Lezersinzending: Hoe de Thaise werkproductiviteit verhogen?
Op een eerder bericht deze week op Thailandblog kwam er een reactie binnen over hoe men effectief en eenvoudig de productiviteit van een werknemer kan verhogen. Dit zou volgens onderzoeken bewezen zijn maar brongegevens ontbreken.
Maakt mij niet uit want onderzoeken buiten Thailand gaan vaak toch niet op in de Thaise situatie en zal hierbij mijn eigen ervaringen laten zien over de punten die zo eenvoudig zouden zijn.
Meer vrije tijd voor de werker
Volgens de wet is er een 6-daagse werkweek de norm en 8 uur per dag. Ons bedrijf geeft een salaris maar men hoeft maar 5 dagen per week te werken en daarnaast zijn er 16 dagen betaalde vakantiedagen buiten de 15 verplichte dagen. Verhoogd het de productiviteit? Nee, want je bent afhankelijk van je klanten en dan kan je pushen tot en met maar daar maak je in onze handel ook geen vrienden mee.
Het gegeven dat men slechts 5 dagen hoeft te werken is binnen een dag vergeten terwijl het wel een waarde heeft. Is dat erg? Nee, want dat is al ingecalculeerd. Men neemt zelfs geen vakantiedagen op zodat deze uitbetaald gaan worden. Geld is belangrijker dan vrije tijd.
Meer salaris voor de werker
Deze is interessant. Onze 70-jarige werkster vangt 14.500 baht per maand en is de minstverdienende en is ons sociaal dingetje want dan heeft ze zowel een sociaal leven tussen de mensen evenals een leefbaar inkomen. Komt het ten goede aan de productiviteit? Nee, want werksters dragen sowieso niet bij aan productiviteit.
Overige medewerkers: Als goede werkgever moet je alles willen doen om medewerkers aan je te binden. Goede arbeidsvoorwaarden zoals ook het betalen van eigen bijdrage Social Security, reiskosten en een spaarloonregeling voor mensen die beloven voor 3 of 5 jaar te blijven. Gaat de productiviteit omhoog? De efficiëntie wel maar niet de productiviteit want dat is gebonden aan de vraag.
Dat is wetenschappelijk aangetoond werd er gesteld… Mag ik hier mijn vraagtekens bij zetten?
Bij ons bedrijf zijn de lonen in 8 jaar tijd met 40% gestegen en nog steeds is er een maandelijks financieel tekort bij vele medewerkers en mag de conclusie zijn dat bepaalde Thai niet met geld kunnen omgaan en dat het je moedeloos kan worden van zielige verhaaltjes van voornamelijk buitenlanders over hoe slecht men het wel niet heeft? Geef een bezorger 50.000 baht en een maand later is er weer een probleem.
Ons bedrijf is niet uniek en het gebeurt overal. Hoe best je het probeert te doen dan toch weet men het zich moeilijk te maken en de productiviteit wordt er niet beter op.
De aanpak van de overheid tijdens corona heeft geleerd dat als je een fatsoenlijke werkgever bent je de deksel 8 keer harder terugkrijgt in de vorm van verplichtingen en dat zal vele eigenaren de ogen openen. Gezien de wetgeving is het verstandiger om een minimumloon te geven en zelfs dan is er productiviteit en dat weten de minder sociale werkgevers maar al te goed.
De praktijk is niet altijd zoals een onderzoek het weet te beschrijven maar het is leuk voor de statistieken en de beeldvorming maar velen hebben er totaal niets aan behalve de onderzoekers en hun meerderen.
Het is en blijft een poppenkast en een wereld vol clowns.
Ingezonden door Johnny BG
Een werkster/schoonmaker draagt wel degelijk bij aan de productiviteit. Immers als er niemand is die de werkplek, algemene ruimtes, WCs, prullenbakken enzovoort netjes bij houdt dan moet iemand anders dat doen. Iemand moet dan dus de werkplek verlaten en dat kost dus productiviteit.. Als het goed is draagt iedereen in het bedrijf dus zijn of haar steentje bij aan een goed en prettig verloop van de zaken en heeft zo dus een (meer)waarde.
