Er zijn momenten in een mensenleven waarop de schikgodinnen zich bemoeien met de loop der dingen en een beproefde harmonie verstoren. Zo kan het verkeren dat men zich, geheel naar tevredenheid, genesteld heeft onder de wuivende palmbomen van Thailand, zich laaft aan de glimlach der bewoners en zich koestert in de weldadige zon, om vervolgens te vernemen dat men daar niet langer kan blijven.
Wat nu?
Een westerling, eenmaal gewend aan de gemoedelijke chaos van Zuidoost-Azië, zal zich niet licht laten terugdrijven naar de kille efficiëntie van het vaderland. De vraag rijst dan: welk land kan Thailand vervangen zonder dat het wezenlijke verloren gaat?
Men zou, in pragmatische overwegingen, de landen op een rijtje kunnen zetten:
Cambodja? Een land waar het leven zich traag ontvouwt als een lotusbloem op een modderige vijver. De glimlach is er even warm als in Thailand, maar de infrastructuur is een loterij zonder winnende nummers. Men moet hier een zekere gelatenheid bezitten, een vermogen om zich over te geven aan de grillen van een land dat nog zoekende is. Geduld is geen schone zaak, maar een noodzakelijk kwaad.
Laos? Dit zou een ideaal toevluchtsoord kunnen zijn voor hen die rust zoeken. Hier lijkt de tijd te zijn gestold in een eeuwige namiddag, niet uit nostalgie, maar simpelweg omdat niemand op het idee kwam een klok op te winden. Doch, het ontbreken van een kustlijn en een zekere monotonie in het bestaan maken het wellicht minder aantrekkelijk voor de levendige geest.
De Filipijnen? Ach, hier wacht een zee van mogelijkheden, doch ook een zee van bureaucratische hindernissen. De Engelse taal opent deuren, maar het onvoorspelbare bestuur sluit ze soms weer met een klap. Daarbij is het eilandleven bekoorlijk, maar men dient rekening te houden met een natuur die zich soms op onstuimige wijze laat gelden. Een tyfoon is, zo men zegt, slechts een verfrissende bries met ambities.
Indonesië? Een mozaïek van eilanden, ieder met een eigen karakter. Bali lonkt met zijn magische gloed, doch de prijzen stijgen als rijst bij een mislukte oogst. Java is druk, Sumatra ruig, en men moet hier afwegen hoe men de balans vindt tussen schoonheid en praktische haalbaarheid. De kans bestaat dat men er de ware paradijselijke rust vindt, al is het na een driedaagse boottocht en een kortstondig verblijf in een hut zonder wifi.
Vietnam? Een land dat zich met de snelheid van een Vespa door een overvolle straat beweegt, modern, chaotisch en onmiskenbaar eigenzinnig. De sfeer is minder relaxt dan in Thailand, maar het eten is voortreffelijk en de kosten blijven redelijk. Wie zich niet laat afschrikken door een avondconcert van toeterende brommers en schreeuwende marktlui, kan zich hier beslist thuis voelen.
Maleisië? Wellicht de meest ordelijke keuze. Stabiel, meertalig en met een geoliede infrastructuur. Doch, de warmte van de Maleisiër is niet altijd zo spontaan als die van de Thai. Wie houdt van regelmaat en enigszins Europese netheid, kan hier prima aarden. Wie echter verlangt naar de ongepolijste charme van Thailand, zal het gevoel krijgen op een vliegveld te wonen dat per abuis als land is erkend.
Op Thailandblog, dat orakel van zij die het weten moeten, zal men het vraagstuk met ernst bespreken. Sommigen zullen zweren bij Vietnam, anderen een lofzang zingen op de Filipijnen. De conservatieven roepen: “Niets vervangt Thailand!”, terwijl de avonturiers beweren dat Indonesië de toekomst is. Een enkeling zal een pleidooi houden voor Laos, zij het in een tempo dat het forum dreigt in te dutten.
En de schrijver van deze overpeinzing? Die zou wellicht, na lang wikken en wegen, besluiten dat geen enkel land Thailand is, doch dat het hart zich schikt naar nieuwe omstandigheden. En dat de kunst van het leven is om, waar men ook belandt, de glimlach te behouden.
Want uiteindelijk is het niet het land dat men kiest, maar de manier waarop men erin leeft. En als alles mislukt… dan blijft er altijd nog België.
