Het concept van ‘Take care for papa and mama’
Terwijl ik hier zit op mijn veranda, omringd door een vriendelijk groen dat overal lijkt te wuiven en te fluisteren, overdenk ik het begrip dankbaarheid. Het is merkwaardig hoe anders dit begrip wordt beleefd aan deze kant van de wereld. Hier in Noord-Thailand, waar ik woon, lijkt het bijna tastbaar: de zachte geuren, de geluiden van insecten en vogels versterken het gevoel van dankbaarheid als een zachte, onzichtbare mantel die van ouder op kind wordt overgedragen.
Toen ik nog in Nederland verbleef, bestond dankbaarheid uit een vriendelijk knikje, een kaartje met verjaardagen, hooguit een bloemetje. Hier echter krijgt dankbaarheid handen en voeten, het krijgt vorm in iets wat ons Nederlanders soms ongemakkelijk maakt: financiële steun aan ouders.
Voor mij was dit aanvankelijk moeilijk te bevatten. Geld geven aan ouders? Was dat niet iets te zakelijk, bijna koud? Mijn vrouw Sue, die hier geboren en getogen is, schudde zachtjes het hoofd toen ik mijn Hollandse ongemak probeerde uit te leggen. Ze glimlachte zoals ze alleen kan glimlachen, vriendelijk, wijs en vol begrip voor mijn onwetendheid.
Sue ondersteunt haar ouders al sinds ze begon met werken. Niet uit verplichting of dwang, maar vanuit een vanzelfsprekende dankbaarheid. Het geld dat zij elke maand trouw naar haar ouders stuurt, is meer dan een financiële transactie. Het is een gebaar van liefde, een bewijs van respect, en bovenal een erkenning van het feit dat ze zonder haar ouders niet de vrouw was geworden die ze nu is.
Het boeddhisme leert haar immers dat zorgen voor ouders een vorm van goed karma oplevert, een verzekering voor een beter leven in dit bestaan en het volgende. Zo kiest ze bijvoorbeeld bewust voor eenvoud in haar levensstijl: ze koopt geen overbodige luxe, let op haar uitgaven en kiest voor bescheidenheid om extra steun te kunnen geven aan haar ouders. Ook kleine dagelijkse beslissingen, zoals het koken van een eenvoudige maaltijd thuis in plaats van uit eten gaan, worden door deze gedachte gestuurd. Hierdoor krijgt karma voor haar tastbaar betekenis in elke keuze die ze maakt. Deze gedachte beïnvloedt concreet haar dagelijkse keuzes: ze denkt bewuster na over haar uitgaven en leeft bescheiden om meer te kunnen geven aan degenen die haar grootbrachten. Een intrigerende gedachte, die bij mij aanvankelijk wat nuchtere weerstand opriep, maar die ik gaandeweg heb leren waarderen. Karma, zo merk ik, is hier geen abstract begrip maar eerder een manier van leven, een constante herinnering dat je daden betekenis hebben, hier en nu én later.
Maar er is meer dan spiritualiteit. Er is ook pure noodzaak. Ouderdom is hier niet voorzien van vangnetten zoals in mijn geboorteland. Geen royaal pensioen, geen uitgebreide zorgverzekering die alles opvangt. Kinderen zijn het sociale vangnet. Hun steun maakt het verschil tussen een waardig leven en een bestaan in onzekerheid.
Zo schuifelen dagelijks ouders, grootouders en kinderen samen door het Thaise leven, verbonden in een pact van wederzijdse zorg. Wanneer ik op de lokale markt kom, zie ik hoe grootouders groenten selecteren, terwijl kleinkinderen helpen met het dragen van manden en ouders glimlachend onderhandelen over prijzen. Deze kleine momenten illustreren hoe diep de zorg en verbondenheid hier verweven zijn in het dagelijks bestaan. Laatst zag ik bijvoorbeeld hoe Sue’s moeder met haar kleinkinderen groenten plukte in de tuin, terwijl Sue en haar vader ondertussen een kleine reparatie uitvoerden aan het huis. Zulke kleine taferelen geven een gezicht aan wat hier zo vanzelfsprekend is.
