Do in Rome as the Romans do, maar niet altijd

Do in Rome as the Romans do, is mijn motto wanneer ik in het buitenland ben. Maar niet alles wat de Romans doen – in dit geval Thais – doe ik.

Mijn Thaise ‘schoonfamilie’ heeft twee honden, die aan de ketting liggen. Ik vind het nogal zielige beestjes. Ze kunnen nooit eens lekker rennen en het voer dat ze krijgen voorgeschoteld, bestaat voornamelijk uit rijst. Nooit eens een lekker botje om op te kluiven. Die honden moeten net zulke slechte gebitten hebben als veel Thais. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel slechte gebitten en ontbrekende tanden gezien als in Thailand.

Soms beginnen die beesten hartverscheurend te janken. Ja, dat zou ik ook doen als ik zo’n armzalig leven moest leiden. De familie mept er dan flink op los. Ze heeft geen idee hoe je een hond moet trainen. Martin Gaus zou hier veel goede werken kunnen verrichten, maar ik ben bang dat zijn lessen aan dovemansoren gericht zouden zijn.

Ik zal nooit een hond een oplawaai verkopen.

Twee peuters die hier ronddarren, worden grenzeloos verwend. Ze hoeven maar ergens om te kikken of ze krijgen het. Kinderen die vragen worden overgeslagen kan geen Thaise uitdrukking zijn. Ze zitten overal met hun tengeltjes aan, wat als gevolg heeft dat naar sommige spullen eindeloos moet worden gezocht omdat die lieverdjes ermee gesleept hebben. Mijn moeder zou zeggen: Het is geen speelgoed. Het is dat ik een vredelievend persoon ben, anders zou ik die tengeltjes er graag van afhakken.

Als die twee dictatortjes hun zin niet krijgen, barsten ze in een hysterisch gegil en gehuil uit. Mijn moeder, alweer, zou zeggen: Zal ik je slaan, dan weet je tenminste waarom je huilt. Wat ze naar mijn beste weten trouwens nooit gedaan heeft. Om ze stil te krijgen, krijgen ze uiteindelijk hun zin of ze worden afgekocht met khanom (iets lekkers dat altijd mierezoet is). Een heel enkele keer krijgen ze slaag en dan wordt de roede niet gespaard.

Ik zal nooit kinderen slaan, ze krijgen bij mij niet altijd hun zin, ik leer ze dat er een verschil is tussen het mijn en het dijn en al dat zoete spul is slecht voor hun tanden (en kan leiden tot obesitas).

En dan is er nog het eten. Het meeste wat hier op tafel komt (ik moet eigenlijk schrijven op de vloer, want daar wordt gegeten), vind ik niet te kanen. Het ziet er smerig uit en het ruikt onaangenaam. Wat wij in Nederland kennen als de Thaise keuken, is dan ook een elitekeuken, geen plattelandskeuken. Dat kun je al zien aan het aantal verwerkte ingrediënten. Niet te betalen voor de gewone Thai.

Kom ik dan om van de honger? Nee, gelukkig zijn hier in de buurt een paar eettentjes waar ze een redelijke rijstgehakt (garnalen of inktvis) schotel kunnen bereiden.

En dan zijn er ook nog de pilletjes en capsules. Medicijnen die in Nederland alleen op doktersrecept verkrijgbaar zijn, zoals antibiotica, worden in elke pharmacy verkocht. De verkoopsters maken op mij niet de indruk dat ze een opleiding tot apothekersassistente hebben gevolgd. Bij kruideniers heb ik tetracycline zien liggen, wat een breedspectrum antibioticum is. Medicijnen, lijkt het, worden in Thailand als snoepjes geconsumeerd.

Ik gebruik dat soort medicijnen alleen op doktersvoorschrift.

Sommige Thais beginnen de dag met een slok Thaise whisky, een gedistilleerd met een alcoholpercentage van 40. Over de rest van de dag zal ik maar zwijgen. Thais spreken het woord whisky trouwens uit als whis-e-ky, want ze kunnen niet twee medeklinkers achter elkaar uitspreken, dus plakken ze er een klinker tussen.

Ik vind het smerig spul en drink het niet: ’s ochtends niet, de hele dag niet.

Rond een uur of negen gaat de familie onder zeil. Als ik die gewoonte zou overnemen, word ik elke nacht om 3 uur wakker, want ik heb doorgaans genoeg aan 6 uur slaap. Dus kruip ik tot een uur of elf achter mijn laptop, lees de krant nog eens van achter naar voren of kijk naar BVN.

Ik ga niet met de Thaise kippen op stok.

Doe ik dan niets wat de Romans doen? Jawel, ik groet de huisgeesten met de Thaise wai. Ach, baat het niet, dan schaadt het niet en de familie stelt het op prijs. Die geesten wonen in twee bovenmaatste vogelhuisjes in de tuin, in gezelschap van tientallen beeldjes. Onder andere schaars geklede danseressen. Geesten schijnen daar wel van te houden. Zo nu en dan worden een paar minuscule bakjes met eten voor de deuropening van de huisjes geplaatst. Een erg grote eetlust hebben die geesten blijkbaar niet.

Het schijnt belangrijk te zijn om die geesten te vriend te houden, want een kwaadaardige geest kan veel onheil aanrichten. Dat is niet zo lang geleden nog eens gebleken, toen drie helikopters kort achter elkaar crashten boven hetzelfde bos. Volgens veel Thais waren die crashes een wraakoefening van de bosgeesten. Dat waren kwaaie jongens. Dat het slecht weer met weinig zicht was, zoals het leger beweerde, kan volgens hen nooit de échte oorzaak zijn geweest.