Het Orakel van Kinderdijk

Eerder al eens genoemde riviercruise had ons ook naar het idyllische Kinderdijk gebracht.

Het was een schitterende lentedag, zoals die tegenwoordig dankzij de altijd welkome verwarming door zon en het broeikaseffect steeds vroeger in het jaar plaatsvinden.

Vanaf het schip was het nog een stevige wandeling geweest tot de dijk zelf, maar ik had mij er ondanks pijnlijke enkel manhaftig naartoe gesleept. De verwachte kinderen ontbraken, maar de zee golfde in de verte met strak georkestreerde regelmaat en lichtblauwe wolken aan een volledig heldere hemel vormden onbewust alle dieren van de dierenriem in zachte contouren zoals alleen moedertje natuur dat kan met haar eindeloze palet van transparante, ja zelfs diffuse tinten.

Ik was meteen in vervoering, als in een oppervlakkige trans en wenste dat deze dag nooit voorbij zou gaan.

Terwijl ik het landschap gretig in mij opslurpte alsof het na mijn bezoek zou worden verzwolgen door de venijnige golven, voelde ik een eerste spoortje van vermoeidheid in mij opkomen. Geestelijke, maar vooral ook lichamelijke. De negen wereldberoemde windmolens sloegen met hun stugge wieken ritmisch hun dagelijkse gaten in de lucht en de vlijtige molenaars droegen logge zakken met versgemalen tarwe en gerst naar de vrachtwagens van ambachtelijke bakkerijen waar het kostelijke poeder zou worden omgetoverd tot zalig geurend, zacht brood, soms zuur van de zorgvuldig gedoseerde desem en soms verleidelijk zoet door liefdevol toegevoegde basterdsuiker of heerlijke vanille-extracten afkomstig uit de voormalige koloniën van de Nederlanden.

Eenmaal boven op de verder kinderloze dijk aangekomen sloeg de vermoeidheid bij mij dan toch genadeloos toe; het was de voorlaatste dag van onze stedentrip en in voorgaande dagtochten had mijn Garmin al menig maal de 10.000 stappen aangetikt. De dagelijkse drie overdadige buffetten hadden de rest gedaan en deden mij verlangen naar een moment van rust, van uitademen aan het oer-Hollandse strand van Kinderdijk.

Ik besloot mijn vrouw (met haar Samsungetje) te parkeren boven op de dijk en daalde zelf aan de zeezijde af met de bedoeling om even een meditatief moment voor mezelf in te bouwen, met gesloten ogen in het zand de rust in mijzelf vinden. Na een vluchtige kus op het voorhoofd werd ik de diepte ingezonden en schoof ik als een volleerd landsurfer op de ontelbare kristallen korrels naar mijn eindbestemming aan de rand van de uitgestrekte wateren die door de dijk belemmerd werden in hun eindeloze streven om het lager gelegen land erachter terug te vorderen van de vernuftige waterkundigen die al eeuwenlang grootschalige waterdiefstal op hun geweten hadden.

Beneden aangekomen keek ik met weemoed in de ogen omhoog naar waar ik zojuist vandaan was gekomen, maar mijn vrouw zag ik niet meer vanuit mijn lage positie.

Vermoeid kon ik mij dan ook eindelijk neervlijen in het aangenaam warme zand. Een ooit aangespoelde kokosnoot schoof ik onder mijn hoofd en hoewel het niet het meest prettige hoofdkussen was, bood de vrucht met zijn harige schil toch voldoende ligsteun voor een prettig middagdutje in de natuur.

Het duurde dan ook maar enkele tellen totdat ik in dromenland vertoefde daar onder aan die voet van Kinderdijk, een natuurmonument dat zich inmiddels mag verheugen in een stevige ereplaats op de lijst van Werelderfgoed van UNESCO. Een prestatie waar we als land trots op mogen zijn.

Ik sliep dieper dan men normaal verwachten kan van een middagdutje en in no-time passeerde mijn eerste droom de revue.

En natuurlijk ging het weer over Thailand. De warme begroeting door schoonmoeder en een aantal dierbare vrienden daar, waarvan er eentje ernstig ziek is. Elke begroeting kan de laatste zijn. De weldadige warmte van de zon, effectief bestreden door de alomtegenwoordige airconditioning, het heerlijke en voordelige eten, de hartelijke glimlach van alle Thai, behalve de geüniformeerde versie. De geur van wierook in de serene tempels, de voor devote monniken gereserveerde luxe zetels op het vliegveld, het luide geratel van tuk-tuks, maar ook de hulpvaardige ja-knikker boven aan de roltrap van de Big-C, met zijn gevarieerde aanbod van zoete lekkernijen en op ijs gelegen vissen, die wat ongelukkig met hun doffe ogen naar het plafond staren in de wetenschap dat ze straks op een zacht houtskoolvuurtje gaar gestookt gaan worden.

