Netiwit: Lastpak of bevlogen leerling?
De simpele vraag ‘Waarom’ heeft de 16-jarige Netiwit Chotiphatphaisal veel supporters opgeleverd maar nog meer tegenstanders.
Waarom moeten leerlingen kort haar dragen, waarom begint de schooldag met het zingen van het volkslied en gebed, waarom moeten leerlingen tijdens de wai khru ceremonie op hun knieën voor de leraar buigen, waarom krijgen we een uitbrander wanneer we een vraag stellen, waarom word ik de klas uitgestuurd als ik tegen mijn leraar zeg dat hij het boeddhisme niet begrijpt, waarom wordt in geschiedenisboekjes de geschiedenis verdraaid?
Het zal duidelijk zijn: deze kritische leerling van de Nawaminthrachinuthit Triamudomsuksapattanakarn school (een hele mond vol) maakt zich met dit soort vragen niet erg geliefd in een samenleving die doorgaans collectivisme boven individualisme stelt. Netiwit kwam eerder dit jaar in het nieuws omdat hij een petitie had georganiseerd ter afschaffing van de verplichte haardrachtregels. Hij boekte een succesje, want het ministerie van Onderwijs versoepelde de stringente regels in mei, alhoewel sommige scholen nog steeds de oude regels toepassen: millimeter haar voor de jongens, geen lang haar voor de meisjes.
Na de petitie en een pleidooi op tv-kanaal 3 sloten vrienden zich bij hem aan en werd de Thai Student for Educational System Revolution Association opgericht, een netwerk van dertig leerlingen uit Bangkok en tien uit het Noorden. Ze komen in principe eenmaal per maand bij elkaar en hebben contact via de social media. Doel is een algemene revisie van het onderwijs. Want het huidige Thaise onderwijs is ‘dictatoriaal’ vindt Netiwit.
‘Scholen in Thailand hebben een autoritaire houding. Ze houden er niet van dat leerlingen vragen stellen want dat tast hun macht en stabiliteit aan. Soms, als een leerling een eenvoudige vraag stelt, wordt hij berispt, waardoor ze bang worden vragen te stellen. Ik weet dit omdat ik al jaren vragen stel.’
Netiwit vindt dat de relatie tussen leraar en leerling dient te veranderen. ‘Kruipen [zoals in de wai khru ceremonie] is geen goede manier om respect te tonen. De meeste leerlingen houden niet eens van hun leraar. De enige goede manier om respect te tonen, is discussiëren, praten en kritiseren. Op die manier krijg je respect voor elkaars standpunten.’
Wordt het ooit wat met het Thaise onderwijs? ‘Misschien hebben we niet onmiddellijk succes, maar gebeurt het in de volgende generatie. Zij kunnen leren van wat wij doen en het beter in de toekomst doen. Ik kan alleen mijn mening geven om de volgende generatie te helpen. Als hetgeen ik zeg ertoe leidt dat ze om verandering vragen, dan hebben we succes.’
(Bron: Spectrum, Bangkok Post, 8 september 2013)
Tino Kuis vertaalde de ‘oorlogsverklaring’ die op de Facebookpagina Netiwit Ntw staat:
Gij, volwassenen. Gij woont al lang genoeg in deze wereld en gij zult hier nog maar een korte tijd verblijven. Kinderen, de jeugd, de jongens en de meisjes, zij zullen nog veel tijd doorbrengen op deze wereld. Daarom is toch het geheel juist, nietwaar, dat zij zich een mening vormen over hoe zich voor te bereiden op hun plaats in deze gemeenschap en in deze wereld; om een lichtende rots te worden en naar eigen inzicht en kracht te handelen, los van hen die al bijna deze wereld hebben verlaten.
Laat hen daarom gaan en geef hen alstublieft de vrijheid hun eigen weg in het leven te kiezen.
…Maar loslaten of niet loslaten, dat maakt niet uit, want zij zullen toch hun eigen weg gaan zoeken….
