Paul’s Dagboek

Paul van der Hijden las de oproep onder Gerrie’s Dagboek. Hij klom ook in de pen. Over een fluitende bootsjongen, bakken regen, kruip-door-sluip-door weggetjes en nog meer.

Regenseizoen
Twee uur ’s middags. Ik lees de krant achter m’n pc. Buiten donkert het. Ik kijk op en zie de kantoorflats aan de overkant onder een zwaar bewolkte lucht. iTunes zorgt voor muziek die door mijn huis klinkt. Ik lees verder. Een constant geruis, irritatie. Met een druk op ‘n knop druk ik het pc-geluid weg maar hoor dat geruis nog. Hoera! Ik zie het: de regen komt met bakken uit de lucht. Verheugd loop ik naar het voorbalkon waar mijn planten al begoten worden. De flats zijn verdwenen achter een regengordijn. Noordwesten wind. De druppels waaien in mijn gezicht wanneer ik de hordeur nader. Ik sluit de voordeur en de tuimelraampjes. De wind die door mijn huis joeg, beukt nu tegen de raampjes. Ik krijg een herfstig gevoel met zin in chocomel. Het blijft alleen 32 graden Celcius, hoe hard het ook stormt. Even later is alles alweer droog. De zelfgemaakte chocomel was lekker.

Het water was te diep
Boven het geronk van de boten hoor ik hem, de bootsjongen, die de ogen en de oren van de stuurman van de express-taxiboot vormt. Met fluitsignalen adviseert hij diens stuurmanskunsten. Tweetoon: naar achteren. Felle toon: stop! Bijna dezelfde toon: vertrek. Bij mijn bestemming aangekomen gaat hij naar het achterdek. De bootsjongen dirigeert de boot naar de pier, springt in een vloeiende beweging op zijn teenslippers aan wal en gooit een touw om een meerpaal. Drommen reizigers verlaten als uitgelaten kinderen de boot, sommigen houden elkaars hand vast. Passagiers staan klaar. Het vertreksein klinkt al wanneer de jongen van de oever op het deinende achterdek springt. Een echtpaar wordt gescheiden: de vrouw is al aan boord, de man vindt het te riskant. Ze roept: ‘Ik wacht op je bij de volgende halte.’ Zou ze weten dat niet iedere boot overal aanmeert?

Little India
Het meest bijzondere warenhuis dat ik ooit zag, is Pata Department Store in de Indiase wijk aan de Memorial brug (in het karaokeThais: Wat Put). Een levendig warenhuis in Indiase stijl, mede door de verkopers en klanten. Boven in het gebouw is een dierentuin op twee verdiepingen met apen, geiten, pelikanen, zelfs tijgers en vogels in kooien. Wellicht niet de beste leefomgeving voor wilde dieren. De buurt om Pata heen is zeker het bezoeken waard. Naar de Sikhtempel is het even zoeken. Ik trek mijn schoenen uit en krijg een hoofddoek om. Weer buiten waan ik me in India. Geurige zoete wierook mengt zich met klanken uit Bollywood filmdrama’s die in kleine muurwinkeltjes worden verkocht. De mobiele etenswarenverkoper rolt voor mij fel gekleurde hapjes in deegblaadjes, voordat hij ze aan het gloeiende vet van zijn gasfleswok toevertrouwt. Mmmmmmm!

Ongerept
Achter het Phaya Thai Plaza gebouw in de oksel van de spoorlijn Makkasan-Hua Lomphong ligt de stadswijk Khet Phaya Thai. Een oase van Thais stadsleven met kruip-door-sluip-door weggetjes, geurend naar wasverzachter en geroosterde gamba’s. Scholieren struikelend over hun lange benen lopen me tegemoet, uitbundig lachend om hun eigen onhandigheid. Twee scouting welpen lopen elkaar ingetogen een route uit te leggen. Een pick-up truck passeert me ondertussen met ijsstaven in de open laadbak, slechts afgedekt met een juteprint zeil. De tot restaurantjes omgebouwde kamers zijn gevuld met buurtbewoners die zich tegoed doen aan de Phaya Thai variant van Thais straatvoedsel . Als ik groet, antwoorden de eters “kapom” (insgelijks). Buurtjongeren hangen, allesbehalve verveeld, rond een glimmende motorkap van een oldtimer. Tussen de huizen door zie ik weer de harde werkelijkheid van het BTS-beton hoog boven de hoofdstraat en verlaat ik het honderdduizend zielen tellende wijkje.

Met de boot naar Nonthaburi
In een uur vaar ik erlangs: het lome terras van het Oriental hotel, de historische deels vervallen gevels van oude handelshuizen en Chinese crematietorentjes. Wat Arun, ertegenover Wat Po, enigszins verborgen, en iets verder Wat Phra Kaew. Links een dromerige moskee naast een boeddhistische buurttempel. Het Siriraj ziekenhuis waar Z.M. de Koning wordt verpleegd. De bruine toren van de Thammasat universiteit op de andere oever. Langs de grote brouwerijen. Dan mijn bestemming, de laagbouw Nonthaburi, met zijn heerlijke restaurants aan de rivier. Parallel daaraan het museum, een langwerpig historisch gebouw. Op de verdieping klinkt ineens prachtige muziek bij het betreden van een der ruimtes. Even ontsnap ik aan de hectiek van de Stad der Engelen.

Beste thailandbloggers,

De smaak te pakken gekregen na het lezen van Paul’s Dagboek? Of schrijf je net als Gerrie nieuwsbrieven naar je achterban (zie Gerrie’s Dagboek 7 oktober)? Thailandblog nodigt je (expats, toeristen en potentiële toeristen) uit ook in de pen te klimmen. Dat kan in de vorm van een Dagboek met korte verhaaltjes,of in de vorm van een Weekdagboek.

Stuur je schrijfsels op naar het redactieadres en wij beoordelen of ze geschikt zijn voor publicatie. Net als bij de krant, behoudt de redactie zich het recht voor je bijdrage zonder enige toelichting te weigeren c.q. in te korten (en eventuele spelfouten halen we er gratis uit).