De logica van een Thaise ondernemer: Meer van hetzelfde
Er zijn in Thailand veel zaken die je met verbazing kunt gadeslaan. Eén daarvan is het ondernemen. Iedere keer vraag ik me af waarom Thai bepaalde, voor mij volstrekt onlogische, keuzes maken.
Zelf ben ik nu ongeveer 10 jaar zelfstandig ondernemer. Eén van de uitdagingen van het ondernemen is het zoeken naar unieke aspecten van je dienst of product. Iets aanbieden wat je concurrent niet heeft. Beter of anders zijn, want je wilt je graag onderscheiden van anderen.
Dunne spoeling
De Thaise logica van het ondernemen is totaal anders. Men kijkt wat de buurman verkoopt en als dat een beetje omzet genereert, gaat zijn concurrent exact hetzelfde doen.
Meer van het hetzelfde is in de ogen van een Nederlandse ondernemer een slechte keuze. Wij kennen in Nederland het spreekwoord: ‘Veel varkens maken de spoeling dun’. Dat wil zeggen, waar veel mensen iets moeten verdelen, krijgt een ieder weinig. Maar voor Thai is dat kennelijk aan dovemansoren gericht. Zij kopiëren er lustig op los.
Toen ik logeerde in de wijk Bo Bae in Bangkok, verbaasde ik me al over het feit dat in de directe omgeving het vergeven was van de ananasverkopers. In rijen van tien naast elkaar. Toen ik er langs liep wilde ik graag een ander soort fruit eten, bijvoorbeeld watermeloen of mango. Maar dat was niet te vinden. Waar ik ook keek het was alleen ananas wat er te koop was. Welke gedachte zit daar achter? Met zoveel aanbod van hetzelfde is het natuurlijk lastig om een flinke omzet te maken.
In de diverse Soi’s zie je hetzelfde. Begint iemand een kraampje met leren riemen, een paar weken later staan er drie of vier met exact hetzelfde assortiment.
Beter goed gejat, dan slecht bedacht?
Gisteravond liep ik samen met mijn vriendin bij een ‘Tempel fair’ vlak in de buurt van Khao Takiab in Hua Hin. Er was een markt en een soort minikermis op het terrein van de plaatselijke ‘Wat’.
Zelfs de kermisexploitanten aldaar hanteerden het Thaise adagium: ‘beter goed gejat, dan slecht bedacht’. Met als gevolg zes exact dezelfde attracties op een rijtje. Het ging hier om kermiskraam waar je met dartpijltjes op ballonnen kunt gooien. Een stukje verder telde ik drie exact dezelfde schiettenten.
Stel je eens voor dat je in Nederland op een kleine kermis zou lopen en daar vijf draaimolens zou tegenkomen. Absoluut ondenkbaar.
Nu blijf ik met de vraag worstelen waarom Thai hiervoor kiezen? Is het gebrek aan creativiteit, handelsgeest of scholing? Is het de kopieerdrift waar de landen in Azië zo bekend om staan? Ik heb geen idee?
Misschien heeft één van de lezers een goede verklaring voor deze bijzondere Thaise ondernemerslogica?
Peter
Met die vraag loop ik ook al jaren rond. De kermis (zoals op de foto bij het artikel) is daar oa inderdaad een mooi voorbeeld van. Ook op het strand zie je dat terug. Indien een persoon op een dag vb enkele fruitmandjes verkoopt, mag je er je maandwedde op verwedden dat er de dag nadien 10 verkopers met die fruitmandjes leuren. Wat ook raar is aan de verkopers, is hun manier van denken. Of je nu iets of niets van hun gekocht hebt, na enkele minuten zijn ze daar terug. Waarschijnlijk denken ze, in het geval je al iets gekocht hebt, hij wil er nog een, of indien je niets gekocht hebt, hij is misschien ondertussen van gedacht verandert en nu wil hij wel iets kopen. Misschien moeten we het klasseren onder Amazing Thailand.
Het is 1 ondernemer die de tent runt. Hij/zij zorgt voor ALLE kramen of zelfs een dorp, stad of land?
Wat de boer niet kent vreet hij niet.
Ja, daar zit wel iets in, maar dan op een andere manier en schaal. Denk bijvoorbeeld aan de van overheidswege gestimuleerder ‘One Tambon, One Product’ filosofie, destijds door PM Thaksin geintroduceerd. Het valt natuurlijk niet te ontkennen dat een zeker gebied bij uitstek geschikt is voor bv de teelt van een bepaald gewas. Het zal ook niet ondenkbeeldig zijn dat de verkopers van hetzelfde produkt ofwel onderlinge prijsafspraken maken, ofwel elkaar zeer goed in de gaten houden met hetzelfde resultaat (vooral in kleinere communities zijn er echt geen geheimen). Ik denk, overigens, dat het vaak leden zijn van dezelfde cooperatie die geen behoefte hebben aan het kweken/maken van andere produkten.
Tientallen stalletjes naast of dicht bij elkaar met vrijwel dezelfde waar vind je bij ons niet, maar Nederlandse kaas kun je het best/voordeligst in Nederland kopen, en Franse wijn in Frankrijk. Vroeger hadden we stadswijken met allemaal dezelfde waar. In Bangkok is dat nog in bv Chinatown, maar ook elders. Denk maar aan Chatuchak, of aan honderden souvenirstalletjes in Pattaya en Chiang Mai. Beslist niet van dezelfde eigenaar!
Voor openbare markten gelden in principe soortgelijke basisoverwegingen, maar vaak met moordende onderlinge concurrentie. Denk bv aan Panthip Plaza in Bangkok voor digitale zaken. Voor de consument is dat beslist een voordeel; ik maak er in ieder geval regelmatig gebruik van.
‘One Tambon, One Product’ was slechts een slogan die door Thaksin Shinawatra was benut en uitgebreid tot plaatsen die nog geen “typisch” product hadden: De praktijk bestaat al veel langer en de Thai wouden ook toen absoluut uit plaats of streekje X zeker product X’ meebrengen als ze er langs kwamen. In Bangkok kon men echter ook al die specialistische producten vinden, en meestal aan een iets lagere prijs dan in hun herkomstlocatie.
