De vraag lijkt eenvoudig: wie is er beter aan toe, de arme Nederlander of Belg op zijn druilerige balkon, of de arme Thai onder een wuivende palm? Maar schijn bedriegt. Armoede is namelijk een vreemd bezit: wie het heeft, wil ervan af, maar wie het niet heeft, mist soms het gemak waarmee je niets hoeft te onderhouden.
De arme Nederlander of Belg verkeert in de bijzondere omstandigheid dat hij niets bezit, maar desondanks toch omringd is door papieren die bewijzen dat hij recht heeft op iets. Hij is als een vis op het droge die, na drie formulieren in te vullen, recht heeft op een kom water. Het is een geruststellend systeem, mits je er niet te veel over nadenkt.
Hij leeft in een land waar zelfs daklozen een postcode hebben. Zijn huis mag dan tochtgaten vertonen en zijn koelkast voornamelijk wind bevatten, maar hij weet: ergens op een anoniem kantoor wordt zijn situatie keurig geregistreerd. En dat stelt gerust, al is het maar omdat niemand graag in stilte lijdt zonder dat daar een dossier van wordt bijgehouden.
De arme Thai heeft het eenvoudiger en juist daarin schuilt het gevaar. Hij hoeft niets aan te tonen. Zijn armoede wordt direct geloofd, al is het maar omdat niemand zich de moeite getroost haar in twijfel te trekken. Met een paar munten eet hij warm, slaapt hij droog en lacht hij breed. De zon is gratis, het leven licht. Maar hij weet: zodra het noodlot aanklopt, is er geen loket, geen formulier en geen ambtenaar die hem vraagt of hij werkelijk zo arm is als hij beweert.
Hij leeft op hoop, waar de Nederlander leeft op zekerheid. De Thai glimlacht zonder reden en voelt zich daardoor gelukkig. De Nederlander fronst zonder reden en voelt zich daardoor verstandig.
De vergelijking is dus niet louter economisch van aard, maar geestelijk. De arme Nederlander bezit niets, behalve dan misschien het recht om te klagen, iets wat voor hem net zo belangrijk is als zwemvliezen voor een eend. De arme Thai bezit weinig, maar maakt daar geen punt van. Hij heeft geen uitkering, geen zorgtoeslag, geen woningcorporatie met wachttijd tot het jaar 2047. Maar hij heeft wél een plastic stoeltje in de schaduw, een bord rijst en de kalme overtuiging dat morgen ook weer een dag is.
Wie is dan beter af?
De Nederlander leeft veilig en bezorgd. Hij heeft vangnetten, maar kijkt bij elke stap of hij er al in valt. De Thai leeft licht en onzeker. Hij danst op het touw zonder veiligheidsnet, maar geniet onderweg van het uitzicht.
Uiteindelijk komt het neer op een kwestie van voorkeur. Wil je liever met tegenzin beschermd worden, of met overgave in het onbekende wandelen? De arme Nederlander is veilig ongelukkig, de arme Thai zorgeloos kwetsbaar.
Misschien is geen van beide werkelijk te benijden. Of misschien zijn ze het juist allebei, want zolang men niet te veel verlangt, bezit men meer dan men denkt.
Wie dit alles begrijpt, is waarschijnlijk geen arm persoon, maar een filosoof. En dat is een geheel andere armoede…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
