Eten, een nationale obsessie in Thailand
(Anirut Thailand / Shutterstock.com)
Mocht je denken dat Thai Boxing (Muay Thai) de nationale sport van Thailand is, dan kan ik je uit die droom helpen. Er is maar één nationale sport: eten!
Thailand is dan ook een culinair paradijs. Niet alleen voor liefhebbers van de Thaise keuken, in de toeristische centra vindt je een keur aan Internationale restaurants. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er.
Eten, 24 uur per dag
Wie Thailand bezoekt zal het direct opvallen; het enorme aanbod van eten op straat. Vers bereid en 24 uur per dag beschikbaar. Het eten op straat biedt je een breed scala aan mogelijkheden zoals groene of rode curie, gebakken rijst, noedelgerechten, roerbakken groente, salades, vers fruit, desserts, enz. Teveel om op te noemen. In Chinatown kan je zelfs gegrilde kreeft, tegen een redelijke prijs, op straat eten. Eetkraampjes langs de weg zijn er ook in vele varianten. Van handkarren, fietsen, brommers, driewielers tot aan een houten plank op twee schragen.
Thaise eetcultuur
Ik verbaas mij iedere keer weer over de Thaise eetcultuur. Eten speelt een zeer belangrijke rol in het dagelijkse leven van de Thai. Een Thai eet net als bij ons in het westen drie keer per dag. Wel eten Thai meer tussendoortjes of snacks, dat is ook niet zo moeilijk want het aanbod is echt enorm. Wanneer er mensen in de buurt zijn, is er eten. Niet alleen het aanbod is overweldigend ook de verscheidenheid. Voor Thai is eten een belangrijke sociale gebeurtenis. Het vindt bij voorkeur plaats in groepsverband.
Het belang van eten blijkt ook uit de de Thaise vraag die je regelmatig gesteld zal worden. Een Thai vraagt niet zoals wij gewend zijn: “Alles goed met jou?” Nee, een Thai vraagt: “Gin khao reu yung?” Eigenlijk is het meer een begroeting dan een vraag. Het betekent: “Heb je al gegeten?” De exacte vertaling gaat nog wat verder. In het Thais, betekent “khao” namelijk “rijst”. Dus, wat je letterlijk gevraagd wordt is: “Heb je al rijst gegeten?”
Khao: rijst
Dat is ook zoiets wonderlijks in de Thaise (en Aziatische) cultuur: rijst. Iedere dag moet er minimaal een keer een maaltijd met rijst gegeten worden. Zonder rijst zal een Thai zeggen dat hij nog niet gegeten heeft of nog steeds trek heeft. Ik ken geen Thai die gaat slapen zonder die dag rijst gegeten te hebben.
Eet eigenaardigheden
Wie een Thaise partner heeft zal een aantal eet-eigenaardigheden wel herkenen. Ik noem er een paar:
- Nauwelijks wakker zijn en al uitgestippeld hebben wat er die dag op het menu moet staan.
- Een bepaald gerecht moet dezelfde dag gegeten worden anders slaat de paniek toe (bijvoorbeeld SomTam).
- Chagrijnig worden als de maag begint te knorren.
- Gigantische voorraden rijst in huis hebben.
- Als het etenstijd is, alles daarvoor laten wijken.
Ik heb wel eens gekscherend tegen een Thai gezegd: “als er brand uitbreekt tijdens het eten, dan eet jij eerst je bord leeg alvorens te gaan blussen of weg te rennen.”
Heb jij een bijzondere vreemde of leuke ervaring met Thai en eten, laat het ons dan in een reactie weten.
Bij ons ligt ook minimaal 20 kg in de vooraadkast. 1 keer toen we opbezoek waren bij haar ouders. reden we echt in de midel of nowhere op een moder wegentje 1 huisje wat verkochten ze daar noedelsoep.
Ja ik herken het uit duizenden, mijn vrouw die ook in Holland woont is zo’n beetje 2/3 van de dag bezig met eten of eten maken. In onze tuin staan verschillende gewassen die je kan eten (vraag me niet wat) en steeds als we ergens buiten lopen wijst ze weer iets aan en zegt “dat kan je eten”. Ik moest ook een “kast” maken in de tuin waar als het kouder is ook groenten in gekweekt worden en in huis staat ook e.e.a. als we hier in het park zijn neemt ze ook paddenstoelen mee (ik ben als de dood dat het giftig is).