Als het waar is dat deze uitgeslapen jongen meer tegenstanders heeft dan volgelingen, dan hebben we nog een lange weg te gaan.
Ik was helemaal weg van zijn verhaal en struin al twee dagen diverse websites en FB pagina’s af. Daar heeft hij veel meer mee-dan tegenstanders, onder de jeugd wel te verstaan. Ik ben niet zo somber.
Als dat zo is Tino, dan ben ik het ook niet. Vanmorgen aan mijn leerlingen gevraagd of ze de site kenden en iedereen kende Netiwit. Op mijn vraag wat ze van Netiwit’s standpunten vonden brulden er enkelen ‘awesome!”, anderen riepen ‘freedom!!”. Daarna schreef ik op het bord “Change we can believe in”. waarna een knetterend gejuich op steeg.
Ik heb weer hoop.
Prachtig, prima, perfect! Ik word er zelfs wat ontroerd van op mijn oude dag. Wat een mooi vak is leraar toch. Laat ze een Engels lied maken om Netiwit te prijzen.
Hang posters op! Plakkaten! Teksten! Zegt het voort!
EEN zwaluw maakt nog geen zomer.
En: de repressieve krachten zijn nog altijd vele malen sterker dan de kritische beweging van Netiwit. Laat het liever low profile totdat de bweging op gegarandeerde steun kan rekenen van de publieke opinie.
Ik heb al vele zwaluwen gezien. En te wachten tot de beweging op gegarandeerde steun kan rekenen van de publieke opinie doet mij net iets te veel denken aan de dictatoriale generaals die vanaf Pridi (1932) tot Chuan Leekpai (1992) hun bewind rechtvaardigden met de opmerking: “Het Thaise volk is nog niet rijp voor een echte democratie’.
Voor de aardigheid ook maar eens aan mijn 4e jaarsstudenten gevraagd wie Netiwit kent. Spontaan kent niemand de naam. Als ik uitleg wie Netiwit is en waar hij voor staat kent een enkeling hem.
Voorzichtige conclusie: er is voor een echte studentenbeweging in Thailand nog een lange weg te gaan. De kids van de elite maken zich meer druk over de nieuwe I-pad en de nieuwe trendy restaurants, de nieuwe tassenmode en het nieuwe type BMW dan over het onderwijs dat ze genieten.
De succesvole strategie is volgens mij: een goede analyse van wat er gaande is, de achtergronden en de redenen en dan komen met oplossingen (de eisen van de beweging). Zorgen dat je medestanders krijgt BUITEN de eigen kringen, en in eerste instantie buitenparlementair. Direct naar politici stappen die het met je eens zijn kan het effect hebben dat je met hen vereenzelvigd wordt (zoals in Nederland gebeurde met de streun van de PSP en de CPN voor de studentebeweging) En dan, als je je sterk genoeg acht: de politici lastig vallen met je analyse en je eisen.
De verbetering van het Thaise onderwijs zal en moet van onderaf komen zoals door de studenten ‘revoluties’ in Frankrijk en Nederland in de zestiger jaren van de vorige eeuw. We hoeven niets van bovenaf te verwachten, zelfs niet als daar kundige personen zouden zitten. Ik denk dat we de invloed van zo’n kleine groep rond Netiwit niet moeten onderschatten, alle revoluties beginnen met een paar enthousiaste personen en kunnen razend snel om zich heen grijpen als de tijd rijp is.
De Facebookpagina van Netiwit (Netiwit Ntw) is een genot om te lezen. Hij citeert met evenveel gemak Einstein, Noam Chomsky, George Orwell, Bertrand Russell en Pridi Phanomyong, deze laatste is zijn, en ook mijn, lichtend voorbeeld in donker Thailand.Ik heb twintig van mijn ‘student vrienden’ op mijn FB pagina uitgenodigd naar Netiwit’s pagina te gaan, velen reageerden enthousiast. Zegt het voort!
