Je maakt van alles mee in Thailand (24)

Poring Studio / Shutterstock.com

De oproep van gisteren aan bloglezers om in hun herinneringen te duiken en daar een verhaaltje over te schrijven is goed aangekomen. We hebben er weer een aantal mooie reacties op gekregen, dus de serie gaat vrolijk verder.

Maar het is nooit genoeg, dus we roepen u nogmaals op uw ervaring met iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons, dat u in Thailand heeft meegemaakt met ons en de bloglezers te delen.

Het mag lang of kort zijn, maar gewoon leuk om te vertellen. Perfect Nederlands mag, maar hoeft niet, de redactie helpt u om er een mooi verhaal van te maken. Stuur uw bericht met eventueel een door uzelf gemaakte foto naar de redactie via het contactformulier.

Vandaag een verhaal van bloglezer Jacobus over een auto in een modderpoel, vreselijk als het je overkomt, maar leuk om na te vertellen.

Dit is het verhaal van Jacobus.

Auto in een modderpoel

Ergens in november vorig jaar verbleven mijn partner (ik zal haar verder in het verhaal Tik noemen) en ik in een resort in Chantaburi. We waren met een groep van een mannetje of 10, collega’s van Tik met aanhang. Het was een bedrijfsuitje van haar werk. Het resort ligt in een moerasachtig gebied aan zee, maar met binnenmeren. Dus spelevaren, zwemmen, vissen overdag en ’s avonds eten, drinken, karaoke en kaarten. We hadden het geweldig naar onze zin, maar aan alles komt een eind.

Op zondagmiddag rond 4 uur checkten we uit. Terug naar Nakhon Nayok. Door de provincies Chantaburi, Rayong, Chachoensao en Prachin Buri zo’n 320 km, schat ik. Maar ik had buiten de waard gerekend. Er bleek een stel te zijn dat geen vervoer had naar hun huis in Bangkok. Hoe ze dan wel naar het resort gekomen waren is mij nog steeds onduidelijk. Tik, die erg sociaal en collegiaal is, was wel bereid om een ommetje te maken en via Rayong en Chonburi naar Bangkok te rijden en vandaar naar ons huis in Nakhon Nayok. Bovendien rijdt ze in een HiLux van haar bedrijf dus veel bezwaar kon ik niet maken. Na onderweg nog een restaurant bezocht te hebben, tenslotte moet er gegeten worden, kwamen we rond 10 uur in een buitenwijk van Bangkok aan. We zetten haar collega’s aan huis af en vertrokken naar Nakhon Nayok.

Nu was het mijn beurt om te rijden. We schakelden Google Maps in want we wisten niet precies hoe we uit deze wijk naar Ranchit Road, de doorgaande weg Bangkok – Nakhon Nayok moesten komen. Uiteindelijk kwamen we op de 4-baans weg naar Chachoensao terecht. Ok, zo kan je ook naar Nakhon Nayok.Wel een omweg, de aanwijzingen van Google Maps zijn soms ondoorgrondelijk. Halverwege onze rit kreeg Tik een idee. Ze wist een landweg die deze 4-baans highway verbond met Ranchit Road. Na een half uurtje rijden zei ze: “en hier linksaf”. Ik draaide de HilLux het landweggetje op en vroeg: “Hoe lang is dit weggetje eigenlijk”. “Twaalf kilometer”, antwoordde ze. Het begon te regenen en niet zo weinig ook. De weg werd glibberig en het was stikdonker. Groot licht aan en vaart minderen. “Zullen we omkeren?”, stelde ik voor. Maar Tik is van het type onverschrokken en zei: “No, go ahead, still 5 km to go and then we are on Ranchit Road”. We passeerden een kruispunt waar op de hoek links een eenzame vrachtwagen stond. En toen gebeurde het.

Nog geen 100 m voorbij het kruispunt kwamen we in een enorme modderpoel tot stilstand. Ik probeerde van alles om uit de modderpoel te komen maar we gleden steeds meer naar de zijkant van de weg. We besloten dat Tik achter het stuur ging zitten en dat ik zou gaan duwen. Zogezegd, zo gedaan. We stapten beiden uit in de stromende regen en in een 30 cm laag modder. Na 5 stappen was Tik haar schoenen kwijt in de zuigende modder en ik na 10 stappen. Maar goed, we moesten door. Tik achter het stuur gaf gedoceerd gas en ik zette mijn volle 100 kg tegen de achterkant van de wagen. Het hielp allemaal geen zier. De wielen draaiden rond in de modder en de auto dreigde nog meer naar de sloot langs de weg te geraken. Tik stapte weer uit en we keken rond om hulp. Echter er was geen hond te bekennen. Ook geen huizen of boerderijen te zien, voor zover mogelijk in het pikkedonker.

Daar stonden we dan, ik met opgerolde broekspijpen en op blote voeten en Tik in haar zomerjurk. Alles onder de modder. Plotseling lichtte er een zaklantaarn op. Er kwam iemand aangelopen op het begaanbare gedeelte van de weg. Zomaar uit het niets. Het bleek echter de chauffeur van de vrachtwagen te zijn, die we gepasseerd waren. Er volgde een conversatie tussen de chauffeur en Tik, uiteraard in het Thais. Ik verstond er geen woord van. Of we een sleepkabel hadden? Nee dus. “Jij misschien?”, opperde ik. Domme vraag, realiseerde ik me. De man stond na te denken hoe hij ons kon helpen. Plotseling klaarde zijn gezicht op en Tik zei: “Hij heeft achter in zijn truck een oude buitenband liggen, die hij tussen zijn en onze auto wil plaatsen en dan wil hij onze auto uit de poel duwen”. Te gevaarlijk, zei ik.

Maar Tik, die onverschrokken is zoals ik eerder zei, had samen met de chauffeur het besluit al genomen om het te doen. Ik had niets in te brengen. De man keerde terug naar zijn vrachtwagen, startte de truck, draaide op het kruispunt om en kwam met brullende motor op ons toegereden. Een half meter achter de HiLux stopte hij, sprong uit de cabine, klom in de laadbak en gooide een grote vrachtwagenband in de modder. Samen manoeuvreerden we de band tussen de achterkant van onze auto en de voorbumper van de truck. Tik ging weer achter het stuur zitten en de chauffeur klom in zijn cabine. Mij werd verteld dat ik aanwijzingen moest geven aan de chauffeur. Hij deed het licht in de cabine aan en ik gebaarde dat hij langzaam kon oprijden. Tik had de automaat in de low gear op 4-wheel drive. De band kwam klem te zitten tussen beide wagens en ik gebaarde dat ze beiden wat meer gas moesten geven. En verdomd, een minuut later stond onze auto weer op het begaanbare gedeelte van de weg.

De chauffeur, die van zeer weinig woorden was, schakelde in zijn achteruit en wilde weg rijden. Tik gebaarde dat hij moest stoppen. “Kan je 500 baht wisselen”, vroeg ze mij. Dat kon ik, maar ik zei “nee”. Ok, ze liep op de chauffeur af en probeerde hem die 500 baht te geven, maar hij weigerde het aan te nemen. Toen heeft ze het in het borstzakje van zijn shirt gestopt en liep resoluut weg.

Zo nu en dan denk ik nog wel eens: wat een geweldige kerel. Wat je zoal niet meemaakt in Thailand