En weer héén………

Net op tijd weg: De Singapore Airlines A350-900 op Schiphol, kort voor het uitbreken van de storm ‘Eunice’.

‘Cabin crew, prepare for landing’: daarmee sloot ik halverwege juni 2021 mijn vorige bijdrage aan Thailandblog af, kort voordat de wielen van ‘mijn’ Lufthansa Airbus weer Nederlandse bodem raakten, na een kleine 6 maanden Thailand. ‘Heen en weer’, luidde de kop, maar dat er acht maanden zouden verstrijken voor ik weer zou héénreizen kon ik toen nog niet weten.

Chiang Rai, de hoofdstad van de gelijknamige meest noordelijke provincie van Thailand, is nu al een jaar of zeven mijn vaste uitvalsbasis. Op mijn mountainbike zwerf ik door deze geweldig mooie provincie; vorig jaar trapte ik daar in goed vijf maanden – nadat ik 15 dagen in hechtenis had gezeten in een quarantaine-hotel – zo’n 6800 km bij elkaar. Negen afleveringen van ‘Chiang Rai en fietsen…..’ schreef ik over mijn zwerftochten in de voorbije jaren.

Een maand of vier zou ik in Nederland blijven, de vaccinaties halen, lekker van de zomer genieten en dan in oktober terug, als Covid tenminste geen roet in het eten zou gooien – dat was in grote trekken het ‘plan’. Dan zou ik de Nederlandse winter ontlopen en weer in het hoge noorden van Thailand zijn in wat daar de mooiste en meest aangename tijd van het jaar is.

Even ‘fast forward’: inmiddels zitten we in de tweede helft van februari, en ben ik pas een paar dagen geleden in Bangkok aangekomen. Waarom het zo lang geduurd heeft? Ik zal u niet vermoeien met de lange versie van het verhaal, maar in het kort: ik, die (althans in mijn ogen…..) superfitte 76-jarige die altijd dacht dat het hèm niet zou overkomen, kreeg een zware hartaanval. Ja, u raadt het al, op de fiets natuurlijk…..

Enfin, zwaailichten, sirenes, ziekenhuis, dotteren, stents plaatsen, hartbewaking enz. De reis- en andere toekomstplannen waren plotseling niet meer van belang.

Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, al zijn er best momenten geweest dat ik dacht Thailand – en mijn partner daar – niet meer terug te zien. Eerlijk gezegd was ik ‘blij’ dat het in Nederland gebeurde, en niet op een van m’n zwerftochten door vaak stille gebieden in Thailand. Dan had het anders kunnen aflopen, besefte ik.

Toen ik voorzichtig weer aan naar Thailand reizen kon gaan denken, werd net weer de Test & Go procedure geschorst en was de Phuket Sandbox de overgebleven mogelijkheid. Zeven verschillende hotels schreef ik aan. Vijf waren kennelijk niet in mijn klandizie geïnteresseerd en reageerden niet. Van twee hotels kreeg ik wel een standaard antwoord terug waarin mijn vragen niet werden beantwoord. Vervolgens reageerden ook die twee niet meer op een verzoek om aanvullende informatie.  Onbegrijpelijk dat in een branche waar gastvrijheid en service de kernwaarden van je onderneming behoren te zijn, je zo slecht, of helemaal niet, communiceert.

Inmiddels begon het er naar uit te zien dat Test & Go per 1 februari gereanimeerd zou worden en besloot ik daarop te gokken en me op Bangkok te richten. Vertrekdatum geprikt, bij Singapore Airlines een ticket gekocht, en bij de ANWB een reisverzekering afgesloten die me de vereiste verklaring zou opleveren. Zodra e.e.a. definitief werd op zoek gegaan naar een hotel. Ik had inmiddels besloten in Bangkok te blijven tot en met de tweede Covid-test op dag vijf, dan kon ik op de dagen twee, drie en vier op pad, de stad in. Op de eerste twee mails aan hotels op m’n lijstje kwam gewoon weer geen enkele reactie, maar bij de volgende was het raak. Het Lemontea Hotel – http://www.lemonteahotel.com – in Pratunam, 3 sterren en centraal gelegen, reageerde razendsnel, in perfect Engels ook nog, en dat gaf, zeker na die mindere ervaringen, vertrouwen. Ik boekte, betaalde met mijn creditcard (via een beveiligde link en niet, zoals bij sommige, door het e-mailen van een formuliertje met alle gegevens en de cruciale ‘security-code’ open en bloot, en kreeg vervolgens de voor de Thailand Pass benodigde boekingsbevestigingen. Inmiddels was het 1 februari en kon ik die Thailand Pass aanvragen. Het is wat werk – zo moet je de gevraagde documenten in het jpeg formaat ‘uploaden’ en niet in het pdf-formaat waarin je ze meestal hebt binnengekregen of opgeslagen – maar het is, tenzij je een volstrekte digibeet bent, te doen. Na direct een ontvangstbevestiging met een dossiernummer ontvangen te hebben viel de Thailand Pass drieëneenhalve dag later in de digitale brievenbus. Een diepe zucht van verlichting……..