Tot op zekere hoogte kan men het vergelijken met Brugse kant, Mechelse meubelen, Lierse ‘vlaaikes’, Geeraardbergse mattetaarten, de witloofstreek enz. Het verschijnsel dat in Thailand iedereen hetzelfde doet als de onmiddellijke buren i.p.v. eens iets anders met minder concurrentie, maakte ook toen al dat er nauwelijks iets anders dan het gekende geproduceerd werd. Dat was en blijft wel verschillend van de praktijk bijvoorbeeld in Vlaanderen.
Voor sommige producten kan Thaksins politiek eventueel de concurrentie uit andere gemeenten of streken wel doen afnemen hebben, vermits nu duidelijk gesteld werd dat het niet ‘hun’ product bleek te zijn.
P.S.: Volgens de afkorting van de slogan vindt men nu de vrij recent ingerichte ruime ‘OTOP’-winkels, waar men het schaarse personeel wellicht het officiële minimumloon zal betalen. De streekproducten zijn daar zeer netjes gepresenteerd. De prijzen zijn aldus niet zo laag als in simpele kraampjes op de plaats van herkomst, laat staan in eenvoudige zaakjes te Bangkok.
Waar ik nog steeds met mijn verstand niet bij kan zijn de “Akha’s” die door Banglampuh struinen met die reutelende houten kikkers en andere “Akha” parefernalia. Hele hordes lopen er rond en ze verkopen allemaal dezelfde rotzooi. Ik zei gisteren tegen Ning “waarom komt geen van die lui nu op het idee om iets te verkopen wat mensen op dat moment nodig hebben, koude zakdoekjes bijvoorbeeld” Het was loeiheet. Je zet een koelbox op een trekkar en gaat alle terassen langs met frisruikende ijskoude zakdoekjes. Die toeristen gaan kapot in deze hitte. Tien baht voor een zakdoekje dat je (voor even) weer helemaal opfrist. Maar nee hoor, de ‘Akha’ blijven gewoon doorleuren met hun kikkers.
Ideetje om iedereen blij te krijgen:
eerst die reutelende kikkers een paar uur in een ijskoud en lekker geparfumeerd bad;
daane verkopen onder de merknaam: Koele Kikker.
Beste Cor,
Op zich is het waar wat je schrijft maar je toon is me te badinerend en te spottend. Ik kom regelmatig in de bergvolkerendorpjes en het leven is daar onnoemelijk zwaar op een manier die we ons nauwelijks kunnen voorstellen.Elke baht telt. Als ik zo’n Akha vrouw zie voel ik alleen medelijden, Ik koop bijna steeds iets van die “parafernalia” , en die prullaria noem ik mee naar Nederland als cadeautje (ze zeggen dat ze het mooi vinden) of ik gooi het weg.
Volgende keer zal ik ze eens vragen wat ze nou op een gemiddelde dag verdienen en dat zal ik je laten weten.
Beste Tino,
Dat waardeer ik, maar dat doet niets af aan het feit dat ze met spullen lopen te zeulen waar zo langzamerhand niemand meer op zit te wachten. Iedereen heeft al zo’n kikker. Ik denk dat, wanneer er een beetje tijd en geld gestoken wordt (door een NGO bijvoorbeeld, van deze overheid hoef je helemaal niets te verwachten) om de Akha de economische wet van vraag en aanbod bij te brengen, ze daar meer gebaat bij zijn dan bij medelijden, hoe gemeend ook.
Give a man a fish…etc
Tino, ik schreef “Akha” overigens tussen aanhalingstekens omdat er nogal wat als Akha verklede verkopers tussen lopen die uit Sura Thaini, Nakhon Sawan, of God mag weten welke andere provincie komen. Daar komt ook nog eens bij dat de Akha looproutes in handen zijn van de Thaise mafia (politie en vriendjes van de politie) en een deel van de opbrengsten moet worden afgestaan aan deze afpersers.
Het stadsleven van deze mensen is, wanneer je het mij vraagt, niet eens zoveel rooskleuriger als het door jouw geschetste beeld van het leven in de bergen.
In een akha dorp komen en zien hoe de mensen daar leven is niet te vergelijken met de Akha “verkopers waar dan ook.
Ik ben het helemaal eens met de ( inmiddels) Thailand kenner Cor verhoef. Ken Cor niet, maar maak dat op uit aan zijn regelmatige commentaren op dit Blog.
Beste Tino,
Heb u een opwaarts duimpje gegeven, doch het cijfer ging niet omhoog. U hebt er dus nog één tegoed 🙂
Overigens gefeliciteerd voor uw vele wijze, sociaalvoelende, culturele en wel meer fraaie teksten!
Was laatst in Soi Cowboy, bar naast bar naast bar, verkochten ook allemaal hetzelfde! 😉
‘Apply logic to any situaton in Thailand and you will end up getting it all wrong!’
Ik denk dat het een kwestie is van gebrek aan initiatief nemen. Kopieeren is natuurlijk veel gemakkelijker, maar dat maakt de spoeling dun.
Ook het berekenen van een kostprijs is de meeste Thai onbekend. Heb voorbeelden te over. Nadat ze geinvesteerd hebben, denken ze dt alle inkomsten daarna gewoon winst is en dat wordt dan verbruikt. Aan het eind van de periode komen ze dan weer tekort en moet de bank aangesproken worden, of hun auto in onderpand gegeven worden.
Beste Khun Peter,
Ik zal een tipje van de sluier oplichten. De hele omgeving van Bo Bae,de markten, die soms al om 4 uur ’s morgen beginnen, de soi’s, Bo Bae Tower zelf, is voornamelijk gericht op de GROOTHANDEL, in fruit, kleding en andere zaken. Kleinere winkeliers komen daar om hun voorraad aan te vullen,een doos ananas hier, 20 broeken daar en dan is het wel handig als er grote voorraden klaarliggen. Natuurljk kun je er een enkel exemplaar krijgen maar dat is een klein deel van de totale omzet. De logica van groothandel zie je in Bo Bae in al zijn glorie ten toon gespreid. Verbaas je niet meer. In Nederland vindt de groothandel bijna onzichtbaar plaats in grote loodsen, in Thailand gebeurt dat op straat, dat is het enige verschil.
