Video Undercover Azië: Zelfmoord epidemie in Thailand

Een schokkend relaas en het antwoord op de vraag van de redactie is: nee, het koninkrijk doet niet genoeg aan de toegenomen armoede door de werkeloosheid ten gevolge van Covid en de lockdown maatregelen. De armen hebben niet genoeg in de spaarpot om een klap als deze op te vangen en worden dus afhankelijk van steunmaatregelen.

Het uitdelen van die staatssteun is een ramp geworden, zoals de film laat zien, door de bureaucratie die in Thailand zwaar overheerst; voor een gewoon stempeltje heb je al tig bevestigingen en legalisaties nodig dus wat is er allemaal aan de armen gevraagd? En dan controle thuis of er geen (te) dure rijst in de kast ligt?

Het zou de superrijken sieren eens in de buidel te tasten; maar daarvoor ontbreekt hét lichtend voorbeeld dat zich langdurig opsloot in een duur hotel in Europa…

De volksgezondheid in Thailand is niet mijn expertise maar ik weet wel dat het wel erg kort door de bocht is om het aantal zelfmoorden alleen maar toe te schrijven aan Covid, de gevolgen van deze pandemie en de regeringsbesluiten en de bureaucratie.
Een regeringswebsite: “During the COVID-19 pandemic, the department made a study and estimated that the suicide rate in Thailand in 2020 would increase from 2019, which was 6.64 per 100,000 population, to 8.00 per 100,000 population, but now it is reported that the suicide rate in 2020 is 7.35, which is lower than the rate in the Tom Yum Kung Crisis in 1998, which was 8.12, and the post-crisis rates in 1999 to 2000 were 8.59 and 8.40. ”
en: https://www.statista.com/statistics/702114/thailand-crude-suicide-rate/.
Armoede sec speelt ongetwijfeld een rol in de toename van het aantal zelfmoorden maar wellicht meer het terechtkomen in armoede door verlies van baan en/of inkomen. In mijn eigen woon- en werkomgeving ken ik alleen zelfmoorden die gelinkt zijn aan uitzichtloosheid door te hoge schulden (gokschulden), door ziekte (en de onmogelijkheid om de ziekenhuisrekeningen te betalen) en depressie (bij studenten uit de hogere sociale klassen).

Ongeveer 3 jaar geleden ben ik “geadopteerd” als papa door een vrouw van nu bijna 51 jaar.
Een vrouw die, hoe voorspelbaar tijdens corona, geen baan heeft.
Haar zoon heeft een klein restaurantje zoals je die vaak ziet in Chiang Mai.
Als gevolg van Corona kan hij nu voor de tweede keer de huur niet betalen en komen er geen klanten.
Als ultieme oplossing heeft hij tegen zijn moeder gezegd dat hij nadenkt over zelfmoord.

Hoezeer ik ook een hekel aan Rutte heb, het tuig dat in Thailand vergeet om voor de bevolking te zorgen kan een voorbeeld nemen aan Rutte.
En in de tussentijd betaal ik niet alleen de huur en de kosten van levensonderhoud van mijn “kunstdochter”, maar betaal ik ook Thb 10.000 zodat haar zoon in ieder geval de huur kan betalen en hij het in ieder geval een maand kan uitzingen.

En nu ga ik proberen mijn emoties in de hand te houden.

Jaren zien we mooie films van het land van de Glimlach en genieten hiervan. Van deze film vergaat je het lachen heel snel. Dit is ook Thailand. Buiten COVID19 is het sociaal gezien huilen met de pet op. Mensen die echt hulp nodig hebben worden in de steek gelaten door de Overheid aldaar maar ook door mensen die wel geld hebben. Nu komt daar COVID19 nog boven op en dit is heel erg voor de mensen die in hoge nood zitten en verstoken blijven van essentiële benodigdheden om te kunnen leven. Goed dat dit ook eens belicht wordt.