Ik zeg wel eens “wij Hollanders eten om dat we anders dood gaan” maar voor Thai is het een obsessie als of er geen andere dingen die ook belangrijk zijn bestaan. Wij doen samen wekelijks de boodschappen de plaatselijke supermarkt heeft al 3x verbouwd (grapje) en dan midden in de week of tussendoor gaat ze nog naar de Toko (we hebben er 3 in de omgeving). Ik zelf houdt ook van lekker eten maar moet toch op mijn gewicht letten. Ik zeg wel eens tegen haar “als ik zo eet als jij groei ik dicht” maar mijn vrouw blijft een licht poppetje en dat vind ik natuurlijk prima.
Als wij terug komen uit Thailand dan hebben we 2 grote koffers vol met allerlei etenswaren, gedroogde groente, kruiden e.d. dat we op Schiphol nog niet zijn aangehouden verbaasd me nog steeds. Volgens mij denkt de gemiddelde Thai dat Holland een derde-wereldland is dat je hier niets te eten kan krijgen.
Nou ja al met al zou ik haar toch niet kunnen missen maar het geeft wel het verschil in cultuur aan.
Ik herken het helemaal! Natuurbezichtiging zonder dat er iets eetbaars wordt verzameld wordt als nutteloos ervaren. Men zou wel haast kunnen spreken van een collectief Billie Turf syndroom. In Thailand moet de tafel bij restaurant bezoek afgeladen zijn. Als er een farang als ondergetekende bij aanwezig is wordt het nog uitbundiger. Meestal wordt hem immers de rekening gepresenteerd. Maar eerlijk is eerlijk, ook als mijn zwager betaalt staat de tafel vol. De helft wordt vaak niet geconsumeerd. De gouden stelregel voor je gezondheid: “verlaat de tafel met trek” is aan de Thais niet besteed.
Ook tactisch wordt handig geopereerd!
Zo zei mijn schoonzus eens tegen mij toen we met een groep uit eten gingen: Mr………… is erbij (een rijke Thai). Dan weten we zeker dat hij betaalt en wij niet. We kunnen rustig meegaan lung Van Kampen! Maar al te vaak heeft lang Van Kampen zelf die genereuze rol gespeeld.
Als een Thai niet praat of eet dan zijn ze echt ziek!!
Correctie:
Wanneer een Thaise vrouw iets niet bevalt dan wordt ze koppig en zwijgt …
Mogelijk zelfs een drietal dagen ! 🙂 net een klein kind.
Het kan je niet ontgaan, eten, en ik kan mij niet voorstellen dat er ooit iemand in Thailand van de honger is omgekomen, want het is inderdaad samen eten, maar ook samen delen.
Het personeel in de bars eet gewoon tijdens werktijd, net zoals het personeel van het hotel, de massagesalon, de laundry en de winkeltjes, dat te pas en te onpas naar buiten loopt om wat eten te scoren.
Ik vraag me wel eens af hoe dat nou bijvoorbeeld op kantoren in Bangkok gaat. Nemen die mensen een lunchpakketje mee? Of komt men met eten langs de bureaus? Zit iedereen de halve dag in het bedrijfsrestaurant? Daar heb ik totaal geen kijk op.
Veel Thais gaan voor ze in het bureau gaan s’morgens reeds voorbij een eetstalletje om te eten,of nemen het gekochte mee naar hun werk. De zelfde procedure herhaald zich vaak in de middagpause,en als iemand alleen woont,of niemand heeft die die thuis kookt,wordt na de werktijd opnieuw gekocht om dit thuis te eten. Zelfs iemand die met een familie woont,waar iemand kookt,draagt vaak op zijn manier een steentje bij,en gaat voor hij naar huis gaat,bij een eetstalletje,of een markt voorbij,en deelt dit extra meebrengsel vaak met de rest van de familie. Als ik iets gekookt heb,en mijn vrouw is nog onderweg in de stad,moet ik haar waarschuwen om niets extras te kopen,omdat het voor de gemiddelde farang gewoon teveel is. Velen kopen met de ogen,en houden totaal geen rekening met de grote van hun maag.
Ik heb al vaak gezien als je bij een overheidsgebouw zit te wachten, dat ze gewoon rondkomen met eten.
Of er staat een kraampje buiten . In Bangkok zie je wel wanneer het lunch time is. Dan zie je alle uniformen over straat lopen naar de eetstalletjes.
