Isaanse belevenissen (7)

Door De Inquisiteur
Geplaatst in Leven in Thailand
Tags: ,
24 mei 2018

Gezamenlijk tuinwerk, en zie, het cultuurverschil komt weer eens boven. De Inquisiteur als gewoonlijk: korte broek, shirtje met korte mouwen en slippers. Het lief ingepakt als een nomade: lange overmaatse zwarte trainingsbroek, een soort onder-shirt die in de broek steekt en daarbovenop een afsluitbaar blauw geruit hemd met lange mouwen, gesloten schoeisel. Als afwerking een gele T shirt handig rond het hoofd gewikkeld, enkel de ogen en neus zijn vrij.
Moet het nog gezegd worden dat zij wel handschoenen draagt en De Inquisiteur niet?

Het vreemde Thai/Isaanse schoolsysteem maakte het mogelijk dat we samen konden werken, de grote vakantie was pas drie weken voorbij en hoepla! School terug dicht voor twee weken. Dus stiefdochter kon de shop waarnemen, het lief stond erop om een soort inhaalbeweging in de tuin te doen, De Inquisiteur snoeit te zuinig vindt ze.
De Inquisiteur die zijn leven lang altijd zelf de baas was moet nu haar instructies opvolgen. Iedere opmerking zijnentwege wordt half grappend de mond gesnoerd maar ze haalt wel haar slag thuis.
Als eerste moet er een boom gerooid worden. Die vindt het lief te gevaarlijk, hij zou maar eens moeten omvallen en schade veroorzaken. Nou, niet de minste job natuurijk want het is in de ogen van De Inquisiteur een mastodont. Ongeveer acht meter hoog, de stam heeft een diameter van zowat veertig centimeter. Is hij verplicht erin te kruipen, eerst de hoge takken weg. Geen drie minuten later is De Inquisiteur alweer uit de boom. Die zit vol met insecten, mieren vooral maar ook met een soort gele rups die verschrikkelijk op je huid inwerkt.

Geen probleem, de rollen worden omgekeerd. Het lief de boom in. Ongelooflijk toch denkt De Inquisiteur, de ene dag een sexy dame, netjes opgemaakt en met leuke kledij, de andere dag een echte Isaanse die geen zwaar werk schuwt. Beetje bij beetje wordt de boom ontmanteld tot er enkel nog de stam is. En daar is broertje-lief, plots zomaar uit het niets verschenen. Die wil het dikkere hout om houtskool van te stoken.
OK, maar dan moet jij de stam maar verzagen en alle snoeisel weghalen is De Inquisiteur zijn reactie. Even zoekt de man nog steun bij zijn zus maar die is net zo onverbiddelijk geworden – voor niets gaat enkel de zon op.

De hitte is ondraaglijk tijdens het werk, de zon brandt hevig, een hoge luchtvochtigheid bij vijfendertig plus. Het zweet loopt eraf, De Inquisiteur zijn shirt is kletsnat, terwijl liefje lief slechts enkele zweetdruppeltjes moet verwerken op haar neus….
Toch krijgt hij het niet over zijn hart om zichzelf ook zo aan te takelen, hij blijft koppig in zomerkledij aan de slag.
Want de hagen moeten gesnoeid worden. Ongeveer honderddertig lopende meter, De Inquisiteur heeft die lekker laten opgroeien tot een hoogte van drie meter en liefje-lief wil ze ook inkorten. Weer zo’n onmogelijke taak, zelfs met de elektrische schaar. Want die is enkel bruikbaar bij de dunnere takken, het dikke hout dat de hoogte ingaat moeten handmatig geknipt worden. Doch liefje-lief is in vorm aan het komen, zij doet het handwerk, De Inquisiteur krijgt opdracht om het snoeisel af te voeren. Eindeloze ritjes met de kruiwagen want uiteindelijk is het zowat tien kubieke meter afval, vijfhonderd meter verder te storten. Na het uitdrogen zal de fik erin gaan, vlak bij de waterpoel en ver genoeg van huis en de runderstal van haar broer.

