‘Petje af’

Weg. Verdwenen. Kwijt.
Compleet spoorloos zelfs.
Mijn prijzige zwarte baseballcap. Ooit in Nederland aangeschaft was de aankoop een flinke rib uit mijn farang-lijf geweest. Maar de cap zag er dan ook cool uit, paste me prima en de kwaliteit was vergeleken met de wegwerp-prullen die ik gewoonlijk droeg ook nog eens uitstekend.

En nu was het ding pleite. Sinds gisteren. Mezelf suf peinzend waar ik het kostbare kleinood gelaten kon hebben, liet ik de gebeurtenissen van de vorige dag voor de zoveelste maal de revue passeren.
‘S ochtends had ik hem nog, een kleine wandelronde door de droge rijstvelden makend, nabij schoonmoeders optrekje in de Isaan. Even kijkend bij de kreek verderop om te zien of er vis of slangen gespot konden worden. Maar daarna?

Had ik het hoofddeksel misschien achtergelaten in de auto van schoonzus, waarmee we die dag naar de Tesco waren gereden? Een zoektocht in het interieur levert niets op. Dan misschien bij het soepstalletje waar we daarna tranentrekkend hete noedels slurpten? Bij navraag ook daar niets.

Was het ding uit het mandje gewaaid toen ik, al helmdragend, met vrouw Oy naar de markt in naburig Chakkarat was gekard op zwagers eeuwige afbetaling? Waar was ik die dag allemaal wel niet geweest. Denk, peins, pieker. Ik kreeg er een dusdanig punthoofd van dat die cap me sowieso niet meer ging passen, mocht ik deze ooit nog vinden.

Eega opperde de mogelijkheid dat ik mijn prijzige zonwering wel ergens zou hebben laten slingeren. En dat zei ze tegen mij, iemand die zuiniger met zijn dure petje omging dan de gemiddelde bank met andermans geld. Deze stuitende suggestie wierp ik dan ook verre van mij.

Dan borrelt er een minder mooie gedachte in me op. Want was er op de markt misschien iemand bezig geweest met les één van de cursus ‘proletarisch winkelen’ ? En had dit nijvere bijtje daarna de dagtrofee gescoord uit het open brommermandje?
Voor mijn geestesoog verschijnt ter plekke het beeld van een vrolijke Thai, als een vorst met mijn zwarte kroon rondrijdend.
Die gedachte doet rare dingen met mijn bloeddruk, en ik begin als een soort robocop de omgeving te scannen op lachende Thais met zwarte petjes. Het zal u verbazen hoeveel er daarvan rondlopen, en ik geef het dan ook al gauw op.

‘Waarom kunnen mensen niet gewoon gaan werken voor hun geld en van andermans spullen afblijven’ denk ik, inwendig smeulend van verontwaardiging. Maar het helpt niets, en onverrichter zake keren we huiswaarts.

Een week later, iedere hoop het vermiste stuk textiel ooit nog te vinden reeds lang vervlogen, stappen we het plaatselijke kruidenierswinkeltje binnen. Het oude besje dat de zaak runt ziet ons binnenkomen, en graait iets vanonder de toonbank.
En daar is ie, de verloren zoon.
Mijn pet!

Die ik daar had laten liggen toen Oy wat spullen kocht, en ik intussen met de huishond dolde. (Iets wat trouwens alleen farang in hun hoofd haalden volgens vrouwlief, massages geven aan een potentieel vlooien en teken-pakhuis.)

De kruidenierster had de cap zolang onder de toonbank bewaard, uit het zicht van andere klanten. Er op rekenend dat we wel weer eens langs zouden komen.
Oy geeft me een blik die zowel wár alsook leeghoofd zou kunnen betekenen. Ik vraag niet nader, en pak dankbaar mijn pet aan van het vrouwtje.
Daarna als tegenprestatie flink wat onnodige dingen uit haar schappen graaiend, omdat ze van geen fooi wil weten.
Want zij werkt voor haar geld.