Dat eten belangrijk is heb ik wel gemerkt, wie kan er nu nee zeggen tegen een lekker maaltje of versnapering? Een ware obsessie echter, nee dat niet. Uiteraard hadden we wel altijd een goede voorraad rijst in huis, eens in de zoveel tijd een 20kg zaak lange korrel rijst afkomstig uit Thailand of een van de buurlanden. Het belangrijkste was dat de rijst een lange korrel had en hom-mali achtig. Als het aan mij lag ging de rijstkoker bijna elke dag aan, mijn lief vond het niet erg om een paar dagen zonder rijst te doen. Patat, pizza, pasta of een Koreaanse barbecue stond hoog op haar lijstje. Of zag ze liever mij in de keuken staan dan zichzelf?
In de praktijk was het toch 4 dagen per week rijst, waarvan 3 dagen Thai en een dag met bijvoorbeeld Indonesisch op tafel. Als ze aan het koken ging dan moest ik me als de donder ook melden in de keuken, enkele ferme passen van onze bankstel verwijderd, om te assisteren met het voorbereiden van de ingrediënten. Het topje van pepertjes verwijderen, het fijn stampen van knoflook en pepertjes etc. Ohwee als op de bank bleef plakken, dan stond ze met een venijnige grimas me aan te staren terwijl ze in een hand de pokpok (vijzel) dreigend omhoog hield gevolgd door de woorden “Rob doe de knoflook met de pokpok of ik pokpok jou”. Al dan niet gevolgd door de vijzel met een speels slaande beweging riching mijn hoofd te maken. 555 Dolle pret.
Mijn lief zag er bij mij en haarzelf graag wat kilootjes bij maar ondanks de volle borden is dat nooit gelukt. de koelkast zat altijd geheel vol met ingrediënten en restjes, waarvan helaas een te groot deel in de prullenbak belanden omdat het oneetbaar was geworden. Er moest immers voldoende keuze zijn, vooral als er gasten kwamen. Want stel je nu voor als hapje, snack of gerecht A, B en C niet bevallen? Hetzelfde met drinken, er moest keuze zijn, teveel keuze waardoor het onmogelijk was alles bijtijds te consumeren. Zonde maar ik kon er wel om lachen, dan maakte ik een vrolijk dansje voor de koelkast, deed de deur open gevolgd door een “mhen mhen (maak)” ofwel “stink stink (veel)” en ik na een kleine balletvoorstelling de bedorven waar in de vuilisbak kieperde terwijl een “oi” (โอย) kreet slaakte en liet weten dat ik beter mijn mond kon houden… 555 Prachtig..
Wanneer een Thai iemand van zijn familie of kennis rond etenstijd opbelt of tegen komt, is vaak een van de beleefdheidsvragen: kin kau? Heb je al gegeten? Het is ook onbeleefd wanneer een Thai géén eten aanbiedt, als je bij hem op bezoek komt.
Dat bij een grote groep mensen die uitgaan eten de oudste meestal betaalt, is volkomen normaal. Degene met het meeste geld of de oudste betaalt en dat heeft weinig ermee te maken of je buitenlander bent of niet. Ook Thaise vrienden onder elkaar doen zo.
Maar dat wil niet zeggen dat iedereen dat ook als normaal accepteert. Ik kan me nog goed herinneren toen wij bezoek van de zus van mijn vrouw kregen. Zij, haar man en nog een ander stel kwamen vanuit Bangkok op bezoek en we gingen naar Ao Manao, een strand bij Prachuab. Stoelen werden besteld en eten: vis, garnalen, soep enzovoorts…. ze bestelden maar.
Toen de rekening kwam, betaalde mijn vrouw (zij heeft de huishoudbeurs) gewoon ons aandeel aan het bestelde. Op dat ogenblik besefte ik dat nog niet, maar…men had hoogstwaarschijnlijk verwacht dat ik – de oudste het geheel wel eventjes zou betalen. Nadat de hele partij ons thuis had afgezet en weer naar Bangkok vertrokken was, hoorde ik van mijn vrouw dat haar zus boos was? Ik begreep er niks van… een grote ruzie volgde nog via de telefoon en in principe ging het daarom: zus was met hun grote SUV naar ons gekomen en wij waren te gierig geweest om voor hun te betalen: geen benzine betaald en ook geen eten..ze zou ons nooit meer komen bezoeken!
