Je maakt van alles mee in Thailand (110)
U gaat hieronder geen spectaculair verhaal lezen, maar gewoon een leuk verhaal over hij heeft meegemaakt in Thailand. Daar is deze serie voor, een bijzonder, grappig, merkwaardig, onroerend, vreemd of gewoon voorval, dat ook u wel heeft meegemaakt. Dus doe mee, schrijf het op en stuur het aan de redactie via het contactformulier. Als u de serie volgt, weet u, dat elke bijdrage heel van waardering krijgt van de lezers.
Bloglezer Siam Siem uit Chiang Rai schreef enkele jaren geleden hoe hij een Thaise hotpot geschikt maakte voor BBQ en als slotwoord iets over het geloof.
Dit is het verhaal van Siam Siem
Innovatie of denovatie en geloof
Vlak bij ons op de foodcourt is van alles te krijgen: van sushi tot gefrituurde reuze watertor, maar helaas geen BBQ. Hotpot oftewel Thaise sukiyaki is de hoofdzaak. Van de twintig stalletjes tel ik maar liefst zeven hotpot shops. Hotpot in Chiang Rai is een op houtskool gestookt vuurpotje met daarop een aardewerk pot waarin je groente, vlees en vis in bouillon kunt koken.
Jammer, dat ik niet echt van gekookt vlees en vis houd, want de rest van ons wisselende Thaise gezelschap kan er altijd volop van genieten. Omdat ik een beetje op de sushi ben uitgekeken geraakt, stelde ik aan de eigenaar voor of het mogelijk zou zijn om op de vuurpot te gaan BBQ-en.
Er waren een paar probleempjes, de diameter van de vuurpot is slechts 17 à 20 cm en vooral bij het vlees zijn de stukjes af en toe vrij klein, zodat deze gemakkelijk door een gangbaar BBQ-rooster zouden vallen.
Een te groot of te zwaar rooster zou ook makkelijk om kunnen vallen. Niet de bedoeling als je met z’n allen gezellig aan tafel zit. Het moest dus kleiner en fijnmaziger en lichter zijn. Ik ging op zoek naar iets bruikbaars en belandde uiteindelijk in een elektronicazaak.
Het rooster voor de luidspreker zou uitstekend hebben gewerkt. Jammer dat ik dan de hele speakerset moest kopen. Plotseling viel mijn oog op een elektrische vliegenmepper. Zou dat ook werken en niet gaan plakken, kapotgaan of te snel vies worden, waren zo mijn gedachten.
Het ding kostte 99 baht. Eenmaal thuisgekomen heb ik hem uit elkaar gehaald. De roosters bleken afzonderlijk te dun, dus dat zou te veel gaan doorbuigen en daarom heb ik alle drie op elkaar gelegd en de scherpe randen omgebogen tot één geheel.
Mijn partner was aanvankelijk sceptisch en zei: “Waarom moet je ook altijd weer wat aparts hebben?” Waarop ik antwoordde: “Wees maar blij, anders was ik nu niet bij jou.”
Bij de vuurdoop deden een paar Thaise kennissen gelijk enthousiast mee. Mijn wederhelft, die het intussen toch wel geslaagd vond, verkondigde het verhaal van de omgebouwde vliegenmepper tegen iedereen die kwam kijken.
Intussen heb ik hem al wat keren gebruikt en hij kan nog wel een lange tijd mee. Eindelijk kan ik gezellig aangepast mee-hotpotten en voor 120 baht zit ik vol.
De elektrische vliegenmepper: ooit als studentenproject in Delft uitgevonden, gekopieerd in China en nu in Thailand door een Nederlander omgevormd tot hotpot BBQ adapter. Ergens is er ironie.
Geloof
Ik vind het essentieel om elkaars geloof en cultuur proberen te begrijpen en te respecteren. Ik voel mezelf het meest aangetrokken tot het boeddhisme, maar dan zonder de culturele franje, die ik overigens respecteer. Ik vind dat je lichaam je tempel is en mediteren kan ook in je slaap, maar vooral: wie goed doet, goed ontmoet.
Mijn Thaise partner is van oorsprong boeddhistisch, maar ze heeft op de een of andere manier ook veel op met het hindoeïsme. Ik krijg nooit een vinger achter de symboliek van haar verhalen erover, maar dat is mijn tekortkoming.
We hebben geen relikwieën in huis en zij gaat enkel naar de tempel als ze een nachtmerrie heeft gehad. Dat schijnt haar te helpen. Andere keren komen we er samen als toerist. Met het christendom is ze, net zoals ik, “van huis uit heidens Fries”, minder begaan.
Een aantal keren per jaar gaat ze eten kopen en koken voor Hilltribe kinderen in internaten. De opleiding wordt gratis aangeboden door missie- en vrijwilligerswerk en een zekere christelijke missiedrang is niet van de lucht. De kinderen zijn geen wezen; er is simpelweg geen geld voor een andere opleiding.
Toch moet ik altijd weer gniffelen als mijn eega de kinderen na het bidden steevast ook voor haar inspanning laat bedanken.