Beveiliging in Thailand

– Herplaatst artikel van 29 augustus 2011 –

Het huis, dat wij (mijn Thaise vrouw, onze zoon en ik) alweer een flink aantal jaren bewonen, staat in een rustige buurt van Pattaya Noord.

De straat is doodlopend met aan weerskanten een rij van zeven huizen. Alle huizen zijn alleenstaand, omgeven door aan de achterkant een redelijk hoge muur en aan de zij- en voorkant een laag muurtje met een metalen hekwerk. Achter elke rij huizen bevindt zich een stuk onbebouwde grond. Achter ons huis gebeurt er hoegenaamd niets, hoewel er af en toe wat activiteit is, dat je denkt wat zou er gebouwd gaan worden, maar het is nog steeds leeg en een wildernis van onbekommerd groeiende groene bomen en planten. Achter de huizen aan mijn overkant wordt de ruimte veel gebruikt als parkeerterrein van touringcars, want het ligt meteen aan de weg met een korte afstand tot de uitvalsweg naar Sukhumvit Road.

Wachthuisje

Toen wij het huis betrokken stond er aan het begin van de straat een mooi wachthuisje voor de security-mensen. Twee mannen hielden afwisselend de wacht gedurende 24 uur per dag. Elk huis betaalde 1500 Baht per maand, zodat de twee mannen elk een salaris hadden van pakweg 8.000 Baht per maand (na aftrek kosten van de beveiligingsfirma). Voor die tijd toch best een aardig salaris. Bovendien werden beiden regelmatig van eten en drinken voorzien door de bewoners. Veel hadden die mannen niet te doen, zeker overdag niet anders dan ongewenste straatverkopers en loslopende honden tegenhouden de straat in te gaan. Ook ’s nachts niet, als ik na 12 uur thuiskwam sliep de dienstdoende man meestal. Hij werd door mij dan wel wakker geclaxonneerd, maar vrijwel zeker sliep hij daarna snel weer in.

Inbraak

Het werd wat anders toen min of meer plotseling met een zekere regelmaat werd ingebroken in de huizen aan mijn overkant. De muur aan de achterkant – uit het zicht van de security-man – was nu ook weer niet al te hoog en de eenvoudige sloten van de achterdeuren waren ook gemakkelijk te “kraken”. De huizen aan de overkant werden gekozen, omdat de onbebouwde grond erachter een snelle vluchtweg betekende voor de inbreker(s). Bij elke inbraak waren de bewoners toevallig(?) niet thuis, maar al snel verdachten wij de security-mensen, die precies wisten wie er wel of niet thuis waren en hun maatjes konden inseinen. Politie erbij, de dienstdoende securityman erbij: Nee, niks gezien! Typisch geval van jammer dus.

Enkele vooral Thaise bewoners weigerden daarop nog voor de security te betalen en dus duurde het niet lang of de security-mensen verdwenen van het toneel. Maar je moet toch wat doen om inbraak in je huis te voorkomen. Mijn buurman uit Taiwan, die vaak langere tijd niet aanwezig is, had twee ideeën. Zijn eerste plan was om een elektronische toegangspoort te plaatsen, die alleen met een chipkaart kon worden geopend. Die zou dan alleen ’s nachts functioneren, want overdag komen er straatverkopers, de postbode en andere leveranciers, die je de toegang niet wilt belemmeren. Hij had al een plan uitgewerkt en elke huis zou een kleine 15.000 Baht moeten investeren. Dat plan kon hij snel vergeten, want sommige bewoners hadden al moeite met die 1500 Baht per maand, dus van 15.000 Baht kon geen sprake zijn. Zijn alternatief was elk huis van camera’s te voorzien, die dan ergens centraal – door een beveiligingsfirma – zouden worden gemonitord. Ook geen goed plan, afgezien van de kosten, waar plaats je de camera, voor of achter het huis en bovendien zou je ook aan de betrouwbaarheid van een centralist kunnen twijfelen.

Sluitwerk

Er gebeurde dus helemaal niets en iedere bewoner moest maar zien hoe hij zijn huis beveiligde. Dat vond ik vanaf het begin al het beste idee, zelf zorgen voor goed hang- en sluitwerk, eventueel met een alarminstallatie of een lichtbron, dat bij nadering aangaat.

Ik heb ons huis alle deuren en ramen laten voorzien voor sierroosters. Goede sloten aangebracht en bovendien aan de binnenkant van alle deuren nog eens schuifsloten laten aanbrengen. De muur aan de achterkant is verhoogd en ruimte achter het huis overdekt, zodat toegang vanaf de achterkant niet mogelijk is. Ook andere bewoners hebben soortgelijke maatregelen genomen. En zie wat er gebeurt, sinds de security-mensen weg zijn – en dat is alweer een jaar of drie geleden – is er geen enkele inbraak meer gemeld.

Security is een fenomeen in Thailand, dat wij in Nederland op die schaal (nog) niet kennen. Het wemelt van deze mannen en vrouwen in winkels, hotels, kantoren, parkeerplaatsen en ga zo maar door in soms prachtige en indrukwekkende uniformen. Ik zei soms, want sommigen van hen doen dienst in een uniform, waarvan ik de indruk krijg, dat ze er zelfs in slapen. Het zal best in veel gevallen vooral preventief werken, maar of alle leden van deze beroepsgroep te vertrouwen zijn, is maar de vraag. Ik ken een Thaise man – uit het dorp van mijn vrouw -, die na een lange gevangenisstraf zomaar als security-agent kon beginnen zonder dat er een antecedentenonderzoek plaatsvond of referenties werden gevraagd.

In onze straat is het dus weer rustig, dankzij de genomen beveiligingsmaatregelen, maar ook door de loslopende honden in de straat. Het is een vaste roedel, dat hier rondschuimt, zij kennen de bewoners en bij elke vreemdeling gaan zij oorverdovend te keer ongeacht het tijdstip.