Het Spoorwegmuseum organiseert in het kader van de Vrede van Utrecht een grote internationale tentoonstelling over de trein in oorlogstijd: Sporen naar het front. Onderdeel van deze tentoonstelling zijn de spoorlijnen die om militaire logistieke redenen werden aangelegd, waaronder de Birma – Siam-spoorlijn.
Fotograaf Raoul Kramer reisde naar Birma en Thailand en fotografeerde de overblijfselen van de Birma – Siam-spoorweg en laat deze foto’s van 25 juni t/m 1 september zien in Het Spoorwegmuseum in Utrecht.
Foto’s
Raoul Kramer (1978) is een derde generatie Indo wiens opa als dwangarbeider werkte aan de beruchte Birma – Siam-spoorlijn. Geïnspireerd door de verhalen van zijn opa ging Raoul Kramer op zoek naar de overblijfselen van die beruchte spoorlijn. De zoektocht resulteerde in het boek ‘Lost track, een zoektocht langs de Birma-Thailand Spoorweg 65 jaar later’. In Het Spoorwegmuseum toont hij op grote panelen een reeks foto’s uit deze serie. Er zijn foto’s waar de spoorlijn tastbaar is, door een bout die uit de grond steekt, of een trein die over de rails rijdt. De meeste foto’s zijn echter indirecte afbeeldingen van de spoorlijn.
Birma – Siam-spoorlijn
In 2013 is het 70 jaar geleden dat de Birma-Siam-spoorlijn gereed kwam. Deze 415 kilometer lange ‘dodenspoorlijn’ werd op initiatief van de Japanners in de Tweede Wereldoorlog aangelegd als logistieke verbinding om Birma te kunnen bevoorraden. De spoorlijn werd tussen september 1942 en december 1943 in 16 maanden aangelegd, waarbij de Japanners op grote schaal gebruik maakten van dwangarbeid.
Tijdens de aanleg stierven per dag gemiddeld 75 arbeiders, vandaar de uitdrukking: onder elke biels ligt een dode. Aan dit project hebben ongeveer 178.000 Aziatische dwangarbeiders en 61.811 krijgsgevangenen gewerkt (waaronder ca. 18.000 Nederlanders). Meer dan 99.000 mensen stierven door uitputting, ziekte en ondervoeding.
Bron: Treinreiziger.nl
hello,ik heb een verhaaltje over mijn vader die als krijgs gevangene heeft gewerkt aan die raiway. ik heb vorig jaar een trip gemaakt naar kanchanaburi om er een kijkje gaan nemen
bij de ‘brug over river kwai’. en natuurlijk het museum bezocht, poeh poeh, dat was heel confronterend. zelf heb ik mn vader nooit gekend,omdat hij overleed toen ik zelf 2 jaar was,
maar het brak me toch op,om dit te zien. heb ook de ‘mooie’ trein rit genomen,dan zie je hoe die jungle is en de bergen/rotsen waar ze met die temperaturen door heen moesten hakken zelf is mn vader ontsnapt, in zn been geschoten bij zn ontsnapping. na een paar dagen in de jugel rond gezworven te hebben kwam hij een (afro)amerikaanse lot genoot tegen,die daar ‘blind’ rond ‘liep’. deze was door granaat scherven in zn ogen geraakt. samen, door mijn vader op zijn rug te nemen zijn ze weer in veiligheid geraakt,(een beetje het verhaal van de lamme en de blinde) 🙂 als ode aan mijn vader heb ik in sangklaburi een kleine survivaltje gedaan van (maar) 4 dagen,alleen in de jungel. wel met een tentje,wat eten en mn vis hengels,maar tog. t’was een kik! gr.p.o. <3& licht!