De papierwinkel gereed……..

Overigens speelt je hotel ook nog een rol in die procedure: het hotel wordt in dat proces door de instantie die de aanvragen behandelt verzocht om de gedane boeking te verifiëren en in het Thailand Pass systeem te bevestigen. Wanneer het hotel dat niet binnen dertig uur doet, wordt de aanvraag van de Pass automatisch afgewezen……. In diverse relevante Facebook-groepen las ik de ervaringen van aanvragers bij wie dat ook werkelijk gebeurde.

Die moesten vervolgens een nieuwe aanvraagprocedure starten en maar hopen dat het hotel ditmaal wèl zou meewerken,

Bleef nog over die vereiste PCR-test, die wat Thailand betreft binnen 72 uur voor vertrek moet plaatsvinden. Singapore stelde echter als voorwaarde voor transit op de luchthaven dat de test is afgenomen binnen 2 dagen voor vertrek, een dag minder speling dus. ‘Stelde’ schrijf ik, want m.i.v. 22 februari 2022 is die testverplichting vervallen.

Enfin, 2 dagen voor het vertrek bij een vestiging van coronalab.eu een test laten afnemen, rond half twaalf ‘s morgens en om half negen in de avond kwamen uitslag en certificaat al binnen.

Het enige dat nu nog de boel in de war kon sturen was de voor de vertrek dag aangekondigde storm Eunice. Gelukkig bleek Eunice pas in de middag zijn volle sterkte te gaan bereiken, terwijl mijn Singapore Airlines vlucht voor de ochtend, om 10.25, gepland stond. Bij het inchecken werd de passagiers op het hart gedrukt vroegtijdig bij de gate te zijn, om met het oog op die naderende storm tijdig te kunnen vertrekken.

Hoewel ik de laatste jaren Premium Economy vloog, met o.a. EVA Air en Lufthansa en ook Singapore deze klasse aanbiedt, had ik mezelf maar eens verwend met Business Class. Wat hielp was dat ik nog flink wat frequent flyer mijlen had staan – EVA, Lufthansa en Singapore Airlines maken alle deel uit van de StarAlliance – en die kon inruilen voor een forse prijsreductie.  Geen spijt van, heerlijk relaxed, ruimte in overvloed in de Airbus A350, uiterst vriendelijke service, prima verzorging – ik zou er wel eens een gewoonte van kunnen gaan maken…….

Cadeautje aan mezelf: businessclass. Super comfortabel!

Een korte overstap op Changi leerde me dat ook daar zaken aan het veranderen zijn.

Voorheen werd je begeleid naar een afgesloten transitruimte waarin je tot het vertrek van je aansluitende vlucht moest blijven, en nu – op de dag van mijn overstap daar in werking getreden – mag je je gewoon vrij door de terminal bewegen, en naar behoefte winkelen, eten en drinken (alhoewel nog lang niet alles open is). Ik kreeg wel bij het uitstappen – eerst de reizigers met Singapore als eindbestemming, vervolgens de overstappers – een kleurig polsbandje, waarschijnlijk om zo nodig transitpassagiers van anderen te kunnen onderscheiden.

Na een kleine 12 uur Amsterdam – Singapore stelde het laatste rukje naar Bangkok niet veel meer voor: na nog geen 2 uur raakten de Airbus A350-wielen Thaise grond. Eenmaal uitgestapt ging het snel en stond ik binnen een kwartier buiten. Figuurlijk dan, ik moest nog even op het busje wachten dat me via een ‘drive through’ test bij het Piyavate ziekenhuis naar het Lemontea Hotel bracht. Dat staat in Pratunam, dichtbij de bekende Platinum Fashion Mall, en op een kwartiertje loopafstand van het mega-winkelcentrum Central World. Ook de Skytrain (BTS-station Ratchatewi) en de railverbinding met Suvarnabhumi (station Phayathai) liggen binnen wandelbereik.

Aan het eind van de middag kreeg ik de testuitslag: negatief, gelukkig.  Nu drie dagen vrij man om door Bangkok te zwerven en dan op dag 5 nogmaals een test. Daarvoor hoef ik niet naar hetzelfde ziekenhuis; men komt naar het hotel.

Ik ga er maar van uit dat ook die 3^e test in één week weer negatief zal uitvallen, en heb een vlucht naar Chiang Rai geboekt voor de volgende morgen. Heerlijk om dan mijn partner weer in de armen te kunnen sluiten, na 8 maanden ‘scheiding’!

En die fiets, Cornelis?  Die zal er vast nog wel staan. Kwestie van banden oppompen, wat bananen in de achterzak steken, de camera omhangen en weer gáán. Door wat me overkomen is misschien wat minder intensief dan in voorgaande jaren, maar daar zal het plezier niet minder om zijn. Een 10^e aflevering van ‘Chiang Rai en fietsen…..’ zit er nog wel in, denk ik!