Je denkt misschien dat je op vakantie gaat. Een beetje zon, wat spiritualiteit, misschien een avocado op toast. Maar dan word je wakker in een watergevecht dat geleid lijkt te worden door een losgeslagen boeddhistische sekte met toegang tot de gemeentelijke watervoorraad.
Thailand heet je welkom. Niet met een glimlach. Maar met een volle emmer ijskoud water in je gezicht.
Officieel heet dit waterballet het Thaise Nieuwjaar. Onofficieel is het een driedaagse natte psychose. De bevolking gooit massaal haar waardigheid overboord en besluit dat het tijd is om elkaar tot op het bot te hydrateren. Je kunt geen steegje in zonder het risico te lopen op frontale besproeiing door een bejaarde met een brandslang of een peuter met een tuinslang en een sadistische grijns.
De eerste keer dacht ik: wat leuk, een traditie. De tweede keer dacht ik: waar is de uitgang. De derde keer dacht ik niks meer want ik had net een halve vuilnisbak ijswater over me heen gehad en mijn hersenen hadden besloten dat onderkoeling een legitieme uitweg was.
Alles wat ooit heilig was, is ineens doordrenkt. Monniken. Smartphones. Binnenplaatsen. Zelfrespect. De pikorde verdwijnt zodra iemand een waterpistool van industriële proporties in handen krijgt.
Ik zag een toerist in een linnen yoga-outfit smeken om droogte. Hij sprak over zijn energievelden. Over zijn ademhaling. De lokale kinderen zagen vooral een bewegend doelwit.
En dan die pick-up trucks. Rijdende badkuipen vol krijsende jongeren met de mentaliteit van een dronken hooligan en de watervoorraad van een klein stuwmeer. Ze rijden traag, want ze willen dat je het voelt. Je kijkt nog even achterom, glimlach beleeft en krijgt vervolgens een klodder ijskoud water tegen je ruggengraat waar je innerlijke kind spontaan een trauma van oploopt.
Wie dacht dat beschaving een dun laagje is, heeft Songkran nog nooit meegemaakt. Geef de mens drie dagen vrij, een emmer, en een vaag cultureel alibi en hij verandert in een dolgedraaide watersatyr met een moreel kompas van nat karton.
En het werkt. Want ergens, diep onder die natte sokken, druipende oksels en verkleumde geslachtsdelen, voel je het: vrijheid. De opluchting van even geen pretentie. Geen schoon shirt. Geen droge voeten. Geen identiteit. Alleen jij en je natte schaduw.
Het is de natste vorm van anarchie die de mens ooit heeft uitgevonden. En we doen het vrijwillig. Met een glimlach.
Songkran is therapie met grof geweld. Een collectieve hysterie die reinigt, niet omdat het moet, maar omdat het niet anders kan. Het is een nationale zelfonthulling, waarbij iedereen zichzelf verliest in het water en zichzelf terugvindt in de plassen.
Volgend jaar weer. Met tegenzin. Met een snorkel. En met de hoop dat het universum me spaart. Spoiler: dat doet het niet.
Want als iets zo krankzinnig is, zo fundamenteel irrationeel, dan móét het wel zin hebben. Zoals de liefde. Of voetbal. Of de belastingaangifte in Nederland. Of het feit dat je ‘s ochtends cappuccino bestelt en de barista je naam fout schrijft als “Kaas”.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column11 mei 2025Column – Wanneer orde hand in hand loopt met wanorde op het kruispunt van het absurde
Column6 mei 2025Column: Waarom Thai nooit lopen, behalve in shoppingmalls
Column3 mei 2025Column – De Thaise definitie van romantiek: zwijgen en shoppen
Cultuur28 april 2025Column – De Thaise marteling vermomd als wellness
Er zullen een paar oudere lezers zijn die zeggen dat het niet binnen de echte traditie past maar uiteindelijk evolueert een gelegenheid en losbandigheid komt dan naar boven. Wees blij om even weer kind te zijn ipv zeiken over alles. Als je niet wil zoek het niet op.
Koningsdag is ook zo’n dag dat de ouderejongere naar de tenten van weleer gaan om lekker los te gaan. Dan zijn het de pilsen zonder water en zolang er geen geweld is is er niets aan het handje.
Ik heb nul met carnaval maar is het voor beide feesten niet iets als een lekkere bevrijding omdat men in een keurslijf leeft?
Maak lol en klaag minder ook al is het jouw feestje niet. De probleem makers in deze wereld zijn de 70 plussers maar die hebben een groeifase nodig als ze mid 60 zijn.
Hopelijk word ik dat nooit een ouwe zeurder, maar gelukkig wordt daar door mijn partner op gelet.
Er valt alweer niets aan je column toe te voegen. Ik checkte nog even of je ook over het over massahysterie had en inderdaad: ‘collectieve hysterie’ kan je het ook noemen. Mooi eufemisme : ‘Nationale zelfonthulling’ net zoals TIT voor ‘krankzinnig’.
Het is vooral in de toeristenstreken zoals Pattaya een gebeurtenis waaraan de farang in zijn algemeenheid er vrolijk aan mee doet.
In de ver van de toeristische gebieden is het nog Songkran uit de oude tradities. Het vieren vieren van het nieuwe jaar en he eren van de ouderen met een bescheiden sprenkeling met water en het uitspreken van de wens dat men nog lang van de aanwezigheid van de ouderen kan genieten. En de jeugd vermaakt zich met het gooien van water naar elkaar, maar heeft ook respect voor de mensen die droog wensen te blijven.00
Hallo die Expat ,
Goed verwoord, maar
Als inwoner van Pattatya weet je wel dat het GEEN 3 DAGEN van natte sokken, druipende oksels en verkleumde geslachtdelen is , MAAR van 13 DAGEN ‘shampoo, talkpoeder, ijsklonten-en waterkanonnen’
is !?!
Het z.g. *Wan Lann* (Waterfestival !?!)
Trouwens aangemoedigd door de ‘overheid’. Waren er geen plannen om dat geestdodend verdrijf een maand lang te laten duren?
En… dit is in Pattaya, Nong Prue, Naglua en Jomtien en wat andere bezopen toeristensteden ? Of ook in de rest van Thailand ? Kijkend naar wat ik uit de buurt van Cha-am gekregen heb, zit er meer dan een wereld van verschil tussen.