Waar zouden we zijn, zonder de trein?

Ik ga, als het even kan, met de trein. Nu hoop ik dat U, trouwe lezer, als geplaagde forens, die dagelijks de rit Zoetermeer-Amsterdam lijdzaam ondergaat, bij het lezen van deze provocerende zin, niet meteen zult afhaken en Uw toevlucht zoekt in Uw ochtendkrant, want, beste lezer, er zijn treinen en treinen…

Laat ik voorop stellen dat Thailand landschappelijk gezien een saai land is. Het landschap doet op sommige plaatsen denken aan het Midden Westen van de Verenigde Staten. Langs de doorgaande autowegen bedoel ik natuurlijk. Pompstations, fastfoodketens, motels, gigantische reklameborden, auto showrooms en een heel scala aan andere geestdodende commerciële gebouwen en gebouwtjes omzomen de meeste doorgaande wegen en geven de reiziger bepaald niet de indruk op reis te zijn in een van de meest exotische landen ter wereld.

Om een of andere reden nemen de meeste bezoekers aan dit land de bus, wanneer zij een afstand van zeg, duizend kilometer moeten overbruggen. Veertien landerige uren knikkebollend in een krappe stoel. Om de zeven minuten wordt je weer wakker van de ijselijke gil die de kung fu-held op het televisiescherm produceert, wanneer hij elf tegenstanders tegen de grond schopt en de hazeslaapjes maken je alleen maar vermoeider en de smaak in je mond is het dooie ratten-stadium allang voorbij…Dames en heren,”this is where the State Railway of Thailand comes in”.

Mijn vrouw en ik namen nog niet zolang geleden de trein naar Nong Kai, een slaperig stadje aan de Mehkong rivier. De “veertigtien” is een “poor man’s train” met slechts 2 eerste klas wagons die zijn uitgerust met bedden en airco, zes tweede klas wagons met comfortabele stoelen en airco, en veertien derde-klas wagons met beklede houten banken en ventilatoren. Een beest van een trein.

We namen de ochtend trein want ‘s nachts zie je niet veel en we hadden kaartjes voor de tweede klas gekocht voor 12 euro voor een rit van 600 km.

Onmiddellijk wanneer de trein Bangkok uitboemelt, bevind je je omringt door rijstvelden, suikerietplantages, slaperige dorpjes, garnaalvijvers, lome waterbuffels en op elk station waar de trein piepend, hortend, stotend en zuchtend stopt, worden de wagons belaagt door verkopers van fruit, kip met rijst, ijskoude kokosnoten, bier, sigaretten, stripboekjes, bamboe gevuld met kleefrijst en bruine suiker en duizend ander zaken die bungelend in twee manden bevestigd aan een bamboe draagstokken die over de schouder worden gedragen door lenige, pezige boeren met een soepele zwaai de coupe in gehesen worden. De handel kan beginnen.

Voor wie dit culinaire delivery feest niet genoeg is, is er natuurlijk de restauratie wagen. Hier wordt niet alleen a la carte gegeten aan formica tafels, waar door jonge obers en serveersters de halve keuken van Thailand in dampende schalen voor je neus kletteren -de trein schommelt nogal- gerechten die in het treinkombuis uit de pannen getoverd door een kok die op zijn minst als maniakaal bestempeld kan worden, nee, er wordt ook keiharde Isaan muziek gedraaid, Thaise Country and Eastern. En er wordt gedanst.

Als de trein, twaalf uur later Nong Kai binnen tuft, zijn veel passagiers uitgeput van het eten en drinken, verliefd geworden op een mede-passagier, hebben over de mobiel te horen gekregen dat we weer de loterij niet gewonnen hebben, of hebben gewoon, domweg, de hele rit geslapen.

Mochten er bonusbankiers bevinden onder U, trouwe lezers, dan is dit plebejersvervoer misschien teveel gevraagd voor een simpel vervoer van A naar B.

That’s where the one and only “Eastern and Oriental Express” comes in, ladies and gentlemen…

De roemruchte Orient Express werd in 1993 nieuw leven ingeblazen. De Agatha Christie-trein waar koude oorlog spionnen, gestoken in katoenen maatpakken met gekruiste benen over kranten heen loerden naar mogelijke vijanden. Waar Hollywoodsterren, kauwend op ivoren sigarettenhouders hun scripten doornamen. De trein van London naar Istanboel, de drempel van het mistieke Oosten. Nu rijdt deze trein in drie dagen van Singapore naar Bangkok . Voor tussen de tweeduizend en vierduizend dollar peepee. Voor een bonusbankier is dat een koopje.