Enquête
Geef je mening
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Misschien is Maleisië een overweging want het Engels beheerst een ieder en ik wordt spontaan aangesproken en kan een praatje maken met de locals zoals ik in Thailand met de meeste buitenlanders doe en waar de Thai in de overgrote meerderheid totaal niet geintereseerd is of geen aanstalten maakt ondanks bijvoorbeeld buitenlandse reizen van de Thai plus dat ik wel de Thaise taal spreek. Geef mij maar het gewone menselijke contact met een ieder in Maleisie. Plus dat het ordelijk is, men stopt voor een voetganger, iedereen een helm op en zowaar er zijn troittoirs waar je kunt lopen. Daarnaast is men erg vriendelijk, niet alleen de gemaakt glimlach van de Thaise vrouw want de Thaise man is toch over het algemeen echt onverschillig. De keuze aan eten overweldigend want vele culturen leven samen met daardoor een veel grotere verscheidenheid aan eten dan in Thailand. Geen gedoe met gezichtsverlies of verborgen agenda’s of de noodzaak een relatie aan te gaan om een beter leven te leiden want de levensstandaard ligt een stuk hoger in Maleisië. En ja zomaar 90 dagen verblijf bij binnenkomst zonder visum en dat zou een voorbeeld voor Thailand moeten zijn welke in hoge mate afhankelijk is van buitenlandse toeristen.
Elk land is anders en de per land opgenoemde minder prettige omstandigheden kun je op welk land waar ook ter wereld toepassen. Laten we Thailand niet te veel verheerlijken want ook daar kan je heel wat dingen opsommen die niet bepaald prettig zijn. Heb alle opgesomde landen bereisd en mijn persoonlijke voorkeur zou naar Vietnam uitgaan. Echter na elke reis ga ik met een prettig gevoel terug naar Nederland dat evenmin het Mekka op aarde is maar dat ik voor geen enkel ander land zou willen ruilen en beslist ook niet voor Thailand maar dat is voor iedereen een zeer persoonlijk iets.
Ik zou voor regio Vientiane, Laos gaan.
Al heel lang geleden geweest maar nog steeds goede herinneringen aan, uiteraard niet in de stad zelf wonen een kilometertje of vijf A twintig, er vandaan beetje half-om-half zeg maar.
Redelijk vergelijkbaar met Thailand, geen strand maar een bubbelbadje doet het ook wel met een leuk terras.
Engels heb toen met meer mensen Engels gesproken als de laatste tien jaar in Thailand met Thaise, ook handig, en met interesse.
Volgens een mijn bekende belastingdeskundige ligt het lange verblijf met je pensioenuitkering ‘moeilijk’ richting ‘Nederland’ en ik ben al heel lang getrouwd met een Thaise dame, dus het blijft plan D of E misschien F.
Voor mij zonder meer Vietnam.
Hoezo chaotisch ? Hoezo minder relaxed ?
Eigenzinnig kan ook een voordeel zijn, niet altijd draaien met de wind mee, zekerheid.
Was eind januari nog in Da Nang, voor chinees Nieuwjaar (TET).
Zeer gezellige sfeer, proper, iets minder welkom daar, dan in Thailand ? Misschien, maar misschien lijkt het maar zo.
De vietnamese (chinese) cultuur is inderdaad iets terughoudender, maar daar ligt juist de rust.
Vietnamezen zijn heel fier op hun land. Heb niet de indruk, dat het socialisme er met de harde hand wordt opgelegd, geen militairen op straat, veel en veel minder politie, dan in Thailand.
Net zoals ik erover dacht en stemde. Ik was vorig jaar een weekje in onder meer Hanoi voor een border run. Wat een verademing. Die terughoudendheid en you get mostly what you want. Meestal zonder omwegen in taal en handelingen, zonder hypocrisie. Zelfs het nog meer chaotische verkeer dat er door de massaal leek er mij ‘echter’ en betrouwbaarder. Het was maar een weekje natuurlijk . Echt een verademing. En dat in een communistisch land. Amazing illusiearm en jawel ‘armere’ Vietnam maar o zo rijk. ²
Aanvulling: massaal ‘aantal alle verkeersregels negerende motorfietsbestuurders’ leek mij er echter en betrouwbaarder .
Kiezen voor Thailand heeft meer met mijn vrouw te maken dan met het land op zich.
