Onaangenaam in Isaan

De Inquisiteur is niet iemand die snel minder leuke belevenissen doorvertelt. Toch gebeuren er soms ook onaangename dingen in zijn leven. Zo was er ongeveer drie en een half jaar geleden een ziekenhuisopname nodig, beschreven in een eerder blog (“De Inquisiteur en lungplujabaan”).

Hierdoor kwamen er nadien ook verzekeringsperikelen, vanaf toen waren alle problemen aangaande nieren en aanverwante niet meer gedekt. De lange zoektocht naar vervanging was nutteloos, er zijn geen maatschappijen die eerdere calamiteiten verzekeren, tenzij je bereid bent om een torenhoge hoge premie te betalen waarbij het de moeite wordt om jaarlijks in het ziekenhuis te liggen. Dus was er overleg met het lief: in geval van nieuwe nierproblemen wil De Inquisiteur naar een staatsziekenhuis vanwege de lagere kosten, hij drukte daar bij het lief nogal zwaar op.

En zie, eind november vorig jaar voelde De Inquisiteur dat er weer wat fout ging. Zoals altijd begint dat met lusteloosheid, snel vermoeid zijn, slechte lichaamstemperatuur regeling. Vervolgens pijn in de nierstreek gevolgd door koorts. De les van drie jaar geleden indachtig toen hij veel te lang wachtte om een arts te raadplegen, was het besluit snel genomen: naar het ziekenhuis. Een heel gedoe, want eerst naar de lokale arts zijn privé-kliniek, die schrijft dan een aanbeveling voor het ziekenhuis. De arts, een nierspecialist gekend en gerenommeerd in de streek hier, was eerlijk: dat kunnen wij niet behandelen. En vroeg De Inquisiteur naar een goed staatshospitaal. Sakun Nakhon werd aangeraden, het grote hospitaal daar.

KAMONWAN SIRIWAN / Shutterstock.com

Wat een vergissing. Want De Inquisiteur was ondertussen al danig verzwakt van de pijn en koorts, het lief en haar oom die chauffeerde brachten hem de volgende dag meteen naar spoed. Een warboel tot en met. Bloederige taferelen, uren wachten, even een arts erbij na een scan, ja het zijn de nieren, en vervolgens weer twee uren tussen de chaos blijven liggen.
Een privaatkamer was niet beschikbaar in eerste instantie en De Inquisiteur belandde op een zaal. Negentig bedden waren geplaatst daar waar er oorspronkelijk voor vijftig plaats was. Zijn bed stond doodleuk voor een dubbel deur naar een terras. Geen stopcontact, geen noodbel, niets, enkel een bed. Nu ja, een overjarige constructie, versleten want nauwelijks verstelbaar, veel te kort, een dun matrasje bestaande uit gladde rubber en harde vulling. Een laken, kussen of deken? Moet je zelf meebrengen. Eten werd gebracht via een soort tijdelijk buffetje waar je zelf of iemand van je familie moest gaan afhalen. Bestek, bord? Zelf voor zorgen. Gelukkig dat liefje-lief erbij was en dat kon gaan kopen in een shop. Bovendien moest ze onder het bed van De Inquisiteur slapen, totaal oncomfortabel maar geen plaats elders.De toiletten vies en vuil. Je wassen, ofwel moet de familie het doen, of je kon naar de lavabo’s in de toiletten – ook al vuil want de meesten deden er ook hun afwas…
Aan de vraag voor een privé kamer kon niet voldaan worden ondanks het feit dat er mensen die na De Inquisiteur werden opgenomen er wel een kregen. Bleek het pure vriendjespolitiek te zijn tot De Inquisiteur, in een zeldzaam helder moment, er echt lawaai over maakte. Dan kon het wel, na zeven dagen zaal. Alleen was de prijs verandert: bij de eerste vraag vertelde men dat een kamer vijfhonderdvijftig baht zou kosten. Nu was het duizendvijfhonderd baht geworden….

