Aangezien men nog niet zo heel lang geleden alleen het luchtruim kon kiezen door zich uit het dakvenster te werpen, serieus touwtje te springen, of je liefhebbende echtgenote te verzoeken een welgemikte schop onder de kroonjuwelen te plaatsen. 

Dat laatste gaf echter nog een geheel andere en bijkomende sensatie, waarschijnlijk reden dat deze manier van tarten der zwaartekracht nooit een hoge vlucht heeft genomen.

Niets verbaast hen meer, en alles is vanzelfsprekend geworden. 

Van de verre vliegreis, het sjieke all-in hotel, met voedsel en drank tot aan de oksels, tot het binnen twee seconden contact hebben met het thuisfront aan toe. 

Daarbij denkend dat Armageddon dan eindelijk daar is, zodra de wifi even wegvalt.

Wat ook weggevallen is, is de verwondering.

Zoals die er wel was in mijn eigen jeugd.

De pure magie van ( bij gebrek aan voldoende slijk der aarde, toentertijd nog versierd met de tronie van menig gereformeerd moordenaar ) het moeten fantaseren over verre plaatsen, vreemde culturen en de daar nog gretig aftrek vindende ‘vuyghe praktijcken’.

Dat dit laatste soms ontaardde in zendelingen-stoofpot, vergaven wij, leerlingen van de School met de Bijbel alhier, hen uiteraard meteen, aangezien men nog niet overal bekeerd was. 

Flink wat werk aan de winkel dus, voor de zichzelf respecterende mensenredder.

Wat uitmondde in het pontificaal op des hoofdmeesters bureau prijkende Simavi collecte-busje, waarin men als schoolkind getrouw iedere maandagmorgen een van huis uit meegekregen kwartje diende te deponeren.

Ten behoeve van de verre medemens, ronddolend in tropisch hardhout en een beslist ongewenste mate van bijgeloof.

Wat in mijn geval vaak ‘doen alsof’ was, dit veroorzaakt door een nijpend gebrek aan kwartjes. 

Dit ‘doen alsof’ kwam trouwens ook in de zondagse kerkbanken goed van pas, want ieder muntje zo gespaard, kon worden omgezet in maandagse trekdrop en toverballen.

Tot op heden ben ik er dan ook van overtuigd dat mijn vergeetachtige moeder persoonlijk, en in niet geringe mate, bijgedragen heeft aan vele decennia van treurige armoe, lege schappen, en voortwoekerende corruptie in gans donker Afrika.

‘S nachts droomde ik dan van vreemde stammen met botjes door de neus, schamele rieten hutjes, smeulende kookvuurtjes en vooral van de minstens zo smeulende en ritmisch daaromheen dansende jongedames met ontblote jeugdheuvels.

Dat onderontwikkeld zijn, zo vond ik als aankomend natuurvorser, had namelijk ook zo zijn voordelen.

Stilletjes hopend dat de ‘beschaving’ aldaar niet te snel op zou rukken, want deze voedselstampende keukenprinsessen wilde deze plaatjeskijkende padvinder graag eens met eigen ogen aanschouwen.

Wie ook vergeetachtig was, was de hoofdmeester. 

Kalend, pijprokend en nog vol van ‘den stoeren oudhollandschen geest der discipline’, zoal zovelen in die tijd.

Een geestestoestand heden ten dage nog slechts waargenomen in een enkel bejaardentehuis, wanneer opa amok maakt omdat men zijn dagelijks glaasje Pleegzuster Bloedwijn niet op tijd heeft ingeschonken. 

Deze beste man had ook de twijfelachtige eer me het eerste jeugdtrauma te bezorgen. 

Door ooit zeer beeldend te verhalen van Balthasar Gerards die het nodig vond ene Willem voorgoed het zwijgen op te leggen, en daarom als dank voor bewezen diensten met vier paarden uit elkaar werd gerukt.

Hoewel het voor onze prijsschietende voorouder, na het dubieuze voorafje van genoeglijk duimschroeven aandraaien, eigenlijk een hele opluchting moet zijn geweest eindelijk eens de vier windstreken te kunnen gaan verkennen.

Doch dit terzijde.

Dat vergeetachtige kwam op pijnlijke wijze aan het licht zodra de pauze aanbrak, en voor ons, gevangenen der leerplicht, het langverbeide luchten lonkte.

Want voordat wij ons op het schoolplein bezig mochten gaan houden met verderfelijk fatsoenlijke spelletjes als hoepelen, knikkerkuiltjes graven en meisjes aan de vlechten trekken, was daar de schoolmelk.

Een verschijnsel dat in die tijd, door invloed van Europese regelneven, Joris Driepinter en niet te vergeten de Melk Moet-maffia, nog welig tierde.

Er was dan ook geen ontkomen aan.

Een kartonnetje melk, meestal nog halfbevroren doordat de hoofdmeester mijn moeder met straatlengtes sloeg wat verstrooidheid betrof, en hij dus pas twee minuten vóór de pauze de porties ijzig kalkwater uitdeelde, werd op je schoolbankje gekwakt.

Met als gevolg dat een vijftiental hersens in de groei ter plekke bevroren in een schoolse ijstijd, bij een wanhopige poging tot razendsnel wegwerken dezer vloeibare verplichting.

Wat mij nimmer lukte, en daarom altijd als een der laatsten op een sukkeldrafje aan het half uur vrijheid mocht beginnen.

 Met mijn hersens is het dan ook nooit meer goed gekomen, zie mijn bijdrages aan dit blog.

Een andere leraar placht op vakantie te gaan naar Frankrijk. 

Wat voor mij, tijdens de schaars voorkomende schoolreisjes nooit verder gerakend dan de Beekse Bergen en het vanuit de schoolbus mogen bezichtigen van een roedel uiterst luie leeuwen, ( ‘lammer dan zo, dan waren ze dood’, volgens een toenmalig klasgenootje ) zo’n beetje aan de andere kant van de wereld lag.

Dat hij soms na die vakanties een Frans neefje te logeren kreeg en ik die twee op het schoolplein samen in het Frans hoorde orakelen, heeft me voor het leven getekend.

En tevens ongeneeslijk nieuwsgierig gemaakt naar verre oorden en vreemde volken.

Maar we dwalen af, en na deze bloemrijke beschouwingen terug naar het onderwerp van dit verhaal, en wel die vermaledijde jeugd van tegenwoordig.

Want de échte reden van mijn verbale exercities tegen hun oeverloze globetrotten, met alle zo vanzelfsprekende gemakken van dien?

Simpel.

Ik ben stikjaloers, en wilde wel dat ik veertig jaar jonger was.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur23 mei 2025‘Slangenbezweerder tegen wil en dank’
• Cultuur14 mei 2025‘De eerste keer Isaan’
• Cultuur27 april 2025‘Van Queestes en Thaise Doolhoven’
• Cultuur17 april 2025‘Thaise naweetjes en dingen die je bijblijven’