Lung addie is een ochtendmens. Elke ochtend vroeg op. De opkomende zon, een bewolkte hemel, regen, het maakt hem allemaal niet veel uit. Elke nieuwe dag in de jungle wordt een mooie dag, dat maakt hij er tenslotte zelf van.
Bij het lezen van of het schrijven van het blog zit Lung addie elke ochtend steevast aan zijn schrijftafeltje op zijn verhoogd terras. Van hieruit heeft hij een mooi zicht op de zijweg welke naar de palmolieplantage leidt. Het pad wordt gebruikt als “shortcut” tussen de twee grotere straten welke het dorpje rijk is. Elke dag zie ik hem opnieuw, een getaande oude man, ontbloot bovenlijf met, in zijn linkerhand een plastiek buis als wandelstok en in zijn rechterhand een flesje water of een zakje soep. Elke dag, zelfde uur, steeds recht voor zich uit starend als heeft hij geen enkele aandacht voor de omgeving. Telkens hij voorbijkomt groet ik hem met een Sawaddee Khap, paai naai of een kin khaw leaaw. Hij blijkt dit nooit te horen of er alleszins geen aandacht aan te schenken…. Vraag me af: hoort hij het wel want hij lijkt mij een beetje een “zonderling”.
Na weken hetzelfde stramien stopte hij. Met een hoofdknikje groette hij mij, verder geen woord. Op mijn vraag: khun shoe arrai, kwam geen antwoord, hij vervolgde gewoon zijn weg. Op een dag van op discrete afstand gevolgd. Ik wou er meer over weten, over de man welke ik in tussentijd “no name” gedoopt had. Zijn eerste stop was het buurtwinkeltje hier schuin tegenover . Daar “kreeg” hij een sigaret. Vandaar ging het verder, genietend en lurkend aan zijn sigaretje naar de dagelijkse versmarkt (tallaad) waar hij stopte aan een kraampje waar soep te koop was voor 20THB. Betalen zag ik hem niet doen, hij kreeg het blijkbaar gratis. Van hieruit leidde zijn weg een 2km verder naar een piepklein houten huisje, verscholen tussen het groen. Na het nuttigen van zijn soepje begon zijn zelfde uitstapje, zelfde weg, zelfde ritueel opnieuw en zo de ganse dag door, tot het vallen van de avond, dan bleef hij thuis.
Navraag bracht aan het licht dat deze man vroeger spoorwegarbeider was. Had een zwaar treinongeval meegemaakt en overleefd. Het resultaat was wel dat hij niet meer hoorde, kon spreken en dat zijn verstand grotendeels vernield werd. De mensen noemden hem een “brave” man, uit welke streek hij juist kwam wist niemand te vertellen, noch hoe zijn werkelijke naam was, de mensen noemden hem “deun” (wandelen). Inkomsten had hij niet, dus kreeg gewoon alles voor zijn dagelijkse behoeften van de lokale bevolking. Ook dit is Thailand … TIT
Bij Lung addie staat er nu elke ochtend, langs de kant van de weg, een flesje koel water voor “no mane” klaar. Het flesje water is elke dag verdwenen en vergezeld no name naar de markt waar het vervangen wordt door zijn dagelijks soepje.
Triest verhaal maar goed dat de omgeving voor No Name zorgt. In NL hebben we de WAO/WIA waar je dan zelf redelijk goed van kunnen leven en zelfs kan verhuizen naar Thailand. In Thailand wordt je dus op je omgeving/familie teruggeworpen begrijp ik. Mooi geschreven blog trouwens.
Heel ontroerend.Respect!
Mooi verhaal.
Ja ook dat is typisch Thailand. Mooi toch Tenminste op het platte land
Fantastisch verhaal, een ‘pareltje’.
Waar altruisme bestaat dus nog!
Een mooi verhaal.
Leuk verhaal over 1 van de uitzonderlingen in Thailand maar zo zie je er hier in Nederland ook, die per se elke nacht in een park onder dezelfde struik wil slapen terwijl hij geld op de bank heeft. Maar hij krijgt z’n soepje in de dagopvang voor daklozen, s’avonds gaat hij weer naar ‘zijn struik’. Dit is eentje van de vele.
Ik bezocht eens dagelijks ’n bank in Korat waar langs de ATM een bedelaar zat die altijd een plastic bakje ophief. Ik vond hem zo zielig! Op een gegeven moment was ik op een markt aan de andere kant van de stad en ik zag daar een goed geklede man lopen en dacht, waar ken ik die van? Ineens schoot het mij te binnen en hij zag dat op mijn gezicht en hij glimlachte en knikte naar mij. Die man mankeerde niks!
Mooi geschreven verhaal maar heeft die man geen recht op een of ander vergoeding hij werkte toch als spoorweg arbeider daar zijn toch voorzieningen voor arbeiders ook in geval van een ernstig ongeluk maar heel mooi dat de gemeenschap zo’n man opvangt en hem te eten en drinken geeft
He Lung Addie,
Heb je bij het flesje water nu ook een trui bijgelegd? ☺
Groet Joy
mooi verhaal. bedankt voor het delen.
Dit is nou zo’n heerlijk verhaal en sinds Lung Addie dat flesje water neerzet houdt No Name nu ook de stok in z’n rechterhand en de soep in z’n linker hand.
Wil je zijn aandacht trekken, en dit is niet flauw bedoeld, probeer eens een scherp stationsfluitje, wellicht dat hij dat toch nog wel hoort, de duim omhoog en hij heeft er een vriend bij.