Pas rond drie uur in de namiddag is het lief bereid om te stoppen. De Inquisiteur is oververhit ondanks het vele water dat hij dronk, zijn armen en benen doen pijn. Het lief? Niks aan de hand, ze voelt zich goed, stelt voor om na vijf uur nog wat verder te werken doch daar is De Inquisiteur niet voor te vinden. Een goede maaltijd, een zalige douche en een fijne massage is het enige dat hij vandaag nog verlangt.

De volgende dag gaat het verder. En natuurlijk is het De Inquisiteur die de bijennest vergeten is. Lekker elektrisch zijkanten snoeien en plots een massale overval van steekbeesten. Hij moet vluchten, het lief in een deuk van het lachen. Haal die nest gewoon weg sommeert ze. Geen haar op het hoofd van De Inquisiteur die daar aan denkt. En ja hoor, zij doet het wel. Knip, knip en ze heeft een vlaai met honig vast. De bijen schijnen haar niet te deren en ze is heel blij met de honig die direct gewoon verorberd wordt. De resterende beestjes verdwijnen vrij snel, De Inquisiteur hoopt dat ze deze maal ver weg een nieuw nest maken.

Eens de hagen gedaan besluit ze om de mangobomen te snoeien. Wablief? In volle zomer, terwijl er vruchten aanhangen? Lieve schat, wij snoeien pas in de herfst, als de groei eruit is. Mai pen rai, ze groeien wel door is haar stelling. De Inquisiteur kan U verzekeren, zo’n mangoboom zit vol mieren. Die zonder schroom op je lichaam kruipen, kleine beten geven die niet pijnlijk maar wel irritant zijn. Geen tak, geen blad, of er zitten mieren op. En het gesnoeide hout moet ook weer afgevoerd, dat is de opdracht die De Inquisiteur van zijn nieuwe chef kreeg. Ieder ritje met de kruiwagen eindigt met het uittrekken van de T-shirt om de mieren eruit te schudden. Als kroon op het werk moeten de vruchten ingepakt worden van het lief. Iedere mango apart voorzien van een doorschijnende plastic zak. Totaal geen zicht, belachelijk eigenlijk, maar nu zouden er geen insecten meer aan kunnen en dus mooiere vruchten.

Deze ganse dag ook geen wolken te zien, enkel een ongenadige zon. Warm, o zo warm. De Inquisiteur is slimmer vandaag, kort na de middag meldt hij dat oververhit is. En mag hij stoppen, direct een halfuur gaan afkoelen onder een lauwe douche, jawel, lauw, ook al een order: koud water is nu niet goed tee rak.

De ochtend van dag drie kraken alle gewrichten van de farang, maar de Isaanse dame is genadeloos. Doorgaan, nu kan ik meewerken, anders moet je weer alleen aan de slag. De Inquisiteur vervloekt de school nu danig, maar houdt zijn mond. Want eigenlijk doet hij het tuinwerk toch liever alleen, op zijn tempo en naar eigen inzicht. Het lief heeft de hagen zo kort gezet dat je er overheen kan kijken, het privacy-gevoel is weg. Op vele plekken kijk je er ook doorheen, hij hoopt dat alles snel terug dicht groeit.
De volgende job die liefje-lief in gedachten heeft ziet hij helemaal niet zitten. Ze wil aarde gaan scheppen in de nog niet aangeplante rijstvelden. Om de talloze plantenbakken te verversen, voor haar kruiden, haar bloemen. Waarom toch denkt De Inquisiteur, voor twintig bahtjes koop je een zak teelaarde, hij heeft er al dertig meegebracht.
Is te duur tee rak, en niet nodig, ik ga dat mengen. Maar hij ziet dat echt niet zitten, de vlakbij gelegen velden staan nog droog, dat wordt eerst de aarde loshakken, te zware job.
De Inquisiteur reageert vervolgens snel: ok, doe jij maar, zal ik het gras maaien. Ook geen kleine job gezien de oppervlakte maar dat kan hij ongestoord uitvoeren … .