De behandeling was erbarmelijk. De eerste drie dagen gebeurde er niets, enkel pijnstillers. Morfine, veel. Dag vier werd er een sonde geplaatst in de linkernier. Vanaf dan viel het stil. De toestand van De Inquisiteur verslechtte snel: pijn, hoge koortsen, hallucineren van de morfine, totaal weg van de wereld, het was voor het lief onmogelijk om met hem te communiceren. Ze wilde hem verhuizen naar een privaat ziekenhuis, liefst naar Bangkok maar zelfs Udon Thani zou beter zijn. Doch ze durfde niet, De Inquisiteur had nogal zwaar gedrukt op het financiële. Tot ze uiteindelijk contact kreeg met De Inquisiteur’s beste vriend en toeverlaat. Die haar meldde dat De Inquisiteur direct moest verhuizen en die man heeft haar vertrouwen. Rekening betalen, honderdvijfentwintigduizend baht voor elf verschrikkelijke dagen.

De oom bracht De Inquisiteur en het lief naar het Bangkok Hospital in Udon Thani. Vanaf dan ging het snel: diagnose was nierstenen, maar vooral poliepen in de urineleiders waardoor er gruis en kleine steentjes vastzaten die een volledige blokkade veroorzaakten. Alles werd uiterst vakkundig behandeld en het mooie was dat ze voor iedere ingreep eerst kwamen melden hoeveel het zou kosten, ze wisten dat de verzekering het niet dekte.

Mooie, comfortabele kamer welke de tweeduizend vijfhonderd baht per dag waard was want goede verzorging door het verplegend personeel. Ook voor het lief een bed, televisie, koelkast, kookvuur. Na achttien dagen kon De Inquisiteur het hospitaal verlaten, de rekening bedroeg driehonderdzestigduizend baht. Bij de afrekening gaf het ziekenhuis zestigduizend baht korting, een mooi gebaar toch, doch waarschijnlijk rekenen ze er nu op dat De Inquisiteur bij toekomstige calamiteiten weer terug komt.

Ondanks het prijsverschil wil De Inquisiteur nooit meer naar een staatsziekenhuis, tenzij het voor mechanische schade is zoals een gebroken been of arm.

En dat zoiets altijd mogelijk is bleek wat later: nog in volle recuperatie kan De Inquisiteur het niet laten en gaat vijf dagen na thuiskomst uit het ziekenhuis mee jagen met enkele dorpelingen. Nu ja, jagen: op vogels, ratten, slangen en kleinere reptielen … . Altijd leuk. En heeft hij geleerd dat er een soort vogels zijn die hier een gans jaar door nestelen en die hebben uitermate lekkere eitjes. Spot De Inquisiteur zo’n nest in een boom, metertje of vijf hoog. Hij de boom in, die eitjes worden de zijne. Eens het nest wankelend in de hand breekt de tak waarop hij staat domweg af. Boem! Naar beneden, zijn val gelukkig gebroken door enkele takken. Verstuikte enkel, pijnlijke elleboog. Bijna of weer naar het hospitaal.

Vervolgens, nog eens twee weken later, loopt De Inquisiteur door de tuin, en zoals vaak stapt hij op het deksel van een van de vier septische putten. Breekt dat cementen geval doormidden en hoepla! De Inquisiteur dondert erin. Twee meter diep, het vuile stinkende water in. Armen en benen zwaar geschaafd met twee echt diepe sneden, later zal blijken ook een gebarsten scheenbeen en twee gekneusde ribben – De Inquisiteur was naar de lokale hulppost gegaan om de wonden te laten ontsmetten en hij kreeg meteen antibiotica mee als voorzorg tegen dat vuile water. Nog geluk gehad eigenlijk: ten eerste stond er vanwege het droogseizoen slechts tachtig centimeter vies water in, ten tweede het was de put waar enkel het afvalwater van de keuken in komt – stel je voor dat het de beerput was geweest … . Nog een geluk dat hij niet met kin of hoofd de scherpe betonrand van de put zelf raakte. Ook nog: het kostte hem zware moeite om eruit te geraken, het lief zat in de shop en hoorde hem niet roepen. Wat een klucht!

Die putdeksels, in de gewone bouwhandel aangekocht, zijn niet versterkt met betonijzer en na vier jaar weersomstandigheden verzwakt, De Inquisiteur is nu bezig deksels in staal te maken.

U ziet, soms heeft het leven wel wat nare kantjes. Het kan De Inquisiteur nauwelijks deren, spijtig van het geld want daar kan je wat anders mee doen natuurlijk. Integendeel, zolang het fysiek nog mogelijk is zal De Inquisiteur genieten van het leven en zich niet laten beperken door zwakkere nieren of ouderdom.

Er is een oosters gezegde dat hij hoog in het vaandel draagt: beter tien jaar leven als een tijger dan honderd jaar als een schildpad.