Mijn eerste ingeving om productiviteit te verhogen is door (verdere) automatisering, uiteraard met behoud van loon (zelfde loon maar de werknemer is eerder klaar en kan dus eerder naar huis) of uren (iemand doet meer werk, dus meer productie, dus meer te verkopen als de vraag er ook naar is).
Ik ga nog even denken over andere mogelijkheden om efficiënter te werken. Daarbij in oog nemend dat de werknemer er belang bij heeft zo rustig mogelijk aan te werken voor zoveel mogelijk geld en de werkgever er baat bij heeft om zo werknemer zo hard mogelijk te laten werken voor zo min mogelijk geld.
Een idee is mogelijk om het belang van de werknemer in het reilen en zeilen van de zaak te vergroten Bijvoorbeeld een bonus of door deze een aandeel in de zaak te geven. Ultiem voorbeeld is natuurlijk dat als een zaak 5, 10 of 100 personeelsleden heeft, deze allemaal mede-eigenaar zijn en zo dus alle belang hebben bij een zo efficient mogelijke bedrijfsvoering. Kortom: coöperaties. Immers, als slechts simpele werknemer zonder aandelen gaan ze er standaard op achteruit. Dit omdat de werkgever een deel van toegevoegde waarde die een werknemer produceert afroomt (vuistregel: grofweg de helft) en in eigen zak stopt (herinvestering, winst etc.). Zou een werkgever 100% van de waarde die een werknemer aan de productie toevoegt uit betalen dan zou de werkgever zelf daar niets aan verdienen en 0,0 op vooruitgaan.
Beste Rob,
Het zijn nobele ideeën maar ken jij de arbeidswetgeving in Thailand? Iemand langer in dienst dan 6 jaar krijgt 8 maanden salaris van de werkgever mee en daarnaast nog een uitkering van sociale zaken. Het zal als muziek in jouw oren klinken maar iemand die geld in een bedrijf investeert mag er hopelijk ook nog wat aan over houden aan de risico’s die aan ondernemen kleven en zeker in een land waar de overheid zeer onbetrouwbaar is. Weet wel dat de Thaise overheid sinds het begin van Covid 19 nul baht aan bedrijven heeft gegeven die indirect betrokken zijn bij maatregelen en denk dus aan bepaalde groothandelaren. Als je 18 maanden verlies draait vanwege externe stupide beslissingen en dan houdt het een keer op. De werknemer blij met de bahtjes maar zonder werkgevers houdt het een beetje op nu het er ook op gaat lijken dat oktober en november maanden worden waarin niets verdiend mag worden.
Ondanks dat wens ik je sterkte in de gedachte om Thaise werknemers aandeelhouders te laten willen zijn in een onderneming. Men werkt er maar is niet bereidt om te investeren terwijl het bedrijf naar hun toe kan komen. De reden…er is geen geld en vooral geen lef. De Rotterdamse Roeiers Vereniging Eendracht is wat dat betreft iets slimmer dan een Thai.
Ik meen te lezen dat het topic de productiviteit van “de” Thaise werknemer betreft?
Wat jouw jeremiade inzake verminderd rendement daar mee te maken heeft is mij niet meteen duidelijk.
Cor
Beste Johnny, werkgevers houden genoeg geld over. Tenminste op nationale schaal gemeten, zoals ik al aangaf is de verdeling 50-50. De helft van al het geld dat we verdienen gaat naar lonen, de andere helft als winst naar bedrijfseigenaren. Zie o.a. het werk van Paul Cockshott. Dat verschilt natuurlijk per land, sector, bedrijf enzovoort. Een Bezos vult zijn zakken vele malen meer dan de groenteman op de hoek met 1 werknemer in dienst. Ga maar eens rekenen hoeveel elke werknemer van Amazon aan salaris zou krijgen als de jaarlijkse winst gelijkmatig verdeeld zou worden over alle werknemers… De grote bedrijven verdienen goed aan al hun werknemers én de kans dat die morgen omvallen is gering. Met het ondernemers risico voor de grote bedrijven valt het dus reuze mee.
