Je maakt van alles mee in Thailand (277)

(Redactionele bronvermelding: Weerachai chandang / Shutterstock.com)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in België of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een nieuw verhaal van Lieven Kattestaart: ‘Een straffe Noordooster ‘.

‘Een straffe Noordooster’

– Ontmoetingen in de Isaan –

Je kunt niet altijd wind mee hebben in het leven, dat is nu eenmaal zo. Tegenwind hoort er bij. Dat gaat ook op voor enkele bewoners van de Isaan die ooit mijn pad kruisten.
En voor sommigen onder hen gold ook nog eens dat die tegenwind zelfgeblazen was.
Kob was daar een goed voorbeeld van. Al kon je bij hem eigenlijk niet van tegenwind spreken. Meer van een straffe noordooster.

Kob, een Thaise jongeman van midden twintig, had slechts één enkele ambitie in het leven. En wel het zo snel en doortastend mogelijk verwerven van algehele cirrose voor zijn jeugdige lever.
Zijn favoriete bloedverdunner was het plaatselijke vuurwater. Spotgoedkoop en op iedere hoek verkrijgbaar. Bier of andere alcoholische versnaperingen heb ik hem nooit zien drinken, en als gediplomeerd Thais tempelier wist hij wat drinkbaarheid betreft waarschijnlijk niet eens van het bestaan van water af.

Zijn familie runde een goedlopend taxibedrijf, en waren voor dorpsbegrippen zeker niet onbemiddeld. Vanwege zijn innemende persoonlijkheid was Kob een buitenbeentje, maar werd ondanks zijn geslemp door de rest van de hardwerkende familie getolereerd en geldelijk bijgestaan. Als gevolg daarvan was Kob meestentijds netjes gekleed, zag er redelijk verzorgd uit, en zwom in de vrije tijd.

Die hij veelal doorbracht met het innemen van sloten Lao Khao.
Dit zo onschuldig uitziende spul, ruikend naar juchtleer, en naar mijn ervaring ongeveer net zo smakelijk, haalt bij regelmatig gebruik de voering compleet uit je maag. Neem nog wat meer en je hersencellen zullen zich als lemmingen in de afgrond storten, daarbij vrolijk je mishandelde lever als springplank gebruikend.

De familie, waaronder zijn oude moeder, had de hoop deze flierefluiter ooit nog als verantwoordelijk vennoot in de taxi-business in te lijven allang opgegeven, en lieten hem daarom maar begaan. Als tegenprestatie waste hij af en toe een taxibusje, poetste bumpers en tankte indien gewenst benzine of diesel.
Zijn moeder verzorgde het huishouden en zijn dagelijkse maaltijden. Waarschijnlijk maar beter ook, want afgaande op wat ik van Kob’s levensstijl wist, zou hij als ontbijt waarschijnlijk al genoegen hebben genomen met een potje boerenjongens.

De eerste keer dat ik hem zag leek er nog niets aan de hand. Wij, mijn vrouw Oy en ik, logeerden bij schoonmoeder in het al genoemde dorpje.
Daar reed op een middag een werkelijk fonkelnieuwe minibus het erf op.
Achter het stuur een glunderende Kob, trots de nieuwe aanwinst showend. Koplampen knipperend en de stereo Thaise popmuziek blèrend op volume ‘bolstaande portieren’.

Stoere peuk in het hoofd, gouden boeddha-hanger om de nek ( die hij waarschijnlijk alleen aanraakte als iemand in één zin de woorden drooglegging en sluitingstijd gebruikte ) en een nonchalante arm uit het raam. Alsof dit voor hem dagelijkse kost was.
Dat was het niet, en zijn familie moet op dat moment financiële doodsangsten hebben uitgestaan.
Want hij was ladderzat.

Dat merkte ik pas toen hij uitstapte, en daarbij de volle steun van het geopende portier nodig had om niet door zoiets onverwachts als zwaartekracht overmand te worden.
Verbijsterd vroeg ik aan Oy hoe ze hem in vredesnaam in deze toestand op pad konden laten gaan. Haar antwoord was van een verrukkelijke Thaise logica.

‘ Het is een nieuwe bus, dus heel veilig ‘. Het valt niet mee om tegelijkertijd perplex en paf te staan, maar het lukte me moeiteloos. Daarom voegde ze er nog vergoeilijkend aan toe dat Kob in het dorp altijd keurig stapvoets reed.
Ikzelf was allang blij dat deze alcoholische Joris Driepinter nooit als piloot was aangenomen bij Thai Airways, hoe veilig hun vliegtuigen ook mogen zijn.

Vooral omdat Kob nog diezelfde week probeerde het absolute kachel-glorietoeter-duurrecord op zijn naam te brengen. Zeg maar het bezopen worden, zijn en daarna willen blijven.

