Je maakt van alles mee in Thailand (273)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een nieuw verhaal van Lieven Kattestaart: ‘Dovemansoren’.

‘Dovermansoren’

Vrouw Oy wilde wat tempelbezoekjes afleggen in dat Thaise gekkenhuis, genaamd Bangkok. Dat niet iedereen zo over de Thaise hoofdstad denkt, werd ik gewaar toen we in nicht Taen’ s auto de buitenwijken daarvan bereikten.

Nicht, achter het stuur van haar antieke Toyota, riep met opgetogen stem: ‘we zijn er’! Alsof ze net de Hof van Eden was binnengereden.

Dat iemand ook maar enige vreugde zou kunnen ontlenen aan het bereiken van deze overbevolkte, smerige en met uitlaatgassen gevulde metropool ging mijn verstand te boven.
Wat maar weer eens aangeeft hoe weinig ik weet.

Want nicht Taen, een lief kind, beschouwt deze monster-stad als haar thuis, en is elke keer blij er weer terug te keren. Zelfs na een relatief korte rit vanaf Pattaya.

Met twee vingers in de neus door het krankzinnige verkeer laverend, intussen overal ogen en oren hebbend voor achterop komende zelfmoordenaars op scooters, nietsontziende betontruck-chauffeurs of overstekende onverlaten, kwekte ze tegelijkertijd vijf kwartier per uur met vrouw Oy die de achterbank bezet hield.

Omringd door ladingen snacks, ijsgekoelde slurpies, en net als ik geen idee hebbend waar we ons eigenlijk bevonden in dit labyrint vol smeulend blik en kokend asfalt.

Deze jongen houdt intussen zijn kromme tenen, alsook een fikse lading schietgebedjes ( gericht aan eender welke religie zolang het maar helpt ) gereed tijdens de soms bloedstollende inhaal en ontwijk-manoeuvres van nicht.

We komen echter heelhuids aan op onze bestemming.
Een door haar geboekt hotel dat, zeer handig, op loopafstand van enkele tempels is gelegen, én, klein doch niet onbelangrijk detail, ook pal middenin de krankzinnig drukke Khao San Road.

Waar ik de volgende dagen tot twee uur ’s nachts mijn bed uitstuiter vanwege de verbijsterende kakofonie net buiten ons onderkomen.
Zelfs het water in mijn glas op de zesde verdieping deint vrolijk mee met de kroeg-bassen, die op volle sterkte proberen de fundering van ons hotel te ontmoedigen.

De enige redelijke wezens die ik buiten op straat tegenkom zijn enkele kleine farang-kinderen. Die zich met de vingers in de oren hun vakantie iets anders hadden voorgesteld, en ongetwijfeld op zoek zijn naar de Thaise Kindertelefoon om hun beklag te doen.

Enfin, zelfs dit went, en overdag brengen we de tijd genoeglijk door met tempelbezoek, ( waarbij eega al pratend kans ziet voor eeuwig haar voetafdruk achter te laten in het natte beton van een gemeentewerker, en dan aan mij te vragen waarom ik zo dom sta te lachen ) het plaatselijke voedsel keuren, en bovenal: mensjes kijken.

Dat laatste vooral voor vrouw Oy, die zich verbaast over de verhouding Farang- Thai in dit kunstmatige oord.

Om daarna een in de schaduw weggekropen haveloos geklede man, die zo te zien zelfs als zwerver betere tijden heeft gekend, te voorzien van inderhaast gekocht water, snacks en vijftig baht.

Ikzelf zie vooral veel gespierde Europese en Amerikaanse jongemannen, met strak getrimde baardjes, dure zonnebril op het verveelde gelaat, en de onvermijdelijke tribal-tatoeage op rechterbovenarm.
Samen met hun vaak schaarsgeklede vriendin afdingend bij T-shirt of hippiebroek-verkoper, lurkend aan smoothie, bier en ice- coffee.
Daarbij vooral stoere zelfverzekerdheid uitstralend.

Zij hebben dit exotische Bangkok, en eigenlijk geheel Thailand, in hun zak.
Dat kun je zo zien.

Dat diezelfde boys het bij mijn schoonmoeder, in haar gehuchtje bij Korat, waarschijnlijk nog geen twee dagen uit zouden houden, is een feit.
Omdat ik zelf ook zo was, in de jaren negentig.