In aardig wat districthoofdplaatsen en vooral provinciehoofdsteden begint de ochtendmarkt al erg vroeg. De professionals van soms vrij verre omstreken halen hun waren daar en in de handelshuizen er net omheen ruim voor zonsopgang zodat ze die tijdig in hun zaak of op hun marktje kunnen aan de man brengen, soms ook al op een lokale ‘vroegmarkt’ die later aanvangt. Vooral na zonsopgang komen de andere Thai (en eventueel eens een ‘farang’) op die eerdere nachtelijke marktplaats shoppen. Door hoeveelheidskortingen en omwille van de klantenbinding kunnen de winstmarges van de groothandelsfase wel een stuk lager zijn dan die bij dezelfde handelaars aan particulieren. Mede daardoor kan de kleinhandel wel een belangrijk deel van de totale inkomensbron zijn.
P.S.: In tegenstelling met wat voor vele locaties en producten in Europa geldt, waar een groothandelaar dikwijls een importeur is of anders een echt grote groothandelaar, zijn er in Thailand op eenzelfde locatie vrijwel steeds een hele reeks ‘groothandelaars’. Hun professionele klanten nemen natuurlijk wel de tijd om die concurrentie ten volle uit te spelen. Vermits elke ‘groothandelaar’ in verhouding weinig vaste afnemers telt, zijn ze zeer afhankelijk van het behoud van een individuele professional zodat klantenbinding meer kan doorwegen dan in de Europese groothandel. Ook dat houdt de winstmarge erg laag en beperkt het groothandelselement van het totale inkomen.
P.S.2: Opvallend is, dat de prijzen aan particulieren in eenzelfde buurt bijna steeds zeer uniform blijken, met ook nauwelijks verschil tussen wat men eventueel kan afdingen. Dat geldt zelfs voor diensten die niets met groothandel te maken hebben. In een plaats waar er slechts twee eenvoudige herenkappers op een afstand van vijfhonderd meter uit mekaar zijn, blijkt de prijs te verschillen en bij allebei lager dan in een stadje waar er zeven langsheen eenzelfde straat op een totale afstand van honderdvijftig meter zijn, die allen eenzelfde prijs hanteren. Dat soort prijsafspraken lijkt me iets te zijn, waarbij men zich niet noodzakelijk geheel vrijwillig aansluit. Ook de ‘farang’ die bijvoorbeeld een boottje wil afhuren om naar een eiland te varen, botst geregeld op een prijszetting na afdingen die nog steeds weinig concurrentieel lijkt te zijn.
Misschien dat het te maken heeft met gezichtsverlies? Stel je voor dat je nieuwe idee een flop wordt, wat moeten de buren dan wel niet denken? Die lachen je uit en je kan je nergens meer vertonen!
Zou zo maar kunnen niet?
Gebrek aan creativiteit klopt wel. Het is er gewoon niet. De Thai verslaat mij dubbel en dwars op routine werk. Ik kan dat niet zeg ik eerlijk, ik moet iets nieuws hebben en kunnen improviseren soms. Maar ben best onder de indruk van hoe ze zo’n simpel appartementen gebouw steeds weer het zelfde afwerken tussen de bamboe stijgers.
Zelfs op de kunst acedemie hier is een beroemd schilderij naschilderen belangrijker dan dat wat in het gevoel zit en waar iets bijzonders uit zou kunnen komen. Ze begrijpen kunst helemaal niet. Kunst is toch je uiten door wat dan ook en een speciaal gevoel overbrengen waar helemaal geen naam of verhaal bij hoeft te horen? Dat verhaal komt vanzelf… Niet dus.
Ik weet ook nog steeds niet waarom een Thai een succes wil hebben en niet maken. Bij het willen hebben en copieren is het succes weg. Eendagsvliegjes (de handel niet de mens).
Die prachtige meisjes langs de weg in Chiang Rai met honderden kilo’s zure aardbeien… Ik zie nooit iemand stoppen en inslaan. Zo heeft iedereen voorbeelden zie ik hier.
Voordeel: begin een goed concept en goed personeel blijft het zelfde doen zo als je het wil, niet altijd even snel misschien maar wel zo als afgesproken.
“… langs de weg in Chiang Rai met honderden kilo’s zure aardbeien… Ik zie nooit iemand stoppen en inslaan.” Aanschuiven hoeft er zeker niet. In grote hoeveelheden inslaan zag ook niet, nee. Maar onverhoeds uitgerekend aan krammpje nummer elvendertig van twaalvenvijftig plots van rechterrijvak naar linkerzijstrook uitwijken en [bijna?] een ongeval veroorzaken, is echt wel schering en inslag. Aardbeien, ‘rose apples’ [heten die echt waar ‘waterappels’?], mandarijntjes, een soort vruchtenjenever… het wisselt er op de expressweg PhahonYothin wel een beetje, naargelang het seizoen of zo. Voor aardig wat Thai die terugkeren van Mae Sai is het blijkbaar toch een ‘must have’ van het moment.
Het heeft denk ik ook te maken met de collectivistische Thaise cultuur versus de individualistische waar wij vandaan komen. In het Westen scoor je door je te onderscheiden van anderen, maar dat is het laatste wat een Thai wil. Je moet vooral niet anders zijn dan een ander, dat geeft een onveilig gevoel. Deze houding leidt tot meer gemeenschapszin en minder onrust, maar ook tot minder creativiteit.
Ooit las ik een aardig verhaal om dit te illustreren. Een expat ging met zijn zoontje naar Robinson waar een legowedstrijd werd gehouden. Hij verwachtte dat het kind met het meest originele bouwsel zou gaan winnen. Tot zijn verbazing stond er echter al een ingenieus gebouwde legoconstructie. Het kind dat dit het beste na kon bouwen won de wedstrijd.
Toch moet de originaliteit in het Westen niet overschat worden. Hoe vaak hoor je mensen niet iets zeggen in de trend van “ik was in Amerika en daar kreeg ik een geweldig idee” waarbij ze bedoelen dat ze in Amerika iets gezien hebben dat ze hier willen gaan kopiëren.
Origineel zijn is nu eenmaal niet gemakkelijk.
Om creatief te zijn moet je zelfstandig kunnen denken en durven af te wijken van het gangbare. In het Thaise onderwijs wordt je over het algemeen niet geleerd zelfstandig te denken. Wel leer je te herhalen wat je leraren je vertelllen. Waarschijnlijk speelt dit ook een belangrijke rol bij al het na apen van elkaar.