Het was duidelijk dat ik in mijn dromen Thailand en zijn vele geneugten danig miste.

Ook mijn afzegging voor de volgende gezamenlijke reistermijn kwam voorbij drijven en de twijfels of ik daar wel goed aan had gedaan.

Een uurtje later deed ik niettemin weldadig uitgerust mijn ogen weer open. Mijn nek en achterhoofd wat gevoelig door de harde kokosnoot. Ik rekte mij uit als na een nacht in mijn eigen bed, maar enkele meeuwen boven mijn hoofd gaven blijk van de werkelijke lokatie van mijn tijdelijke rustplaats.

Ik grinnikte opgeruimd en begon met frisse moed aan de klimpartij naar boven, waar mijn vrouw nog steeds op haar bankje in de Samsung verzonken zou zitten.

Maar niets was minder waar. Breed glimlachend, ja zelfs schaterlachend stond ze mij op te wachten en ze viel mij schokkend in de armen. Ik had geen flauw idee wat er aan de hand was of was geweest.

Ze zag mijn verbazing en vroeg: ‘Heb je dan niks gemerkt?’ Nee, dat had ik dus niet.

Behalve in weldadige en heilzame rust gehulde dromen over het aardse paradijs was ik mij niet bewust van verdere gebeurtenissen.

Weer lachte mijn goudklompje vol amusement en licht leedvermaak.

‘Zojuist, terwijl jij in het zand lag, passeerde een herder met wel 500 schapen die jou helemaal omsloten en aan je snuffelden. Ik kon je nog maar nauwelijks zien tussen al die blateriken, die tijdelijk het zwijgen ertoe deden om je niet te wekken, waarschijnlijk’.

In mijn beste Thais zei ik dat ze dat de kat maar wijs moest maken, waarna ik uitlegde wat ik daarmee bedoelde.

Triomfantelijk haalde ze haar Samsungetje tevoorschijn om mij het levende bewijs van mijn verslapen en dus onbewuste, bijna bovennatuurlijke ontmoeting te laten zien.

Een weinig verheffend vloekje van teleurstelling ontsnapte aan haar elegante lipjes toen bleek dat ze alleen maar haar eigen voeten op beeld had staan. Geen straf om naar te kijken, maar ook niet bepaald een bewijs dat ik zojuist besnuffeld was door 500 hongerige schapen op zoek naar wat grassprieten ter milieuvriendelijke kortwieking.

Ze werd zelfs een beetje kwaad van mijn hoongelach en een ‘boh pen iang’ klonk teleurgesteld uit haar mond, daar boven op die dijk.

Niettemin wandelden we even later weer hand in hand terug naar het schip; het zoveelste avondeten zou immers niet lang meer op zich laten wachten.

Groot was mijn verbazing en uitbundig haar reactie toen verse lamskoteletjes op het menu stonden.

Absoluut niet mijn lievelingseten; laat die beestjes toch lekker wol en melk geven, maar hak ze niet in mootjes voor een paar koteletten als je net zo goed varken of kalf kunt eten.

Zonder het hardop uit te spreken geloofde ik wel opeens dat verhaal van die 500 muisstille schapen. Mijn vrouw houdt best van een grapje, maar een leugenaar is ze bepaald niet, behalve een incidenteel noodleugentje voor mijn eigen bestwil.

Voor mij viel het volgende puzzelstukje op zijn plaats.

Deze vreemde, maar veelbetekenende gebeurtenis, terwijl ik op een kokosnoot droomde van Thailand (nog eens extra bevestigd door de lamskoteletjes), dat moest toch wel een teken, een oproep van hogerhand zijn dat ik misschien toch beter over twee maanden mee moest vliegen naar Thailand?

De balans van mijn twijfels raakte verward, evenals als mijn gedachten. Ik was ondanks de vele verleidingen nog niet om, maar kon mezelf niet garanderen dat een volgend orakel dat wankele evenwicht niet keihard zou laten doorslaan. Naar Thailand.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur19 mei 2025Hondenvoer met een lintje van staaldraad
• Cultuur13 mei 2025Gestopt door de politie: grote mond of een onderdanige Wai?
• Cultuur7 mei 2025Ik droomde van liefde en geluk maar vond wanhoop en pijn
• Cultuur4 mei 2025De Indiërs op het strand van Pattaya