Telkens wanneer Sue haar maandelijkse bijdrage verstuurt, zie ik een glinstering van geluk in haar ogen, die me leert dat dankbaarheid hier veel rijker, warmer en betekenisvoller is dan ik ooit had kunnen vermoeden…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Jouw relaas komt mij bekent voor. Mijn vrouw is altijd bezig, naast haar eigen werkzaamheden, met het wel en wee van de familie. Natuurlijk mam ondersteunen maar ook andere familieleden. Meestal schoolgaande neefjes en nichtjes die het aan wat ontbreekt helpen met wat aanvullingen. Ik kan me daarin vinden om hen te helpen een betere toekomst op te bouwen. Hier in het noordoosten van thailand is dat echt wel noodzakelijk.
Mijn echtgenote en ik zijn door mijn schoonmoeder werkelijk door het slijk gehaald omdat we hen niet financieel willen steunen.
We wonen in dezelfde straat als mijn schoonouders, en in de wijde omgeving worden we bestempeld als gierigaards. Dit stigma weegt zwaar, vooral op mijn vrouw.
Ik heb een redelijk pensioen, maar mijn echtgenote heeft geen eigen inkomen. We kunnen goed leven, maar we hebben geen grote financiële overschotten. We wonen in een bescheiden huis en rijden met een Toyota Yaris. Onze levensstijl is eenvoudig en sober.
Mijn schoonouders daarentegen bezitten vier woningen en twintig appartementen, die allemaal verhuurd worden. Ze rijden met een Toyota Fortuner en hebben daarnaast een tweede wagen, een Corolla. Mijn schoonvader, nu met pensioen, heeft als manager een riante afscheidsbonus ontvangen van ettelijke miljoenen Thaise baht.
Buiten mijn woning, mijn wagen en mijn pensioen heb ik niets. Toch krijgen we voortdurend te maken met roddels en manipulatie. Elke keer dat mijn echtgenote haar moeder ziet, begint het gejammer over geld. Het is ronduit hatelijk. De constante beschuldigingen en de negatieve praatjes die over ons worden verspreid, maken het emotioneel zwaar.
We zouden dolgraag verhuizen om hieraan te ontsnappen, maar financieel is dat voor ons niet haalbaar. Achteraf bekeken waren we beter in België gebleven, een mening die mijn echtgenote volledig deelt.
Het financieel ondersteunen van Thaise ouders wordt in veel families schaamteloos misbruikt. Een Farang in de familie wordt vaak gezien als een lotje uit de Lotterij. Het schrijnende is dat dochters zich moreel verplicht voelen om geld af te staan, zelfs als hun ouders in werkelijkheid helemaal geen financiële steun nodig hebben.
Deze situatie heeft ons geleerd hoe diep geworteld deze verwachtingen in de Thaise cultuur zitten. We proberen ons hier niet door te laten breken, maar het is moeilijk om telkens weer geconfronteerd te worden met onrecht en ondankbaarheid. Onze enige hoop is dat we ooit een manier vinden om los te breken van deze toxische omgeving en een plek te vinden waar we in vrede kunnen leven, zonder het constante oordeel van mijn schoonmoeder, ijdele hoop …
Yup hebberigheid , jaloezie en afgunst zijn (in de realiteit) in Thailand veel rijker, warmer en betekenis .dan je ooit kan vermoeden. Bij alweer een financiële vangst van de farang zie je steeds weer die glinstering van geluk en meewarigheid.
Beste Wilfried ik weet niet of je woont in een eigen huis of huurt.
Bij huren zou ik snel met de noorderzon verdwijnen, en ver uit de buurt van je schoonouders.
Maar van de andere kant gezien, ik weet niet hoeveel broers of zusters, je ega heeft.
Misschien is zij wel het enigste kind.
Bij het overlijden van beide schoonouders kun je wel eens de hoofdprijs winnen aangaande de erfenis.
Janneman
Onzin. Of een naaste familielid in de eerste graad, want dat is de dochter, dichtbij of ver weg woont: ze blijft erfgenaam en ook in TH kan dit bij testament niet teniet gedaan worden.
Het is een lastig systeem. Veel vrouwen moesten als jong meisje al werken om hun ouders te ondersteunen en blijven dat doen tot ver in hun volwassen leven. Soms voelt het alsof ze vanaf hun geboorte die verantwoordelijkheid met zich meedragen.