Het gekke daarvan was echter dat het als heel normaal gevonden werd, dat toen wij haar en haar man in Bangkok opzochten (hij heeft een kleine, goed lopende autogarage met twee werknemers), het als heel vanzelfsprekend werd gevonden, dat wij ook daar het hele eten betaalden…
En dat er hier een grote voorraad rijst wordt gehouden is toch ook niet meer dan normaal? Als je iedere dag rijst eet, ga je niet voor een kilo naar de winkel…
In Nederland hadden mijn ouders, toen ik jong was, in de kelder altijd een heel grote voorraad aardappels. Wij waren destijds met vijf kinderen en tegen etenstijd moest telkens iemand van ons naar de griezelige kelder om de aardappels te halen…die klus klaarden we altijd met de grootst mogelijke haast, omdat we bang waren voor de monsters die in onze fantasie in die kelder rondhingen…
Of piepers of rijst…wat is het grote verschil?
Ht grote verschil is dat aardappels een stuk gezonder zijn, zeker als je met schil eet. Witte rijst is alleen maar zetmeel, er zijn bij ons in de provincie nog steeds veel arme thai en cambodianen die te weinig vitamines hierdoor binnen krijgen. Rijst in ruime hoeveelheid, een spicy sausje, en 1 of 2 kleine stukjes vlees of vis, dat is de maaltijd.
Dat van die aardappels komt mij heel bekend voor.
Ben het helemaal niet eens met wat in het stuk staat en de reacties erop. Ik woon met mijn vrouw in Isaan, Nong Han om precies te zijn, zo’n 35 km van Udon Thani. Ik enkel praten over hoe het er hier aan toe gaat. Er is geen orde, geen planning, ook niet in eten. Ik moet zelf altijd zeggen aan mijn vrouw : wat eten we vanavond? Als ik dat niet doe, moet zij rond 17 u nog gauw gauw iets uit de diepvries nemen, keihard dus en dan trachten er wat eetbaars van te maken. Wij, Westerlingen, plannen alles, wij doen boodschappen , ineens voor een hele week, we schrijven alles wat we nodig hebben op een briefje op, en ik loop door de supermarkt met dat briefje als leidraad. Thai doen dat niet, op uitzondering van mijn vrouw dan, die ik dit heb aangeleerd, en tot mijn vreugde merk is vaak dat ze me daarin volgt; Anders was het van : oh geen eieren meer, gauw de brommer op en 12 eieren gaan kopen, of oh geen groenten meer, gauw gauw rennen naar de markt… Waar ik absoluut niet tegen kan is dat Thai ’s morgens vroeg al beginnen met koken, vaak Isaan food dat uren in het rond stinkt. Ik blijf dan maar uit de keuken, tot het zootje klaar is, en dan begint mijn vrouw dat goedje op te eten. Ik heb mijn ontbijt al lekker binnen dan, Vlaams ontbijt dus, lekker brood met kaas, charcuterie, eentje met jam, soms een gebakken eitje met spekblokjes. Ik heb nog nooit iets werkelijk lekkers gezien dat mijn vrouw aan een kraampje kocht. Het opgehemel van het Thaise eten door Khun Peter, begrijp ik niet, niet met de beste wil van de wereld. Misschien is het in Bangkok beter dan in Isaan straten, als Udon, Khon Kaen, Sakhon Nakhon, Nong Khai, voor mij is alles één klerezooi waar ik vies van ben. En dit nog over de eetgewoontes : Thai eten, kleine stukjes, nu en dan, terwijl wij gewoon zijn onze maaltijd direct op te eten. Als wij verzadigd zijn, zijn zij pas bezig. En hoe goed ik zelf ook kan koken, niemand van mijn familie hier, schoonmoeder, schoonbroer, schoonzus, hun grote kinderen, en de dochter van mijn vrouw, heeft ooit al 1 keer interesse getoont in het lekkere eten dat ik heb klaargemaakt. Enkel mijn vrouw geniet van mijn schotels. Zelfs als ik de lekkerste spagetti, zo eenvoudig te bereiden, serveer, weigeren zij er zelfs van te proeven, precies of het is vuilnis. Voor mijn spagetti betaal je in een Italiaans restaurant 450 bath voor een schotel. Een lekker frietje met zelfgemaakte mayonnaise, de beste meest malse steak die ik kan vinden, en een salade met verschillende ingrediënten, daar halen ze hun neus voor op. Maar ik moet wél hun rommel eten uit respect…. nou ja, niet alles is rommel, hoor. Mijn vrouw kookt aardig, Thais met een westerse slag. The best of both worlds .Maar geen enthousiasme bij deze jongen, zoals bij Khun Peter, verre van .
Zeer herkenbaar en meer dan mee eens! “wat de boer niet kent, eet hij niet” , maar de doorsnee Thai wenst het niet eens te kennen. Een dag zonder papaja pokpok kan niet.