Reken maar dat dat een rol speelt. Sterker nog, het Thaise, hopeloos mislukte onderwijssysteem ligt aan de basis van nagenoeg alle problemen in dit land. Een kritisch denkende populatie neemt geen genoegen met het C kabinet dat er nu zit. Een weldenkende bevolking komt in opstand wanneer gangsters als Chalerm tot vice-premier worden benoemd.
Ik was van de week op een onderwijssymposium (mijn zoveelste). Nee weet je wat. Dat wordt een te lang verhaal. Ik schrijf er wel een artikel over voor TB.
Overigens, het C kabinet in Nederland zit er ook al ruim een jaar, zonder visie, zonder ideeen. Het enige wat ze doen is ouwehoeren over halal, maximum snelheden, dubbele paspoorten en hoofddoekjes. En dat allemaal in de regen. Wat een narigheid daar.
Het is juist wat je schrijft Paul. Toch…. kun je in Thailand best wel creative ondernemers vinden. Kijk maar eens op de Thaise tv, daar komen ze vaak aan bod.
Creatief zijn kost geld in ondernemersland, das dus een risiko. Bovendien zijn de Thai niet zo van nieuwe dingen ( behalve auto’s, telefoons en tv’s dan ) Ook is er een heel groot verschil tussen mensen die uit Bangkok komen en er buiten ( de rest van het land dus ). En de Thais houden van goedkoop, das dus ook een probleem in het ondernemen.
Ik hou ook van goedkoop. Heden meer dan vroeger, toen nog dingen ontworpen en gemaakt werden die bedoeld waren langer dan een (nu niet zonder reden in Europa wettelijk opgelegde) garantietermijn mee te gaan. In Vlaanderen noemt men een metaalboortje wel ook wel een ‘ijzerboortje’. Er bestaan echter ook echte ‘ijzerboortjes’; ik bedoel: ijzeren staafjes met het uitzicht van een metaalboortje maar waarmee niets kan geboord worden, anders dan door je neus, want je kan het gewoon 90 graden plooien zonder het te breken, dus niet gehard. Made in China. Sold in Thailand, in Tesco met je boormachine in een koffertje. Plagiaat waar men zich in Europa nog geen zorgen zal over maken. Ook Thai (en de Thaise handelaars) in rurale streken kennen het verschil tussen echte rommel en bruikbare dingen, wees gerust. Ze zijn soms nog meer dan westerlingen geneigd om duur te kopen, veelal omdat de technische kennis hen ontbreekt om zelfstandig te oordelen. Daartoe is namelijk een behoorlijk onderwijs onontbeerlijk. Ook om behoorlijk te kunnen ondernemen.
Tegen Paul…..Bram-siam…M.C Veen….Robert,T….Gerrie Q8. Zou ik willen vragen wat
hebben jullie in NL opgebouwd?
Hoeveel werknemers hadden jullie in dienst?
Ik zelf heb helemaal niks opgebouwd…k’was gewoon loonslaaf. Elke maand ging ik mijn handje ophouden bij mijn werkgever.
Iemand heeft pas iets opgebouwd in zijn leven wanneer hij werk heeft verschaft aan meer-
dere medemensen Als je net zo als mij je hele leven niks anders dan loonslaaf bent geweest
dan heb je geen enkel recht om kritiek teuiten op Thaise mensen die in jullie ogen niet creatief
zijn of niet zelfsrandig kunnen denlen.
Niet tegen maar “aan” Jochum:
Ik lees hier meer over de plus punten door de liefde van en voor Thailand dus waarom mogen mensen hun mening niet geven over dingen die ze dwars zitten of enkel verbazen? Sommige van ons luisten ook naar de buitenlanders in NL over wat ze raar vinden.
Creatief kan je overal zijn, en natuurlijk ook als werknemer of werkgever ik snap de stelling niet.
Ik was ook loonslaaf, ik ben kok en heb misschien voor 1,000.000 mensen gekookt, pech met de gezondheid en in de WIA met centen waar ik in Nederland niet eens gezond mee zou kunnen leven met de restschuld van een koophuis op een verkeerd moment moest ik het verkopen. Ik ben zeer zeker niet iemand die hier komt klagen zo als veel Nederlanders goed kunnen klagen (ook een gedeeld stantpunt). Maar ik kwam hier met een reden ja, we missen allemaal iets, centen, partner overleden, gezondheid, mooi weer…
Een Thai is niet al te creatief, ook volgens veel mensen hier en ook volgens mijn Thaise vriendin. laten we van mening verschillen dat is verder prima. Ik prijs de Thai voor zijn geduld en routine en niet voor creatief zijn.
M.C Veen.
Uw ervaring is anders dan de mijne. Mijn buurman is timmerman hij maakt de mooiste dingen
voor ons. Hij is niet alleen timmerman maar legt ook zonder brobleem een nieuwe vloer in
ons huis. Ben je dan niet creatief? K’vind van wel. Ik heb grote bewondering b.v voor de
bergstammen hun lukt het om te-overleven van de opbrengst van een paar varkens, kippen
en soms een paar koeien. Dit geldt overgens ook voor veel Thai. In mijn dorp zie ik absuliet
niet dat iedereen het zelfde verkoopt. Er zijn 5garages maar het stikt ook van kapotte motor
voertuigen. Restaurants, computerzaken, kledingzaken, nachtclubs, kortom alles wat wij in NL
ook hebben
Beste Jochum, dus als ik voldoe aan de door jou gestelde eisen mag ik commentaar hebben? Vind het een rare stelling. Ik ben ook een werknemer geweest (geen loonslaaf) maar heb vele mensen aan het werk gehouden, o.a. door een fabriek op te starten in Belgrado, net voor en na de bombardementen. Deze fabriek staat er nog steeds en verschaft werk aan een 50 tal personen. En dat is maar 1 voorbeeld.
Gerrieq8
Dan heeft U het recht om kritiek te uiten op Thaise mensen die dan weinig creatief zijn en
niet zelfstandig kunnen denken. U heeft tenslotte bewezen dar U wel beschikt over
creatief denken en doen. U Heeft eigenhandig een fabriek op-gestart in Belgrado en
Verschaft aan 30 mensen en hun Fam-leden brood op de plank……………Alle Hulde.
