Ramboetan: Harig rood fruit
Het ziet er misschien wat vreemd uit maar de behaarde rode schil van de ramboetan (rambutan) verbergt een sappige, zoet smakende vrucht die rijk is aan vitamine C. In Thailand heet dit bijzondere fruit: ngaw of ngoh.
De ramboetan is een tropische vrucht die inheems is in Zuidoost-Azië en bekend staat om zijn opvallende uiterlijk en heerlijke smaak. Deze vrucht groeit aan de Nephelium lappaceum-boom, die behoort tot de familie van de zeepbessen (Sapindaceae).
Beschrijving van de ramboetan
De ramboetan heeft een ovaalvormige vrucht met een leerachtige schil die bedekt is met zachte, haarachtige stekels. Deze stekels zijn meestal groenachtig tot roodachtig van kleur. Het vruchtvlees van de ramboetan is doorschijnend wit, sappig en zoet, met een milde, fruitige smaak die enigszins doet denken aan lychees en druiven. Binnenin het vruchtvlees bevindt zich een ovale pit die niet eetbaar is.
Gezondheidsvoordelen van ramboetan
Ramboetan is niet alleen heerlijk, maar ook rijk aan voedingsstoffen en biedt verschillende gezondheidsvoordelen. Het is een goede bron van vitamine C, wat het immuunsysteem ondersteunt en helpt bij de opname van ijzer. Het bevat ook vitamine B-complex, die essentieel zijn voor de stofwisseling en de productie van energie. Daarnaast is ramboetan rijk aan antioxidanten die kunnen helpen om vrije radicalen te bestrijden en ontstekingen te verminderen.
Het kweken en oogsten van ramboetan
Ramboetanbomen gedijen in tropische klimaten met veel regenval en hoge luchtvochtigheid, zoals die in Zuidoost-Azië, Centraal-Amerika en het Caribisch gebied. De bomen kunnen tot 20 meter hoog worden en beginnen meestal vruchten te dragen na ongeveer 5-7 jaar. Ramboetans worden meestal met de hand geoogst als ze rijp zijn, wat wordt aangegeven door hun heldere kleur en zachte stekels.
Ramboetan in de keuken
De ramboetan kan vers gegeten worden door de schil open te breken en het vruchtvlees eruit te halen. Zorg ervoor dat je de pit niet eet, want deze is hard en niet verteerbaar. Ramboetans kunnen ook worden verwerkt in salades, desserts, cocktails en andere gerechten. In sommige landen worden ramboetans ook gekookt of geconserveerd om ze langer te bewaren.
De smaak van een ramboetan wordt soms vergeleken met druiven. De vrucht, ontdaan van zijn schil, heeft een witte of roze heldere kleur afhankelijk van het soort. Het ramboetan-seizoen in Thailand loopt van juni/juli tot en met september In Thailand kost een kilo ramboetan op straat ongeveer 35 tot 45 baht.
Het woord ramboetan komt van het Maleisische/Indonesische woord ‘Rambut’, wat “haar” betekent.
Mocht je het een keer willen proberen, je kunt een ramboetan openen met je vingers. Dat vraagt enige handigheid. Je kunt ook een mesje gebruiken om de schil open te snijden. Alleen de vrucht is eetbaar, niet de pit. Bij het kopen van ramboetan, moet je er op letten dat de schil en de haren mooi rood zijn. Groene ramboetans zijn nog niet rijp. Veel zwarte haren wijst op overrijp fruit.
Eet smakelijk!
Wat is de reden dat schrijver meldt dat je de pitten niet kan eten?
Ik eet ze altijd. Ze zijn niet zo hard, makkelijk stuk te kauwen, en smaken vaag naar amandel. Het zou kunnen dat er een schadelijke stof in zit, maar dat weet ik niet. Maar ze zijn wel degelijk eetbaar!
Arjen.
Arjen, ik wil geen leermeester spelen en ik weet ook niet wat er in een pit van een ramboetan zit, even googelen en ik zie al dat er giftige stoffen in de pit zitten en er wordt geadviseerd deze niet te eten. Dat je ze kunt bijten en kauwen, wil niet zeggen dat ze eetbaar zijn. Even verder kijken op google en je ziet dat het saponinen zijn, een natuurlijke zeepstof. Hier staat van alles over saponinen: https://nl.wikipedia.org/wiki/Saponine
Het is toch soms goed te weten wat je in je lichaam stopt, of niet?
Trouwens: over ramboetan… toen ik deze voor het eerst at, vond ik de vrucht heerlijk. Nu nog, maar wat mij stoort is het velletje van de pit dat vaak aan het vruchtvlees blijft hangen en dan tussen mijn tanden belandt. Een van de redenen dat ik liever ramboetan uit blik eet dan vers… Uit blik heeft te veel suikers, dus eet ik ze zo goed als niet…
Verfrissende en gezonde tip:
ontdoe de rambutans van de pit en stop het vruchtvlees en zo veel mogelijk vocht in een bakje. Zet het bakje vervolgens in de diepvriezer. vervolgens kun je op een warme dag het bakje uit de vriezer halen en nadat ze half ontdooit zijn kun je de koude vochtige vruchten met het sap opeten. Heel erg lekker en gezond!
Ik persoonlijk vind de iets groenere lekkerder dan de rode
Die van het zuiden zijn meer knapperig dan van isaan
Kan me nog herinneren van enkele jaren terug dat in Krabi e.O hele bergen gewoon op straat lagen-neem maar mee. Grote oogst, op de markt bvb voor 1 of 2 bt/kg!
Lijken vrij sterk op die sjinese lychee, maar dan iets grover/ruwer.
Het fruit is heerlijk,pitten zijn inderdaad behoorlijk giftig. Ook ik wist dat niet tot dat vorig jaar er een grote hoeveelheid van genuttigd had. Gevolg in de nacht zeer beroerd, hart kloppingen, en een verhoogd bloeddruk. Dus voortaan Google ik eerst maar even voordat ik iets eet en niet weet of je het kan eten.
Er zijn vruchten waar de Thai de pit van eten, deze worden dan gekookt.
Je krijgt dan echt een stevige meelbal, zonder smaak. Soort kastanje achtig geheel. Ik vond het niets.
Weet niet meer zeker, maar dacht de durian zaden
Met soursop of zuurzak moet je ook oppassen dat je de zaden niet eet.
Komt niet veel voor in Thailand, een keertje gevonden, maar is wel een lekkere sappige zoetzuur fruit.
Mijn eerste keer met soursop, was in de Filipijnen. Moet je wel even de tijd voor nemen te consumeren, vanwege de ingekapselde zaden.
Soursop schijnt ook positief te werken ter preventie en bestrijding van kanker. Mocht ooit een verhaal lezen, dat in de 40 er jaren er onderzoek was gedaan, maar men niets kom patenteren omtrent de vrucht en derhalve in de laden is verdwenen.
De pitten van de ขนุน (khanoen {L, S} :: jackfruit) worden gegeten na gekookt te zijn peter.
De pitten van de ทุเรียน (thoeriejun {H, M} :: durian) worden niet gegeten.