Hoeveel opschudding hij veroorzaakt blijkt wel uit sommige bijtende commentaren, vooral door leraren: ‘Val maar in een kanaal en verzuip’ zegt er een, en een ander, die zich verbergt achter zo’n wit masker, zegt:
ไม่พอใจประเทศไทย มึงก็ไปอยู่ประเทศอื่นซะ เพราะทางกองทัพประชาชนของพระราชาหมายหัวมึงแล้ว
‘Ben je niet tevreden met Thailand rot dan op naar een ander land want het volksleger van de koning heeft je al het vizier’. Waar kwam ik het eerste deel van deze oproep vaker tegen?
Maar de meeste commentaren zijn positief en opbouwend. Zegt het voort!
Waarlijk diep onder de indruk van deze leerling. Veel dank voor het vinden van dit nieuws. Niet alleen van onderaf maar ook via de ouders kan een bijdrage tot beter onderwijs geleverd worden, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat veel resultaat mijn inpraten op mijn zoon en leraren niet heeft gehad.Hopelijk zijn er echter enkele zaken welke later toch hun nut zullen hebben, zoals de wijze waarop mijn kleinkinderen worden opgevoed.
Egon, ik zou me geen zorgen maken. Laat het los, zoals Netiwit de ouderen oproept. Ze gaan hun eigen weg. Lees voor, zorg voor boeken in huis. Mijn grote zoon Peter (hoop dat hij dit niet leest) in Nederland raakte tot zijn 18e geen boek aan en daarna……..fantastisch.
In eerdere reactie mijnerzijds op artikelen over het Thaise onderwijssysteem heb ik betoogd dat veranderingen door de Thai zelf moeten worden ingezet. Zeer van belang daarbij is dat bij de jonge generaties een behoefte ontstaat tot mentaliteitsverandering, welke vervolgens haar verder reikende rimpelingen heeft op en in allerlei andere maatschappelijke structuren.
Netiwit Chotiphatphaisa geeft aan dat de Thaise jeugd bereid is om de uitdaging naar vernieuwing op te pakken. Een eerste poging, een eerste aanzet, maakt niet uit immers: een eerste begin. Des te dapper omdat je nu al ziet dat er vele weerstanden ontstaan. Het zou zo maar waar kunnen zijn wat @Cor Verhoef meldt dat er “misschien wel meer tegenstanders zijn als volgelingen”. Jammer dan ook dat hij niet verder komt de vaststelling dat Netiwit dan wel uitgeslapen is, maar nog een lange weg te gaan. Netiwit had qua leeftijd zo maar een van zijn leerlingen kunnen zijn, en een dergelijke opmerking geeft geen blijk van steun.
Vele van de Thailandbloglezers zullen absoluut nog weten dat na de Sorbonne-opstand van mei 1968 ook in Nederland een beweging ontstond tot vernieuwing/democratisering van de onderwijsstructuren. Dat was de aanzet tot vele experimenten en veranderingen.
Deze democratiseringsbeweging ging idem gepaard met veel weer- en tegenstand. Ik zat er in die tijd als student midden in. Je mag er van uitgaan dat in Thailand, jongeren die onderwijsvernieuwingen propageren weerstand gaan tegenkomen, die aantal malen groter zal zijn als destijds in Nederland.
Farang roepen op dit blog dat zij behalve een mening op de Thaise samenleving, ook het recht hebben om daadwerkelijke veranderingen te willen. Wel nu: hier ligt een kans door jongeren in hun eigen omgeving een hart onder de riem te steken (en omgekeerd).
Mijn lesmethoden zijn zoals Netiwit ze voor ogen heeft. Ik stimuleer mijn leerlingen om overal vraagtekens bij te zetten, zelfstandig te denken, ze hoeven in mijn klassen niet als robots op te staan met een “good morning teacher” en wanneer ik een leerling bij me heb hoeft die niet op de grond te zitten,maar zit gewoon in een stoel naast.”Geen steun?”