En als ons hier niet meer bevalt, of ik kom misschien om wat voor reden alleen te vallen, dan is de kans groot dat ik weer voor België kies.
Mijn huidige vrouw zal denkelijk ook mijn laatste partner zijn en ik hoef ook niet Per se in Thailand of gelijk welk ander land te leven.
Ronny,
Bij mij ook de keuze van Thailand door mijn Thaise vrouw , ik heb geen behoefte om naar een ander buurland te verhuizen , ook niet als we hier weg moeten.
In geval we hier weg moeten , wel dan zeker en vast naar Europa , het zuiden van Frankrijk of Spanje, die landen hebben een beter klimaat dan Belgie en betere koopkracht vertelt men.
Voor mij ook de keuze voor Thailand, omdat mijn vrouw Thaise is.
Nederland is voor mij de keus als ik door omstandigheden hier niet meer kan wonen.
Idem voor mij als toekomstige gepensioneerde en de band met Thailand daar blijf ik bij, hoewel ik nooit voltijds in Thailand ga leven als meerdere hier en dat is alleen om gezondheidsredenen krijg die verzekeringen niet daarom belgie-thailand op en af mijn vrouw is het volledig eens , denkend aan misschien het nageslacht (toekomstige klein kind 😉
Om dezelfde reden als wellicht velen is Thailand mijn huidige keuze omwille van vrouw en kinderen, de uitgebouwde en opgebouwde onroerende zaken en de toch nog aangename samenleving ( al zeker in landelijke gebieden).
Mocht de familieband en vriendenkring er niet zijn dan zou het met zekerheid Cambodja worden.
Sinds mijn pensioen is Belgie alleen nog het land war de kinderen studeren en echtgenote nog aan de slag is voor verdere opbouw toekomst (pensioen)
Alle medailles hebben per slot 2 kanten – ene die blinkt en schittert en ene die weinig in het daglicht komt en soms grauw en vervuild voorkomt.
Vanwege mijn vrouw, ben ik 6 maand/jaar gebonden aan Thailand. Zou die band niet bestaan, dan zou ik me gaan verdiepen of Costa Rica een optie zou kunnen worden. Doch vanwege de hechte band met mijn vrouw en mijn leeftijd, zal dat andere werelddeel wel utopie blijven……
Inderdaad ik vind het amazing eerlijk dat velen net zoals ik ongedwongen hier toegeven dat je (nog) om veelal 1 reden gebonden bent aan (het vaak ook voor onszelf voorgehouden illusionaire ) paradijs: je partner. Eens die wegvalt kan ik begrijpen dat je terug naar BE of NL teruggaat. Wij hoeven dat niet want tenslotte koos mijn partner al 20 jaar geleden om met mij samen te leven in België, er te werken, de taal grondig te leren en te houden van wat er hier is voor ons. En zo heb ik het gelukkig kunnen houden. Als ik dood ben keert hij wellicht terug naar Thailand, met mijn urne en die van ons overleden hondje Sanoek. Zoals het ons altijd al voorbestemd leek
En om wat voor reden zou hij dan wel na je dood terugkeren naar dat “illusionaire paradijs” ?
En dan nog je urne meenemen? Zit je as daar tot in de eeuwigheid in het “illusionaire paradijs”…
Ik zou hem zeggen “laat maar hier” 😉
Hé hé begrijpelijke vraag. De realiteit is: we zijn niet rijk. Hij heeft een minimumloon , we hebben een huurwoning , een 12 jarige Dacia en wat ik hem kan achterlaten is het geld voor een bescheiden lage middenklassewoning in Thailand. Hij kan mijne urne hier ergens uitgietenof of toch meenemen naar mijn ooit illlusionaire paradijs het zijne hier in België verlatend. Onze realteit. Zo is ieders levenscirkel rond. Net zoals het leven alleen begint (met een pamper) en je dat zo eindigt (hopelijk zonder pamper)
Uiteindelijk voor hem dan toch beter om terug te keren naar zijn geboorte land dan in het “illusionaire” Belgie te blijven?
