Je maakt van alles mee in Thailand (205)

(Sergei Sokolnikov / Shutterstock.com)

In de serie verhaaltjes, die wij plaatsen over iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons, dat lezers in Thailand hebben meegemaakt, vandaag: Je hebt van die dagen!

Je hebt van die dagen

Vliegveld Suvarnabhumi, Bangkok. Het is begin April 2020. We, ( mijn vrouw Oy en ik ), staan op het punt in te checken bij de KLM-balie. Voor de terugvlucht naar Nederland.

Bij die balie staan enkele vrouwelijke leden van het grondpersoneel. Zodra één van deze dames me in de gaten krijgt, stapt ze naar voren en vraagt mijn paspoort in te mogen zien.

Door het reisdocument bladerend komt ze tenslotte uit bij mijn al jaren verlopen Non Immigrant-O visum van 2016. Ze kijkt een tijdje fronsend naar het visum, overhandigt me dan mijn paspoort weer en zegt: ‘okay sir, you may go now’.

De volgende retorische vraag komt vervolgens spontaan bovendrijven: Hoe, in Boeddha’s-naam, is het toch altijd weer mogelijk dat dit soort stompzinnige lieden een baantje op een luchthaven weet te bemachtigen?

ISAAN-ISOLEMENT

We waren vanaf Pattaya hierheen getaxied, en wilden maar één ding. Naar huis.
Vanaf het begin waren er al dikke twijfels gerezen of we er goed aan deden in Maart nog naar Thailand te vertrekken, gezien de risico’s van het oplopen en verspreiden van een smerig virus. En de steeds verder oprukkende reisbeperkingen.

Oy’s sterke verlangen haar stokoude moeder weer eens te kunnen zien ( gevoegd bij mijn eigen verlangen de peperdure spiegelreflex, achtergelaten in diens linnenkast, óók weer eens te zien ) gaf de doorslag.

Normaal gesproken is het bivakkeren bij schoonma de gezelligste tijd van de hele vakantie. Ditmaal niet. Verre van zelfs. Want de Covid-hysterie weet ook in het behoorlijk afgelegen dorpje jan en allethai te beangstigen.

Omdat men daarbuiten bang is besmet te worden door de farang verandert het schoonmoederlijk erf voor mij in een soort openluchtbajes. Met beperkte lucht-tijden. Twee weken lang onderga ik een soort van zelfopgelegd huisarrest. Mede op aandringen van eega die geen aanstoot wil geven. Wég gezellige avonden, weg familie-uitjes. Voor het eerst in al die jaren verlangde ik weer naar de drukte van Pattaya.

Maar eenmaal weer daar wordt het niet beter. Want het ooit zo bruisende Pattaya aan zee is verandert in een spookstad. Per dag achteruit boerend waar het verblijf en vertier betreft. Ook ons prima hotel, waar we bij terugkeer de laatste anderhalve dag voor vertrek nog willen verblijven blijkt nu potdicht vanwege ontsmetting en onderhoud.

Noodgedwongen en op aanraden van een Thaise kennis ( nog mijn onuitsprekelijke dank daarvoor, O doorluchtige zoon van het Oosten ) wijken we uit naar een guesthouse in de buurt. Dat die naam verder nauwelijks waard bleek, maar waar men nog wel nieuwe klantjes accepteerde.

Een roemrijke bouwval. Waar je bij het betreden van de claustrofobie bevorderende badkamer belangstellend gevraagd werd hoe het met de familie was, door een vijftal al ingezeepte kakkerlakken. En verder getrakteerd op gehamer, geboor en hersenverwekende dampen van het gigantische hotel in aanbouw ernaast. Met dat laatste op de valreep nog een velpon-verslaving van het huis bekomend.

Wie ook al niet meehielp er nog wat van te maken, was de eigenaresse van dit helse onderkomen. Die haar abonnement met provider True een maand te vroeg opzegt, een uurtje of wat na onze intrek. Daarmee in één klap voor alle nog aanwezige gasten de gratis wi-fi het raam uit mikkend.

Een lichte depressie begint kopjes te geven als Oy, die mijn gemoedstoestand heel goed aanvoelt, me vraagt waarom ik niet even een lekker flesje ga kopen. Zodat ik, eenmaal thuis, toch nog het glas kan heffen op dit onzalig avontuur.
Deze raad in acht nemend betreed ik wat later een bekende kleine supermarkt in de buurt.

