Ik ontmoette hem, heel toevallig, een paar jaar geleden in het seafoodrestaurant op de pier van Pathiu. Heel uitzonderlijk zat er, bij mijn aankomst in het restaurant, een farang, ik schatte hem zo een 35-40 jaar oud, vergezeld van een Thaise dame. Eigenlijk niets bijzonders in Thailand, doch hier in Pathiu is dit niet zo algemeen.
Ik zei vriendelijk “hello” doch kreeg geen antwoord… raar, toch voor mij. Daar hij aan de tafel naast mij zat kon ik horen dat het gesprek in het ‘met veel haar op’ Engels verliep. Niet dat ik wil luistervinken, doch ik kon er niet naast luisteren want buiten het ruisen van de zee waren er weinig andere geluiden.
Na een tijdje vroeg ik hem wel waar hij vandaan kwam… een nors: ‘I live here’, was het antwoord. Raar, een farang die hier woont, die ik nog nooit gezien heb en waar ik geen weet van heb in dit kleine boerengat… had de tamtam het laten afweten? Tot ik naar het toilet moest en hij, voor het toilet kwam staan telefoneren, een nogal hoogoplopend gesprek trouwens…. Tot mijn grote verbazing in het VLAAMS. Ik schrijf wel degelijk “Vlaams” en niet Nederlands. Een rasecht Vlaams dialect uit de streek van “Antwerpen”. Nu was mijn nieuwsgierigheid zeker gewekt, een Belg, dan nog een Vlaming, hier in Pathiu, die dan nog beweert hier te wonen. Als dit je aandacht nog niet trekt dan ben je echt apathisch. Ik stelde mezelf voor met naam en toenaam: Lung addie …. Hij niet, doch wist me wel wonen en dat zou een paar dagen later blijken want hij kwam onverwachts langs en deed zijn verhaal:
Hij woonde eigenlijk in Bangkok en had ook een flat in Pattaya. Hij was op bezoek bij de familie van zijn “nieuwe” Thaise vriendin, die uit deze streek afkomstig was. Hij had ergens in Singapore een zeer goed lopende zaak bestaande uit opkopen en verkopen van oud ijzer. Niet met een paar kilootjes, doch met tonnen, onder meer oude scheepswrakken, welke verwerkt werden tot schroot, het ging hem over bedragen met heel veel nullen…. Wel ja… allemaal best mogelijk, doch ik had reeds enig wantrouwen want, die avond in het restaurant was er grote ontstentenis ontstaan bij de afrekening. De dame was aan het personeel aan het uitleggen dat “poechaaw …. Leum… kapao sai tang…”Een briefje werd getekend en weg waren ze….
Een paar dagen later stond hij hier opnieuw en deed zijn nieuw verhaal: zijn brieventas, met al zijn documenten en geld erin was spoorloos, ook zijn tabletcomputer met alle gegevens van zijn zaak in Singapore. Volgens hem: gestolen! Ik woon hier reeds langere tijd en ben hier nog nooit iets kwijt geraakt door diefstal. Behalve dan een paar duizend kilo palmoliefruit, maar dat is een ander verhaal. Hij moest terug naar Bangkok, naar zijn flat om daar het nodige te doen. Of ik hem 20.000THB kon lenen om terug naar BKK te keren. Geld was geen probleem want in zijn flat had hij genoeg in zijn kluis liggen en zou me onmiddellijk na zijn terugkomst, want zijn vriendin bleef hier nog even bij de familie, terugbetalen.
Een landgenoot in nood laat je niet voor Piet Snot staan, doch, reeds door het voorval in het restaurant, en een bedrag van 20.000THB om naar BKK te reizen van hier??? Een ticket met het vliegtuig kost 1500 THB, een VIP bus ticket 850THB, een treinticket met de “sprinter train” 550THB …. Voor 20.000 THB rijden ze je hier per privé-limousine naar BKK. Dit was niet zomaar iemand ‘uit nood’ helpen. Ik stelde hem dus 2000 THB voor, voldoende om zelfs met het vliegtuig naar BKK te gaan en daar een taxi naar zijn flat te nemen. Zijn verhaal moest maar eens waar zijn?
Een maand later, twee Thaise madammen aan de deur. Of ik wist waar “maai flend joe” was? Bleek hij ook een tamelijke som van de familie “geleend” te hebben en ze werden toch wel een beetje ongerust waar hij bleef en geen enkel nieuws hadden ….. Ik wist wel genoeg … wij noemen dit: verdwenen met de Noorderzon. En, het zijn niet altijd de Thais die “vergeten” hun schulden te betalen.
Nooit terug gezien, Lung addie 2000 THB “armer” maar een ervaring rijker.
Falang zijn nog onbetrouwbaarder als Thai als het over geld gaat.
Ik weet er wel een paar die altijd mooie verhalen en plannetjes hadden, loopt altijd uit op drama’s. In 1 geval zelfs 1 die mensen met wie hij jaren bevriend was een loer draaide, het top slachtoffer was even een half miljoen baht lichter. Uiteraard is de dader snel vertrokken naar een ander deel van Thailand en speelt daar dezelfde spelletjes.