Wie loopt er risico? De werknemers door kans op ontslag (elke dag weer) en de kleine en nieuwe bedrijfjes. Hoeveel van de nieuwe bedrijven falen immer wel niet binnen het jaar? Zou het dan voor het MKB niet goed zijn om risico en winst beter te delen? Neem een compagnion ipv een werknemer in dienst, zet het familiebedrijfje om naar een coöperatie. Als iedereen die in het bedrijfje werkt daadwerkelijk een aandeel er in heeft dan deelt zo iemand zowel in het risico als de winst. Dat is meteen een goede motivatie om productiever te zijn.
In loondienst schiet iemand er sowieso bij in, dat is niet echt goed voor de motivatie en dus de productiviteit.
Paul Cockshott heeft ergens een presentatie met vrij cijfers omtrent ‘labour exploitation rate” in de VS en UK, wel deze cijfers eind jaren 90:
– https://www.researchgate.net/figure/1-Calculating-the-rate-of-exploitation-1997_tbl1_29816522
Als de werknemer eens begint met zijn eigen verantwoordelijkheden te nemen zoals op tijd komen ,aan zijn afspraken houden en niet gewoon wegblijft zonder ook maar iets te zeggen, zijn werk netjes afmaakt (vierkant werken is vaak onbekend) en opruimt ect, dan kunnen we praten over productiviteit en loon.
Meestal is het maar wat afraffelen en vlug naar huis.
De Thai zijn niet de enigen die zich in de schulden werken, dat gebeurt in Nederland en andere landen ook.
De uitgaven worden aangepast aan het inkomen, een grotere auto, luxer eten, een duurder merk alcohol…
Verder is het onderwijs belabberd, veel middelbare scholieren in het dorp zijn bijvoorbeeld niet in staat om – uit het hoofd – twee getallen onder de tien met elkaar te vermenigvuldigen, of twee getallen onder de honderd bij elkaar op te tellen.
Ze kunnen dus ook absoluut geen inzicht in geld hebben.
(Daarbij bent u zelf een onderdeel van het probleem, twee vrije dagen en al die vakantiedagen betekent heel veel tijd om geld uit te geven.)
Misschien zou u, als u via de bank betaalt, bij de bank een spaarregeling op kunnen zetten, waar een deel van het salaris terecht komt en waarvan alleen onder voorwaarden – bijvoorbeeld bij een geboorte – geld opgenomen kan worden.
Beste Ruud,
Deze is helemaal mooi. Tino pleit voor meer vrije tijd en geld en dan doen we dat en daarna wordt je weer door jou afgeserveerd als veroorzaker van een probleem.
De werknemers hebben ook een spaarregeling waarin ze nul bijdragen maar de belofte doen om 3 of 5 jaar bij de zaak te werken. Ook dat is extra loon wat de productiviteit niet verhoogd maar hun wel een zekerheidje geeft.
Zelf ben ik voor een 4 uurige werkdag wat tijd geeft voor gezin en andere inkomsten via eigen projecten maar dat besef is er in Thailand nog niet maar ondertussen voeren wij het wel in opdat men gaat snappen dat een inkomen niet meer van 1 werkgever komt. Het moet een mix worden tussen een beetje zekerheid van een werkgever en een beetje eigen ondernemerschap.
Die vrije tijd was niet serieus bedoeld, hoewel het op zich natuurlijk wel klopt.
Als he aan het werk bent, kun je geen geld uitgeven.
Daarom had ik het tussen aanhalingstekens gezet.
Oké, Johnny, hier een paar artikelen hoe productiviteit kan worden verbeterd door minder uren te werken of meer salaris te betalen:
https://www.bamboohr.com/blog/working-less-more-productive/
https://www.nytimes.com/2020/06/18/business/coronavirus-minimum-wage-increase.html
En er zijn nog veel meer artikelen die hetzelfde zeggen. Het is echt wetenschappelijk aangetoond. Maar er zijn natuurlijk ook andere factoren die de productiviteit bepalen. Wat dacht je van vakbonden, het betrekken van de werkers bij het management en goede sociale voorzieningen?
