Je maakt van alles mee in Thailand (210)
Koh Samet
In de serie verhaaltjes, die wij plaatsen over iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons, dat lezers in Thailand hebben meegemaakt, vandaag: Napret van Koh Samet.
NAPRET VAN KOH SAMET
Een vierdaagse trip naar het schone eiland Koh Samet kwam tot een eind. Wij, mijn vrouw Oy en ikzelf, hadden aldaar genoten van zon, zee, en prachtig strand. Het huisje waar we verbleven was klein, maar voor enkele dagen groot genoeg. De dag voor terugkeer naar het vasteland werden wij verblijd met een nieuwe buurvrouw. Een Russische.
Type bejaarde kogelstootster. In het voorbijgaan wenste zij ons, gezeten op onze mini-veranda, vriendelijk goedendag. Tenminste, dat hoopte ik maar.
Had ze ‘ausweis, sofort!’ geblaft, had ik het ook geloofd. Tijdens het uitspreken van deze heilwens behield super-oma haar gemoedelijke gelaatsuitdrukking. Namelijk die van alom gezochte vrouwelijke seriemoordenaar. Ach, cultuurverschil, zo keek het mens nou eenmaal.
De volgende ochtend ontwaarde ik haar in het openlucht-restaurant. Gekleed in een nauwelijks verhullende bikini. Modelletje: alleen geschikt voor Doutzen Kroes. Wijdbeens gezeten en happend in een uitsmijter werd pijnlijk zichtbaar dat folders over ontharingscrème bij oma nimmer op de mat waren geploft. Mijn ontbijt bleef bij deze aanblik dan ook grotendeels onaangeroerd. Dit verschil in cultuur was me iets te veel op de vroege Thaise morgen.
‘OPA’
Later die dag bereikten we na een korte boottocht de haven van Ban Phe. Aldaar namen we plaats in het minibusje van ‘opa’. Zo heette hij vast niet, maar mijn vrouw noemt iedere man boven een bepaalde leeftijd opa, en ik doe daar uit farang-gemakzucht vaak aan mee. Een beroerder chauffeur heb ik nimmer meegemaakt. Want opa kan niet autorijden.
Mocht hij ooit al rij-examen hebben afgelegd, dan moet daar zijn ganse gewicht in smeergeld mee gemoeid zijn geweest. Niet dat hij gevaarlijk reed, dat niet. Slechts misselijkmakend. Sturend met schokjes, en om de drie seconden gas gevend.
Zodoende morse-code uitzendend via zijn rechtervoet. Beetje gas geven, beetje gas los. En dat de gehele rit naar Pattaya. Genoeg om zelfs een afgetrainde zeehond doodziek te maken.
KERMISRIT
Ook bij het onderdeel ‘wegwijs in Pattaya’ had opa waarschijnlijk vliegtuigjes zitten vouwen. Hij liet het vinden van hun guesthouse namelijk volledig over aan het achter ons zittende stel, een Engelsman en zijn Thaise gezelschapsdame. Die tenslotte voor het verkeerde adres afgezet werden, omdat opa het Engelse schrift niet machtig was. En dus geen enkel uithangbord in die taal kon ontcijferen. Zijn gesproken Engels ging trouwens ook al niet voor de wisselbeker.
Het genoemde tweetal koos er uiteindelijk voor de laatste meters te voet en koffersleurend af te leggen, simpelweg omdat ze het aanwijzingen geven zat waren. Als dank voor zijn bijdrage ontving opa een gemompelde verwensing van de Engelsman, en een vuile blik van de dame. Die vervolgens snel achter haar financiële weldoener aanhobbelde, bang dat haar gezelschap ander gezelschap zou gaan zoeken.
Wij moesten door naar het Apex-hotel. Ook dat werd geheel door onszelf gevonden, met opa als aandachtig toehoorder over de te rijden route. Met enige moeite kregen we hem zover voor het juiste hotel te stoppen. Opgelucht strekte ik tenslotte de benen op Second Road.
Opa sjorde gedienstig onze rugzakken uit de achterklep, waarop vrouwlief me vijftig baht toefrommelde. Uit Thaise beleefdheid te overhandigen aan opa. Mijn idee was dat we nog geld toe moesten krijgen voor deze zelf getom-tomde kermisrit, maar vrouwlief drong aan. Dus stak ik de bestuurder van ons hobbelpaard toch de bahtjes toe.
‘COME BACK THAILAND’
Dankbaar aanvaarde hij het geld, en begreep dat zijn prestaties daartoe geen aanleiding gaven. Opa waide naar me met vochtige ogen, en legde kort zijn hand op mijn arm. En zei toen: ‘Come back Thailand!’ En ziedaar: een gevoelige snaar werd geraakt. Want ik wilde niets liever dan terugkomen. De wens van opa was welgemeend, en van binnen warm wordend vergaf ik hem ter plekke zijn bezopen rijstijl en afwezige stratenkennis.
Want opa mocht dan wel de belabberdste chauffeur sinds mensenheugenis zijn, hij bleek een meester in het gladstrijken van cultuurverschillen. En daar kunnen sommige oma’s nog een hoop van leren.
Ingezonden door Lieven Kattestaart
Over deze blogger
-
Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.
Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.
Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.
Helaas heb ik ook de ervaring dat er in Thailand een hoop (professionele) chauffeurs zijn die iedere keer gas geven en het dan weer loslaten. De reden hiervan is mij onduidelijk. Het kan niet zijn om brandstof uit te sparen, want op deze manier gebruikt men juist meer. Wat ik wel weet is dat het zeer irritant is.
De minibusjes die van Bangkok naar Nakhon Sawan reden deden dat ook . Om zot van te worden . Om die reden neem ik nu de trein. De busjes hebben een snelheidsbegrenzer eens die snelheid bereikt houd het busje automatisch in voor een paar seconden waardoor de snelheid daalt.
Ik heb het fenomeen ook ervaren, en op een wat langere afstand zou je er zeeziek van kunnen worden.
Heerlijk verhaal, overigens!
Heb ik ook meegemaakt,en ik werd er letterlijk wagen ziek van !
Het (wat langer) gas geven en weer los laten is wat ik ooit geleerd heb om een nieuwe auto in te rijden, misschien denkt men dat het later ook moet…
Prachtig geschreven. En een ontroerende twist op ’t einde.
Meer van dit!
Beste Pieter,
Mijn verhaaltjes zijn meestal ’tongue in cheek’ geschreven, maar ik doe mijn best ze lezenswaardig te houden.
Dit was er nog eentje uit de oude doos. Heb er zo nog wel een paar in mijn computer staan die ik, na wat bijschaven, zal proberen te plaatsen op TB.
Dank voor je compliment,
vriendelijke groet, Lieven.
Type bejaarde kogelstootster!! Geweldig stukje!! Dank je. Dank je!!
Bedankt Lieven , ik heb weer kunnen genieten van het door jouw geschreven verhaaltje !!!
Ik kijk uit naar meer .
geweldig verhaal met de nodige (verstopte) humor. HG.