in de regio sinds 2000. Voornamelijk gebaseerd in Thailand
Heb pro deo voor Thai en regio charisties gewerkt van 2000 tot 2014.
Sindsdien wat rustiger aan, mede door werk ik China en Myanmar, Cambodia
Onderwijs, medische assistentie en medische voorlichting waren de kernzaken
Ik weet dat vele farang graag betrokken zouden willen zijn bij dat soort activiteiten, maar de work permit houdt de meesten tegen, dat is erg jammer, voor hen zowel als de localen.
Mijn mening is dat je jezelf altijd dient aan te passen in het land waar je werkt en woont
Plastic is een globaal fenomeen, maar Thai hebben weining op met het milieu, wordt naar mijn mening ook geen aandacht aan geschonken in onderwijs of door ouders…
Ik wordt door de community waar ik woon niet uitgezocht als hoofdbron voor de financiele en ondersteunende zaken, maar ze slaan me ook niet over…. en mijn partner beslist over het hoe, wat en waarom.
Uiteindelijk mag jezelf beslissen of je betrokken wilt zijn en tot welk nivo, gelukkig wel…
Van af 2006 was ik iedere jaar 4 weken in Hua Hin
en iedere keer , wanneer ik na de strand ga ,
loop ik van af de Chinese tempel langs tot na al de strandstoelen
en kijk aan de waterkant naar stukken glas ,raap het op
en gooi het in een vuilnisbak .
Soms zitten daar echt gevaarlijke stukken bij !
Wanneer ik denk aan al die mensen en voor al kinderen ,
die daar dagelijks in het water gaan ,
geeft het een goed gevoel , te weten ,
dat ik doch een hele bol ongelukken met het gebroken glas
heb kunnen helpen vermijden en het kost mij hele mal
keen moeite dit te doen .
Ik sta voor de klas in Narathiwat in het uiterste zuiden van Thailand. Dat is mijn baan en zonder betaald te krijgen kwam ik mijn bed er niet voor uit. Mijn situatie is anders dan van vele, gepensioneerde expats daar ik nog zeker twintig jaar moet werken.
Hmm Tino, weinig reacties helaas. Misschien zijn Nederlanders en Belgen daar te bescheiden voor. Maar ik ben gelukkig niet bescheiden al is mijn bijdrage maar beperkt en dan doe ik ook nog eens een groot beroep op de bijdrage van mijn vrouw:
Mijn vrouw en ik hebben allebei AOW en wat pensioen en we leven relatief eenvoudig hier in Thailand dus we houden momenteel nog wat geld over, ook mede dankzij het vriendelijke fiscale beleid in Thailand. Daar sparen we wat van (want we hebben geen ziektekostenverzekering) maar een gedeelte gaat ook naar onze Thaise medemens. Mijn vrouw heeft een boerderij (groente, fruit, vis) en heeft daarvoor drie medewerkers die ze wat meer betaalt dan wat hier gebruikelijk is (het zal iedereen wel duidelijk zijn dat die boerderij niet kostendekkend werkt). De medewerkers hebben allemaal zelf rijstvelden maar dat levert natuurlijk niet genoeg op. Ze komen alleen als ze geen werk hebben op hun eigen landje. Maar dat betekent dus wel werken in het weekend en ook op alle feestdagen. Het geld hebben ze hard nodig voor de studie van hun kinderen.
Verder werken hier ook nu en dan in de vakanties studenten die daarmee hun studie proberen te bekostigen.
Geld weggeven doen we weinig maar geld uitlenen komt regelmatig voor en meestal krijgen we dat nog terug ook. Maar daar moet je natuurlijk niet op rekenen.
Wat ik zelf doe? Soms wat Engelse les geven aan kinderen, maar niet op school, gewoon in het weekend, thuis. En verder doneer ik wat geld aan een voetbalteam waarin ik zelf voetbal.
Ik zie graag mensen om mij heen die gelukkig zijn. Het is dus een soort van egoisme van mij. Ik doe mijzelf er een plezier mee.
Prachtig om te lezen, Hans. Ja, de beste manier om gelukkig te worden is anderen gelukkig maken…
Een Duitser die momenteel in Ubon woont heeft toen hij nog in Hua Hin woonde Thaise mensen geleerd om dat typische zure Duitse brood te bakken. Ze sturen nog steeds elke maand wat van die broden naar hem op die hij vervolgens bij de bushalte in Ubon ophaalt. Hij heeft mij ook wel eens zo’n brood gegeven: prima brood!
Mocht iemand toevallig in die bakkerij in Hua Hin terecht komen, vraag dan of ze Norbert nog kennen.
Doet me toch deugd dat er mensen zijn zonder een ‘het gaan om mij, zou toch gek zijn om andere te hulp te staan (daarnaast heb ik al een leven gewerkt dus ik kom hier voor me rust en ken als ‘gast’ mijn plek, ik betaal en bepaal’ . Want inderdaad, zelfs met kleine hand en span diensten, klaar staan voor anderen maak je hen gelukkig en daarmee jezelf. En wie goed doet, goed ontmoet niet?
Dat het ook goed voor de integratie is, je niet aan de zijlijn staat, is mooi meegenomen.
ทำดีได้ดี tham die; dai die: (tonen midden, midden, dalend, midden) Wie goed doet, goed ontmoet. Thais spreekwoord.
Beste Tino, is wie goed doet, goed ontmoet niet een oud Hollands spreekwoord.
Mijn moeder leerde het mij al op een vroege leeftijd, toen ik nog niet eens wist dat Thailand bestond.
Jan Beute.
ทำดีอย่าเดี๋ยว, wacht niet om goed te doen, ken ik wel als Thais gezegde.
Ik ben inmiddels 5 jaar met pensioen, woon nog steeds in Bangkok, en leef grotendeels als een Thai en met de Thais. Er zijn dagen dat ik alleen Thais praat, soms engels en sporadisch Nederlands.
Ik reis veel in het land, vaak zijn dat dagtripjes vanuit Bangkok en een 3 a 4 keer per jaar weektripjes naar de minder toeristische bestemmingen.
De foto’s die ik dan maak plaats ik dan op mijn FB-page https://www.facebook.com/Thailand.undiscovered/.
Voorts zie ik graag een drastische vermindering in het gebruik van “single-use-plastic”, zoals de zakjes bij de 7-11, maar ook de plastieke bekertjes, dekseltjes en rietjes ed. Daartoe heb ik een FB groep opgezet “https://www.facebook.com/groups/384929215252402/permalink/508613572883965?sfns=mo”. De groep heeft 242 leden waaronder ook veel Thais.
Ik maak 365 dagen per jaar deel uit van de Thaise samenleving en laat het vrijwilligerswerk graag over aan mensen die daar de tijd voor (over) hebben.
Als geen ander realiseer ik mij dat het financiële gedeelte nu en voor later van groot belang is dus heb ik jaren geleden besloten om het Nederlandse loonslaaf gebeuren vaarwel te zeggen en hier zakelijk te freewheelen gebruikmakend van de diensten van Thai die ook vooruit willen.
Levenservaring vind ik belangrijker dan diploma’s en help mensen waar nodig ook privé, maar als het gras bij de buurman toch groener is, dan gaan we zakelijk uit elkaar en dat hoeft in het dagelijkse leven dan weer niet zo te zijn. Het huis staat altijd open en het eten en drinken staat voor iedereen klaar.
Dat bevalt mij gelukkig prima want ik heb nog een jaar of 15 te gaan voordat ik gratis geld en wat pensioen ga krijgen.