‘Eenvoud is moeilijk en wel hierom’
Op een ochtend, het was nog vroeg en het gekakel van de kippen had zijn weg naar mijn slaapkamer nog niet gevonden, ontdekte ik dat mijn sleutelbos verdwenen was. Nu is het verlies van een sleutelbos geen ramp, tenzij het een exemplaar betreft dat zwaarder weegt dan de verantwoordelijkheden van een gemiddelde staatssecretaris.
Er hing van alles aan: sleutels van deuren die er niet meer zijn, een exemplaar waarvan niemand meer weet waarop het ooit paste, en een reservesleutel van een fiets die sinds 2016 met een nichtje in Leipzig verblijft. Ik vond het gevaarte uiteindelijk terug in de koelkast, naast een half opgegeten mango en een open fles vissaus. Ja, daar waar ik ook al een keer mijn leesbril vond.
Dit voorval bracht me tot het besluit mijn leven te vereenvoudigen. Niet uit diepe wijsheid, maar eerder uit vermoeidheid. Eenvoud, zo dacht ik, zou me verlichting schenken. Boeddha zou instemmend hebben geknikt, als hij tenminste sleutels had bezeten.
Ik begon voortvarend. Twee dozen gingen richting de tempel. In de ene een kruimeldief, een vergiet zonder gaatjes, en een kerstkaart die ooit ‘Jingle Bells’ zong, maar nu klonk als een bezeten stofzuiger. In de andere: overbodigheid in pure vorm.
De monnik nam alles met beleefde dankbaarheid aan. Hij vroeg terloops of ik ook nog een televisie over had. Het leek me een misplaatste vraag van iemand die zich had afgekeerd van de wereld, maar ik antwoordde ontkennend en voelde me rijker.
Thuis keek ik om mij heen. De planken, ooit krom van het gewicht, toonden nu hun kale oppervlak. In plaats van rust daalde er iets anders neer. Iets wat men alleen in stilte hoort: twijfel. Ik miste de spullen. Niet hun nut, maar hun aanwezigheid. Het vergiet herinnerde aan een rampzalige pasta-avond. De kruimeldief aan mijn kortstondige oorlog met een mierennest. En de kaart? Die kreeg ik van een buurvrouw die dacht dat het een gebedskaart betrof.
Eenvoud, zo begon ik te vermoeden, is geen optelsom van wat men wegdoet. Het is de kunst te bewaren wat telt. In Thailand zegt men vaak por dii, genoeg is genoeg. Maar niemand vertelt je waar dat ‘genoeg’ precies woont.
Aan het einde van de week hing ik een plank terug. Niet voor spullen, maar voor herinnering. Daar staat nu een rijstkom met een barst, een zaklamp zonder batterijen en de sleutelbos, haar functie verloren, haar betekenis gevonden.
Eenvoud is geen afzien, maar herkennen. Niet minder bezitten, maar meer voelen.
De koelkast sluit ik sindsdien met een elastiek. Dat werkt uitstekend.
En niemand vraagt er meer een sleutel voor…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
De tempel als containerpark. Het leven kan soms eenvoudig zijn.
Leuk stukje en herkenbaar. Soms heeft iets een betekenis zonder direct een doel te hebben. Het zal wel met herinneringen te maken hebben, iets wat we niet los willen laten.
Wij zijn In november naar Hua hin verhuisd en veel spullen meegenomen, verscheept in een container. Voor die tijd veel weg moeten doen in Nl. Dat is een soort proces van afscheid nemen denk ik een beetje. Een leven dat je geleefd heb en er iets achter blijft.
Echter gelukkig ook veel meegenomen, eenmaal uitgepakt en uitgestald dachten we, wat moeten we er allemaal mee. Gebrek aan kastruimte, een iets kleiner huis. Uiteindelijk heeft alles een plekje gevonden en zijn we er blij mee.
Zo ook zo een plank met bijzondere dingetjes erbij. Weer opgehangen met dezelfde spullen er weer op. Een collecte zak uit de kerk waar ik vroeger niet zo graag kwam. Een boemerang meegenomen vanuit Australië. Een petje van een vliegtuig hobby club, ik ben al mijn levenlang vliegtuigspotter. Dus een paar vliegtuigjes staan ook op geparkeerd. Eronder schildjes van de luchtmacht waar ik tijdens dienstplicht ooit werkzaam ben geweest. Ik zou ze niet willen missen.
Frans