Nooit in zaken gaan met andere falang. Als ze zo’n goede business kunnen draaien hebben ze zelf het geld wel.
Die zielige verhaaltjes over portemonnee kwijt enz. Allemaal gezwets. Je weet dat als je hier verblijft je minstens een Back-up nodig hebt. Wat bijvoorbeeld als je pasje ingeslikt word oid. In de tijd van smartphones etc kan je gewoon realtime bankieren zelfs in een dorp in Thailand. Dus dat soort verhaaltjes gaan er bij mij niet in.
Er lopen in thailand ontzettend veel van zulkse blaaskaken rond. Fantasten die geen nagel hebben om hun gat te krabben. Echt rijke mensen zijn meestal pakken discreter meer zelfs , ze laten zich eerder doorgaan voor mensen die het niet te breed hebben. En in pattaya heb je weliswaar wel mensen met wat geld maar de echte rijken die vindt je er niet. Daarvoor moet je in gstaad dubai monaco of luberon en andere van die oorden zijn.
Ja ja mooi verhaal zo uit het leven gegrepen. Charlatans heb je in vele soorten en maten en vind je in ieder land. Dus eigenlijk niet vreemd om dit in Thailand mee te maken, met een Belg. Ik ken er ook wel een paar uit Nederland afkomstig en die zouden er zo voor door kunnen gaan. In ieder geval heeft u de situatie goed ingeschat en uw realiteit zin zit ook wel goed. Lessen in het leven blijven altijd te leren, dat overkomt ons allemaal.
Als het maar niet te vaak gebeurt, want vele kleine bedragen lopen snel op.
Regel nr.1 – leen nooit geld aan een Thai
Regel nr.2 – leen nooit , never , nie , njet , geld aan een farang ,
die in Thailand woont !
Hey Lung Addie ,
kan je mij even 20.000 baht lenen ,
heb well miljoenen op de bank
maar ben even mijn pin code vergeten .
Hahaha, de term “Maai flend joe” vind ik nog steeds een hoogstandje van Thai English.
Een leuk verhaal Eddie. Dat iemand in dat gehucht in korte tijd dat geld opstrijkt, is knap. Is hij dan toch een zakenman? Wat jou betreft, zo maak je iets mee en die 2000 baht voel je elke dag minder.
Klinkt zo als eens scenario uit de shows die oplichtingszaken behandelen bij de NPO en commerciële omroepen. Bij 20.000 om terug naar Bangkok te kunnen gingen de alarmbellen of, gelukkig ook bij Lung Addie. Je portemonnee kun je met wat pech of onvoorzichtigheid kwijt raken, en met heel veel pech misschien zelfs je backup verliezen of ongelukkigerwijs niet bij de hand hebben. Vreemd is dan wel dat de partner blijkbaar ook niet een paar honderd bath heeft om terug naar huis te gaan. Zou nog kunnen, alles echt alles mis gaat. Maar een beetje zakenman weet dan toch nog wel wat de regelen? Als je zogenaamd een miljoen bedrijf runt heb je vast wel contacten die iets kunnen regelen. Maar als je werkelijk bulkt van het geld dan wil je daar meestal niet mee te kopen lopen.. Al met al een klassieke oplichter.
Dat hij Vlaming is vergroot misschien zijn kansen weg te komen met mensen die op basis van land van herkomst al vooroordelen hebben (“mensen uit het westen hebben vast geld, een Thai kan platzak zijn”) maar rationeel gezien doet het er natuurlijk niet toe of een Thai of westerling op je af stapt met het verhaal dat hij of zij eventjes niet bij geld kan en hulp nodig heeft. Tja dan is het na het aanhoren altijd nog een gok of dat je met een eerlijk persoon, oplichter of onbetrouwbaar iemand te maken hebt. Helpen van mensen in werkelijke nood is fantastisch, we moeten elkaar helpen als dat kan, want zelf hoop je ook dat mensen jou te hulp schieten als alles tegen zit, maar geef nooit meer hulp dan dat je kunt en wilt missen.
Ik hoop en neem aan dat Addie dan ook met een kleine lach terug kijkt op dit gebeuren en niet volgende persoon die om hulp vraagt niet bij voorbaat zal negeren. Dank voor het delen.
Erg jammer dat er zulke mensen rondlopen je bent bang om iemand te helpen die in werkelijke
nood zit.
Je zult het zelf maar meemaken dat je alles kwijt bent en niemand geloofd je.
Uitschot of zeg ik nu teveel?
Daar zit de moraal achter het verhaaltje. Zo een mensen maken het veelal om zeep voor mensen die echt getroffen zijn door bepaalde vorm van pech. En de term “uitschot” is echt niet teveel gezegd.
@Rob V … ja ik heb het met een kleine lach bij de “verliespost” geclasseerd. Ik kom en woon lang genoeg in Thailand om zo een zaken in te schatten doch nooit de deur echt dicht te gooien. Zoals ik schreef: je weet werkelijk nooit ….
Echt rijke invoedrijke mensen wonen niet in thailand. En degenen die er verblijven met wat geld hebben dit meestal vergaard met iet of wat criminele activiteiten.