En zo gaat dat verder, want liefje-lief heeft twee nieuwe hobby’s gevonden, waarvan ze denkt dat die wel eens lucratief zouden zijn voor de shop. Krabben- en garnalenkweek. Die zitten nu in grote cirkelvormige cementen tanks. Daar in wat rode aarde, stenen, schuilplaatsen. En zie, er zijn al nakomelingen, veel zelfs. Doch dat vraagt veel werk, de tanks waar de krabben in zitten moeten dagelijks gereinigd worden en vers water krijgen, anders stinkt dat verschrikkelijk.
De Inquisiteur voelde het al aankomen, en ja, vandaag komt de vraag. Kan je geen lage vijvers metsen zoals voor je vissen? Ze heeft het al helemaal uitgedacht, weet waar ze die wil hebben, hoe groot, hoe diep, … . O jee.

De ganse tijd dat we aan het werk waren stond de grote poort uitzonderlijk open, de honden zaten in hun hok stoïcijns onze activiteiten af te kijken. En iedere dorpeling die naar de shop kwam maakte ervan gebruik om een kijkje te nemen in de farangtuin. Want sinds de omheining er is kan dat niet meer zomaar. Commentaren zat natuurlijk.
Eerst over het werk zelf. Waarom? Moet je anders doen. Ha die farang werkt ook. Ha de farang heeft last van de hitte.
Vervolgens over de tuin. Het gras – iets dat zij niet cultiveren. Zet er een koe op! De gemetste vijver. Poeh, al dat gedoe van filters, waarom? Die vissen overleven ook zonder.

De sierplanten, nou, dat kan je niet eten! Bloemen overal, zonder onkruid ertussen, wie besteed daar nu aandacht aan?
Allemaal leuk eigenlijk, gewoon een verschil in opvatting, cultuur. Het algemeen oordeel is dat het een ‘rijke mensen tuin’ is. Terwijl De Inquisiteur het gras niet afboort, het onkruid er niet van tussen haalt. Kortom, in de Lage Landen zou het eerder een slordige tuin zijn … .

De Inquisiteur is afgepeigerd. De zon en hitte waren slopend, bovendien is zijn nek verbrand. Spierpijn overal, benen die nauwelijks nog reageren op de hersenimpulsen. En kondigt hij aan dat hij een paar dagen vrijaf wil nemen. Niks tuinwerk, eigenlijk – niks werk. Dat is het privilegie van een farang in Thailand vindt hij.

Maar hij is ook een tevreden man. Het fysieke herstel is na een goede nachtrust al ingezet, hij voelt zich al beter. En dat samenwerken is best leuk. Beslissingen aan een ander overlaten voor de eerste maal in zijn leven, geen probleem mee. En trots op het lief. Want ook zij kent de natuur van binnen en van buiten, ze is alles wat ze in haar jeugd leerde niet vergeten. Bovendien is ze een dusdanige kameleon dat we binnen een week of drie ons uitstekend zullen amuseren in het hedonistische Pattaya.

Beide netjes gekleed, gaan ontbijten in sjieke hotels, gaan lunchen in fancy gelegenheden, exquise diners in eerste rang restaurants. En wat gaan “farang-kijken” in de bars, wat <ahaan taa> bekijken in Walking Street.
Zijn we toeristen in plaats van Isaanse plattelanders. Kunnen we ook.

5 reacties op “Isaanse belevenissen (7)”

  1. rori zegt op

    Zo herkenbaar. Iedere keer in het dorpje in de buurt van Uttaradit hetzelfde.
    Oh de farang is er. Waarom het onkruid tussen het grint en de tegels verwijderen. Waarom langs de weg het plastic en zwerfafval verwijderen. Waarm het gras maaien. Hmm Farang doet goed werk maar het is veel te warm.
    Waarom de goten aan de weg schoonmaken. Als het regent lopen ze toch weer vol. (Eh maar als het regent loopt het water wel weg en blijft de weg vrij en word niet overstroomd).
    Waarom dakgoten aan het huis? (nu als het regent loopt het water direct via buizen de vijver MET FILTER in).
    Eh is niet nodig hoor. DE vissen overleven zo ook wel. (DAt er dan geen grondsmaak aanzit en ofdat ze niet worden vergiftigd door de eigen uitwerpselen deert niet).
    Bomen snoeien moet je laten doen. Snoeiers hebben vaak de goede materialen en voeren het hout meteen af. Ook geen last van mieren. Vooral die rode in de mango’s zijn erg. EN gevaarlijk ook nog.