Ik heb mijn vriendin in NL kennis laten maken met het NL eten en dat vond ze zelfs lekker. Dus nu ook hier in Thailand zo nu en dan een lekker NL-schotel. Maar….. een tafel met een bord met papaja pokpok en aan de andere kant een malse (rode) biefstuk, dat kan heel goed samengaan. Over smaak valt immers niet te twisten, al denk ik dat de Thaise smaakpapillen door de overdaad van pepers van kinds af aan al vernietigd zijn. Waar ik een mespuntje sambal toevoeg, nemen ze hier een eetlepel. En dan gekookt vlees…….. Daar lap je de ramen mee.
In NL verhoogt de saus de smaak van het vlees, hier in Thailand is het vlees slechts een “drager” van de saus. Zo jammer!!
Nee. wat mij betreft is de overtreffende trap voor de Thaise keuken niet (altijd) terecht, hoewel ik één kok heb ontmoet die een nasi kon maken die ik nooit lekkerder heb geproefd. Alle ingrediënten pasten bij elkaar, zonder elkaar te overtreffen. Geweldig en gewoon langs de weg.
Bijzonder verhaal! Smaken verschillen toch? Als jij hun eten omschrijft als een stinkend zooitje, rommel en klerezooi waar je vies van bent, kan het dan niet zo zijn dat zij hetzelfde van jouw eten vinden? Misschien is het dan goed om eens wat verder kijken dan de kookkunsten van je schoonfamilie. De Thaise keuken is zeer gevarieerd en vaak erg lekker, en niet voor niets wereldwijd bekend.
Gisteren een afspraakje met een dame die eerst tot 22.00 moest werken.
Ze kon dus pas om 23.00 komen, want ze moest eerst eten. Oh oh, kijk eens hoe pompui ze was, ze had beslist teveel gegeten, was het eerste wat ze te vertellen had.
Om 00.00 ging ze er even op uit om iets lekkers te scoren, want ze kreeg trek. Acht licht pittige grote knakworsten van de 7-eleven, waarvan ze er zes opat.
Rond 01.00 zag ze een vriendin, daar mocht ze vast wel even een paar potjes mee poolen. Ja hoor, natuurlijk. Binnen vijf minuten stond er ook een gezamenlijke maaltijd bij de pooltafel.
Tegen tweeën sloot de bar. We gingen huiswaarts, maar moesten langs de 7-eleven voor wat praktische zaken. O, een doosje Pringels en een knalroze gebakje lustte ze nog wel.
Vanochtend om tien uur moest ze weer werken.
‘Darling, I have to go nine o’clock, because before go to work have to eat you know…. ‘
Frans, je bent een sponsor uit duizenden. Maar tussen 03.00 en 09.00 was zij toch wel volledig de jouwe, neem ik aan?
Ja, wat een heerlijk rijke eetcultuur, zeker in vergelijking met onze obligate 3x per dag ‘noodzakelijke hap’. Maar er staat in het artikel: >Dus, wat je letterlijk gevraagd wordt is: “Heb je al rijst gegeten?”< . Dat is feitelijk onjuist. 'khâaw' (ข้าว) heeft verschillende betekenissen. 1: rijst, 2: graan, 3: voedsel, 4: eten. En de tekst "Kin khâaw láe:w" (กินข้าวแล้ว) is dus in vertaling alléén maar; "heb je al gegeten". Dat er een etymologische achtergrond is, mag duidelijk zijn. Ook aardig van die "vraag"; het is behalve een gezellige begroetingsvorm ook een vorm van invitatie om eventueel samen iets te nuttigen.
Ronald toch, wat is er met je? ‘Heb je al gegeten?’ Is volledig กินข้าวแล้วหรือยัง kin khâaw láe:w rǔu jang. Dat ‘rǔu jang’ moet er wel bij. Heb je geen zin om met die figuren te gaan eten dan zeg je ‘kin láe:w’ en ga je bij het stalletje om de hoek eten (wat mis ik dat in deze saaie Hollandse buitenwijk!) en anders ‘jang leui’ en schuif je gezellig aan ook al heb je geen honger.
De eerste keer dat ik in Thailand kwam, ben ik bijna in mijn verbizing “gebleven”. Nadat er ’s morgens ruim (thais) was ontbeten, moisten we naar het gemeentehuis om wat zaken te regelen. Na een autoritje van ca 15 minuten waren we om 10.00 u bij het gemeentehuis.
