Isaans één-tweetje

Samen met vrouw Oy vele weken op bezoek bij schoonma in de Isaan. Zoals zovaak een warme en gezellige familiereünie.

Maar afgezien van de ganse dag navelstaren, onverstaanbare Thaise soaps loeren, of jezelf een lichte leverkwaal drinken aan lokaal bier, was er bar weinig te doen. Waarop ik besloot om dit ongewenste vakantie-scenario enig tegenwicht te bieden.
En zou de volgende morgen beginnen met het, al joggend, verkennen van de dorpsomgeving. Zo liet ik weten aan een ietwat bedenkelijk kijkende Oy.
Dat laatste waarschijnlijk ingegeven door weinig vertrouwen in mijn conditie in het algemeen, en geheel afwezige doorzettingsvermogen in het bijzonder.

Dit sportieve gebeuren had plaats in de vroege ochtend. Gezien, zoals u allen weet, de latere temperaturen meestal die van de Space-Shuttle bij terugkeer in de dampkring evenaren.
Het gejog door het struweel en over zanderige kronkelpaadjes beviel in het begin prima.
Op de omliggende velden vol suikerriet en cassave was nog geen mens te bekennen, zo net na zonsopgang, en ik genoot van het lopen.

Maar ik merkte wel dat, zodra werd gestopt voor een slok van schoonma’s regenwater, ik niet alleen was.
Achter mij fietste iemand mee op.
Te ver weg om herkenbaar te zijn, en ik schonk er eerst weinig aandacht aan. Het enige wat me op die rustmomenten interesseerde was de ademhaling onder niveau blaasbalg te krijgen, en mijn overdrukventiel weer dicht.
Doch dit veranderde toen ik besefte dat deze pedaalridder gelijke tred hield.

Om de dag rende ik zo mijn rondjes, en iedere keer was daar die schaduwfietser

Licht ongerust meldde ik dit vreemde gebeuren aan Oy, maar die wuifde mijn bezorgdheid weg. Waarschijnlijk een dorpsjongen die toevallig dezelfde kant op ging, daar moest ik niets achter zoeken.
Doch twijfel knaagde.
Want de kans op dauwtrappende dorpsjeugd kwam me net zo waarschijnlijk voor als een nachtelijke zonnesteek, of een bultrund met hypotheekzorgen.

Meisjes lastigvallen, brommerslopen, en comazuipen, daar waren de meeste pubers hier ten dorpe in afgestudeerd. Maar fietsen in alle vroegte?
Na enkele rondjes begon ik nog meer nattigheid te voelen. En niet alleen op mijn rug.
Want bij elke terugkomst op het schoonouderlijk erf, trof ik daar ook zwager Oeth. Uitgeteld en roodhoofdig in schoonma’s hangmat liggend, pal naast zijn wrakke Chinese fietsje.

Tijd voor opheldering.
Niet bij zwager echter, want diens Engels is zo mogelijk nog beroerder dan mijn Thais, en dat wil wat zeggen.
Bij eega dus.
En zie, na enig aandringen kwam het hoge woord eruit.

Zij vond mijn ochtendlijke geren over die afgelegen paadjes maar niets, en vreesde voor mijn welzijn.
Er konden daar vele gevaren op de loer liggen, zeker voor farangs op afgetrapte gympies. Van nietsontziende struikrovers tot serieuze slangen. Die laatste categorie vaak niet te beroerd, in ruil voor een sappige beet in mijn blanke kuiten, wat bloedverdunner van eigen merk af te staan.

Dus had ze broertje Oeth zover gekregen, tegen een kleine vergoeding weliswaar, mij te volgen op zijn oude pedaalemmer.
Zodoende farang-rugdekking gevend en voor lijfwacht spelend. Zij had het overigens niet nodig gevonden mij van dit Isaanse één-tweetje in kennis te stellen. Het zou de harmonieuze Thaise samenwerking maar verstoren.
Ik keek er niet van op.

En wuifde haar ongerustheid vervolgens net zo vlotjes weg als zij daarvoor de mijne. Want er viel bij deze joggende jongen niets te halen, behalve opgedroogd zweet, wat pelpinda’s en lauw geworden hemelwater. Na goed overleg kreeg ik dan ook de belofte dat Oeth me niet meer zou achtervolgen op zijn fietsje, hoe goedbedoeld ook.
Laatstgenoemde vond er toch al weinig aan, want het was zwaar fietsen in dat mulle zand, en verder was vroeg opstaan geheel tegen zijn principes.

Beetje trots op mezelf dat ik nu eens voet bij stuk had gehouden, en zodoende een kleine overwinning behaalde op het slagveld der Thaise dreven, trok ik later die week opnieuw en welgemoed van leer.

Oy bleek een vrouw van haar woord.
Want terwijl ik al zandhappend en cassave-snuivend de Isaanse slingerpaden afrende was er geen fietser te bekennen.

Wel hoorde ik tijdens mijn drinkpauzes telkens hoe er ergens verderop een brommertje werd stilgezet.