Nee, aan jou hebben die leerlingen wat. Je zit de godganse dag op deze site je wijsneuzerigheden te ventileren. Heb je niks beters te doen?
Moderator: reageer niet alleen op elkaar, dat is chatten.
Ben benieuwd of de serie Harmones de schuld zal krijgen. Daar gebeurd dit ook op wat kleinere schaal maar caputileerd de opstandige leerling uiteindelijk. 😉
Triest die reacties als “rot dan maar op uit Thailand”, hervormingen zijn gewoon nodig. Hoef dan ook weinig toe te voegen aan de kritiek van deze jongen(s).
In de jaren 70 maakte ik deel uit van de studentenbeweging in Nederland. In het begin van deze democratiseringsbeweging kregen we alleen maar tegengas. De uitlatingen van toenmalig PvdA staatsecretaris Klein over de studenten (en de impicliete steun van zijn partij voor hem) zijn niet voor herhaling vatbaar maar hebben mij wel jarenlang tegengehouden om lid van die partij te worden. Veranderingen gaan nooit zonder strijd en pijn. Ook in Thailand niet.
Het is bemoedigend dat er vanuit de scholieren kritiek ontstaat op het onderwijssysteem. Ik ben wat minder optimitisch over het vervolg. De studentenbeweging in Europa wist uiteindelijk de middenklasse (groot in aantal dus machtig bij verkiezingen en machtig als werknemers) te overtuigen van haar argumenten en daardoor verloor de kleinere elite de strijd. In Thailand is de middenklasse zeer klein en de universiteiten worden bevolkt door kinderen van de elite. Die hebben alles te verliezen, denken ze. Als ik ze vertel dat studenten in het westen maar 13 tot 14 uur les hebben in de week (tegen zij om en nabij de 28) en ook nog eens twee maanden vakantie gaat er ook groot gejuich op: meer vrij. Als ik dan vertel dat deze studenten 40 uur werk hebben waaraan zij zelfstandig moeten werken wordt het stil.
Ik schat in dat de onderwijsvernieuwing in Thailand vastere vormen gaat aannemen als het midden- en kleinbedrijf (goed voor 80% van de export en de economische motor van dit land) gaat voelen dat het niveau van afgestudeerden zo laag is dat men niet (voldoende) meer economisch kan groeien. Vele van deze ondernemers zien de noodzaak van Engels maar spreken het zelf niet. Dus een grote toevloed van buitenlandse werknemers verwacht ik niet.
Een kleine domper op de mogelijke feestvreugde is dat ik een aantal afgestudeerden heb (die wel kunne nadenken) die erover denken hun verdere bestaan in het buitenland en niet in Thailand op te bouwen omdat hier alles zo slecht geregeld is.
Wij hebben ook een aantal zaken meegemaakt op de, vorige, school van onze kinderen.
Native leraren die schijnbaar het gemak volgen van het systeem. Tegenspraak niet dulden en hierdoor, m.i., wel een erg gemakkelijk baantje hebben.
Mooi om te horen dat er, reeds wat oudere, kinderen zijn zoals Netiwit en deze hierop ingaan.
In de commentaren klinkt vaak een optimisme door , welke ik niet deel. Ik vrees dat we generaties verder moeten zijn alvorens verandering plaats vindt. Verandering in cultuur{ in zeer ruime zin geinterpreteerd} neemt veel tijd in beslag. De enkele jongeren , die het voortouw nemen zijn grote uitzonderingen en niet vergelijkbaar met wat in europa gebeurde, een geheel andere maatschappij. De ouders, die een belangrijke rol kunnen spelen, zijn of niet geinteresseerd of te onontwikkeld. Over 20 jaar, een aantal jaartjes ouder geworden {en hopelijk hebben we dan nog een thailandblog}, zal ik de dan nog bestaande huidige lezers herinneren aan deze opmerkingen.
