Lizzy krijgt voor de derde keer haar Nederlandse paspoort

De tijd vliegt, maar daar heeft de geldigheid van het Nederlandse paspoort geen boodschap aan. Hoeven volwassenen slechts eenmaal per tien jaar de gang naar Canossa te maken, voor kinderen onder 18 jaar eindigt de geldigheid van het kostbare document al na vijf jaar. Zodoende wist ik dat ik vijf jaar geleden voor het laatst in Soi Tonson in Bangkok was. Het leek een eeuwigheid.

Niet alleen de Thaise hoofdstad is stevig veranderd, ook mijn persoonlijke omstandigheden hebben een wijziging ondergaan. Als beide ouders zich met de nodige papieren bij de consulaire dienst melden, is het verkrijgen van een Nederlands paspoort (bijna) een fluitje van een satang. Probleem is nu dat de moeder van Lizzy zich al jaren in Zuid-Korea bevindt om daar een boterham/bak rijst bij elkaar te scharrelen. Dat is op zich geen probleem, want het ouderlijke toestemmingsformulier gaat tegenwoordig heen en weer met de snelheid van een scooter.

Maar nu komt het: moeders had voor vertrek naar Korea niet alleen officieel haar voornaam gewijzigd, maar ook haar achternaam. Die papieren bevonden zich bij oma in Udon Thani, moesten door haar naar mij in Hua Hin worden verstuurd. Van Hua Hin ging het vervolgens naar een beëdigd vertaalster in Bangkok, die de vertaling ook moest laten legaliseren op het Thaise ministerie van buitenlandse zaken. U kunt zich voorstellen hoeveel tijd en geld deze procedure in beslag nam. Tot overmaat van ramp had Lizzy’s moeder een handtekening vergeten op het aanvraagformulier en toen waren we ineens meer dan een half jaar verder.

Op Zijne Majesteits ambassade verliep de procedure vervolgens vlekkeloos. Nu duurt het nog drie weken voordat het kleinood in de brievenbus ligt. Na de huidige vijf jaar is Lizzy bijna 18 en kan ze (als ze een paar maanden wacht) een nieuw paspoort aanvragen zonder vader en moeder.

Van 2005 tot 2010 woonde ik in Bangkok en wist daar redelijk de weg. Twaalf jaar geleden ben ik verhuisd naar Hua Hin en vijf jaar geleden was ik nog even in de binnenstad van de hoofdstad. Sinds die tijd is er veel veranderd. Elk vrij stukje bouwgrond lijkt te zijn voorzien van immense appartementengebouwen van soms wel 30 etages hoog. Hoe daarin je weg vinden?

Ernst Otto Smit van Greenwood Travel in Bangkok adviseerde een relatief nieuw hotel, het Cross Vibe op Sukhumvit 52. Dat was een goede keus. Het hotels is niet alleen fraai ingericht, maar de prijzen zijn vanaf 1.450 baht inclusief goed ontbijt alleszins aantrekkelijk. Het hotel ligt vlak achter Lotus’s On Nut en de naastgelegen halte van de BTS. Acht haltes verder stappen we uit op Chidlom en lopen dan 400 meter op Soi Tonson richting ambassade. Voordeel van deze opzet: je hoeft niet met de auto ver de binnenstad in. Het filerijden werkt menigeen op de zenuwen.

Winkelen? Vergeet alle shopping malls in Bangkok als het alleen daarom gaat en rij naar Mega Bang Na, op de kruising van de 9 en de grote weg naar Pattaya (Bangna-Trat Road). Dit is de moeder van alle winkelcentra, waar alle wereldmerken zijn vertegenwoordigd. Een bezoek aan de (nog) enige Ikea in Thailand is de moeite waard, al is ook dit groter dan groot. In de onderliggende parkeergarage lijkt ruimte voor het hele Nederlandse wagenpark.

Rest nog een probleem, een BSN voor Lizzy. Daar heb ik nooit bij stil gestaan, maar ik begrijp dat SVB en pensioenfonds na mijn verscheiden alleen aan haar uitkeren als ze een BSN heeft. Heeft geen van beide instanties mij ooit op geattendeerd.  Op Nederland Wereldwijd staat dat de aanvrager in het bezit moet zijn van een Verklaring van Woonplaats. Die kun je tegen betaling krijgen bij de ambassade. Maar die verklaring staat op mijn naam en ik wil een BSN aanvragen voor mijn dochter. Daar kwam de ambassade ook niet uit.

Ik weet dat ik er een kan krijgen bij een bezoek aan Nederland, maar daar zijn we net geweest. Dus eerst de antwoorden afwachten van pensioenfonds en SVB. Als die ooit komen en houtsnijden.