COUNTER-ATTACK

We komen hier wel vaker, omdat het assortiment goed is en de zaak gerund word door een vriendelijke Thai. Meestal zijn ook de twee zoontjes van de uitbater er aan het werk, al vakkenvullend of vloerendweilend. Ook dit keer schaatsen de twee nakomelingen, niet al te gemotiveerd, met plastic vloertrekkers door de winkel als ik binnenstap.

Bij de drankafdeling vind ik al snel iets van mijn gading. Rum. Aan het etiket te zien nog door een puberende methusalem gebotteld. Tevreden met mijn keuze aan vuurwater slenter ik verder door de winkel en voeg nog wat artikelen toe aan het mandje. Als ik wat later wil afrekenen en de fles als eerste op de counter zet, komt als bij toverslag de Siamese dweil-tweeling in beeld. Die me, bijna synchroon en licht triomfantelijk, op het bordje met drank-verkooptijden wijzen.

Binnensmonds mompel ik een lelijk woord, want het is weer eens zover.
Allereerst kwaad op mezelf, want het is natuurlijk mijn eigen schuld. Er hangt namelijk een levensgrote klok aan de wand die aangeeft dat drankliefhebbers nog dik anderhalf uur zullen moeten wachten.

Maar meer nog ben ik nijdig op die twee moraliserende scherpslijpertjes. Wiens rapportcijfer voor aankomend NSB’-er hierna waarschijnlijk een extra aantekening zal krijgen. Voor inzet en goed gedrag. En die me hiervoor al zeker een kwartier door de winkel hebben zien schilderen, met de fles pontificaal uit mijn mandje stekend. Maar toen dus geen bek opendeden.

Kan ik straks nogmaals door de bloedhitte gaan struinen om mijn rum te bekomen. Bij mezelf bedenkend dat er een vette kans bestaat ik dat niet in déze ballentent ga doen. Ik zou wel gek zijn.
Licht smeulend en niet geheel vervuld van de Kerstgedachte wil ik de fles terugplaatsen in het schap.

PA

Maar dan heb ik buiten de waard gerekend. Oftewel hun ouweheer. Want Pa, achter de kassa, wenkt me de fles weer neer te zetten. Met één oog op de klok legt hij de fles in een ondoorzichtig groen tasje en mikt al mijn andere boodschappen erbovenop. Dan werpt hij een blik op mij, en zegt glimlachend: ‘no show’.

Ik geef hem ook een blik. Eentje van verstandhouding. Ik betaal en doe op mijn beurt niet moeilijk over het wisselgeld. Zo bereiken we, staande bij de kassa, alsnog de veelgeroemde Thaise harmonie.

Naar buiten lopend wil ik nog even vriendelijk zwaaien naar de twee irritante regelneefjes, maar die kijken niet op of om. Hun aandacht plots weer geheel gewijd aan Pa’s vloertegels.
Éen-nul voor de farang. Trouwens, waar moet het heen met de Thaise jeugd als die zich ook al aan de regels gaan houden? Het waren beslist zorgelijke tijden.

Bij terugkomst in het lijmsnuivershol stelt praktische Oy voor wat van de godendrank in een plastic flesje over te gieten. Om er al tijdens de vlucht van te kunnen genieten.
Ik wuif haar idee weg als goedbedoeld doch onnodig. Want waarom zou ik?

Vanavond, eenmaal aan boord van de Blauwe Zwaan, hoefde ik de hand maar op te steken en de eveneens blauwe dames zouden toesnellen. En met liefde mijn kartonnen bekertje bijvullen. Met óók al door mij betaalde drank.

DROOGLEGGING

De gehele ellenlange terugvlucht, die ruim twaalf uren in beslag zal nemen, zit ik ingeklemd tussen Oy en een dikke Duitser. Het is een corona-vlucht, en daarom compleet drooggelegd. Daar staat gelukkig wel tegenover dat de veiligheidsmaatregelen zowat van de vleugels druipen. Dat dan weer wel.

Want behalve het knapzakje dat we bij binnenkomst krijgen aangereikt zie ik de volgende halve eeuwigheid en een boeddhistisch schrikkeljaar geen enkele bak pleur, borrel, of blonde stewardess meer bij mijn zetel verschijnen.

Het ergste? Dat ik goedbeschouwd dúbbel klem zit. En naar Oy had moeten luisteren. Want mijn heerlijke rum is nu net zo onbereikbaar als wanneer ik deze in de winkel van Pa had laten staan.

Toch nog een gelijkspel voor de vloervarkens..

Ingezonden door Lieven Kattestaart