Alvorens daar naar binnen te gaan voor de te regelen zaken, moest er eerst nog even langs een restaurantje worden gegaan “want er moest wel wat worden gegeten……
Verbazingwekkend inderdaad hoeveel ‘maaltijden’ Thai op een dag eten. Ben al een paar weken in Pattaya, maar ze eten minimaal 5 keer op een dag. Als er wordt gestapt dan gaat een 6e keer ook nog makkelijk mee naar huis.
Nu staat er ook een bord met Noodle Soup voor me, maar heb dus absoluut geen honger.. Reken maar dat ik ’t wel op moet eten, het wordt desnoods in mn mond gepropt, haha
Als ik Thai zie, zie ik ze eten of het dat maken. Dat is dus zeker geen overstatement. Obsessie is een groot woord, maar m.i. wel een uit de hand gelopen traditie. Kijk maar eens naar het aantal diabetici en zwaargewichten. En de laatste categorie veelal jonge kinderen. Een hobby heeft een puur positief karakter, het Thaise eten gaat daar wel ver in. Zover, dat ik daar in mijn Thaise huis restricties aan heb gesteld, want ik wil niet de godgandselijke dag eten op de tafel zien staan.Daar pas ik voor. Er is meer in het leven dan alleen maar eten.
Ik doe regelmatig aan intermittent fasting. En bezoek bijna jaarlijks een detox resort.
Mijn schoonfamilie en omgeving begrijpen daar echt helemaal niets van. Betalen om niet te eten? Hahaha. Maar veel westerse mensen lachen me daarom ook wel uit. Maar ik trek me er weinig van aan en trek mijn eigen plan.
Men weet over het algemeen dan weer wel van de oudere generaties waar sommige verse kruiden goed voor of tegen kunnen zijn. Ik eet graag mee met de hele familie op een matje op de grond. Maar vervang de kleefrijst vaak voor een blaadje sla. Daar wordt dan wel weer respectvol mee omgegaan of rekening mee gehouden, omdat ze zich over het algemeen al verbazen over dat ik dat allemaal lust en ook lekker vind. In NL staat de voorraad kast vol met Aziatische dingen die lang bewaard kunnen worden, maar uiteindelijk toch weer weggegooid moeten worden. Het is natuurlijk ook voor een groot deel ingegeven door slechtere tijden die voor velen niet eens zo heel lang geleden zijn.
Aan het begin van de corona-ellende was er volop sprake van farang die voedsel-uitdeel-evenementen gingen organiseren. Vanaf komende maandag vindt een lockdown plaatst in greater Bangkok en in een aantal provincies. Prayuth wil dat het op slot gaan van de samenleving geen lockdown wordt genoemd omdat hij anders aangesproken wordt her en der steun te verlenen. Nu moeten de mensen maar zien hoe zij het rooien. Ik denk dat er niet veel over blijft om aan de nationale obsessie te voldoen, laat staan dat men er aan toe komt. Het gaat erg worden. Vanmorgen hoorden we van een goede kennis dat een buurvrouw met een van haar kleindochters voor wie zij zorg draagt bij familie en kennissen aan het bedelen is geslagen. Geen geld meer voor baby(melk-)voeding, nu haar man maanden geleden al werkloos werd.
Dat eten extreem belangrijk is wordt o.a. aangetoond door het maken van een foto of video van een nog kauwende persoon. Mijn Thaise vriendin laat mij vaak filmpjes zien van Thaise vrouwen, niet zelden vet van het eten. Deze vrouwen filmen zo ongeveer alles. Zittend met of zonder echtgenoot thuis of in een restaurant en vliegtuig. Er is er zelfs een, die geloof het of niet, per maaltijd 30 red chili toevoegt. Voor haar Brabantse echtgenoot warmt zij dan wel een kant en klare maaltijd met wat worst op. Vet eten daar houden zij van!
Vanwege corona hebben mijn vriendin en ik elkaar al ruim een jaar niet meer fysiek gezien. Als wij skypen vraagt zij mij toch minimaal 3 keer per week, wat ik ga eten. Als ik in Khonkaen ben, kookt zij soms zelfs westers, met aardappelen en broccoli bijvoorbeeld. In Nederland kookt zij vaak een mix van Westers en Thais.
Er is een Thais gezegde.
Naar de gevangenis moeten is geen probleem.
Doodgaan is een matig probleem
Geen eten hebben is een gigantisch groot probleem.
De Thai zegt ook nooit goede morgen , maar zeggen :heb je al gegeten ?