Hier staat de productiviteit van landen in de wereld.
https://worldpopulationreview.com/country-rankings/most-productive-countries
De VS staat op nr 6 met dit commentaar
The United States comes in at six for productivity with $65.51. American full-time employees work 41.5 hours per week, and about 11.1% of employees work over 50 hours per week. While the U.S. is still the sixth-most productive country per hour, this shows that many Americans live to work instead of work as a means to live.
en Nederland op 9 met dit commentaatr
The productivity per hour worked is $61.43 in the Netherlands. The Netherlands has the second-lowest hours worked in an average full-time workweek among OECD countries of 37.3 hours. Productivity is so high in the Netherlands that only 0.4% of employees work over 50 hours per week. The Dutch also have some of the best work-life balance in the world.
Het noemen van wat individuele getallen doet geen afbreuk aan gemiddelden.
En tenslotte dit citaat, Johnny:
‘Nee, want werksters dragen sowieso niet bij aan productiviteit.’
Vroeger werkten mijn vrouw en ik allebei 4 volle dagen per week. We zijn onze werkster zeer dankbaar want zonder haar zou onze productiviteit een stuk minder zijn geweest. Hulde aan werksters, schoonmaaksters, reparateurs, bewakers, massagesalon werkers en andere weinig productieve mensen.
Heeeel vroeger ,wat voor velen onder ons nog herkenbaar is , in eind jaren 60 was het normaal dat alleen Pa de kost verdiende en Moeders thuis het huis schoonhield kookte en er meer aandacht werd besteed aan de opvoeding van de kinderen.
Ook de tijd dat je nog een touwtje uit de deur kon hangen en men gemoedelijk met de buren en buurt omging.
Niet kijkende naar het gras van de buren of dat groener was.
Helaas sloeg dit eind 70 om met werkende moeders die voor extra centjes zorgden voor een mooiere auto dan die van de buren en wat ook ten koste ging van de opvoeding van de kids.
Hard werken en veel centjes verdienen gun ik iedereen maar gaat wel ten koste van het gezinsleven maar daar kies je dan zelf voor ,kuddedieren wat de meeste zijn.
Jammer genoeg hangt er geen touwtje meer door de brievenbus maar extra sloten op de deur en gaan de kids gewapend op stap en worden er en passant wandelaars neergestoken of geschopt.
Was vroeger geluk heel gewoon ?
Sinds het begin van Covid is heel duidelijk geworden dat er maar 5 productieve uren per dag zijn op kantoorbanen zijn terwijl er 8 betaald worden.
Wat is er mis om je handjes in die uren te gebruiken voor zgn minder werk? Ik vind het misplaatste decadentie die het leven onnodig duur maakt. Doe normaal en je kan zien dat alles veel goedkoper kan zijn maar ja gekkigheid regeert. Waarom zou je als arts je eigen wc niet willen schoonmaken, de vervuiler betaalt en het kost maar 2 minuten per dag.
Waar geen wil is daar is ook geen weg. Het leven kan zoveel goedkoper zijn maar helaas wordt dat niet helemaal ingezien.
Wat je niet noemt maar wel bepalend is is is het onderwijs; een goed opgeleidde bevolking verdient nu eenmaal meer en je ziet dat in Nederland en andere landen door een verschuiving van werk en werkenden en toename van nieuwe bedrijven en nieuwe produkten en andere werkwijze. Produktiewerk verschuift naar de lagelonenlanden zoals Thailand en voor wat niet verplaatst kan worden trekt men grote hoeveelheden gastarbeiders aan om tegen relatief lage lonen het zware, onwelvallige en/of eenvoudige werk uit te voeren.
Omdat het over Thailand gaat kun je een salarisverhoging vergeten want zodra men boven de lonen van een ander land uitkomt zal de produktie worden verplaatst of worden investeringen in produktiecspaciteit niet uitgevoerd in Thailand maar elders want dan prijs je je uit de markt;. omdat nu eenmaal 3/4 van de economie bestemd is voor de export en dat is erg prijsgevoelig. Daarnaast is 40% tot 60% van de economie informeel; hoe ga je die beter belonen ? En er zijn
nog miljoenen in overheidsdienst en dan zit ook niemand op een stijging van de kverheidsuitgaven te wachten vanwege hogere salarissen.
Er is maar 1 oplossing en daarvoor kun je kijken naar bijvoorbeeld Singapore, Zuid Korea, Japan, Israel of Nederland en dat is zorgen voor een hoog opgeleide bevolking, scholing dus. Wil je vooruit en een hogere produktiviteit ( omgerekend in geld) dan zal je bij scholng moeten beginnen.
