Een ‘uitje’ naar Immigration in Bangkok
visum-thailand
Een feestdag in Bangkok, want een dagje uit. Naar Immigration nog wel, op Chaeng Watthana Road in het noorden van Bangkok in de buurt van het oude vliegveld Don Muang. Dit om een nieuw retirement visum in de wacht te slepen. Eigenlijk zou ik ’s morgens vroeg moeten vertrekken, maar zit dan vanaf mijn woonstek in een hele lange file. Dus pas om kwart voor negen in de auto gestapt.
Eerst op de routeplanner de juiste plaats opgezocht. Niet eenvoudig, want de jongste Garmin-kaart geeft nog steeds Suan Plu aan als hoofdkantoor van Immigration. Dat is echter al ruim een jaar het Government Complex op CW-road. Nou, complex is het wel met al die moderne en behoorlijk megalomane gebouwen. Immigration huist in het achterste gebouw en neemt binnen slechts een klein partje voor haar rekening. De rest is voorbehouden aan vele tientallen andere overheidsinstanties en ministeries. Niettemin is het een hele verbetering bij Suan Plu. Daar kon je geen auto kwijt, zaten vele honderden buitenlanders op hun beurt te wachten en mocht je iets willen eten of drinken moest je de straat op.
Dat hoeft nu niet meer. Er is overdekte parkeerruimte genoeg (voornamelijk bezet door de aanwezige ambtenaren), terwijl binnen een keur aan restaurants, koffietentjes en banken te vinden is, naast twee food courts, een 7-11 en zelfs een overdekte markt. ATM’s lijken als pepernoten te zijn rondgestrooid. Op het binnenplein kan met gemak een squadron helikopters landen en opstijgen (ware het niet dat er een dak op zit…)
Thuis had ik de benodigde formulieren al ingevuld en voorzien van een pasfoto. Het verkrijgen van een inkomensverklaring was op de Nederlandse ambassade een fluitje van een baht. Je moet voor een retirement visum kunnen aantonen dat je minimaal 65.000 THB maandelijks aan inkomen of uitkering geniet. Peilpunt is de laatste jaaropgave(s), terwijl de verklaring uitgaat van je bruto-inkomen. Dat biedt dus nog enige hoop bij een dalende euro…
Het koste me een uur om bij Immigration te komen, mede dank zij mijn routeplanner. De tas werd bij de ingang van het gebouw doorgelicht en zelf moest ik door het bekende poortje. Gelijk aansluiten in de rijen voor een nummertje: 46, terwijl 21 aan de beurt was. In Suan Plu kon je dan met een gerust hart buiten wat gaan eten en drinken. Hier beperkte ik mij tot een rondgang door het megalomane gebouw. Hoeveel mensen werken hier? Nou, maximaal de helft, luidt toch de grap?
Bij Immigration tref je elk uur van de dag vele honderden mensen. Na het verkrijgen van het retirement visum wil ik ook nog een multiple entry hebben om op elk gewenst moment het land te kunnen verlaten en betreden. Zeker nu op Suvarnabhumi deze service is afgeschaft. Het land uit zonder re-entry wil zeggen dat je opnieuw je retirement visum moet aanvragen.
Nu moet elke buitenlander voor een retirement visum dezelfde procedure doorlopen, Indiërs, Chinezen, Japanners of Europeanen en Amerikanen. Boven de 50 wil soms zeggen ruim 80 jaar. Je ziet dan ook mannen en vrouwen die ondersteund het hokje met de desbetreffende ambtenaar in worden geholpen.
Hoewel hier en daar staat aangegeven dat van bezoekers verwacht wordt dat ze netjes gekleed gaan, zie je toch weer farang in een korte broek en op slippers. Gaan ze in eigen land ook zo naar de gemeente?
Om 10.50 ben ik al aan de beurt. De vrouwelijke ambtenaar blijkt gevoelig voor complimentjes over haar jeugdige uiterlijk, maar de kostprijs is en blijft 1900 THB. Verschil met vorig jaar is dat nu aan het bureau een digitale foto van je wordt gemaakt en afdrukken van beide wijsvingers. Die twee extra formulieren die ik vorig jaar ter plekke moest invullen, krijg ik dit keer ook, zij het onleesbaar door het vele kopiëren. Om 11.20 krijg ik mijn paspoort terug. Inmiddels heb ik een nummertje gehaald voor de multiple entry. Met nummer 173 en 40 wachtenden voor me, twijfel ik of ik voor de lunch aan de beurt ben. Overal staat aangegeven dat Immigration van 12 tot 13 uur luncht. Dan moet iedere klant naar buiten. Om vijf voor 12 ben ik aan de beurt, maar door de strenge controle kan ik mijn paspoort pas na de lunch terug krijgen. Wel eerst even 3800 THB ophoesten.
Om even na 13 uur sta ik buiten, met de felbegeerde stempels in mijn pas. Uit en thuis in 5 uur en 5700 THB armer, exclusief diesel en tolweg. Die ambtenaren moeten toch ergens van betaald worden…
Voor jong en niet lui, je kan lopen vanaf het station of op de brommer/taxi vanaf “Laksi” (normale trein). Is weer eens wat anders. Vergis je niet in het gebouw er zijn 2 van deze enorme gebouwen en je moet naar B geloof ik.
Helaas heb ik daar de 1e keer 9 uur gewacht. Ik had toen een studie visa en er waren bussen vol Chinezen (net Madurodam ofzo). Ik kreeg nummer 375 en we waren bij 165 geloof ik, na dat je bent geholpen moet je weer wachten op het terug krijgen van ja paspoort dus paseerde die 200 en 10 Chinezen weer eerst.
Als eerste is ook niks dan staat er al een rij voordat ze open zijn.
Ga lekker laat een half uur voor dat ze sluiten. Ze melden je dan zorgelijk dat ze bijna sluiten (terwijl ze gewoon nog open zijn) en helpen je erg snel. Ambtenaren verschillen nergens geloof ik?
de 2e keer was ook maar een uur (ik moest elke 3 maanden een stempel halen en betalen). Ik denk dat veel leraren hebben geklaagd die zitten op de zelfde afdeling /Q-nummer.
Ohja dat binnenplein… Ik stond op het binnenplein en keek omhoog naar het dak en naar de kantoren en zie als eerste de Milieu Zorg kantoren, weet niet precies meer hoe het heet maar ik lees het en sta in een kamer zo groot als een voetbal stadion gevuld met alleen koude lucht en verder: totaal niks. Milieu zorg? Dacht het niet hahaha.
Nu moet elke buitenlander voor een retirement visum dezelfde procedure doorlopen, Indiërs, Chinezen, Japanners of Europeanen en Amerikanen.
Dat is bij de immigration van Nonthaburi wel anders tegenwoordig, de burmezen moeten in een nieuw gebouwtje zonder airco de zaken regelen. Tsja hoezo discriminatie..
Ik vind het gebouw aan Chaeng Watthana wel enorm veel te groot met die enorme binnenhal. En parkeren in de garage lukte ons niet en dan moet je buiten een enorm eind door de zon lopen (wat iedere thai haat). Maar de vele restaurantjes en atm’s vond ik wel een uitkomst. Het is ook altijd leuk te zien wie daar nu een visum komen regelen, wat een volk.