Fabeltjeskrant of toch niet? – deel 24
13 april 2025
Een van de dorpsgenoten heeft het tijdelijke leven voor het eeuwige leven verruilt volgens Piet, hoewel veel dorpelingen dat soms anders zien.
De ware gelovige onder de mensen in eigenlijk het gehucht van boerderijen en hier en daar wat kleine groepjes huizen met import denken daar ook verschillend over, hoewel de Thai daar niet te koop mee loopt.
Ieder voor zich en Boeddha voor ons alle, hoewel de kreet wij zorgen voor elkaar zo af en toe nog wel eens gebezigd wordt, maar er zijn tekens aan de wand, de jeugd zie je nogal eens met een kruis om de nek lopen.
Er zijn scheuren in het almachtige Boeddhisme.
De kern, de lange straat met gebouwtjes waar de kleine zelfstandige hun nering hebben en de vele mensen van elders langs rijden om naar de fabriek paar kilometer verder te rijden is nog overwegend oud bloed maar niet voor lang meer.
De tempel waar de beste man ligt, is al jaren in de renovatie en uitbreiding, de mannen in het oranje/bruine, monniken, een bhikkhu heb ik mij wel eens laten vertellen, onuitspreekbaar woord voor mij.
Stenen, dakpannen zijn er te koop zodat men als er weer voldoende verkocht is een gedeelte kan verrijzen, maar de boer, burger en buitenlui van hoofdzakelijk Thaise origine hun vragen verdriet en wat al niet meer kunnen brengen.
De diverse buitenlanders uit omliggende landen die boeddhistisch zijn kunnen daar uiteraard ook terecht met hun ongenoegen of stukje geluk.
Buitenlanders die het geheel eens wat beter willen zien op de Privévertrekken na zijn ook welkom en met de Thaise taal machtig of werkelijk met mazzel, een Thaise monnik tegen het lijf lopen die Engels spreekt ook hun stukje geluk of ongerief kwijtraken.
Uiteraard zijn veel van dit soort hulp niet gratis, men heeft geen lijst hangen gelijk het menu van het restaurant verder op, maar de boer burger buitenlui weten wel zo ongeveer wat een consult mag kosten en dacht je weg te komen met een koopje krijg je wel een verbaal mes in je rug.
De dochter van mijn vrouw heeft ooit eens haar nieuwe auto in laten zegenen door een monnik en het plafond van deze auto in mijn ogen flink laten vernagelen met kalk, maar dochterlief was er zeer blij mee.
Afgekocht met 500 baht in die vele jaren terug, monnik keek een beetje zuur had meer verwacht om in de fotosessie mee te mogen spelen.
De kans dat ze een ongeluk zou krijgen was aanzienlijk verminderd, ik zie dat niet zo, het lijkt mij meer een kwestie van proberen via rijvaardigheid en theoretische kennis het ook hier rijbewijs te verkrijgen en je daarna daar min of meer aan te houden.
Toen ik jaren daarna toch een motor/brommer ongeluk kreeg en zij nog ongeschonden in de auto rond tufte met vele bijna-ongelukken kreeg ik op een moment dat ik weer wat licht in de tunnel zag toch nog even opgemerkt door haar dat die Monnik met die emmer kalk en het praatje met Boeddha misschien toch wel handig HAD geweest.
Kortom, de Monnik, steunpilaar, schouder om op uit te huilen en vele zaken meer.
Kunnen die mannen vroeger die in Nederland in dat hokje van een vierkante meter luisterde naar je lief en leed nog wat van leren, hoewel ik als klein kind nog goed weet dat mijn moeder altijd wist te vertellen dat die niet verder dan de drempel bij haar kwam.
Moeders van huis uit Rotterdammer die nog achter de ijzeren treinwielen had gezeten tijdens die donkere periode, toen de jongens van die andere partij overvlogen, die had het wat minder op kerken en de uitgedragen meningen van Jezus redt.
Wij waren Katholieke op wieltjes noemden ze dat in die dagen.
Het afscheid.
De beste burger uit het gehucht waar Piet zijn intrede begonnen was lag vrij kort boven de grond.
In een gekoelde kist, aangezien dat wel handig is in een land als Thailand.
Een soort van omgebouwde koelkast zeg maar, wat minder respectvol.
Dit niet tijdens uren dat familie en vrienden afscheid kwamen nemen, hoewel ik dat ook wel elders gezien heb.
De kist voor de crematie is ook een soort stevige triplex om de verbranding wat te bevorderen.
Een op gas gestookte oven die toch nog met flink wat kolen rondom het lichaam opgevuld ingeschoven gaat worden, en nee, niet door personeel of een lopende band.
De afscheid dagen door boer, burger en buitenlui was enkele dagen met drank en wat eten, eigenlijk redelijk normaal.
Van vijf uur middag tot acht of negen uur avond zoiets om de familie sterkte toe te wensen en een moment van afscheid bij de dichte kist.
Piet was daar op het laatste moment, zeg maar, veel volk, rondje langs de familie en de kist.
Drankje en wat eten tot de gang naar de crematieoven.
Kist werd op een kar geladen en in iedereen gelid al naar het feit hoe belangrijk je was naar de crematieoven.
Drie rondjes om het gebouw heen en de kist kon naar boven waar eenieder er nog even langs kon lopen en de laatste woorden of gedachte kon geven aan de overleden persoon.
In Piet zijn geval ging de kist nog even open voor familie terwijl de gasten beneden wachten op de eerste zwarte rook.
Een kort moment kan ik mij zo indenken na enkele dagen, zelfs met een koeling, met de wind in de rug graag.
Bij thuiskomst werd er om de droevige dag nog eens te evalueren nog maar een flesje holadiejee holadiejoo open getrokken volgens Piet en het verdriet van die dagen nog maar even weggedronken.
Biertje mocht ook, met nu steek de BBQ toch ook maar even aan, de dag is toch naar de je weet wel en het leven is kort dus maak er wat van.
Wordt vervolgd.
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