Ik denk dat het typisch Aziatisch is, je ziet het in Nederland ook op de diverse markten zie je vaak dezelfde kraampjes naast of vlakbij elkaar met dezelfde kleding van Pakistaanse kooplui. En midden in de winter staan ze met zomerkleding ook zo iets vreemds.
Uw opmerking is juist, maar ook in Europa en daarbuiten zien we het samenklitten van dezelfde koopwaar. Ik denk maar aan Athene waar je ook een wijk hebt met alleen lederenwaren. Of Istanboel waar je weliswaar zeer grote wijken hebt met alleen maar gouden juwelen. Hier in belgiê is het bij wet verboden om binnen een zekere afstand dezelfde zaak te beginnen. Misschien een tip voor de Thai?
Citaat: “Hier in belgiê is het bij wet verboden om binnen een zekere afstand dezelfde zaak te beginnen.” – Ben jij dan apotheker, Roland? Ik dacht niet dat er in België een vestigingswet was voor handelaars in het algemeen. Voor de horeca is dat zelfs overduidelijk; ik heb ooit tot vier bakkers in eenzelfde straat van de binnenstad geweten. Concentraties vermijden is voor de kleinhandel allicht eerder een kwestie van gezond verstand, nu zeer velen uit een buurt, hun boodschappen daar ver buiten in grote supermarkten gaan doen. Maar de aantallen zeer kort bij mekaar die men geregeld in Thailand aantreft, bovendien met nagenoeg precies hetzelfde en toch erg beperkt blijvende aanbod, zag ik nooit elders.
Wellicht mag ik ook een duit in het zakje doen in deze discussie?
Ik lees vooral dat Thai niet creatief zijn en goed kunnen kopieeren.
Wellicht.
Maar, zou dit niet een Aziatisch trekje kunnen zijn, stoelend op het “collectief”
Kijk naar Japan, naar China, grote namen in het snel, goedkoop(?) en kwalitatief goed (?) geproduceerde zaken.
Maar bijna alles met een hoog kopieergehalte.
Tot aan het idiote en criminele toe.
Lijkt me dat wellicht ook Thailand, de Thai en de overheersende politieke, handels en financieele groep, dit als credo hebben?
Ooit op een persdag geweest van een auto beurs zoals de Rai?
Als er een nieuw model geintroduceerd wordt zie je tientallen Aziatische fotografen zich in bijna onmogelijke bochten wringen om elk onderdeeltje van het voertuig te fotograferen.
Binnen korte tijd zie je de gefotografeerde zaken opduiken.
Overigens, als je bijvoorbeeld bij TukCom op mobieltjesjacht gaat zie je vaak dat een niet voorradig model of onderdeel gewoon bij de buurman gehaald wordt.
Dat is natuurlijk best wel handig.
De meeste mensen hier verwijten dat de Thais gebrek aan originaliteit en creativiteit, maar ik wil toch even ook een duit in het zakje doen, ter verdediging van de Thais.
Kijk eens op het Damrak in Amsterdam de ene souveniers winkel naast de andere met allemaal het zelfde assortiment, de kalverstraat en nieuwendijk, kledingzaak na kleding zaak, af gewisseld door af en toe een snackbar, de Albert Cuyp markt voornamelijk kleding stalletjes en de de paar groente en fruit stallen ziiten ook pal naast elkaar, er zijn 3 of 4 viskramen op de cuyp, naast elkaar natuurlijk.
Het is dus geen typisch Thais verschijnsel, zelfs in Amsterdam is het duidelijk waar te nemen
Beste Lex, Je hebt helemaal gelijk! Zoals zo vaak doen we ook met betrekking tot dit onderwerp weer of Thailand zo afwijkt van de rest van de wereld. Thailand is speciaal; alles is anders en vreemd! Wat men in Nederland normaal vindt, is hier opeens afwijkend gedrag. Verbazend zijn soms de conclusies, maar daarom ook zo leuk om te lezen.
Mijn vrouw is Thaise en zeer creatief, ze kan de mooiste dingen maken en heeft originele oplossingen voor problemen. Thaise mensen zijn wel creatief. Maar de Thai zijn meestal geen goede handelaren/zakenmensen. De goede handelaren/zakenmensen in Thailand hebben meestal Chinese roots.
Creativiteit, in de zin van iets heel nieuw en origineel proberen, zag ik zelden; pragmatische oplossingen worden wel bedacht, waarbij geijkter methoden op een nieuw gesteld probleem worden toegepast.
Ik stel al jaren geregeld de vraag, welke Thai ooit in de lange Siamees/Thaise geschiedenis, een internationale reputatie heeft verworven als kunstenaar of een uitvinding heeft gedaan die in het buitenland gebruikt wordt. Men hoeft helemaal geen naam te weten – ook Europese kunstenaars tekenden hun werk niet in de middeleeuwen – maar hun werken waren en bleven gegeerd. Het enige nieuwe exportproduct blijkt een drankje naar Chinees recept dat door een Zwitser gecommercialiseerd werd: Red Bull. Het enige en dus beste antwoord tot heden: de typische dakvorm van de Thaise tempels.
Voor een land met zoveel honderden jaren geschiedenis met zo weinig allesoverrompelende politieke ommezwaaien, en zoveel inwoners, is dat een onvoorstelbaar pover resultaat.
Moderator: svp niet chatten.
In de titel staat “meer van hetzelfde” voor “uitsluitend wat de anderen voordeden”. Dit geheel gemis aan creativiteit dat in de ganse cultuur gedurende de hele geschiedenis voorkwam, is meer dan ‘relevant’ voor de wijze waarop Thai in Thailand ook heden ondernemen.
Zo zijn er ook nooit Thaise schrijvers, wiskundigen of wetenschappers met internationale faam geweest en is er geen enkele tak in de wetenschap of kunst waarvoor Siam/Thailand ooit geroemd werd.
Sorry, dames en heren, ik vind dit nodeloos krenkend, en het kan objectief ook niet de toets der kritiek verdragen. Kritiek mag zeker, maar het moet niet ontaarden.
Laat ik een voorbeeld geven uit een stukje van de medische wereld waarmee ik door veel charitatieve projekten vertrouwd ben: er zijn geen betere ‘plastic & reconstructive surgeons’ (plastische chirurgen) dan in Thailand. Dit is meermalen bewezen, ook al hebben onze Thaise chrirurgen niet altijd de beschikking over de allerlaatste technische hulpmiddelen.
