Vandaag ben ik op mijn eigen scooter naar het strand gereden om te gaan zwemmen.
Dat lijkt heel gewoon, maar dat is het echt niet.
Want…
Ik heb al maanden niet meer op mijn eigen scooter gereden.
Want…
Maanden geleden, werd een van mijn ergste nachtmerries werkelijkheid.
Normaal gesproken ben ik op mijn scooter helemaal in m’n element, ik voel me er veilig en vrij.
Maar die dag, honderd meter voor ik bij mijn huisje ben, zie ik, terwijl ik op mijn scooter rijd, een joekel van een spin over mijn stuur lopen. Vreselijk, groot en harig. Ik krijg zowat een hartstilstand en ineens sta ik gillend naast de scooter.
Al snel komen een paar Thai kijken, ze kennen me en weten dat als ik sta te gillen dat het dan heeeeeeel erg is.
Ze vragen wat er is, wat me zo’n angst aanjaagt.
Een agressieve centipedes?
Een giftige schorpioen?
Een gevaarlijke slang?
Nee, een spin!!!!
Die blik in hun ogen, zo van ‘dat meen je niet’…en meteen omdraaien en weglopen…ik voel me zo onbegrepen. Een spin is blijkbaar he-le-maal niet iets om je druk over te maken.
Hallloooooo!!! Hellup, ik moet gered worden!!!
De meest empathische van het stel, peurt nog even lusteloos met een stokje in een paar gaatjes, maar ook hij verliest al snel de reddingsdrang.
Daar sta ik dan…wat nu?
Ik durf er niet meer op… ik kan nooit meer op mijn scooter rijden.
Razendsnel passeren de opties mijn brein.
Ik weet hoe belachelijk het is dat ik er überhaupt over denk om een nieuwe scooter te bestellen.
Ik haal diep adem en denk:
doen!
gewoon doen!
Ik stap op en in 10 milliseconden scheur ik zo strak als een snaar, vol gas en met m’n ogen stijf dichtgeknepen naar huis, 100 meter verderop.
Daar vlieg ik van de scooter af, loop naar binnen en barst in huilen uit.
Waar zijn die stevige armen en troostende woorden. Ik ben volkomen, absoluut en helemaal overstuur.
Ik realiseer me dat ik door de schrik heel erg slingerde en levensgevaarlijk, midden op de weg stopte, dat er gelukkig geen ongelukken zijn gebeurd, dat ik niet gevallen ben en dat ik geen hartaanval heb gehad.
Ik mis een man die me komt redden en die dan zijn scooter aan mij geeft en dat die dan mijn scooter meeneemt om spinvrij te maken. En dat hij dan na een uur of anderhalf helemaal bezweet terugkomt met de mededeling dat het gevaar geweken is, ook al heeft hij zich het laatste anderhalf uur het apelazerus gezocht naar die spin die natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen is. En dat hij dan glashard liegt en zegt dattie hem heeft gevonden links achter bij de koplamp. En als hij dan ook nog een dode exemplaar nog kan tonen (where-ever hij hem vandaan heeft getoverd, een dode spin is altijd goed. Want een dode spin lijkt helemaal niet op de spin in levende lijve, dat weet ik. Ik weet heel veel van spinnen, omdat ik er zo verschrikkelijk bang voor ben) en dat ik dan helemaal gerustgesteld ben en vol vertrouwen weer op mijn scooter durft te rijden. Dat dus. Dat mis ik.
De Kuuk was zo’n man. Die vrat de spinnen van de muur voor me… dat is pas liefde!
Maar die tijd is voorbij, de Kuuk kan me niet meer redden.
Dus ik spreek mezelf streng toe, en het lukt me om mezelf wijs te maken dat ik de spin van de scooter heb zien ‘afstappen’. Mijn overtuigingskracht is weergaloos en het helpt dat er ’s avonds een feestje is waar ik toch wel erg graag heen ga. Bovendien zie ik in het donker geen spinnen.
En zo geschiedde..dat ik weer op mijn scooter stapte. Natuurlijk de eerste dagen bij daglicht, de aandacht onevenredig verdelend tussen wat zich op de weg afspeelt en wat zich op mijn scooter manifesteert.
Maar al snel werd de traumatische ervaring verdrongen en reed ik weer vrolijk fluitend rond.
Tot ik weken erna ergens onderweg, mijn buddyseat open en recht tegen de enorme kont van diezelfde spin kijk! Mijn hemel, gigantisch groot, rond, bruin en harig. Verlamd van schrik sta ik als een zombie die kont te bekijken. Ik heb wekenlang met dit geval rondgereden whhewheeheh.
Het beest schrikt, neemt de benen en verdwijnt ergens in de diepe krochten van het frame.
Weer dat scenario met alle opties die als een tornado door mijn hoofd schieten; brandblusser met schuim leegspuiten op mn scooter…hogedrukspuit kopen…alle plastic kappen van de scooter afhalen…taxi bellen…nieuwe scooter kopen?