Ik begrijp dat in Isaan iedereen moet samenwerken en dat de financiële situatie niet te vergelijken is met die in Nederland. Maar een beetje wederzijdse waardering zou toch wel op zijn plaats zijn. In plaats daarvan wordt het geven van geld als vanzelfsprekend beschouwd. En met Songkran moeten kinderen hun ouders bedanken voor het leven dat ze hebben gekregen, terwijl die dankbaarheid zelden de andere kant op gaat.
Mijn vrouw heeft het hier al zolang ik haar ken moeilijk mee. Na elk telefoontje met haar moeder komt het onderwerp geld vroeg of laat weer ter sprake. Niet dat ze altijd iets geeft, maar de verwachting is er wel. Omdat ze met een Farang getrouwd is, wordt er automatisch van uitgegaan dat ze meer kan bijdragen dan haar zussen, ook al hebben die hun financiële situatie grotendeels zelf gecreëerd.
Ik probeer haar hierin zo goed mogelijk te steunen, maar uiteindelijk is het iets wat zij zelf moet bepalen. Ik geef haar geld om te sparen, en daar kan ze mee doen wat ze wil. En als het niet genoeg is, zeg ik haar altijd dat ze mij de schuld maar moet geven. Dan ben ik maar die gierige buitenlander – dat neem ik voor lief.
Wilfried, ik kan me echt voorstellen hoe frustrerend dit is, vooral wanneer de ouders zelf genoeg hebben. Dit is een van de weinige dingen waar ik echt een hekel aan heb. Jullie worden als gierig gezien omdat jullie niet genoeg geven aan ouders die het financieel beter hebben. Hoe pervers kan het nog worden?
Die miserie is al begonnen vanaf dag 1 dag we naar hier verhuisd zijn. We wonen hier nu al 8 jaar en mijn echtgenote probeert zoveel als mogelijk haar moeder te vermijden. Niet gemakkelijk als ze een paar huizen verderop woont.
En juist, mijn schoonouders hebben het financieel zelfs beter dan ons. En toch wordt er van ons verwacht dat we hen maandelijks geld zouden geven. Mijn vrouw weigert dit categoriek.
Schoonmama heeft mijn vrouw al vele malen aangespoord dat ze hier moet gaan werken. De reden is overduidelijk, dan kan ze nog wat meer druk uitoefenen om geld los te peuteren … erg hoor.
Dat gezaag van schoonmoeder is eigenlijk niet het ergste. Wat ons wel danig irriteert is dat we overal zwart gemaakt worden. Mijn schoonouders kennen iedereen in de buurt en we horen voortdurend dat er over ons geroddeld wordt. Mijn vrouw, die hier al van jongs af woont, kan daar niet mee overweg.
Ik kan over dit alles nog een boek schrijven want het verhaal is nog veel erger dan dit. Ik zwijg er liever over om mezelf nog niet meer te ergeren. Thailand is voor ons niet het beloofde land, verre van. Ik heb in België alles opgegeven om hier te herbeginnen. Moesten we kunnen, dan keren we terug naar mijn thuisland.
‘Pervers’ dat is het passende woord dat me steeds ontglipte. Maar wie houdt het in stand? Door het zelfs gaan te romantiseren als een passage uit Bouquet’-romannetje.
Ik hoop dat je nog kan genieten daar Wilfried. Je kan misschien ook beslissen om gewoon terug te keren. Had je echtgenote geen vermoeden van hdat gebruikelijke Thailand scenario (vooraleer jullie verhuisden)? Daarom hebben wij beslist om uiteindelijk niet te emigreren naar het paradijs. ‘Fouten’ maken is geen loosing face’. Maar een nuttig leerproces. Meestal is er voor alles nog een waardevolle uitweg maar die kan 10000 km terug betekenen. Succes.
Als al dat geroddel en het disrespect en de neerbuigendheid van jullie (schoon)moeder jullie zo de keel uithangt, doe dan wat! Handel! Wat heeft het voor zin om ons van jullie miserie op de hoogte te stellen, als je tegelijkertijd jezelf in jullie ellende wentelt. “Ik kan er een boek over schrijven”, zeg je. So what? “Thailand is voor ons niet het beloofde land”. Tja, wat is er fout gegaan? Je kunt niet terug naar BE. Nou, ga dan ergens anders naar toe, en blijf niet hangen in die shit met die schoonmoeder.
