Strandavontuur op Koh Samui
Vanaf het moment dat ik in het donker het geblaf in de verte en de naderende poten, bonkend in het natte zand, hoorde, wist ik, dat er gevaar dreigde. Ik was de weg van het Smile House Resort aan het strand van Bophut strand om half zes ‘s morgens overgestoken, gewapend met mijn camera om foto’s te maken van de zonsopgang in de baai.
Ik had van het strandrestaurant een stoel geleend en toen ik er op ging zitten zakten de metalen poten diep in het rulle zand. Ik zat best comfortabel, maar nu ik een roedel zwerfhonden met rasse schreden hoorde naderen, voelde ik mij duidelijk ongemakkelijk.
Bophut is een ongerept vissersdorpje op Koh Samui. Overdag liggen die schurftige honden uitgestrekt op de grond in de zon, of slapen in de schaduw en worden slechts actief om voedsel op te scharrelen of te bedelen bij de tafels van het restaurant. Eén hond was duidelijk de leider. Ik had hem de bijnaam Vincent (van Gogh) gegeven, omdat er bij hem hij in een gevecht een oor was afgebeten. Als hij niet met droevige ogen langs de tafels liep te bedelen voor wat eten, heerste hij als Attila de Hun over zijn stukje strand, waar elke vreemde hond kennis kon maken met de wreedheid van de groep.
Veel locals hadden op het strand altijd een wandelstok of iets dergelijks bij zich om zich de honden van het lijf te houden. Nu wist ik waarom! Kaeo, de kok in het restaurant aan het strand waar ik nu zat, had een ander wapen, namelijk een bezem met een lange steel, die ze af en toe met succes hanteerde. Haar Thaise naam betekent “Victorious” en ze deed haar naam bij het wegjagen van de honden alle eer aan. Zij won altijd!
Helaas was zij nog niet aan het werk, ik zat daar maar alleen en voelde mij behoorlijk kwetsbaar. Toen Vincent mij in het oog kreeg, rende hij in een boog om mij heen, kwam dan slippend in het zand, een wolk van stuifzand veroorzakend, tot stilstand en keek mij dreigend aan. Hij werd vergezeld door een andere hond … en nog één … en nog vier die mij omcirkelden als een roedel hongerige wolven met starende ogen en ontblote tanden. Ik wou dat er al daglicht was. Ik keek even op en zag de vage gloed van de dageraad. Maar voor de honden was het nog steeds ’s nachts … hun tijd … hun plaats. En ik hoorde daar niet bij.
Ik keek in de richting van het restaurant in de ijdele hoop dat Kaeo zou verschijnen. De honden keek me dreigend aan. Mijn enige wapen was de stoel waarop ik zat. Op het moment, dat ik wilde opstaan om mij met behulp van die stoel te “bevrijden”, vloog de deur van het restaurant open en daar stond zij, Kaeo, in al haar pracht. Afgetekend door het keukenlicht wierp zij een lange schaduw over het zand, “Boadicia” met de bezem. “Hey!”, schreeuwde zij. Dat was alles wat nodig was. De honden dropen én bloc met tegenzin af, de duisternis in, in de richting waar zij vandaan gekomen waren..
Ik stak mijn trillende hand op om een grijnzende Kaeo te bedanken. Dat scheelde niet veel…. dat was op het nippertje!
Bron: Michael Hennessy won met dit reisverhaal £ 200,- in wekelijkse wedstrijd van Travel, een website over reizen van The Telegraph in Engeland
Honden NOOIT laten zien dat je bang bent. Stoer doen en luid kabaal maken. Ik heb ooit eens een paar meisjes die naar huis wilden gaan maar dat niet konden omdat een groep honden de weg belemmerde. Zij waren zeer bang en naar het schijnt kunnen honden ruiken als je bang bent. Ik heb dus veel lawaai gemaakt en ben woest in hun richting gelopen en met alles wat ik maar kon oprapen in hun richting gegooid. Resultaat was dat de honden het afdropen! Je moet echt laten zien dat gij de BAAS bent…
Net doe of je een paar stenen opraapt. Werkt altijd.
Niet alleen net alsof, maar doen! en gooien! Ik had met fietsen altijd een paar cocosnoten in mijn mandje liggen. En die stem opzetten, werkt ook. Scheld ze verrot, met dreigende stem. Werkt!
Op alle markten kan je van die katapulten kopen. Meenemen en je hebt geen last. Thai kunnen er verschrikkelijk hard mee raak schieten.
Soms inderdaad wel een probleem al die straathonden.
Sommige zijn echt agressief. Paar keer mee gemaakt op de fiets. Dat ze je luid blaffend achtervolgen en happende schijnbewegingen maken naar je benen. Heeft geen zin om harder te fietsen, want zij kunnen harder rennen dan jij fietsen. Mijn remedie is dan stoppen, je fiets op de grond gooien en heel veel geluid maken, schreeuwen en de honden achterna te gaan rennen. Werkte tot nu toe, Maar mogelijk gaat het een keer mis en kan ik naar het Ziekenhuis voor een tetanusinjectie. Hans
Ooit was ik bang voor honden. En dan vooral vanwege de ‘vermeende onvoorspelbaarheid’.
Toen zag ik de programma van Cesar Milan op televisie (in Nederland).
Cesar legde heel goed uit waarom een hond dit of dat doet. Sindsdien weet ik dat je een (vreemde) hond gewoon moet negeren.
Een beetje het principe van “Ik laat jou met rust, dus jij laat mij met rust”. Of het werkt? Ik kwam op mijn wandeltochten door Pattaya en Jomtien vaak genoeg zwerfhonden tegen. Tot nu toen is niet niet tot een confrontatie gekomen.
Maar ik begrijp het heel goed dat sommige mensen een (wandel)stok of iets dergelijk bij zich hebben. De onvoorspelbaarheid blijft toch wel een factor.