Coming out
Toen ik in 1977 mijn coming out had, besloot ik na het einde van mijn eerste serieuze Nederlandse relatie mijn licht op te steken in het buitenland. Geholpen door een wedstrijdprijs van 5000 toen nog guldens wilde ik eens weten of Thailand wel het ideale homoparadijs was waarover velen droomden en het hadden.
Redelijk voorbereid stapte ik eind 1990 in het vliegtuig richting Bangkok. Sjon Hauser was mijn favoriete schrijver. Een cultuurschok kon niet uitblijven. De contrasten waren enorm. Enerzijds lagen de mooiste jongens aan mijn voeten, was seks net zoiets als ‘een broodje kaas eten’ en maakte de Thaise symbolen van eenheid en beleving van het heden zoals te vinden in het boeddhisme, het koningschap en de taal een diepe indruk.
Anderzijds begreep ik niets van de schrijnende en bittere armoede, de onverschilligheid hierover en de schreeuwende aandacht voor rijkdom en roem. Maar wat in Thailand volstrekt bevrijdend werkte was de volledige afwezigheid van homofobie zoals wij dat kenden en nog kennen in het westen. Het wat muffe Roomse katholieke dogmatische geloof had ik achter mij gelaten, maar kennelijk nog niet voldoende de diepe sporen van schuldgevoel, schaamtebesef en onvolwaardigheid, die de kerk mij probeerde op te dringen.
Na terugkeer wist ik het zeker, ik was op verliefd op Thailand en dit zal het land van mijn toekomst zijn. Dus mijn zoektocht naar mijn Thaise partner kreeg een aanvang en ik wilde vele jaren samen met hem gelukkig zijn. Van wens naar werkelijkheid komen is nog niet zo eenvoudig. Valkuilen zijn er in overvloed en net als velen ben ik er ook geregeld ingetrapt; de buitenkant is lang niet altijd even mooi als de binnenkant en de schijn ophouden is een bijzonder vak, waarin vele Thai geoefend zijn.
Een gevoel van thuiskomen met hoofdletters geschreven
Het kostte met mijn soms wat naïef ogende ‘open mind’ wat jaartjes en ervaringen voordat het wel raak was en ik mijn huidige echtgenoot in 2003 ontmoette tijdens de laatste avond van een vakantie bij het cabaret in DJ station discotheek in Bangkok. Hij nam me het jaar erop mee naar zijn familie in Kalasin, Isaan en dat was de start van een nieuw leven voor ons beiden. Het was een gevoel van thuiskomen met hoofdletters geschreven.
Na eerst een jaartje elke dag kort bellen vanuit Nederland naar Thailand, begon onze samenleving in Nederland. Trouwen in Thailand voor het boeddhisme is best een mooie ervaring. Bij ons kwam een soort hogepriester in wit kaftan uitgedost met donkere zonnebril en een slinger van oranje afrikaantjes ons huwelijk ritueel inzegenen.
De meeste familieleden kwamen opdraven (ik koos voor een middenklasse feest bij tante thuis, dus de echte rijke familieleden bleven weg) en met lange – iedereen vastgehouden – touwen als symbool van verbondenheid en het uitstrooien van rozenblaadjes over onze hoofden werd ons huwelijkslot bezegeld. Daarna was het feesten met natuurlijk veel whiskey en rum.
Echte liefde bestaat bij de gratie dat je jezelf mag zijn in de relatie en vergissingen accepteert
Ik heb kennelijk een belofte gedaan maar een vertaler kwam er niet aan te pas en ik heb nooit gehoord dat mij de grootste ellende zou kunnen overkomen als ik de belofte verbrak. Dat lijkt mij meer iets te stammen uit het geloof in animisme, dat overigens wel veel in Isan voorkomt. Ik kan er eerlijk gezegd niet mee zitten.
Onze belofte kwam ook niet zozeer voort uit het wat afgezaagde idee “Trouw tot de dood ons scheidt”, maar veeleer vanuit de oprechte en gedurfde wens om ons best te doen voor elkaar en elkaar te vergeven als er fouten worden gemaakt omdat echte liefde bestaat bij de gratie dat je jezelf mag zijn in de relatie en vergissingen accepteert. Vergeven is niets anders dan aan vergissingen voorbij willen en kunnen zien (dat is in onze optiek wat anders dan ‘zand erover’). Bovendien is leven ook leren.
Voor de ouders van mijn echtgenoot was het een feest om drie jaar later voor het eerst in hun leven een vliegtuig in te stappen om getuigen te zijn van het wettelijk huwelijk in Nederland van hun zoon, die intussen Nederlander was geworden. Eten met mes en vork in een vliegtuigstoel, de Keukenhof met al zijn tulpen, in een huwelijksboot met accordeonmuziek en zang naar het stadhuis onder een warm aprilzonnetje, ze hebben het er nog steeds over.
Het huwelijk voor homo’s gaat er vroeg of laat ook in Thailand komen
Hoewel ik stam uit de tijd van de ‘flower power’ en in die tijd een natuurlijke weerstand had tegen autoriteit en dus ook tegen dat wat enge, exclusieve burgerlijke huwelijk, draaide ik met de jaren ook onder invloed van de wat traditioneel ingestelde Thaise samenleving bij. Een huwelijk is een prachtig instituut en een bezegeling van je echte liefde voor elkaar. Dit neemt niet weg dat andere samenlevingsvormen even mooi kunnen zijn.
En het huwelijk moet ook voor homo’s een normale manier en vrije keus worden om door het leven te gaan. Maar ook hier geldt, de weg van wens naar werkelijkheid duurt wel even. In Nederland zijn we ook in 1999 begonnen met het geregistreerd partnerschap vanwege de gevoeligheden (o.m. hoe zit het met de kinderen?) en ter voorkoming van ’huwelijkstoerisme’. Dat was de opstap naar de introductie van het homohuwelijk.
En zie: we zijn zover dat we het huwelijk hebben. Iets om trots op te zijn. Hoewel ik zelf de ins en outs van de Thaise huwelijksregelgeving niet weet en volg, kan me de huidige protesten in Thailand bij de vertragingen bij de invoering van het homohuwelijk best voorstellen. Het is goed om je geluid te laten horen omdat ook dit bijdraagt aan het doel dat onvermijdelijk gaat komen: gelijke rechten voor iedereen in gelijke situaties. Dus het huwelijk voor homo’s gaat er vroeg of laat ook hier komen!
Ingezonden door Paul Habers
– Herplaatst bericht –
Ik ken een aantal Nederlanders die al meer dan 15-20 jaar in Thailand wonen (en soms ook nog werken). Meer dan de helft van hen is homosexueel. Zou dat komen omdat ongeveer 15-20 jaar geleden openlijk homosexueel zijn (bv. hand in hand lopen met een persoon van hetzelfde geslacht) een probleem was in het o zo liberale Nederland?