Maar je moet wel willen om van je schoonmoeder af te geraken. Aleen maar hopen dat dat ooit het tij keert, en je ooit los raakt van haar: datr alles werkt niet. Lijdzaam maar wat aanzien? Kom nou, zeg. Als het voor jou vrouw en voor jou zo erg is als het schetst: verkoop jullie huis, met boedel en al. Pak een paar koffres in, enkele dozen, en vertrek. Doei! De groeten: aan het hele dorp die haar veracht!. Wees niet zo bang. Doe iets. handel!
Dat zal met verlies gepaard gaan maar in een verliessituatie zitten jullie toch al. Nu zien eruit te geraken. Bepaal waar julle wel willen wonen. Ver weg van die giftige toestanden. Huur er een bungalowtje of een comfortabele condo. Die zijn er in overvloed. Neem een jaar rust. Leg de focus op jullie relatie, bekijk jullie financiele situatie, maar ook leer van jullie eigen gedrag jegens schoonmoeder, Het is nooit alleen maar de andere partij. Jullie hebben ook bijgedragen aan het voortbestaan ervan. Hoezo is er nooit een halt toegeroepen aan haar gedrag?
Misschien over een jaar toch nog een huisje kopen, of een townhouse huren. Alleen als jullie zelf de cirkel van gedoe doorbreken, ontstaan andere opties. Schoonmoeder gaat het niet doen voor jullie. De buurt ook niet. Jouw vrouw durft niet. Dus is het aan jou om voor verandering te zorgen. Maar nogmaals: je moet het wel willen.
‘Pervers’ dat is het passende woord dat me steeds ontglipte. Maar wie houdt het in stand? Men noemt ze ook wel eens als ‘dankbetoon’ farang kee nok.
Het verhaal is helaas de harde waarheid, zeker als voor de meeste toeristen het land is van de big smile.
Ook hier wordt binnen redelijke grenzen de familie ondersteund.
Op vrijdag na school komt de kleine Bam Bam bij ons het weekend verblijven.
Daar is echt thuis niets geen eten soms en een groot gebrek aan geld.
Ik besef steeds meer dat ons wiegje 10000 km verderop heeft gestaan.
Afkopen van mijn gemoedsrust misschien wel maar als we allemaal een klein beetje dit doen wordt de wereld een stukje mooier denk ik.
Ga zo door Thailand blog
Ik zie helemaal geen verschil tussen omgang kinderen en ouders in de hele wereld. Je hebt overal goede en slechte voorbeelden, er is geen verschil tussen de verschillende groepen mensen van wat voor etniciteit of geloof dan ook.
Ik heb in Thailand oude tantes van mijn vrouw gezien die hun laatste maanden op aarde doorbrachten in grote eenzaamheid in een klein kamertje en de minimale verzorging kregen.
Mijn vrouw is met mij eens dat de meeste ouderen het hier in Nederland veel beter hebben met de goede voorzieningen tot aan verzorgingshuizen aan toen. En ja, er zijn helaas voorbeelden waar de verzorgingshuizen tekort schieten. En ja, er zijn genoeg voorbeelden waar kinderen en kleinkinderen in Thailand goed voor de bejaarde ouders zorgen.
Ik reken onze eigen familie hiertoe. Alhoewel bij ons ook menigeen zijn snor probeert te drukken en het meeste bij mijn vrouw en haar broer met een goede baan in Bangkok probeert te leggen.
Door het dalend aantal kinderen en de vergrijzing wordt de druk op de achterblijvende familie steeds groter om goed voor de bejaarden te kunnen zorgen. Maar het concept van “take care for papa and mama” is bij ons in Nederland niet anders, alleen is het bij ons wat beter geregeld door collectieve voorzieningen.
Wilfried, misschien is de ‘levensgeluk-oplossing’ om samen met echtgenote naar een andere prettige woonplaats/locatie in Thailand te overwegen, ver van familie en aldaar roddel-absorberende omgeving.
Niet meteen denken aan een rigoureuze verhuizing naar België?
Een paar huizen afstand van die rijke schoonfamilie wonen is een slecht iets gebleken.