Je hebt helemaal gelijk, Ger-Korat, goed onderwijs. Ik noemde ‘goede sociale ,voorzieningen en daar valt onderwijs onder, en ook gezondheidszorg en infrastructuur.
Maar beter onderwijs zal alleen gebeuren als de mensen wat meer verdienen en wat meer vrije tijd hebben. Goed onderwijs is duur in Thailand.
Dat de mens snel inzakt bij het uitvoeren van een taak geloof ik meteen. Hetzelfde advies kennen we voor studeren. Het heeft geen zin om uren en uren achter elkaar te stampen. Zodra je begint ben je maar een beperkte tijd er helemaal bij. Daarna moet je gewoon even rust nemen, iets anders gaan doen wat weinig tot geen inspanning vereist. Daarna kun je weer vol energie verder. Uren en uren achter de lopende band staan of in de boeken zitten, zonde van de tijd. Een paar uurtjes vol energie werken, daarna rust en wat anders gaan doen. Indien nodig daarna weer verder met je taak. Een aantal uur goed werken, dan ontspanning, dan sport of studie etc. zou een stuk verstandiger en mooier zijn in mijn ogen.
In Singapore noemt men de Thai: de Afrikanen van Azië. Een belediging voor de Afrikanen. Thais hebben een werkethiek die mij totaal passeert, maar ik vraag me af hoe dat komt.
De warmte? Het is net zo warm in Singapore, dus dat is het niet. De lage verloning? Dat is wel een reden maar anderzijds: wie wil betalen voor een lage productiviteit?
Ik vrees dat het verleden een rol speelt: eeuwen lang was dit een volk van slaven, en tot de helft van het jaar moesten ze gratis werken voor de hoge heren. Daar ga je jezelf niet aan uitputten: je hebt er niets aan.
Daarnaast is er de mentaliteit dat je vooral je verstand niet mag gebruiken. Anderen denken voor jou. Het onderwijs leidt Thais op tot het niveau nodig voor een soldaat of een huismoeder, niet meer. Domheid is hier een zegen.Degenen die goed opgeleid zijn, zijn tegen de gevestigde orde, en dus een gevaar.
Citaat:
‘Ik vrees dat het verleden een rol speelt: eeuwen lang was dit een volk van slaven, en tot de helft van het jaar moesten ze gratis werken voor de hoge heren. Daar ga je jezelf niet aan uitputten: je hebt er niets aan.’
Ik vrees dat het komt omdat veel Thais nog steeds slaven zijn. Zeker, waarom zou je je uitsloven als alleen de baas/slavenhouder er van profiteert? En je zelf ’s avonds uitgeput terug komt thuis en je niet meer aan sport en lichaamsbeweging kan doen? Terwijl je baas zegt dat zijn werknemers luie opdonders zijn?
Nou jeuken mijn vingertoppen behoorlijk als ik dit soort wonderlijke teksten lees.
Allereerst, Singapore en Thailand hebben twee totaal verschillende economieen. Singapore heeft een kenniseconomie waar veelal in gekoelde kantoren wordt gewerkt. Hoogwaardig werk, beter betaald en daardoor per definitie een (afgedwongen) hogere arbeidsproductiviteit. De economie van Thailand ligt daar behoorlijk op achter en is veel meer afhankelijk van landbouw en ander laagwaardige werk. Het lijkt me niet zo gek dat de arbeidsproductiviteit lager is, en ook vrij logisch dat er minder hard gewerkt wordt buiten met 35 graden. Mijn tempo, in alles, neemt dan ook af, en gaat weer omhoog als ik weer in een kantoor met airco zit. Trouwens de Thai die ik ken (zowel in Nederland als in Thailand) werken doorgaans hard, en ik heb niet de indruk dat dat uitzonderingen zijn. Minder arbeidsproductief? Ja. Lui? Nee.