    Niet te vergeten die hele kleine speldeknopjes gigantisch irritant. Oplossing kalk of krijt rond het huis. aanbrengen en verbieden vruchten 3 meter vanaf het huis in de tuin te kieperen.

  2. Martin Sneevliet. zegt op

    Hahahaha. Een echte slaven drijver die liefje lief, maar een goed verhaal. Me echt geamuseerd.

  3. Fred zegt op

    Ik heb medelijden met de inquisiteur. Als mijn vrouw mij wil laten werken zeg ik gewoon; ik ben niet naar Thailand komen wonen om te werken. Probleem opgelost. Dan doet ze het zelf of laat het doen. Wij hebben ook een grote tuin en gras. Haar probleem, niet het mijne. En we zijn al 37 jaar samen zonder problemen.

  4. Hans Struijlaart zegt op

    Het lijkt me juist leuk om je als oudere man weer eens te testen in Thailand of je nog redelijk fit bent of niet. Dan is dit wel de ultieme uitdaging lijkt mij en vaak valt het dan achteraf wel mee met de fitheid. Fitheidstest doorstaan, ik kan het nog steeds en met een tevreden gevoel, wel met vermoeide spieren na gedane arbeid, kijken over het land wat er gepresteerd is de afgelopen dagen. En nagenieten van de prestatie die je hebt geleverd in die bloedhitte met een eerlijk verdiend ijskoud biertje. Daar kan geen Walkingstreet tegen op qua voldaan gevoel dan.
    P.s. Ik heb respect voor de vrouw van de Inquisiteur, die weet wat aanpakken is en absoluut niet lui is. Zie zo vaak het omgekeerde in Thailand, dat de Thaise vrouw van een Farang zich als een luxe poppetje gaat gedragen. Ik heb een (rijke) Farang aan de haak geslagen en hoef nooit meer te werken. Petje af voor de gezamenlijke inspanningen van zowel de vrouw als de inquisiteur. In het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen. Ik weet niet meer precies wie dat heeft gezegd, heeft iets met de Bijbel te maken. Hans

  5. Jacques zegt op

    Het verhaal lezende zie ik de inquisiteur en zijn vrouw al zwoegen en ik benijd ze niet. Ik ben nu op een leeftijd dat ik toch veel zaken uitbesteed. Wij hebben huishoudelijk personeel en het zware werk aan de bomen in de tuin wordt door een vast team, om de paar jaar, aangepakt. Ik sta erbij en kijk ernaar. Heerlijk. Voor die paar duizend bahtjes toch gevrijwaard van een hoop ergernis. Zeker onze mango boom met die rode mieren, krengen zijn het en kunnen flink bijten. Wel doe ik het schilderwerk aan huis en pak mij tegenwoordig ook goed in voor de warmte en ongedierte en de planten die het nodig vinden om schade aan te brengen aan de armen. Al doende leert men. Wel moet ik beamen dat het samenwerken met je vrouw en uiteindelijk het gewenste resultaat zien, voldoening geeft. Ik heb dit ook lang gedaan, maar voor de laatste jaartjes die mij nog resteren is dit soort werk aan mij niet meer besteed. Mijn vrouw kan makkelijk doorgaan als madam maar dat zit niet in haar bloed. Altijd met onze honden bezig en de tuin en haar marktkraam. We schelen maar vijf jaar en zij is ook al aardig op leeftijd, maar ze is niet te stoppen. Ik help haar wel met het zware werk op de markt samen met een bediende, want dat kan ik niet aanzien. Het alledaagse leven en de beslommeringen in woord gebracht, de inquisiteur is er meester in.
    Wat ook voldoening geeft is de plekken te gaan bezoeken in en rond Pattaya, waar hulp en bijstand zeer gewaardeerd en nodig is. De Father Ray foundation om maar eens wat te noemen. Ik zou daar eerder mijn overtallige geld aan besteden dan aan luxe eerste klas restaurants, dat vind ik zonde van het geld en feitelijk totaal overbodige gelegenheden. Maar ik besef we zijn niet allemaal het zelfde en denk er zo het mijne van.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website