En dit statement wordt gekoppeld aan het voorkomen van ‘veel van hetzelfde’ waar onze Westerse wereld ook talloze voorbeelden van heeft. Lees sommige reakties. Blijf svp bij het onderwerp.
Er is hier in het algemeen niet al te veel diveriteit kijk maar is rond,iedereen rijd bijna met dezelfde auto,dezelfde brommer,heeft bijna dezelfde kleren,het zelfde kapsel,eet hetzelfde,praat hetzelfde,denkt het zelfde,ik kan hier ook heel moeilijk speciale persoonlijkheden aantreffen in het algemeen soms lijkt het wel of iedereen een persoon is.
Kijk maar is naar onze westerse beschaving en vergelijk wat een variteit en diversiteit wij hebben op vele vlakken ten opzichte van hun.Of beter gezegd wij zijn waarschijnlijk al veel beter ontwikkeld in de meeste dingen,wie zal het zeggen.
Beste Siamees, haal eens concrete voorbeelden aan over die variëteit en diversiteit, in Amsterdam b.v. zie iedereen in vergelijkbare kleding, met iedereen een mobiel aan zijn of haar oor, kapsels zijn , ook in Nederland onderhavig aan mode, winkel aanbod; in elke straat zie je het zelfde.
Ik ga een stukje citeren; “Kijk maar is naar onze westerse beschaving en vergelijk wat een variteit en diversiteit wij hebben op vele vlakken ten opzichte van hun.Of beter gezegd wij zijn waarschijnlijk al veel beter ontwikkeld in de meeste dingen,wie zal het zeggen” einde citaat, daar komt toch weer het westerse stukje superioriteitsgevoel naar boven.
Als wij al beter ontwikkeld zijn in de meeste dingen, zoals jij beweert, zijn we een meester in het verbergen daarvan, in Europa is het juist zo dat niemand wil verschillen van een ander
Toen ik de eerste keer naar Azië kwam was ik een jaar of twintig. Ik reisde naar Singapore, Indonesië, Zuid-Korea, Maleisië en Thailand.
Wat me toen onder andere opviel, waren de straten in Seoul: je had dan straten met bijna alleen auto werkplaatsen, dan weer straten, waar je alleen maar boekenzaken had enz.
Dit fenomeen vind je in Thailand minder, maar ook hier heb je die concentraties. Ik denk dat het wel een voordeel is. Ik hoef niet naar veel verschillende plaatsen te reizen om bijvoorbeeld een computer te kopen, want ik weet dat ik in Pantip Plaza in BKK bijna alles vinden kan.
Maar ook daar is de keuze beperkt geworden….
Een tijdje geleden was ik op zoek naar een speciaal Android tablet, dat circa zes maanden geleden daar verkocht werd. Nu echter was 90% van wat er te koop was Samsung of Apple. Waar waren Acer, Sony, Canon, Hyuwai (of hoe die ook heet).
Er was ooit eens een groot assortiment, maar nu is het ook daar ook al afgelopen: er is geen keuze meer. Samsung en Apple verkopen zich goed, dus krijg je alleen nog maar dat. Toen ik in MBK rondliep, precies hetzelfde. Dus waarom, vroeg ik bij een verkoper, moet ik bij hem kopen? Overal krijg ik hetzelfde. De prijzen zijn hetzelfde, de apparaten dezelfde. Ik ben toen zonder wat te kopen naar huis gegaan en zal er voorlopig niet meer heen gaan.
ze concureren mekaar gewoon kapot, mijn vrouw heeft hier de laatst drie jaren 5 zaken op gestart, ivm voeding, de eerste kip aan het spit op zijn belgisch met onze kruiden, twee weken goeie verkoop, daarna een thaise madam start kippen op zijn thais, zoet en geen smaak, wel de Thaise kopers gingen naar daar,
Daarna spaghetti bolognaise, zoals in Europe, goeie saus (zelf klaargemaakt, niks prefab), uren werk aan
wat later een anders spaghetti kraam met diene prefab boel en goedkoper.
Daarna heeft ze nog 4 keer geprobeerd, altijd hetzelfde, goeie verkoop in het begin, en daarna de Thais met hunne copy nest, ol met chili s
Laatste kraam is ze hier in Ayutthaya begonnen, noedels, Kao Teaw, op zijn b angkoks, vele klanten
Achter hare rug kwam de concurrentie haar ingredienten stelen.
Ze hebben gewoon geen idee van zaken doen, en europees eten, tja ze lusten het wel, maar ze betalen liever 10 baht minder voor hunne chemische boel.
Frit met stoofvlees of cervela of ne curryworst moeten ze ook niet hebben, ook geprobeerd.
Asean in 2015 zal wel uit wijzen waar ze gaan staan, economie Thailand?????, Ik heb er mijn vraagtekens bij, tenandere er is hier al geen meid (thaise) meer te vinden onder de 9000 baht per maand, je moogt ze zelfs nog kost en inwoon geven> Frankrijk is chauvinistisch, maar Thailand nog 10 keer erger
Vriendin van mijn evenknie wilde een winkeltje beginnen.
Heb haar geadviseerd op een andere plaats in de stad ook een plekje te huren.
Op het eerste plekje begonnen, na twee weken waren de concurrenten al daar.
Zaak gesloten.
De volgende dag weer open op het andere plekje.
Nu duurde het wat langer voordat de concurrentie verscheen.
En toen weer de handelswaar veranderen.
En nu?
Prima business.
Kortom, regelmatig verhuizen, regelmatig de handel wijzigen.
Het motto?
Als je het niet kunt winnen van je concurrent, breng hem dan in opperste verwarring
Grinnik
Ik moet zeggen dat dit me ook al bij mijn eerste bezoek is opgevallen vooral in Bangkok waar je natuurlijk wel duizenden kraampjes hebt verkopen ze idd. om de paar kramen exact hetzelfde.
Volgens mij als je eens iets meer unieke souveniers als de rest verkoopt of net die betere kwaliteit nep kleding die zoveel verkocht word je snel rijk kunt worden.
Het is niet iets specifiek van de Thai.
Het kwam en komt in alle delen van de wereld voor.
In Nederland is Het achterhaald maar we kennen allemaal wel een vismarkt, leerlooiers straat en.