Ik denk inderdaad dat hij dan ook financieel noodgedwongen naar Thailand zal terugkeren. Daar kan hij dan tenminste nog een huisje kopen. Gelukkig heeft hij nooit echt de illusie gehad dat hij slapend rijk zou worden in België in een huis met zwemkom, een dikke voiture en dat het geld hier aan de bomen groeit. Hij heeft net zoals ik ook geen familie noch kinderen hier en heeft hier heel bewust weinig Thaise vrienden. Mijn urne zal een fysieke herinnering zijn en ikzelf zal het uiteraard niet meer weten. Maar symbolisch (een illusie van mezelf) blijven we dan wel bij elkaar. Mij op het containerpark achterlaten is toch ook wat maar dan wel een kringloop. Bovendien gaan de Thai anders met dood en verlies om.
En dat is dan ook de reden dat vele pensionado naar Thailand vertrekken…
Wel omwille van mijn fascinatie voor het Boeddhisme heb ik het eerder nog wel overwogen. Maar dat is ook niet meer wat het is: de tempels een commercie en de Thai beleven vaak het Boeddhisme naargelang het hen uitkomt.
Een van de redenen is volgens mij ook dat de partner na een 10 jaar in BE of NE nog niets heeft gerealiseerd. Geen woord Nederlands, zich weinig of niet heeft geïntegreerd onder de Belgen (bij een vriendenboekje hier zitten de farangs net als in Thailand samen wat te,zagen over steeds hetzelfde (hoe goed het zij wel hebben ) en de Thai ook onder elkaar ook over steeds hetzelfde: eten en jaloezie). Op een gegeven moment zetten ze dan hun partners op gekende eigen manier hin partner onder druk tot dat die leestafel hevig twijfelend toegeeft en de stap
Correctie en aanvulling: ”Op een gegeven moment in de relatie (gemiddeld na 10 jaar) zetten sommige Thai (en dat zag ik rondom mij al vaak gebeuren) hun partner met de gekende middelen onder druk tot die hevig twijfelend of wanhopend toegeeft aan wat men (noodgedwongen) als ‘waar’ ervaart: ’t is dat of ‘niets’ meer”.
Ik heb heb daar maar 1 week voor nodig gehad om dat ‘Thaise Boeddhisme” te plaatsen en nooit in mijn leven zou dat bij mij meespelen om voor die reden in Thailand te gaan wonen.
Trouwens kerken en de ceremonieen daarond worden in o.a. Belgie ook maar beleefd volgens het hun uitkomt. Iederen zal wel prima vinden dat er bijvoorbeeld een Paas- en Kerstverlof bestaat omdat dat aan de geboorte of verrijzenis van iemand gelinkt is. Net zoals de communies, doopfeestjes of huwelijken in vele gevallen maar de feestreden erachter is.
Niet zoveel anders hoor.
Ook heb ik nooit de druk gevoeld van mijn vrouw om naar Thailand te gaan. Niet na 10 jaar en ook niet na 20 jaar huwelijk. We hebben in Belgie geleefd waar ze werkte en dan samen naar Nederland waar ik bij de Marine werkte.
Maar mijn vrouw hoefde niet per se naar Thailand toen ik op pensioen ging. Ik was het eigenlijk die daar meer op aandrong. En in Thailand hebben we ook ontzettend naar onze zin sinds ik op pensioen ben. We verdelen de laatste tijd, een beetje verplicht om familiale redenen, ons verblijf tussen Belgie en Thailand. Prima oplossing momenteel en dat we nog een tijdje gaan verder zetten. Daarna zien we wel.
Maar zoals ik al eerder gezegd heb is de keuze om in Thailand gaan wonen eerder omdat mijn vrouw Thai is. Niet omdat het Thailand is. Was ze een Vietnamese geweest hadden we waarschijnlijk nu in Vietnam gewoond, of het land van de nationaliteit die ze zou gehad hebben.
Bovendien leek het me eerder vanzelfsprekend om voor Thailand te kiezen als mijn vrouw Thai is en niet Laos of Cambodja….
Indonesië of de Filippijnen. Andere genoemde landen vallen af omdat de AOW door de helft gaat. Ongetwijfeld zal dit een foute formulering zijn, maar het komt er wel op neer.
Maleisië is een heerlijk land. Het is de afgelopen 20 jaar wel meer orthodox islamitisch geworden.
Verdiepend in als retiree daar gaan wonen is ook niet meer zo ‘vrijblijvend’ als voorheen.
Hangt nu wel een prijskaartje aan.