En als je zegt “In Singapore noemt men de Thai de Afrikanen van Azië, een belediging voor de Afrikanen(?)”, ben ik benieuwd wie ‘men’ is? Is het een gangbare overtuiging aldaar? Of ben je een keer een paar mensen tegengekomen die die mening hebben? Ik gok dat laatste. Mijn ervaring met Singaporezen vs Thai is ook niet allesomvattend maar ik heb via mijn werk dagelijks contact met collega’s in Singapore. Vooral geboren en getogen Singaporezen van diverse komaf, waarvan er één net als ik ook een Thaise vrouw heeft. Tijdens onze gesprekken krijg ik niet de indruk dat de Thai impopulair zijn of belachelijk worden gemaakt, verre van dat zelfs.
Nou de economie en Thailand en Singapore waren in het verleden vergelijkbaar waarbij Thailand het voordeel van veel land had. Sinds de jaren 60 was er een grote industrialisatie in Singapore en vandaar uit de ontwikkeling naar de kenniseconomie. Vergelijkbare voorbeelden zijn Zuid Korea en Taiwan. Waar deze landen de industrialisatie hebben omgezet in succesvolle economieen, heeft Thailand niet dezelfde sprong voorwaarts gemaakt maar blijft hangen in schroefjes en moertjes aandraaien voor andere landen, niets voor niets is Thailand de werkplaats voor ondermeer veel Japanse bedrijven. Men begon in Singapore ook niet vanuit gekoelde kantoren maar dat is een gevolgen van het succes en de ontwikkeling door goed onderwijs, ondernemersschap en leidersschap. Thailand zal echt niet vooruitkomen zolang het zich profileert als een lagelonenland en vestigingsplaats van fabrieken. Komt nog bij dat de bevolking in Thailand dramatisch gaat vergrijzen en afnemen, tientallen miljoenen Thais minder de komende eeuw, en je kunt dan verwachten dat de produktiviteit niet zal toenemen.
Mijn Thaise vrouw heeft 10 jaar in NL gewerkt in een fruit verwekingsbedrijf.
De eigenaar van dit bedrijf heeft mij verteld dat hij iedere Thai die komt solliciteren aanneemt omdat zij harde werkers zijn….
Dat een werkster in tegenstelling van jou mening niet bijdraagt aan productiviteit geeft reeds aan dat je zelf als ondernemer nog iets leren moet.
In de eerste plaats moet een goede ondernemer, en niet de werknemer een concept of een werksfeer ontwikkelen,dat een werknemer zijn job graag uitoeffend.
Het plezier aan werken,samengaand met een goede vergoeding,en regelmatige besprekingen waarin de werknemer zelf zijn eigen mening zeggen kan hoe het volgens hem/haar efficiënter of productiever kan,geven vaak een waardegevoel dat meer waard is als een kleine loonsverhoging.
Een goede ondernemer is een beetje motivator, econoom en psycholoog te gelijk,en zeker niet iemand die alleen maar de negatieve dingen opnoemt,omdat het volgens hem toch een poppenkast en een wereld vol clowns blijft.
John,
Jij praat nu echt onzin.
Onze werkster is 70 jaar en krijgt een goed salaris met een goed pakket aan vrije dagen en vergoedingen. Waar vind je dat? Ze kan ook stoppen maar dat wil ze niet omdat het haar levensvreugd geeft..
Verder is er nog nooit iemand weg gegaan vanwege ontslag maar eerder omdat ze buitenlandse vriendjes hebben gevonden omdat Engels toch als voertaal gebruikt wordt.
Wellicht heb je het niet gezien maar de lonen zijn 40% gestegen in 8 jaar en ik kan je verzekeren dat dit juist een geste is om werknemers te bedanken.
Dit alles hoeft mij niet te beperken om een mening te hebben dat alles een poppenkast is waar ik zelf ook een plaats heb en dat ik zie dat clowns de economie kapot maken ten koste van hun eigen kortzichtige gedachte. Uitkeringstrekkers zitten in een andere positie dan mensen die gewoon hun geld moeten verdienen in omstandigheden die hen onmogelijk wordt gemaakt en dan is het makkelijk praten voor de eerste.
Jij blijft je zelf op de borst kloppen dat een 70jarige werkster een goed salaris en een goed vrijetijds pakket krijgt,terwijl je toch van mening bent dat ze niet bijdraagt aan een vorm van productiviteit.
Wie praat er nu onzin als duidelijk blijkt dat jou hele waardering voor deze 70jarige dame,alleen uit een salaris en een vrijetijds pakket bestaat.