Beste egon wout: het zal zeker een tijd duren en zeer zeker heb je gelijk als je zegt dat we pas over een aantal jaren terug kunnen kijken. Maar het gaat gelukkig niet om jouw gelijk. Ik deel jouw pessimisme niet. Ik gun de Thai en haar jongere generaties alle tijd om de door hun gewenste veranderingen in te zetten. Je hebt ook gelijk als je stelt dat je de situatie van destijds in Europa niet kunt vergelijken. De Aziatische cq Thaise omstandigheden zijn totaal anders. In welk oordeelvorming dan ook gelieve men dit gegeven mee te nemen. Het heeft dan ook weinig zin om allerlei gewenste situaties te benoemen. De veranderingen in Thailand hebben hun eigen ritme, tempo en dynamiek. Was al zo in Europa, zal ook zijn in ZOA.
Boeddha was toch duidelijk (zoals nog onlangs op dit blog te lezen was): je eigen inzicht is maatgevend, je eigen rede dient je gids te zijn. Maar ook in dit land van Boeddha is “doorgaans collectivisme boven individualisme gesteld” en is (zoals een ervaringsdeskundige heeft vastgesteld) “het huidige Thaise onderwijs dictatoriaal”.
Wat ik, die in Thailand nog nooit achter de schooldeur heb gekeken er toch wel van gezien heb is dat de leerlingen geuniformeerd zijn (als in het leger), de schooljongens onappeteitelijk kort zijn geknipt (idem) en de schoolmeisjus truttig zijn gerokt.
Wat ik ervan gehoord heb en ook nu weer lees, is dat de schoolkinderen moeten groeten (ook weer als in het leger); gewoon: de situatie op school is vernederend voor de leerlingen (zoals in het leger voor recruten).
Let wel: collectivisme, met daaraan verbonden en gestimuleerd het zichzelf tot een groep rekenen (en daar weer aan verbonden het groepsdenken) is allerminst typisch voor Thailand. Ik treed niet op als de betweter, die als die kritiek heeft beter naar zichzelf of naar zijn eigen land (dat van afkomst) zou kunnen zien. Ik constateer dat de huidige kritiek (die van met name Netiwit) precies daar vandaan komt waar die kritiek vandaan mag komen en vandaan moet komen wil die niet zondermeer terzijde geschoven worden. Het zal echter duidelijk zijn dat ik hoop dat het nu onstane initiatief (of noem het de nu ontstane opstand) heel vruchtbaar zal blijken. Het Thaise volk, ook en juist de jonge garde, is ongetwijfeld alle democratie en zijn eigen rede als gids te hebben waard. Alleen -zoals overal- legerofficieren (en blijkbaar hier ook de school-hotemetoten?) denken daar anders over.
Rudolf{vanwaar toch khun voor je naam, deze vraag heb je nog niet beantwoord}: ik herhaal mijn stelling dat de thaise cultuur het onmogelijk maakt om op middellange termijn de zo broodnodige veranderingen te bewerkstelligen. Zoals ook de laatste keer leidt je de aandacht van de discussie af{ moderator heeft mijn antwoord toendertijd niet willen plaatsen, hopelijk nu wel gezien de onjuistheid van je opmerking}: de discussie is lastpak of bevlogen leerling en de daaruit vloeiende consequenties. Dat heeft niets van doen met mijn gelijk willen hebben , iets wat ik ook niet naar voren heb gebracht. Ik meen zeer duidelijk te hebben gemaakt dat ik van mening ben dat veranderingen beslist noodzakelijk zijn. Uiteraard daarvan uitgaande gun ik de thai deze veranderingen. Er is geen sprake van dat er ook maar 1 commentator is , die de thai dit niet zou gunnen..Maw. volmaakt overbodige opmerking , niet ter doende zake en insinuerend. Interessanter zou zijn te vernemen waarom je mijn pessimisme niet deelt.