Cambodia en Laos zijn de hel op gebied van Medische zorg en laat dat nou net een van de meer belangrijke dingen te zijn wanneer men op leeftijd komt. Vietnam lijkt op dat vlak beter maar de Filippijnen zijn ook geen paradijs op dat vlak . Maleisie weet ik niet maar dat is een moslimland en dat is niet direct mijn ding net als Indonesie.
Strategisch is Vietnam een slimme keuze, buitenlanders die naar daar verhuizen kunnen ook gebruik maken van diverse sociale voorzieningen (mag ook wel voor een land onder een rode, socialistische vlag). Minder xenofoob dan Thailand wat dat betreft. Laos heeft dan weer als voordeel dat de taal nauw verbonden is aan het Thai. Bangkok/standaard Thai is een mengeling van Lao en Khmer. Ben nu in Vientiane, Laos, en met de Thaise taal kan ik me hier wel redden. Borden lezen is wat lastiger, maar simpele teksten lukt nog wel.
Wat me wel opviel bij aankomst in Hanoi waren de verschillende rijen voor immigratie. Voor iedereen gelijk dacht ik maar voor de leden van de socialistische revolutie, leden van een premium class van een Vietnamese luchtvaartmaatschappij en de gebruikelijke diplomats en andere eminenten waren er 3 aparte controles (geen volk daar). Het gepeupel mocht met honderden en honderden urenlang aanschuiven aan de overige 3 rijen. Maar overigens heb ik in Vietnam zelf geen last gehad van (zichtbaar) leger, corrupte politie en waanzinnige administratieve regels. En dat scheelt zeker. Goeie reis in Laos Rob. Ik kom er ook altijd graag terug.
Rudy
Ben mij laatste aankomst (Da Nang) slechts 2 boots , ging zeer zeer vlot, behandelingstijd 5 minuten.
Hanoi verloopt altijd wel wat stroef, maar lange wachtrijen hangen grotendeels af van het uur van aankomst. Trouwens classificaties zijn er overal, Suvarnabumi : elite club members, VIP, diplomaten, + 65, om er maar enkele op te noemen.
Beste Farang Kee Nok. Uw op een poll voorafgaande pragmatische vogelvlucht over de overige landen lijkt me wat tenditieus maar daarentegen wel polyglottisch.
Wel omwille van mijn fascinatie voor het Boeddhisme heb ik het eerder nog wel overwogen. Maar dat is ook niet meer wat het is: de tempels een commercie en de Thai beleven vaak het Boeddhisme naargelang het hen uitkomt.
Een van de redenen is volgens mij ook dat de partner na een 10 jaar in BE of NE nog niets heeft gerealiseerd. Geen woord Nederlands spreekt, totaal niet geïnteresseerd is ons land en zich weinig of niet heeft geïntegreerd onder de Belgen (bij een vriendenbezoekje hier zitten de farangs net als in Thailand samen wat te zagen over steeds hetzelfde (hoe goed het zij wel hebben ) en de Thai ook onder elkaar ook over steeds hetzelfde: eten en jaloezie/roddel). Op een gegeven moment in een zeldzame langere relatie zetten ze dan hun partners op gekende eigen manier hun onder druk tot dat die uiteindelijk hevig twijfelend of domweg toegeeft Om in Thailand dan zo (on)gelukkig te zijn zoals De Expat schitterend, gevat en vaak met de vinger zelfs in de wonde beschrijf. Vandaar ook wellicht de weerstand als men zich herkent (niet erkent)in de voorgehouden spiegel. In Thailand reis ik altijd na het obligate familiebezoek alleen rond in en buiten Thailand. Dat vinden we het beste voor elkaar. Ieder doet zijn zin en hij gaat zowat elke avond naar een Isaanconcert of bij vrienden. Ik ontmoet dan vele (ook de weinig hier aan bod komende middenklasse )Thais en farangs. Nooit of nooit heb ik er al 1 ontmoet die oprecht zich goed voelt behalve na 10 Singha biertjes natuurlijk. Of hij is er expat en/of alleenstaand. Dan hoor je de grootste amazing gekende miserieverhalen in vele varianten (uiteraard dan van andere farangs…). Indiep triest voel ik me dan maar ik ben dan ook gauw weer weg. Desnoods enkele uren naar de stilte van een kleinere tempel. Daar zijn er meestal geen farangs of ook geen Thai want het is niet alle dagen Boeddha Day natuurlijk