Ook met de 40% gestegene lonen in 8 jaar,waarvan helemaal niet genoemd wordt hoeveel ze dan actueel werkelijk verdienen,geef je duidelijk de indruk dat je denkt dat alle waardering en menselijke hoogachting alleen met deze vergoeding is afgedaan.
Velen kunnen volgens jou niet met geld omgaan,vandaar je zo goed bent een spaarregeling voor diegenen te treffen die enige jaren beloven in het bedrijf te blijven,en gaat daarmee totaal aan het feit voorbij dat velen een bizar slecht onderwijs genoten hebben,en nooit echt rekenen,sparen,of efficiënt werken geleerd hebben.
Meer als in het westen, waar velen een beter onderwijs genoten hebben, zijn deze werknemers juist bij deze punten meer aangewezen op een goede begeleiding en een begripvolle werkgever.
Alleen van geld en vrijetijds vergoedingen,zullen het zonder dat ze iets meer geleerd krijgen hoogstens plichtwerkers blijven, die voortdurend de tijd in de gaten houden wanneer ze weer naar huis kunnen.
Al het andere moet in de eerste instantie niet van hun komen,die het nooit geleerd hebben,maar van de werkgever die het door zijn ervaringen en scholing beter denkt te weten.
ga zelf in die hitte werken en dan weet je dat je niet hetzelfde maatstaaf kan handtering dan in NL / belgie.
Ik heb zelf overal gewerkt in de tropen (dregging) dus ik weet waar over praat.
Een oud spreekwoord zegt: “you pay peanuts, you get monkeys”.
Met goede primaire, secundaire arbeidsvoorwaarden zullen werknemers wel een stapje harder willen lopen. Bij goede arbeidsvoorwaarden mag je als werkgever ook iets meer verwachten van je werknemers.
In een smerige en rommelige omgeving kun je geen mooie producten maken. M.i. heeft een schoonmaakster dus grote toegevoegde waarde, al krijgt zij soms stank voor dank.
Ook ik heb op vele plaatsen van de aardkloot gewerkt en dus de verschillende werk mentaliteiten meegemaakt.
Wat me in Thailand opviel/opvalt is de bijna bizarre hang om overal lijstjes van te maken. Blijkbaar ben je als lijstjesmaker/maakster net een treedje hoger in de werkpikorde.
Bijna altijd lijstjes die nergens toe dienen.
Het doet me denken aan mijn jeugd dat we naast de doorgaande weg zaten en auto’s die zwart/ groot/ uit andere provincie turfden.
Leuk voor het moment, maar totaal nutteloos.
Doet me denken aan de tijd dat Nederlanders in Indonesie zaten. Een baas wilde dat er meer productie kwam, dus gaf hij meer loon. Met als gevolg dat de werknemers de volgende dag niet kwamen opdagen. Toen hij vroeg waarom, antwoordden ze: ‘Ik had nog geld om te kunnen leven gisteren,’
Doet me denken aan de tijd dat Nederlanders in Indonesië zaten. Een baas wilde dat er meer productie kwam, dus gaf hij meer loon. Met als gevolg dat de werknemers de volgende dag niet kwamen opdagen. Toen hij vroeg waarom, antwoordden ze: ‘Ik had nog geld om te kunnen leven gisteren,’
Dat is een goeie. Lekker zelfstandig leven en beslissen.
Doet me denken aan een verhaal dat in Thailand speelt. Een rijke ondernemer bezoekt Thailand. Hij ontmoet een visser en ze praten over de vangst. Zegt de visser: ‘Om een uur of negen heb ik genoeg vissen gevangen, ik verkoop ze op de markt en daarna heb ik veel vrije tijd’. De ondernemen vraagt waarom hij niet de hele dag vist, visvijvers graaft en een visbedrijfje opzet. Dan kan hij geld sparen en vroegtijdig met pensioen en van het vrije leven genieten. “Maar ik geniet nu al van het vrije leven’, antwoordt de visser.
Lijkt mij allemaal prima.
Tegen mijn gewoonte in, laat ik het bij 1 verwijzing die eigenlijk alles zegt: het Service-Profit-Chain model.
https://hbr.org/2008/07/putting-the-service-profit-chain-to-work
De vraag is hoe de werkproductiviteit te verhogen.