Weer mezelf tot de orde geroepen.
Moed wordt verzameld (waar haalt een mens die vandaan eigenijk?) en ik stap op. De dikke bruine harige spin woont dus in mijn scooter, hij is helemaal nooit niet afgestapt. Logisch, heb je ooit een spin via de standaard van een scooter zie vertrekken? Zoveel contactpunten met moeder aarde heeft een scooter nou ook weer niet.
Misschien woont hij er wel met zijn vrouw en 7 kinderen, wie zal ’t zeggen.
Niet nadenken, diep inademden en met zo min mogelijk scootercontact geef ik gas.
Het stuur losjes tussen duim en wijsvinger vasthouden en de bilspieren tot een uiterste aangespannen, ik heb nog nooit zulke puntige billen gehad en alleen het uiterste topje van mijn slippers raakt de treeplank. Ik rijd behoedzaam in de hoop dat de spin zich niet gaat verplaatsen.
Snel naar Robin, de zoon van de Kuuk. Die ziet dat ik overstuur ben en hij lost het op. Mijn held. Ik krijg de scooter van de chefkok. Die is ook bang van spinnen, maar die zoekt het maar uit.
Lolita de vriendin van Robin studeert psychotherapie en zij gaat me van m’n fobie bevrijden. Ik mag er verder niks over zeggen, maar vandaag krijg ik m’n eigen scooter weer terug. Ik heb natuurlijk wel een spuitbus gif in alle hoeken en gaten leeggespoten, therapie is goed, maar een beetje gif erbij is nog beter.
Dus ik rijd weer op mijn scooter, bewapend met spuitbus en oh wat voel ik me dapper.
Wanneer je niet van spinnen houdt is wellicht ijsland een betere plek dan de tropen.
Spinnen zijn bijzondere beesten.
De meeste hebben 8 ogen en 8 poten.
Ik dood ze nooit.
Ik zet er een lege beker over en schuif er een papier onder.
Vervolgens zet ik ze buiten.
Er zijn cursussen om van spinnen angst af te komen.
Het begint met kijken naar een spin , tot aan over je arm laten lopen.
Mijn isaan vrouw pakt zelfs de dikste spinnen gewoon met 2 handen op en zet ze vervolgens buiten.
De tarantula spinnen worden nog weleens gegeten in Isaan. Wel eerst op de barbeque.
Mooi verhaal Els. Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij met het overlijden van mijn lieve vrouw zoals jij met de Kuuk zoals jij hem altijd liefkozend benoemde. Mijn lieve vrouw overleed 27 jaar geleden op vakantie geheel onverwacht op Koh Lanta, maar inmiddels heb ik in Nederland weer sinds 25 jaar een lieve jonge vriendin die momenteel pas 84 jong is en 3 jaar jonger dan deze jongeman. We zijn de weekenden samen en leven verder ons eigen leven op 65 km van elkaar. Komend weekend genieten we weer samen van het leven en hopelijk in september weer op reis naar Thailand, Cambodja of onze favoriet Vietnam. Jij hebt het leven ook weer opgepakt. Ik ken jou niet maar als wij weer naar Thailand gaan kom ik samen met mijn jonge partner bij je aan! Veel liefs en alle goeds gewenst!
Iemand die het voor elkaar krijgt om deze uitgebreide spin ervaring zo gedetailleerd te kunnen beschrijven is niet bang meer voor spinnen en indien toch, dan elke fantasie van spinnen beschrijven en in Thailandblog delen met de lezers, geen therapeut meer nodig.
Een pracht beschrijving van deze vreselijke ervaring, sterkte Els.
Beste Els,
Wanneer je zo panisch reageert op ‘n spin die, jij rijdend op ‘n motor, over je vervoermiddel kruipt dan zou ik beginnen om áltijd ‘n helm te dragen.
Voordat je je paniek onder bedwang hebt kun je al tegen het wegdek liggen, of erger: tegen ‘n andere weggebruiker.
Motosai, auto, minibus of truck! Vul zelf maar in.
Blijf levend
Wie zo kan schrijven hoeft niet bang te zijn, heeft de angst al overwonnen.
Schrik en spanning slijten en sijpelen weg – die chemicalien die uit je hersens ontsnapt het bloed laten borrelen vinden, met een beetje hulp, als ze moe worden van het rondjes zwemmen vanzelf de uitgang op het toilet – maar het verhaal blijft.
Je vertelling deed me terugdenken aan eigen belevenissen van even niet zo leuk, deze spanning hoeft van mij niet, of auw, schade door kwaadwillenden kan pijn doen. Bedenken “nu even doen-wat-je-moet-doen en uitzitten, volhouden, straks een mooi verhaal” is ook voor mij een goede zelfhulpmethode gebleken. De glimlach heeft een langer leven dan de traan.
Dank je, Els, voor je taalpareltje, voor de glimlach.