Tenslotte al drie keer in Thailand geweest, dacht ik dat een verblijf op het platteland weinig tot geen problemen op zou leveren voor deze koene ridder onder de Aziëgangers. Die wat Thaise woordjes wist op te hoesten, begreep dat Bhumibol de Koning was, en niet schrok van een beetje hete nasi.

Dus welgemoed op pad naar schoonmoeders, met vooraf geoefende ‘wai’ en een extra flesje Autan op zak voor die akelige muggen.

Maar niets bereidde me voor op de brute schok van het échte Thaise leven.
Het enige wat nodig was om uit mijn eigen zelfvoldane referentie-kader gerukt te worden, bleek een simpele busreis Pattaya- Korat. Want eenmaal bij schoonma op het erf trof mijn persoon het volgende aan:

Geen airco, geen ijskoffie, geen strand, geen zee, geen 7-11, geen american fried rice, geen ijsblokjes, geen buitenlandse tv, geen bruin brood met jam, geen massage door welgevormde Thaise deernes, geen Pizza-Hut met salad-bar en koud bier, en bóvenal: geen andere bleekgezichten om al toogklevend sterke Thailand-verhalen tegen op te hangen.
Wat er wél was?

Verpletterende hitte, stoffige en zwartgeblakerde rijstvelden, gammele woningen met roestige golfplaten als dak, rondscharrelende anorexia-kippen, schurftige erf-en zwerfhonden,
schoonmoeder die een minuut na mijn welgemeende wai een bloedrode betelnoot-fluim in haar oude Ovaltineblik laat druipen, Oy’s tante Nabun, die een net ontkurkte fles Chang van een kilometer afstand kan ruiken, broer Oeth die me een vers uit het bos geplukte honingraat aanbiedt alsof het me dagelijks overkomt,
bultrunderen met klingelbelletjes, gebakken sprinkhaan als borrelnootje, kinderen die huilend op de vlucht slaan bij het ontwaren van het enge bleekgezicht, groen uitgeslagen tupperwarebakjes te gebruiken als hand-douche, de hurkplee die niet meer was dan een gat in de grond, charmante buurmeisjes die heimelijk lieten blijken wel geinteresseerd te zijn in de farang, het aparte geluid van de Tòòkeh die al muurklevend een soort flipperkast-serenade brengt,
en als afsluiter: schoonma’ s favoriete Thaise tv-soap, die ’s avonds op honderd decibel gebracht het sein bleek dat het bijna bedtijd was.

Dan ’s ochtends rond vijf uur ietwat verwilderd wakker wordend van een luidkeelse haan met een braam op zijn stembanden, jeukende muggenbultjes( Autan-resistente muggen, alleen verkrijgbaar bij schoonmoeder ) en het hardnekkige rochelhoestje van zwager. Drinkebroer en kettingroker, in de ochtendschemering bezig schoonma’s moestuin te sproeien.

Uiterst vriendelijke mensen, in uiterst armoedige omstandigheden.
Dat ik het er tien dagen volhield lag geheel en al aan vrouw Oy.

Die me af en toe wat farang-food voorschotelde, me de prachtig desolate omgeving liet zien, vers gekapt suikerriet liet proeven, mijn gruwelijke Thais vertaalde bij gesprekken met onthutste dorpsbewoners, bij gebrek aan Zware van de Weduwe het kanthooi van de markt voor me meebracht, me voordeed hoe mijn eigen kleding te wassen in schoonma’s bovenlader uit de oertijd, en, heel belangrijk, bij ernstige ontwenningsverschijnselen mijnerzijds me op zwagers brommer zette, zodat ik in het naburige stadje de Chinese winkel vol drank, koekjes en blikjes Birdy kon plunderen.

Bij binnenkomst aldaar was mijn eerste handeling steevast het bezwete hoofd voor de loeiende airco te houden, zodat mijn hersens even de illusie kregen weer in het koude Nederland te zijn.

Kortom, Thaise schoonmoeders raken niet onder de indruk van tatoeages, ringbaardjes of stoere zonnebrillen.

Iets dat ik die jongens in Khao San Road zó graag zou willen vertellen.

Maar het is waarschijnlijk aan dovemansoren gericht.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur23 mei 2025‘Slangenbezweerder tegen wil en dank’
• Cultuur14 mei 2025‘De eerste keer Isaan’
• Cultuur27 april 2025‘Van Queestes en Thaise Doolhoven’
• Cultuur17 april 2025‘Thaise naweetjes en dingen die je bijblijven’