Met Lizzy naar het land van ooit
Hans Bos (67) ging met zijn dochter Lizzy (bijna 6) op tour door Nederland, zijn land van ooit. De reis was absoluut de moeite waard, hoewel de kou soms roet in het eten gooide.
Op Schiphol moeten we geruime tijd wachten op de shuttle die ons naar autoverhuurder Dollar brengt. “I don’t want to live in this country”, is het eerste dat Lizzy bibberend uitbrengt. Verklaarbaar, want de temperatuur haalt de 12 graden nog niet, heel wat minder dan de 35plus die we in Bangkok achter ons lieten. Gelukkig wordt het de dagen erna warmer, maar de sokken blijven de hele week aan.
Op Suvarnabhumi is het gelijk raak. Voordat we ons bij Immigration in een rij kunnen aansluiten, worden we verzocht mee te komen. Blijkbaar wekt de combinatie van oudere heer en jong meisje argwaan. Een ambtenaar achter een bureau stelt Lizzy enkele vragen in Thai, ik moet de brief laten zien waarin de moeder toestemming geeft voor een buitenlandse reis en we mogen vervolgens doorlopen.
De vlucht met EVA Air naar Amsterdam is voorspoedig verlopen, zij het dat we een uur te laat vertrekken. Dit vanwege een mannelijke passagier die blijkbaar niet in orde is, maar weigert om het toestel te verlaten. Lizzy en ik zitten tijdens de dagvlucht naar Amsterdam op een ‘tweetje’, ongehinderd door andere passagiers.
Vanaf het moment dat ik met mijn rijdende muggenbult (Toyota Aygo) in Hoofddorp de weg op reed, heb ik mij verbaasd over de wirwar aan snelheidsgeboden. Van 06.00 tot 19.00 uur mag je tussen Amsterdam en Utrecht 100 kilometer rijden. Ik rij daar als onnozele ‘buitenlander’ om 23 uur en vraag me af hoe hard ik mag op deze 6-baans(?) weg met nauwelijks verkeer naar Utrecht. De rest van de reis probeer ik wanhopig te laveren tussen 100, 120 en 130 kilometer. Er valt geen peil op te trekken, ondanks de honderden wegportalen die de laatste jaren zijn verschenen. Bij wegversmallingen mag je ineens harder rijden, terwijl brede autowegen minder snelheid vereisen. En ik wil in geen geval een bekeuring oplopen. Druk is het in ieder geval wel op de meeste snelwegen.
Dochter Femke woont in Utrecht aan de Zilveren Schaats, een fraaie waterpartij aan de oostzijde. Van daar kunnen we met de boot naar de grachten van Utrecht. Kleindochter Madelief is slechts vijf maanden jonger dan Lizzy en staat te trappelen bij de gedachte aan haar komst. Twee dagen later is de liefde aardig bekoeld en palen de dames hun gebied af. Pas tegen het eind van de reis is weer sprake van enige toenadering.
Opvallend is in Utrecht dat ouders zonder ‘bakfiets’ nauwelijks meetellen. Kinderen, huisdieren en boodschappen gaan allemaal in de (vaak houten) bak aan de voorzijde van een fiets die zo uit de laatste wereldoorlog kan stammen.
In Den Haag bezoeken we op een steenkoude en winderige dag het zeeaquarium op de Scheveningse boulevard en de Karel Appel tentoonstelling in het Haagse gemeentemuseum. Lizzy doet verwoede pogingen om op een schilderfeestje in het museum Appel na te bootsen.
Een kinderhand is gauw gevuld, want Lizzy blijkt een voorkeur te hebben voor alle speeltuinen die we tegenkomen. In Hua Hin moet je die met een lantaarntje zoeken. Een bezoek aan de Efteling is voor haar voorlopig nog niet nodig (gelukkig).
Bij vertrek op Schiphol monstert de marechaussee ons eens goed. Na het stellen van enkele vragen mogen we zonder problemen doorlopen. Thailand uit en in met een Thais pasoort voor Lizzy; Nederland in en uit met een Nederlands exemplaar. De terugvlucht is bijna luxe: een tweetje voor Lizzy en drie stoelen in het midden voor mijzelf gedurende de nachtvlucht. Ook op Suvarnabhumi mogen we zonder wachten en problemen door Immigration.
