Een farang en zijn fata morgana

Bangkok.

Met vrouw Oy en schoonmoeder logerend bij zwager Oth, in Bang Khen. De straat waarin de familie woont weet een zekere gezelligheid uit te stralen, zelfs in dit overbevolkte betonnen gesticht. Met wat eenvoudige eettentjes, een kapperszaakje, zelfgefröbelde zitjes onder een waringin-boom, en als kers op de Bangkok-taart zelfs een heus spookhuis op de hoek.
Al jaren leegstaand omdat het er niet pluis zou zijn.

Na enkele avondjes beloeren van het huis vanonder genoemde boom, met ter bemoediging wat Thais gerstenat in de klamme knuistjes, moet ik zeggen dat het duistere pand ook mij de kriebels geeft. Maar geef dat maar eens toe, als stoere nazaat van Tromp en De Ruyter.

Het is enkele dagen na mijn persoonlijk Waterloo met de plastic kleerhanger op zwager’s platte dak. Niet een van mijn betere Thailand-momenten, zoals u misschien nog weet.

Het valt me nog steeds zwaar.
En dan bedoel ik de hitte. We besloten namelijk de nieuwe airco alleen ’s nachts te gebruiken, om ons van een redelijke nachtrust te verzekeren. Overdag wil ik echter niet de hele tijd ijskoude lucht laten stromen, om mezelf zo te laten wennen aan de dagelijkse temperaturen.
Maar dat valt niet mee.

Het is nog vroeg als de klamme hitte me al noopt een strategische positie nabij de voordeur in te nemen. Met mijn rug tegen de muur is daar nog enige ‘frisse lucht’ te bekomen. Tenminste, dat is de illusie waar ik me aan vastklamp.
Gaan verzitten op een gloeiende plaat heeft waarschijnlijk hetzelfde effect.

Voor de zoveelste maal vraag ik me af hoe het toch mogelijk is dat de Thai dit volhouden. Dag na dag deze blaartrekkende temperaturen, dat is toch niet normaal?
Zo energiek als een lekke batterij schuif ik wat koude rijst met kip naar binnen, drink schoonma’s schokkend slechte oploskoffie om dit koningsmaal weg te spoelen, en vind dat er zo voorlopig wel weer genoeg arbeid ondernomen is.
Het is tenslotte vakantie, zij het voor mijn gevoel in een dochteronderneming van de Sahara.

Vanaf mijn post heb ik vrij zicht op schoonzus, bezig met het ochtendritueel van wierook wapperen bij de huisschrijn.
Dat het hier een met rood en goud behangen Chinees altaar betrof, was een detail dat deze arendsoog pas na twee dagen logeren opviel. Nu is half bewusteloos rondlopen in den vreemde mij niet vreemd, maar ik wijtte het misverstand ditmaal toch echt aan de familie zelf.

Want op mijn vraag of ik hier in huis soms door afvalligen werd omringd, kwam het antwoord dat de schrijn aan de Chinese verhuurder toebehoorde, maar dat men voor de goede harmonie zowel hém, als de eigen huisgeest graag te vriend wilde houden.
Een zeer Thaise oplossing dus.

Vrouw Oy, zo onderkoeld ogend alsof ze net met blote handen een iglo heeft staan metselen tijdens een middagje ijsvrij, loopt langs en zegt dat ze even naar de Seven-Eleven gaat.
Had ik nog wat nodig?

Nu, pakjesavond was waarlijk aangebroken.
Want ter plekke werd ik overweldigd door visioenen van halfbevroren milkshakes, condensdruipende blikken Chang, en niet te vergeten een hele doos limoen-waterijsjes voor mij alleen.
Net als ik mijn overlevingspakket op wil lepelen, stokt het antwoord in mijn keel.

Want op dat moment schrijdt er een schaarsgeklede Fata Morgana de trap af. En wát voor een.
Ik aanschouw: twee prachtige bruine benen, overgaand in meer dan welgevormde heupen, verpakt in een zeer miniem en gerafeld jeans-broekje.
(met behulp van schoenlepel aangetrokken, zo vertelt mijn uitpuilend kennersoog.)

Daarboven een blote buik met schattig naveltje, plus twee fiere borsten die hun best doen uit een hagelwit T-shirtje te ontsnappen. Prachtige donkere ogen in een fijnbesneden gezicht, omlijst door een dansende waterval van ravenzwart haar, lachen ons toe.

Als daarna een zoetgevooisd ‘sawatdee ka’ mijn oren bereikt, gelijk een hemelse symfonie, ben ik er zeker van.
Aziatische Aphrodite is neergedaald uit den Hoge.
Dan, na een uiterst sierlijk uitgevoerde wai, zweeft deze jeugdige hinde blootsvoets langs ons heen naar de keuken.
Ik ben zo verbluft dat ik het even niet meer weet, en maar wat zwaai en mompel. Dat laatste blijkt nog een hele toer, met een onderkaak die op de vloer ligt.

Val ik hier ten prooi aan de eerste aanval van tropenkolder, met prettige hallucinaties als toegift?
Dat moet het wel zijn.
Waandenkbeelden van een verhitte bleekneus die Bangkok zwaar onderschat heeft. Ik had die airco blijkbaar écht nodig, gezien het feit dat ik nu al grossier in hersenschimmen.

Zoniet, wat heb ik dan allemaal wel niet gemist toen we hier aankwamen ten huize zwager? Mochten er nog meer van dit soort lieftallige schepsels rondlopen, dan wel graag eerst een waarschuwing.
Mijn overdrukventiel kon het deze keer maar net aan.

De schoonheid in rafel-jeans blijkt naderhand geen mooi geboetseerde verbeelding te zijn, maar een nichtje van zwager. Vannacht gearriveerd, en daarna blijven slapen. Toen deze farang al snurkend van zijn nieuwe airco genoot, dromend van koele Nederlandse regenbuien en vlagen tegenwind.

Vrouw Oy ziet mijn gezicht, en vraagt lachend of ik erg schrok van nichtje.
Op heterdaad betrapt, zit er weinig anders op dan toe te geven dat mijn teller even op nul stond.

Maar wat ik wijselijk niet zeg, terloops nog een blik in de keuken werpend, is dat deze hitte zowaar ook zo zijn mooie kanten heeft..