We hebben vaak een vereniging van handel en nijverheid die er op toeziet dat er niet teveel van hetzelfde in de straat komt. Op markten een marktmeester. Gemeentelijke bepalingen geven aan niet meer supermarkten op een bepaald aantal inwoners.
Regels genoeg.
We maken van te voren een ondernemersplan, een business model, een swot analyse en voor de bank een berekening van de te verwachten winst.
Ondanks dit alles gaan er veel bedrijven failliet. Webshop draaien slecht en ga zo maar door.
We leveren wederom kommentaar op de Thai.
De kleinere ondernemingen werken veelal op gevoel.
Voorraad beheer kennen ze niet. Marge berekeningen is wereld vreemd.
Echter ze proberen iets.
En als je ze de helpende hand biedt zijn ze blij. Zie mijn verhaal over de boeken.
Ondernemer zijn is niet altijd makkelijk. Het hierboven gebruikte woord loonslaaf vindt ik denigrerend.
Immers iemand die gewoon een baan heeft is geen loon slaaf. Hiermee kwets je een doelgroep.
De Thai doet zijn best, probeert geld te verdienen.
Wanneer ik in mijn naaste omgeving kijk naar mensen die een zaak beginnen, zie ik vaak het volgende gebeuren. Er zijn mensen die succes hebben op de lange duur. Waarom? Omdat ze goed inkopen, de inkomsten niet als pure winst zien, maar een deel ervan ook weer gebruiken om de volgende inkopen te kunnen doen. En ook omdat ze met de toekomst rekenen.
Dan zijn er weer beginners, die totaal geen idee hebben over hoe je met je inkomsten moet omgaan. Dat zijn dan vaak de dames die een Farang als sponsor hebben en die zijn investeringen gebruiken om in te kopen en hun verkochte goederen als winst zien. Er zijn natuurlijk ook vele andere varianten, maar deze laatste ben ik al een paar keer tegen gekomen.
Of ook: Farangs die een bar op een verkeerd tijdstip, verkeerde locatie beginnen of een totaal verkeerd concept hebben.
En, waarde Henk J, welke doelgroep kwets je, wanneer je over loonslaaf spreekt? Toch diegenen die zichzelf zo zien? Dan kun je niet kwetsen. Voor een leven waarbij je van ’s ochtends tot ’s avonds, vijf dagen in de week (of zoals hier in Thailand 7 dagen in de week iedere dag 10-12 uur) het leven van een loonslaaf. Je kunt me niet wijsmaken, dat het leuk is om iedere dag aan de lopende band te staan of om de hele dag stempeltjes te zetten.
Ik heb 30 jaar een leuke baan gehad, die officieel niet als beroep gezien wordt. En toch moest ik de laatste twee jaar daarvan iedere keer weer op mijn tanden bijten om te gaan werken. Wanneer ik er was, vond ik het prima, maar ik had er geen zin meer in. Toen begon ik ook een loonslaaf te worden, en dat terwijl ik al die jaren daarvoor dit werk nooit als werk gezien had, maar als tijdverdrijf tussen mijn vrije tijd!
Maar verder heb je groot gelijk. In tegenstelling tot Thailand, heb je in Nederland met veel meer “tegenwerking” te maken om een bedrijfje, een winkeltje te beginnen. Anders was het waarschijnlijk ook niet veel anders. De overheid in Thailand bemoeit zich (bijna) niet met wat je doet. Als we morgen onze aanbouwgroente willen gaan verkopen, huren we een tafel op de lokale markt en kunnen beginnen te verkopen. Moet je in Nederland eens proberen. En omdat de mensen hier die dit doen, ook niet altijd de slimste zijn (laatst gebruikte de verkoper een rekenmachientje om het wisselgeld van 87 baht bij 100 baht uit te rekenen), kun je ook niet verwachten dat ze erg innovatief zijn… En dit valt hier op omdat vele blogschrijvers nou eenmaal in Thailand leven of vaker komen, maar het zal elders op de wereld ook het geval zijn.
Ik ken dit fenomeen ook maar al te goed , en je komt het zeker overal tegen in de wereld.
Maar voor al in Azie en dus ook in Thailand meer dan zeer zeker .
Ik noem het kopieeren want daar zijn ze hier goed in .
Als je bv een nieuw idee of produkt lanceert in je dorp , stad of waar dan ook .
Als jouw produkt aanslaat bij de bevolking , kun je er zeker van zijn .
Dat in een kort tijd bezef , de halve straat het zelfde gaat doen als jij .
Ik zag het al voor vele jaren terug toen ik hier kwam , eerst als bezoeker / toerist en later als permanent retirement verblijvend .
Computer shops , internetshops , video shops , mobile phone shops , IJssalons T shirts shops en ga zo maar door .
De straat hier in Pasang was er vol van , om een zaak te vinden om een flacon melk of orangejuice te kopen om je dorst te lessen was moeilijker te vinden , en verder te lopen .
Het zelfde geld voor oa mijn grote hobby Motoren .
Vroeger had je de Amerikaanse Harleys en Indians .en Duitse BMW en Engelse Triumph bikes en choppers
En dat doet mij zeer zeker pijn in mijn hart , als ik die troep zie die ze hier , en vooral in China proberen na te maken .
Toen kwamen de asia copys oa gemaakt door Honda , Yamaha , Kawasaki .
Nu te koop in Thailand de goedkope kopie van de Japanners .
JAD , JRD ,Lefan , KeeWay , Platinum .
Te koop zelfs in de Big C voor 75000 bath .
Een goede bike Kawasaki Vulcan 900 cc te koop in Thailand kost hier bijna 500000 bathjes .
Harley Davidson en Indian en Victory ,praat je al gouw over tussen de 1 miljoen en 2 miljoen bath .
Maar een kenner ziet het verschil direkt .
Nee goedkoop kopieeren daar zijn ze hier masters in .
Dus wat je ook doet als je een eigen bedrijfje wilt starten hier , als ze zien dat je rendeert .
Volgende maand een kopie shop van jou shop naast je deur gegarandeert .
Wat ze hier zo al verkopen noem ik TROEP van de eerste klasse .
Ik zie weinig Thaien die iets op de markt willen brengen met een eigen idee .