Is de trip naar Nederland met zo’n jong meisje de moeite waard geweest? Het antwoord luidt: Absoluut! Lizzy heeft de reis van haar jonge leven gemaakt en heeft kennis kunnen maken met een andere cultuur, ander eten (echte aardbeien/ asperges/haring) en veel familieleden, vrienden en kennissen. Lizzy viel bij iedereen in de smaak. Vooralsnog geeft ze de voorkeur aan Thailand, net als haar vader. Die hoopt dat ze over een aantal jaren in Nederland gaat studeren. Een paar woorden (asjeblieft, dankjewel, glijbaan. bakfiets) heeft ze in ieder geval aan de reis overgehouden. Naast een step en lolschaatsen…
Wat een leuk positief verhaal! Ik sta voor eenzelfde situatie volgend jaar, zij het dat ik enkele jaren jonger ben. Waar ik benieuwd naar ben: hoe is de reactie van de mensen op straat als ze jou met je dochter zien?
Ik kan mij nl. voorstellen dat men je voor de grootvader houdt.
Wat ik er i.i.g. van opgestoken heb, is dat een beetje goed weer belangrijk is om de liefde voor Nederland te dopen ontluiken!
Age is state of mind..
Pracht verhaal.
Vriendelijke groet,
Schitterend verhaal,wat ik las in Thailand,met een vervolg in Nederland.
Fijn dat jullie het goed gehad hebben hier in Holland.
Toen ik je eerste verhaal las, had ik zo mijn twijfels,totdat ik dit snoepje van je dochter sprak bij het embarqueren na onze vlucht met Eva naar Amsterdam.
Een DKW tje( dat kan nog wat worden)dacht ik bij mezelf.Bijdehant hoor!!
Ja,we hebben hier officieel veel vrijheid,maar die wordt van hogerhand geheel dichtgetimmerd met allerlei geboden en verboden.
Dit valt mij ook altijd rauw op mijn dak, als ik weer hier in Nederland ben.
Thailand is wat dat betreft toch meer vrijheid/ blijheid.(met weer andere inperkingen van de vrijheden)
Succes verder en een dikke knuffel voor Lizzy.
Steven
Leuk verslag Hans,
Berthy
In je eerdere verslagen was te lezen dat je aan de papierwinkel veel tijd en zorg hebt besteedt. Dat is dus niet voor niks geweest. Ik moest wel eventjes aan Tino zijn verhaal van vorige week denken toen ik jouw stuk las. Nederland is een kans op goed onderwijs om zo een goede kans te hebben voor de toekomst. Ga je nu ook Nederlandse les geven aan je dochter of houd je op het Thai en Engels? En idd een halfvol vliegtuig is heerlijk om een beetje ontspannen aan te komen na zo’n lange rechtstreekse vlucht. Aan je probleem op de A2 wordt gewerkt. Gaat omhoog heb ik ergens gelezen.
Het verslag is dan wel een hop en hier, maar ik begrijp er zonder problemen uit dat Lizzy Nederland een uitdaging vond. Moet voor jullie, vader en dochter, een prachtige reis geweest zijn.
@Jasper. De enige die tijdens onze reis een opmerking heeft gemaakt over het leeftijdsverschil met mijn dochter Lizzy, was de chauffeur van de shuttle die ons van Schiphol naar de autoverhuur bracht. HIj nam onmiddellijk aan dat ik de opa was van Lizzy, maar dat zette mijn dochter direct recht. Verder heeft niemand in Nederland iets gezegd, vermoedelijk omdat iedereen aannam dat ik de grootvader was.
Mijn kleinkinderen noemden mij ‘opa Hans’. Grappig was dat Lizzy dat overnam…
@Jack G. Lizzy wil steeds meer Nederlandse woordjes leren. Dat is geen probleem, maar ik heb liever dat ze goed Engels spreekt dan gebroken Nederlands.
Ik ga ieder jaar met mijn zoon naar Nederland. Als mensen dan zeiden ‘Wat heeft U een leuke kleinzoon!’ dan zei ik ‘Hij is niet mijn kleinzoon maar de oom van mijn kleinzoon!’ de mensen in opperste verwarring achterlatend.
Jammer dat je je dochter geen Nederlands hebt geleerd: het is altijd beter met je kind je moedertaal te spreken dan een vreemde taal. Ik heb altijd Nederlands met mijn zoon gesproken, en hem Nederlandse les gegeven op de lagere school. Hij zit nu al vijf jaar op een internationale school. Hij is vloeiend in vier talen: Thais, Nederlands, Engels en het Noordelijk dialect, en volgt het dialect van zijn moeder: Thai Lue.