Want niet minder dan zes volle dagen op rij zag ik hem ’s morgens rond een uur of tien aan komen slingeren over schoonma’s rommelige erf ( nog niet waggelen, dat was een later stadium ) gezellig een praatje maken, en daarna al struikelend zijn weg vervolgen.

Om dan tegen een uur of zeven ’s avonds opnieuw ten tonele te verschijnen. Nu duidelijk wel als een slagschip, en zijn avondlijke promillage zou een fles spiritus naar de aspirine hebben doen grijpen. De overuren draaiende korsakov maakte dat hij constant geld weggaf aan de aanwezige jeugd, dat ter plekke weer vergat, en het daarom tien minuten later nogmaals deed. Oy’s familie stopte het geld altijd wat later weer terug in zijn portemonnee, zodat Kob’s geldbuidel een onuitputtelijke baht-bron werd. Jammer dat hij het niet besefte.

Het dient gezegd te worden dat hij meestentijds de beleefdheid zelve was. Zelden een onvertogen woord. Ook niet op momenten dat zelfs zijn alcohol begon te eisen dat er wat bloed bij kwam.
Misschien mocht ik hem daarom wel, onze beschaafd-benevelde dorpsgenoot.

Na die late bezoekjes probeerde hij vervolgens, laveloos laverend tussen beide kanten van het pad, weer thuis te geraken. Van achteren bezien leek hij dan nog het meest op een zojuist tot leven gekomen en verrassend goedgeklede vogelverschrikker die zijn eerste pasjes deed. Het was sowieso een wonder dat hij altijd heelhuids thuis wist te komen over die stikdonkere achterafpaadjes. Zijn beschermengel moet van een imposante statuur zijn geweest.
Minstens zo indrukwekkend als zijn ochtendlijke katers.

Onderweg zag hij dan ook nog kans bij de buurtwinkel de voorraad vloeibare verdoving aan te vullen, zodat hij tijdens de nachtelijke uren niet uit zou drogen.

Eens, na zo’n slingerbezoekje, grapte ik dat onze vriendelijke spons voor een bepaald buurland geen paspoort van node zou hebben, simpelweg omdat hij altijd als een Maleier was. Dit keer was het vrouw Oy’s beurt om te kijken alsof ze water zag branden.

Op zeker moment tijdens die ethanol-zesdaagse, kwam Kob aangestruikeld, nam een hapje somtam salade aan, en kotste het direct weer uit. Heel toepasselijk naast het al net zo blauwe geestenhuisje van schoonmoeder. Hield vervolgens armzwaaiend een passerende bromfietser aan, kreeg een lift achterop naar de buurtwinkel, om dan even later weer bij ons afgezet te worden. Nu echter met twee slokken van het venijn in een plastic zakje bij zich. Hij bietste een glas, dronk het spul op, en kotste wederom in de struiken. Om daarna, flink slagzij makend, weer weg te wankelen.
Volgens ingewijden om meer drank te halen.

Mij sprakeloos achterlatend. Ik kon simpelweg niet bevatten hoe iemand zichzelf zo kon slopen, dag na dag. En waarom stopte niemand deze waanzin? Dit kon toch zo niet doorgaan?
Domme vraag natuurlijk. Want een kind kon zien dat het einde aan deze Bacchus offerandes van Kob zelf zou komen.

De zevende dag van deze marathon voor beschonkenen kwam hij tenslotte niet meer opdagen. Misschien had iemand de vlaggetjes van zijn slalom-route verzet, of had hij in de achtertuin een drankbron aangeboord, en was nu euforisch bezig het eerste vat te testen.

Maanden later, allang weer in Nederland, vernam ik van Oy dat Kob niet meer was. Zijn moeder had hem op een kwade ochtend niet wakker kunnen krijgen, en onze Thaise lazarus bleek vertrokken naar beter oorden. Waar het altijd happy hour is, en alleen aardige pimpelmezen worden toegelaten.
Blijkbaar had zelfs zijn beschermengel het opgegeven, en hoofdschuddend de koffers gepakt. Het verbaasde me niet, maar het speet me wel. En eigenlijk meer dan ik wilde toegeven. Want ondanks zijn hersenverwekende hobby mocht ik Kob wel.

Het bleek trouwens nog geen vast gegeven te zijn dat hij niet langer met een stuk in zijn kraag door het dorpje doolde. Want weken later wist schoonmoeder doodleuk te melden dat ze hem ’s avonds alweer had zien langszwalken.
Mij als rechtlijnig denkende farang daarmee in complete verwarring brengend.

Even verdacht ik schoonma dan ook van het stiekem innemen van geestverruimende substanties, en vreesde voor haar lever. Er bleek echter een andere, zeer simpele verklaring voor deze wonderbaarlijke wederopstanding.

Namelijk dat de meeste Thai, of ze nu zwaarbeschonken of broodnuchter zijn, immer bijgelovig zullen blijven.