Zwagers platje en andere zaken’

Bangkok, jaren geleden.

Met vrouw Oy verblijvend in een zijstraat van de razenddrukke Phaholyothin-road.
We logeren daar op uitnodiging van zwager Oth en zijn familie. Heel gezellig allemaal, en men zorgt goed voor ons, maar de verpletterende hitte van April noopt me zo’n beetje constant met mijn smeltende hoofd voor een ventilator op stand vier te hangen.
Omdat dit fraaie optrekje airco ontbeert, en ik als Hollandse kleibint iets te optimistisch was over mijn pantsering tegen deze hoogoven-temperaturen.
Oy, ietwat bezorgd mijn lethargisch liggen voor de luchtverplaatser beziend, vraagt of ik hier wel zou kunnen wennen.
Wat gezien onze plannen ooit definitief naar Thailand te vertrekken geen vreemde vraag is.

Onverschrokken antwoord ik dat er geen enkel probleem is. Alleen even wennen aan de hitte en de drukte. Maar eenmaal wat langer hier word ik beslist net zo onderkoeld en stoïcijns als de gemiddelde Thai, zo beloof ik haar.
Tenslotte kom ik hier niet voor het eerst, en waar ziet ze me eigenlijk voor aan?
Een oppervlakkige toerist die al begint te klagen als er geen hagelslag in de Big-C ligt? In een stuip gerakend bij het ontbreken van appelmoes in de schappen?
Kom nou, deze jongen is er klaar voor.

Tevreden met mijn antwoord gaat ze verder met het doen van de was, welke voor het overgrote deel bestaat uit mijn meurende vakantiekleding.
Wat later help ik haar de volle wasmand twee verdiepingen hoger te dragen, naar de droogmolen op het platte dak.

De kokende hitte aldaar wordt nog verergerd door het compleet ontbreken van ook maar een zuchtje wind.
Als we dit niet snel afwerken zou zwagers platje wel eens vindplaats van de eerste Nederlandse mummie op Thaise bodem kunnen worden, zo is mijn bang vermoeden.
Genoeg zweet producerend om aan de zoutbehoefte van de omliggende wijk te voldoen, bevestig ik het door eega aangegeven textiel aan ronde plastic hangers.
Er gaan flink wat kledingstukken aan deze wasknijper-carrousels, mijns inziens een mooi systeem.

Als ik de eerste volle hanger aan de molen wil haken geeft dit mooie systeem, moegebeukt door het jarenlang ondergaan van ongenadige Thaise UV-straling, er de brui aan. En spat spontaan in twintig stukken uiteen.
Met druipende wenkbrauwen en lede ogen zie ik hoe de schone was over het bepaald niet schone dak rolt.

Op dat moment komt er op aanraakhoogte een zeer luidruchtige Boeing overvliegen, net opgestegen van het nabijgelegen Don Mueang. Diens geraas overstemt moeiteloos mijn luidkeelse getier over Thaise prutshangertjes, krenterige zwagers die te beroerd zijn eens wat nieuws te kopen, en de kloteherrie van gevleugeld schroot dat hier werkelijk om de haverklap overvliegt in dit stomende gekkenhuis.
De waas voor mijn ogen zorgt even voor dichte mist op het zo zonnige dak.

Dan blijkt vrouw Oy te kunnen liplezen.
Want ik ontvang een zeer misprijzende blik, waarna ze rustig de gevallen was weer in de mand begint te stoppen voor een nieuw rondje in de tobbe.
Ietwat beschaamd raap ik het verpulverderde plastic op, samen met de scherven van mijn zelfbeheersing. Gezakt zijnde voor het Thaise toelatingsexamen ben ik blij dat ze er verder geen woorden aan vuil maakt.

Diezelfde avond krijg ik echter alsnog met de geestelijke mattenklopper. Als zwager met een brede lach een splinternieuwe mobiele airco naar binnen draagt.
Ongetwijfeld door mij betaald, maar…

Ik ben er klaar voor.