Dansen is plezier voor twee (lezersinzending)
BNK Maritime Photographer / Shutterstock.com
Dit was vroeger de slogan die de dansscholen gebruikten om nieuwe klanten te werven, dat niet iedereen er plezier aan beleefd kan ik beamen, ook ik ben geen danser.
Ik was een jaar of 18, en op advies van mijn vader werd ik ingeschreven bij dansschool Wanders (een begrip in Nijmegen destijds) want dansen hoorde gewoon bij een goede opvoeding. Met hangen en wurgen heb ik de beginners opleiding gedaan maar voor mij was al snel duidelijk dat het niet mijn hobby zou worden, ik hield er wel een leuke scharrel aan over maar het stijldansen ging voor mij de ijskast in.
Toen kwam de periode van het uitgaan in discotheken en voorzichtig probeerde ik wat moves te maken op de dansvloer, totdat ik van verschillende kanten te horen kreeg dat gewoon aan de bar hangen voor mij misschien wel beter was. Ik had er gewoon geen gevoel voor en kreeg er zelfs een hekel aan, het meest verschrikkelijke vind ik de polonaise, een volgens mij achterlijke Nederlandse uitvinding waar bijna geen ontkomen aan is, iedereen moet als een randdebiel achter elkaar aan schuifelen, verschrikkelijk!
Nu hier in Thailand wordt bij elk feestje ook gedanst en als je als enige Farang van het dorp aanwezig bent dan is het heel moeilijk om niet gevraagd te worden door de dames uit het dorp. In het begin probeerde ik nog wel te weigeren met allerlei smoesjes, maar mijn vrouw vindt het dan leuk om mij te pesten en dan was ik weer de klos. Het ergste is bij een inwijding feestje, als je dan de pech hebt dans je achter een pick-up met geluidsniveau waar een straaljager jaloers op is van de ouderlijke woning tot aan de tempel, en dat kan wel eens een flink eind zijn in de brandende zon.
Maar zoals altijd heeft ook dit verhaal een goede afloop, er is niemand die zo blij is met versleten knieën als ik, het intensieve voetballen over 28 jaar zowel op het veld als in de zaal heeft zijn sporen achter gelaten, ik moet af en toe een kniebrace dragen met als bijkomend voordeel dat ik niet meer ten dans gevraagd wordt, man wat ben ik blij met dat ding, naar elk feestje gaat hij mee mijn beste vriend.
Ingezonden door GeertP
Ik ken het gevoel. Heel goed verwoord. Je bent helaas 1 dans vergeten. De welbekende vogeltjes dans. Groetjes van John.
Met mijn vrouw en Thaise vrienden beland ik nog wel eens in een zg country pub. Daar wordt gegeten, gedronken en speelt een popbandje. Zo rond een uur of 10 gaat de band populaire nummers spelen en zingt iedereen mee. Meestal is er geen dansvloer en is het gebruikelijk dat er naast de tafel gedanst wordt. Bijna iedereen doet mee. Dus ben ik ook vaak de klos. Je komt er niet onderuit. Daar sta ik dan als houten klaas tussen al die swingende lijven. Maar het ergste is nog dat er zonodig foto’s gemaakt moeten worden. En ik val natuurlijk extra op omdat ik met mijn 190 cm een halve meter langer ben dan de rest van het publiek. Maar gezellig is het wel.