Ik heb 15 jaar in Asia als fabrieks manager gewerkt, in mijn opinie het volgende:
1 Motiveren: mensen betrekken bij het werk, wat / waarom / wanneer / hoe / suggesties van medewerkers.
2 Goede werkomgeving creeren. Niet alleen op het werk maar ook met sociale activiteiten.
3 Jaar bonus: Geleverde kwaliteit, kwantiteit, Loyaal enz voor zover het meetbaar is.
Reint
Johnny BG koppelt in zijn klaagzang productiviteitsverhoging één op één aan productiviteit van zijn personeel, meer specifiek aan hun arbeidsattitude. Reint heeft volkomen gelijk dat veranderingsmanagement een lang en intensief educatief proces is, waarin louter financieel investeren niet volstaat.
De ervaring leert mij dat Thaise werknemers schoksgewijs grote veranderingen opleggen zelden succesvol is. Een financiële “beloning” lijkt dan niet te helpen. Een stap voor stap veranderingstraject is meer kansrijk. Weinig “Thaise werkers” zijn in staat om te gaan met disruptie. Changemanagement vergt in Thailand meer intensieve coaching en begeleiding dan in de Lage Landen. Het vergt een grote investering, niet alleen financieel. Succes is niet verzekerd. Het is een significant ondernemingsrisico dat door Westerse managers vaak fout ingeschat wordt en dikwijls niet goed gemanaged wordt.
Overigens, productiviteitswinst valt verhoudingsgewijs makkelijker te boeken door mechanisatie, automatisatie, dematerialisering en digitalisering.
Mark,
Ik heb even gezocht naar de groei van productiviteit in Thailand en Nederland in de afgelopen 10 jaar. Dat staat hier:
https://www.ceicdata.com/en/indicator/thailand/labour-productivity-growth
https://www.ceicdata.com/en/indicator/netherlands/labour-productivity-growth
Ongeveer: in Thailand groeide de productiviteit met gemiddeld 2.5% per jaar en in Nederland met 1% per jaar.
Als je werkelijk gelooft dat het werkeloosheidspercentage in Thailand (waarmee wordt gerekend in de arbeidsproductiviteit) 1,48 is, ben je toch wel erg naief.
Nog even afgezien van het feit dat een groot deel van het GDP NIET tot stand komt door arbeid maar door valuta-koersen, waardevermeerdering van onroerend goed, aandelen koersen etc
Veel valt en en staat bij een goede opvoeding en opleiding en dan nog is er garantie tot aan de deur. Onder anderen een juiste mentaliteit, betrokkenheid, gezondheid, spelen een belangrijke factor om goed te functioneren in het werkproces. Ook speelt een bepaalde verantwoordelijkheid mee bijvoorbeeld als je getrouwd bent en een gezin hebt, waar voor gezorgd moet worden. Iemand die alleen voor zichzelf zorgt staat hier heel anders in. Ik heb al zeven jaar hulp in de huishouding en er zijn meerdere huishoudsters die de revue zijn gepasseerd. Allemaal zijn ze anders gebleken, terwijl er wel veel overeenkomsten waren. Goede afspraken maken en je houden aan die afspraken levert het beste resultaat op. In deze werksituatie is het overzienbaar en voor een ieder te doen. Een bepaalde flexibiliteit is wel een vereiste om een huishoudster langer aan je te binden. De menselijke maat hanteren dus.
Ik moest denken aan een verhaal van mijn vader die vroeger als marineman in de west heeft gewerkt. Suriname en de Antillen. Daar heerste toen ook de mentaliteit bij velen om te werken voor een half jaar en daarmede voldoende te verdienen om de tweede helft van het jaar van het vrije leven te genieten. Die mentaliteit was bij mijn vader onbekend en daar had hij met een Surinaamse oom van mij, die zich aangesproken voelde, de nodige discussies over.
Uit eigen ervaring is er de teleurstelling geweest te constateren dat er sommige werknemers de kuierlatten namen als er eerder dan voor het einde van de maand uitbetaald werd. Dat kan men in Thailand beter achterwege laten. Een al te goed is iemands gek.