Jan Beute .
zoals reeds meermaals gelezen op expat forums (vooral leraars), hebben mensen uit Azië een gebrek aan eigen inbreng, een gebrek aan creativiteit. Het wordt ook niet gemotiveerd op school. Er is een massa mensen maar slechts weinigen onderscheiden zich. Je onderscheiden leer je ook niet zomaar, ook hier is bijlange niet iedereen creatief maar de mogelijkheden zijn legio.
groetjes (van een zelfstandige uit België)
In heel veel verschillende steden in Nederland en Belgie die in de late Middeleeuwen hun bloei hadden zie je hetzelfde. Straatnamen (Beenhouwerssingel, Bakkerstraat, Vischmarkt, Vlasmarkt) herinneren aan de tijden dat ondernemers met dezelfde handel zich concentreerden. Later, toen steden groter werden en de bevolking verder weg ging wonen van het centrum (meestal de kruising van belangrijke doorgaande wegen), verloren deze straten en pleinen hun functie. De ondernemers verhuisden mee met de bevolking naar de perifere woonwijken of werden mobiel. Ik kan me nog de tijd herinneren dat de bakker, de visboer, de eierboer en de melkboer aan de deur kwamen (ook de schillenboer en de scharenslijper overigens). Zelfs de supermarkt, de Centra, kwam elke week de boodschappen thuis brengen. Daarvoor moest je dan een week tevoren een boekje invullen met de standaard (niet verse) produkten. Datzelfde proces is nu ook zichtbaar in Thailand. En laten we eerlijk wezen: bijna alle shopping malls lijken als twee druppels op elkaar: overal dezelfde restaurants, ijsshops, winkels en producten.
Zijn er innovatieve Thai ondernemers? Jazeker, en meer dan je denkt. Maar je moet wel op de plekken kijken waar ze zijn. En dat is niet in de gewone winkelstraat of in het Thai buurtje. Daar kopieert men een al bestaand concept omdat men geen zin heeft en geen middelen (achter de hand heeft) om risico’s te lopen. Innovatief ondernemen betekent namelijk meer risico. Waar moet je die innovatieve ondernemers dan wel zoeken? Wel…op plaatsen waar de klanten te vinden zijn die intersse hebben in dergelijke innovatieve, authentieke (veelal zelfgemaakte en unieke) produkten. Die klanten zijn de buitenlanders en de Thai die meer oog hebben voor kwaliteit en er het geld ook voor over hebben.
Dus:
– niet in de MBK of de Central shopping malls maar in de Siam Paragon;
– niet in de doorsnee wijken in Chatuchak maar in de kleine wijkjes, bv. met kunst;
– niet op de doorsnee lokale dagelijkse markten maar buiten op de straat vlakbij/tegenover de Central shopping malls, de Tesco’s en de BIg C’s;
– niet op de doorsnee markten maar op de floating markets;
– niet in de doorsnee buurtsuper maar in de OTOP winkels;
– niet in de telefoonwinkels maar op het internet (zie de legio spelletjes ontworpen met de huidige politieke crisis als onderwerp.
Als je wilt zien hoe de kermis in NL is ingericht, ga dan eens kijken op NL grootste: Tilburg. Op honderden m2 dezelfde attracties. Steeds meer van hetzelfde. Luister ook naar de muziek: door het hele kermisterrein- van voor naar achter- dezelfde muziek door de luidsprekers, om naar men zegt de kakefonie aan geluiden weg te nemen en de bezoekers niet weg te jagen door lawaaioverlast en hen dus op het terrein te houden.
Loop je in welke NL stad dan ook, dan zie je dat alle winkel er identiek uitziet. Vanwege de herkenbaarheid en aldus vanwege het vasthouden van de klandizie. Iemand die bij Kruidvat moet zijn, kijkt in welke vreemde stad dan ook, even in het rond en voelt zich meteen vertrouwd. daar zijn alle winkelconcepten op gemaakt.
In TH uiteraard allemaal van hetzelfde laken een pak: zie de grootwinkelbedrijven, en zie hoe 7/11 haar herkenbaarheid uittelt in winsten.
In TH is grotendeels iedereen bezig met zijn kostwinning. Omdat menigeen een tekort aan maandloon heeft, is iedereen wel wat aan het doen. Derhalve is er van alles een teveel. Containers vol met van alles en nog wat overspoelen het land. En omdat toch idereen elke dag moet eten, zijn er zovele eetgelegenheden. Als je miljoenen mensen op een minder dan het minimumloon hebt zitten, krijg je vanzelf miljoenen manieren om van alles en nog te verkopen, en dito manieren om voedsel aan de man te brengen.
Afgelopen week was ik in BKK, en in elke straat kun je om de paar meter een fles water kopen. Maar ook allerlei vruchtensappen. Worden die mensen daar nou rijk van? Nee, maar ze hebben er wel een dagloon aan. Opeens kwam ik een beste man tegen die ‘nam lor ang koey’, een verkoelend drankje getrokken van gelijknamige vrucht. Koken, afkoelen, in colaflessen overgieten, per glas of plastic bottle verkopend. Voor een paar baht. Heel zijn drankenhandel op de bagagedrager van een oude fiets bij elkaar gehouden. Wordt hij daar nou miljonair van? Neen, maar ik vond het wel een reuze vinding. En inderdaad: verkoelend.
Probeer maar eens als gewoon mens tussen al die miljoenen gelijken, en allemaal wegens gebrek aan sociale zekerheid zoals allemaal met hetzelfde doende, ook nog eens als gewoon mens origineel te zijn?
En dat ook eens binnen de Thaise verhoudingen waarbinnen je van heel goede huize moet zijn wil je er buiten treden.
Ja, en dat iemand niet kan hoofdrekenen? Slim, als je dan een calculator gebruikt, en je er niet voor schaamt. Moet je de reacties eens doorlezen hoe slecht het met ons onderwijs niet was en is gesteld? Stijl en schrijffouten van heb ik me jou daar! Schrik je toch ook van.
Alles op zijn tijd, en in TH gaat het alles langzamer. Maar snap dan wel dat als tzt in TH de zaken geregeld moeten gaan worden zoals wij vanuit NL gewend, dat voor een glas drinken geen 5 baht meer wordt gevraagd. De wellicht op eerste gezicht simpele eenvoud houdt in ieder geval de euro overeind.